Zaterdag 15 oktober: Orlando – Miami Beach
Veel te vroeg dan we willen gaat de wekker. We ontbijten snel en gaan dan verder met inpakken. De planning is om uiterlijk kwart over 8 weg te rijden, maar uiteindelijk wordt het toch nog half 9. Het is ongeveer een uur rijden naar Legoland. Het park opent om 10, maar we weten niet of het heel erg druk gaat worden, dus we nemen het zekere voor het onzekere en hopen niet in de drukte daar te komen. Het is namelijk de Grand Opening vandaag. Vroeger was hier het pretparkje Cypress Gardens gevestigd, maar Legoland heeft het overgenomen en aangepast naar legothema. Vandaag dus de grote officiële opening.
Als we de parkeerplaats oprijden, zien we dat het nog niet heel druk is. Maar toch staan er al behoorlijk veel mensen voor de ingang te wachten. We moeten eigenlijk enorm plassen en vragen waar een toilet is. Dit blijkt na de meute met mensen te zijn, maar via de planten kunnen we er toch nog langs. We zien dat meer mensen op-en-neer naar het toilet gaan. Vooraan is een lint gespannen waar iedereen achter moet blijven. Na dat lint zit dus het toilet en wij mogen daar dus gewoon lopen. Althans, als je even naar het toilet moet. Na ons toiletbezoekje worden we weer geacht om achter de lint plaats te nemen. Maar wij zijn natuurlijk wel zo slim om niet weer helemaal naar achteren te lopen. Samen met nog een paar andere mensen wachten we gezellig tussen de planten, totdat er iemand op het grote podium in het midden van de meute loopt en iedereen welkom heet. Op een gegeven moment zegt hij: nou, laten we Legoland maar gaan openen! En dan loopt iedereen naar de ingang, maar de meneer op het podium was eigenlijk nog niet klaar, want de confetti moet nog worden afgeschoten! Hij telt snel tot drie en dan ineens: POEF! Allemaal kleurtjes door de lucht. Erg mooi!
Dan lopen we snel naar de ingang, zodat we niet helemaal achteraan in de rij hoeven te staan om naar binnen te gaan. Een medewerker scant onze entreekaarten en bliep, we zijn binnen! Ik verwacht dat wij de eerste Nederlanders zijn die Legoland Florida binnen lopen. Legoland telt voor ons vier achtbanen. Geen grote achtbanen, aangezien het een echt kinderpark is. We lopen als eerste naar Dragon. Onderweg worden we genoeg getrakteerd op in elkaar gezette poppen en dieren van lego. Super mooi en knap gemaakt. Wat een werk heeft daar ingezeten! Dat je het ook gemaakt krijgt, zoiets.
Bij Dragon hoeven we maar een minuut of 5 te wachten. Je merkt dat het personeel nog enorm in moet komen met het werken. Het is een behoorlijk puinhoop bij de poortjes om in te stappen. Bij Disney en Universal vragen ze altijd: hoeveel personen. En dan krijg je een nummertje toegewezen. Hier in Legoland vragen ze ook met hoeveel personen, maar er staan geen nummers bij de poortjes. Telkens vraagt de medewerker om mee te lopen en wijst je dan ter plaatse een plek aan. Gevolg: het duurt enorm lang voordat men een rij compleet heeft aan de poortjes. Op een gegeven moment loopt men gewoon zonder te zeggen met hoeveel mensen ze zijn en gaan gewoon ergens staan. De medewerker vraagt of iedereen weer terug kan gaan, maar niemand luistert naar haar. Komt erg knullig over. Maar de rit zelf is wel erg leuk. Het blijkt een combinatie van een darkride met een coaster te zijn. Eerst rustig langs verschillende kamers met legopoppen en daarna buiten verder als een achtbaantje. Erg leuk gedaan.
