Donderdag 21 april: Las Vegas (NV)
De wekker ging om 7 uur. Ik drukte de snoozeknop van m’n telefoon in. 3 kwartier later werden we weer wakker. M’n telefoon had het spontaan begeven. Er stond nog wel op: snoozefunctie ingeschakeld, maar hij deed het gewoon niet. Gelukkig stond er ook gewoon een radiowekker op het nachtkastje. Achteraf eigenlijk raar dat we daarvan niet meteen gebruik van hadden gemaakt. In elk hotel van onze vakantie stond namelijk gewoon een wekker op het nachtkastje, maar we maakten telkens gebruik van m’n wekkerfunctie van m’n telefoon. Dat was eigenlijk gewoon telkens goed gegaan.
We stonden op en ik merkte aan Martijn dat hij eigenlijk geen zin had om zo ver te rijden. Death Valley was immers te groot om alles in een dag te bezoeken en als je eerst 4 uur heen moest rijden en ook nog eens terug voor een gedeelte van de Valley, is dat eigenlijk gewoon gekken werk.
In onze planning stond dat we tot 17.00 uur de tijd hadden om de Death Valley te bezoeken, in het donker terugrijden was namelijk niet het probleem maar door de afspraak met Scenic Airlines om met een vliegtuig over de Grand Canyon te gaan, zouden we die avond vroeg naar bed moeten. Onze afspraak daarvoor was namelijk dat we om 4.30 uur opgehaald werden. We zouden namelijk om 6 uur in de ochtend de lucht in gaan om zo de zonsopgang in de Canyon mee te maken. Vandaar de reden om vroeg naar bed te gaan en we hadden dus niet de tijd om tot in de avond in de Death Valley te blijven.
We hadden een uitdraai van ons topic op het Amerika Nedforum bij ons en daar stelde iemand voor om in plaats van de Death Valley naar de Valley of Fire te gaan. Dit was ongeveer een goed drie kwartier uur rijden. Een beter plan dus.
De weg erheen was super simpel. Gewoon de weg I-15 naar het noorden volgen en dan bij exitnummer 75 eraf. Toen we deze exit namen, zagen we een benzinepomp met casino en vuurwerkwinkel. We keken of ze hier toevallig ook iets te eten hadden. We moesten eerst door de vuurwerkwinkel. Dit was echt raar om te zien. Midden in april verkochten ze gewoon vuurwerk. En niet zo’n beetje ook. Ik had nog nooit zoveel vuurwerk bij elkaar gezien. De winkel was gewoon nog groter als de gemiddelde Walgreens.
We kochten ieder twee broodjes en wat drinken. We zetten onze reis naar de Valley of Fire voort. De weg erheen was machtig mooi. Een slingerweg met veel bergen tussendoor. Na tien minuten rijden kwamen we bij de ingang. Voor 6 dollar mochten we naar binnen. We kregen een plattegrond mee en besloten als eerste naar het Visitor Center te rijden. Onderweg stopten we bij Beehives (dit was blijkbaar iets speciaals maar wij hebben het niet kunnen ontdekken). Na een bezoekje bij het Visitor Center zijn we doorgereden naar Mouse’s Tank. Hier hebben we een wandeling gemaakt. Het was erg warm. Bij elke schaduw welke we tegen kwamen stopten we even.
Na een uurtje waren we weer blij dat we bij de auto waren. Onze tocht ging voort. Naar de White Domes. De weg er naar toe was erg mooi. Kriskras, van hoog naar laag. De White Domes zelf stelden niet zo heel veel voor (vond ik). Na een minuut of 5 zijn we weer dezelfde mooie weg terug gereden richting het Visitor Center.
Vanaf hier zijn we naar het oosten gegaan om zo de Seven Sisters te gaan bekijken. Ook dit viel wel mee met de pracht. Gewoon zeven rotsen op een rij. Na even een zit op het bankje zijn we weer naar Las Vegas vertrokken.
Toen we na een klein uurtje weer terug waren in onze hotelkamer, zijn we eigenlijk door de hitte een beetje in slaap gevallen op bed. We werden na twee uurtjes weer wakker met erge trek. We besloten het 24-uurs buffet van ons eigen hotel eens te proberen. En dat was ons goed bevallen. Zoveel keus! Na twee borden zat ikzelf al vol, maar voor Martijn was het nog niet genoeg. Hij wilde nog een lekker toetje. Je mocht hier zelf een softijsje in elkaar flansen. En dat lukte hem wel aardig. Daarna zaten we beide echt vol.
We besloten om maar te gaan slapen. We moesten immers al weer vroeg uit de veren.