Dag 22: De terugreis

Zaterdag 23 april: Las Vegas (NV) – Cincinnati (OH) – Schiphol


Uiteraard begon deze dag ook met het wakker worden van de wekker. Na een verfrissende douche pakten we ook onze toiletspullen in. Nog een paar broodjes naar binnenwerken en om kwart over 8 waren we uitgecheckt uit ons hotel. Het vliegveld was praktisch om de hoek. Nog geen 10 minuten rijden stonden we op het terrein van Alamo. We parkeerden de auto en stapten uit. Een personeelslid van Alamo kwam eraan gelopen en vroeg of alles oké was met de auto. Ja hoor, prima autootje. We pakten onze spullen en liepen naar de opstapplaats voor de shuttle naar het vliegveld. De bus kwam er na een minuut of 5 aan en we stapten met nog ongeveer 12 mensen in.

We hobbelden rustig naar de ingang van het vliegveld. Bij de tweede stop kwamen we aan bij Delta en stapten we uit. Meteen in de rij voor het inchecken. De koffers mochten ditmaal niet meteen bij de incheckbalie mee, maar moesten ingeleverd worden bij de douane naast de incheckbalie. Er werd ons gevraagd of onze koffers niet op slot waren gedaan. Nee hoor, deze hadden we netjes opgelaten.

We hadden nog ongeveer anderhalf uur voordat we bij de Gate moesten zijn. Eerst dus een afscheids-cappuccino van Starbucks! We liepen rustig naar de Gate en we zagen dat het bij de douane ongelooflijk druk was. Aangezien we nog een uur te gaan hadden, hebben we eerst aan de zijkant van de rij onze koffie opgedronken. En dat was best leuk, mensjes kijken…. Wat zijn er toch veel verschillende mensen op de wereld.

Na de koffie zijn we toch maar in de rij gaan staan. We verwachtten dat het toch wel een tijdje zou duren voordat we door de douane heen waren. Op zich viel dit wel mee. De rij liep langzaam door en had geen stilstand. Bij de douane zelf hadden we geen problemen en een kwartier voor tijd waren we bij de Gate. Het was enorm druk bij de Gate. We moesten moeite doen om nog een plekje te zoeken om te zitten. Met een kleine vertraging konden we na 25 minuten het vliegtuig in. We hadden een 3/3-zits vliegtuig en zaten helemaal achteraan. We zagen dat niet het gehele vliegtuig vol zat. Officieel zaten we langs een meneer, maar hij zei ook al dat we gerust ergens anders konden gaan zitten. Uiteraard was dit ook in zijn voordeel. Wij gingen voor hem zitten.

Ditmaal zouden we de overstap wel in Cincinnati hebben. Deze vlucht zou ongeveer 4 uurtjes duren. Uiteraard heb ik m’n oogjes dichtgedaan, maar echt doorgeslapen had ik niet. Er stond maar één film op het programma “Elektra”. Het zag er super wazig uit, maar ik vond hem wel aardig eruit zien. Martijn zei later dat hij hem niet zo heel erg goed vond. Na de film nog een paar glaasjes cola en toen begonnen we met de landing.

Op het vliegveld van Cincinnati hadden we maar een goed anderhalf uur overstaptijd. Gelukkig hoeft men bij de terugweg niet nogmaals de koffers ophalen bij de douane. Via de winkel van Brookstone zijn we naar de Gate gewandeld. Bij Brookstone hebben we twee heerlijke kleine travelkussentjes gekocht. Deze zijn ongelooflijk zacht. Met onze kussentjes liepen we weer verder naar de Gate. En ook hier bij de Gate was het druk. We zagen op het informatiescherm dat we ditmaal een 2-4-2 vliegtuig hadden. Mooi, zaten we lekker met z’n tweetjes.

Na een kwartier konden we beginnen met boarden en vertrokken we met een vertraging van 10 minuten naar Schiphol. Deze vlucht zou 7 uur en 3 kwartier duren. Goed moment om proberen te slapen. Eerst kwamen ze nog langs met de lunch. Kipfilet met adobosaus, aardappelblokjes met cheddar en Mexicaanse maïs stond op mijn menu en op Martijns menu stond Gebraiseerde lendenbiefstuk met rode-pepersaus, aardappelpuree en sperzieboontjes. Dat smaakte erg goed.

Meteen daarna ben ik in slaap gevallen. Wederom voor zo ver dat ging in een vliegtuig. Af en toe werd ik wakker en nam wat te drinken. Daarna sliep ik weer verder op de schoot van Martijn. Heerlijk met m’n eigen kussentje. Martijn zelf heeft niet geslapen