Vrijdag 20 april: Las Vegas (NV)
De wekker ging dit keer erg vroeg. Half 4! Na een snelle douche en een relaxt ontbijtje met broodjes en uiteraard de pindakaas, liepen we om 5 voor half 5 naar buiten. Er stond al een bus te wachten. De chauffeur kwam naar buiten lopen en zei: “Good timing”.
De bus was nog leeg. We reden naar het hotel naast ons, Monte Carlo. Hier stapten meer mensen in. Daarna reden we langs nog twee hotels en toen kon de reis naar het vliegveld beginnen. Dit lag even buiten Las Vegas. Om kwart over 5 stonden we in de rij voor “in te checken”. We kregen een sticker met een kleur en stoelnummers. Ikzelf had 3a en Martijn had 2a. Zaten we nu niet naast elkaar dan? Voor elkaar vonden we eigenlijk ook geen probleem, dan keken we in ieder geval dezelfde kant uit het raam.
Om 6 uur mochten we het vliegtuig in. En inderdaad, Martijn zat voor mij. We konden ook gebruik maken van de koptelefoon om zo wat informatie te kunnen luisteren tijdens de vlucht. In de folder stond ook dat het in het Nederlands kon. Maar helaas, deze zat niet op hun kanaal. Waarschijnlijk hadden we dat van te voren aan moeten geven. Alhoewel ik dat erg raar vond, aangezien ze wel Spaans, Japans, Duits en Engels gewoon geprogrammeerd hadden en dus nog 6 kanalen leeg hadden staan. Hadden ze deze kanalen ook wel standaard op kunnen vullen met de talen die ze aanbieden in de folder. Maar ach, zo veel Engels gehoord die weken, dus waarom nu niet.
We stegen op en als eerste vlogen we over de Black-Canyon (gewone bergen) en zagen we Hooverdam. Vanuit een vliegtuigje lijkt dit ongelooflijk klein. Men vertelde door de koptelefoon dat je met het beton van de Hooverdam een 4-strookssnelweg kan aanleggen van de Westkust naar de Oostkust. Ongelooflijk veel beton is er dus gebruikt bij de Hooverdam.
Toen naderde we de Grand Canyon. Dit waren niet zomaar bergen. Dit waren inhammen wat door waterstroming zo gevormd is. Erg mooi om te zien. Maar na 10 minuten had ik het wel gezien. Het was telkens hetzelfde. En vanuit de lucht zie je ook niet echt de diepte…
Na een goed twee uur zagen we de Stratosphere Tower weer. Las Vegas was weer in zicht in de verte. We landden weer op het vliegveld en konden meteen weer met de bus mee richting het hotel. Met de moeheid viel het eigenlijk wel mee. Alleen honger, dat hadden we wel.
In ons hotel zijn we toen het ontbijtbuffet gaan uitproberen. Ook dit was enorm lekker (en veel). Om 10 uur zijn we weer even terug naar bed gegaan. Het was toch wel erg vroeg die ochtend en eventjes terug moest kunnen. Uiteraard hadden we wel de wekker gezet, voor het geval dat we pas in de avond wakker zouden worden. We hadden namelijk nog wat dingen op het programma staan. Aangezien dit onze laatste dag was, wilden we onze planning toch wel waar kunnen maken.
Om 14.00 uur zijn we naar de Stratosphere Tower gegaan. Eens kijken welke attracties we gingen doen. Eenmaal bij het Stratosphere Hotel hoorden we dat men alleen maar de entree hoefden te betalen. De gehele dag waren er Free Rides. Met de lift gingen we naar boven. Eerst wat rondkijken van achter het glas. Het was enorm hoog, maar wel mooi. Zo had je een heel mooi uitzicht op De Strip.