Na Dragon is Coastersaurus aan de beurt. Een houten achtbaan, maar dan voor kinderen. Martijn en ik passen niet eens bij elkaar in een karretje. Ook hier hoeven we maar vijf minuten te wachten. Voor een houten achtbaan is hij erg soepel! Doet niet pijn en gaat vrij subtiel de bochten om. Hij maakt overigens wel een lawaai zoals een houten achtbaan die pijnlijk is. Ofwel: hij is ons 100% meegevallen. Wel jammer dat het voor kinderen is, waardoor hij niet echt spannend is. Maar wel begrijpelijk natuurlijk, voor Legoland.
We pikken nog een show mee over brandweermannen. De show is zeer flauw, maar soms toch ook wel vermakelijk. Ze krijgen alleen niet altijd het publiek mee en dat is best pijnlijk voor de acteurs. Bij een enkeling klinkt er een lachje. Erg onwennig allemaal nog.
We lopen weer verder en komen uit bij Flight School. Een hangende achtbaan voor de kleintjes, maar ook wij mogen er in. Zelf vinden we deze niet zo geslaagd. Hij schudt nogal, waardoor onze oren steeds tegen de beugels stuiteren. Geen prettig gevoel. Maar het is een Vekoma dus we hadden het kunnen verwachten.
Naast Flight School Driving School. Kinderen tussen 6 en 13 mogen op een verkeerspark leren autorijden. Hopelijk leren ze het later met hun 16e iets beter. Stopborden worden genegeerd, of bij de rotonde gaan ze linksom in plaats van rechts. En ondanks dat er verzocht wordt niet te botsen, gebeurd dit toch met enige regelmaat. Een prachtig gezicht is het wel.
We ontvluchten de drukte voor even en lopen door de tuinen van Cypress Gardens. Deze tuin hebben ze dus gelukkig laten bestaan en bij het park erbij getrokken. Uiteraard vinden we her en der nog wel wat Legoland poppen terug in de tuinen.
Dan gaan we lunchen bij Lakeside Sandwich. Een keer wat anders dan een pizza, pasta of hamburger. Gewoon een boterham met tonijn voor mij en voor Martijn gerookte kalkoen. Na het eten is de laatste achtbaan van ons lijstje aan de beurt: Lego Technic Test Track. De meest spannende achtbaan van het park en dit blijkt ook wel, aangezien hier de langste wachtrij staat. We wachten maar liefst 30 minuten voordat we erin mogen. Het betreft een Wilde Mouse en daar zijn we eigenlijk niet zo dol op. Deze staan erom bekend dat ze pijn doen. Vooral de bochten nemen ze abrupt waardoor je van de ene naar de andere kant geslingerd wordt. Maar deze is verrassend soepel. Gewoon normaal de bochten door. Leuk!
Via Miniland lopen we terug naar de uitgang. Miniland is eigenlijk Madurodam, maar dan van lego. We wandelen van San Francisco naar Washington en van Las Vegas naar Legowood. Ook Kennedy Space Center, New York en Florida komen voorbij.
En om iets over twee lopen we het park uit. We hebben nog een goed 3.5 uur te rijden naar Miami, dus willen niet al te laat wegrijden. Het duurt even voordat we onze auto gevonden krijgen (lang leve de paniekknop op de autosleutel). De rijen zijn namelijk niet genummerd, zoals bij Disney of Universal. En vanochtend verliep het allemaal zo snel, dat we niet eens opgelet hebben waar de auto ongeveer stond. En nu met een iets drukkere parkeerplaats, ziet het er toch weer anders uit dan vanochtend. Maar gelukkig vinden we hem redelijk snel.
Dan zijn we op weg naar onze volgende bestemming: Het Viscay Hotel op Miami Beach. Als we zo’n half uurtje onderweg zijn, merken we beide dat onze ogen eigenlijk dicht moeten. De airco werkt wel in de auto, maar toch voelen we wat warmte door de ruit. En ook het vroege opstaan van vanochtend zit ons tegen. We parkeren de auto op een parkeerterrein bij wat winkels en sluiten de ogen voor een minuut of tien. Dit blijkt genoeg te zijn en rijden dan weer verder. Daarna rijden we de Florida Turnpike op. Die gaat helemaal tot aan Miami. We nemen een toll-ticket in ontvangst en vragen na hoe dit werkt met de sunpass (aangezien wij die hebben). De mevrouw achter het loket zegt dat we de ticket dan als souvenir mogen houden en daarna gewoon door de sunpass-lanen mogen rijden. Onderweg stoppen we nog even om te plassen en een kop koffie. Martijn en ik wisselen van plaats en hij rijdt het laatste uurtje naar Miami.
Eenmaal bij Miami merken we dat het verkeer drukker wordt en dat de mensen hier ook een stuk agressiever rijden. Men schijnt vooral meer haast te hebben, lijkt het wel. We rijden Miami Beach op en vinden ons hotel al snel. We parkeren de auto in de straat ernaast en gaan inchecken. De man achter de balie kijkt wat raar op, als we onze boeking laten zien. Hij kan onze reservering in het systeem helemaal niet vinden! Wat is dat nou? We hebben dit hotel tenslotte al in juli geboekt! Hij loopt weg, belt wat en komt na een minuut of 5 weer terug. Alleen voor vanavond heeft hij geen kamer vrij, maar hij heeft kunnen regelen dat we deze avond in het hotel ernaast kunnen slapen en dan de twee nachten welke we bij hem slapen, upgrade hij naar een suite in plaats van een normale hotelkamer welke wij geboekt hebben. We vragen of we de kamer van het hotel ernaast eerst mogen zien en uiteraard kan dit. Dit blijkt het Loft-hotel te zijn. Deze heb ik tijdens het boeken van het Viscay Hotel ook voorbij zien komen. Het is naar mijn idee een ster minder, maar de kamer zelf ziet er prima en verzorgt uit. Volgens de man van Viscay zijn er momenteel op Miami Beach geen kamers meer vrij in de buurt, dus we accepteren zijn aanbod. Bedoel, wat kunnen we anders doen? Stampvoeten en zeggen dat we het belachelijk vinden? Geen kamer vrij, is geen kamer vrij.
We halen de koffers op en droppen deze af in de kamer. We parkeren de auto iets verderop in een public parking: 15 dollar per 12 uur. Ketjeng, kassa! Tja, welkom op Miami Beach. Super toeristisch, dus erg duur! Daarna lopen we Ocean Drive in. We moeten tenslotte ook nog een hapje eten. Het is inmiddels bijna 8 uur, dus de sfeer is erg goed. Helaas vallen er wel wat regen drupjes, maar daar laten we onze Caribische sfeer niet door verpesten. We gaan uiteindelijk een hapje eten bij Caffe Milano. Vooral voor Martijn een leuke tent, aangezien de twee proppers (twee meiden welke je naar binnen proberen te lokken) er erg uitdagend op gekleed zijn. Kaplaarzen, hotpants en boobies welke strak van de siliconen staan. Hij kijkt zijn ogen uit. Miami Beach is vooral om te kijken en gezien worden. Dus geef hem eens ongelijk! Martijn neemt de Lasagna Emiliana en ik de Fettuccine Alfredo. Uiteraard nemen we er een cocktail bij. Het smaakt verrukkelijk! Als toetje nemen we beide een bananen cream crème brulee. Ook die is erg lekker. Dan krijgen we de rekening. 19 dollar voor de cocktail. Amai! Welcome to Miami Beach…
Na het eten lopen we weer terug naar ons hotel. Herstel, ons tijdelijke logeeradres. Ik typ het verslag, Martijn uploadt de foto’s en gaan dan slapen. We weten nog niet precies wat we gaan doen morgen: of segwayen en Miami Beach bekijken of een rondje Coral Gables en Little Havana… We zullen het morgen zien.