Na wat foto’s gemaakt te hebben, gingen we nog een verdieping hoger. Naar de ingangen van de attracties. Als eerste wilden we de achtbaan doen. Deze zou namelijk het simpelst en het saaist zijn. Mooi om mee te beginnen dus. We waren eigenlijk aan de beurt en toen zei het achtbaanpersoneel: “Deze baan gaat voor een nog onbepaalde tijd sluiten. Het begint namelijk te regenen.” Erg fijn dus. Op naar de volgende: de Big Shot. We stonden in de rij en mijn hart begon sneller te kloppen. Dit soort attracties vind ik helemaal niets. Gelukkig werd je bij deze in de lucht geschoten en niet naar beneden gedropt. Dat vind ik al helemaal niets. Niet dat ik dat eng vind, maar ik vind dat een enorm rot gevoel in de maag. We waren aan de beurt. We gingen zitten. Mijn hart ging nog steeds erg snel. En floep, naar boven. Wat een saaie attractie. Hoe rot ik normaal ook de val vind bij dit soort attracties, hoe saai ik deze afschot vond. Men werd helemaal niet hard naar boven geschoten. Natuurlijk was het uitzicht wel erg mooi. En het idee dat je zo hoog was, was natuurlijk ook een kick.
Eenmaal weer uit de Big Shot, wilden we in de andere twee attracties. Alleen de Insanity en de X-Scream moesten nog. We gingen even kijken bij Insanity. Hier stond een cameraploeg te filmen. Waarschijnlijk voor het nieuws om te laten zien dat Insanity weer gewoon normaal functioneerde. Later zijn we even gaan kijken bij de X-Scream. Ik wilde erg graag Insanity doen, maar Martijn stelde voor om deze ’s avonds te doen. Dan zagen we in ieder geval de afgrond niet zo goed. Prima plan eigenlijk 😛
We gingen weer met de lift naar beneden en reden naar de Fremont Street. Na een zoektocht voor een parkeergarage, belandden we tegenover de Fremont Street Experience. Het was redelijk druk. We liepen er een beetje doorheen met de gedachte dat we die avond ook hier weer terug zouden komen. Vanaf een uur of 8 zou de Fremont Street Experience in samenwerking met Viva Vision elk uur een “show” geven op het grote “spandoek” tussen de hotels.
Na een goed kwartiertje hadden we straat gezien en gingen we een hapje eten bij de Mac. We keken op onze horloges en zagen dat we op moesten schieten. We moesten snel naar ons hotel om de incheckkaart voor de helikoptervlucht boven de Strip te gaan halen. Half 8 moesten we er zijn en het was inmiddels al bijna 7 uur. Maverick was dus helemaal aan de andere kant van de Strip als waar wij op dat ogenblik waren. Weliswaar was het wel dicht bij ons hotel. We reden dus snel naar ons hotel, pakte het kaartje en weer snel in de auto richting Maverick. Vijf over half 8 kwamen we daar binnenvallen. We moesten ons wegen (in verband met een goed verdeeld gewicht in de helikopters) en om 8 uur mochten we naar buiten. Hier stond een mooie helikopter voor ons te wachten.
Voor mij was het niet de eerste keer dat ik met een helikopter vloog. Via mijn werk heb ik deze ervaring al eens mee mogen maken, maar voor Martijn was het wel de eerste keer. We stegen op en vrijwel meteen vlogen we over de Strip. Dit zag er geweldig mooi uit. We vlogen gelukkig niet heel erg snel. Een rondje om de Stratosphere toren en toen weer via de andere kant terug over de Strip. Na een klein kwartiertje landden we weer op het vliegveldje van Maverick. Het was kort, maar krachtig! Helaas is geen één foto gelukt (te donker en te beweeglijk), maar genoten hebben we zeker. We besloten om eerst naar de Fremont Street te gaan en daarna naar de Stratosphere toren.
Toen we weer goed en wel geparkeerd stonden, zagen op een schema dat we net de show van 9 uur gemist hadden. We besloten te wachten op de volgende show. Nog een keer de Fremont Street doorgelopen en om 10 uur begon de show: Area 51. Dit zag er echt spectaculair mooi uit. De show duurde ongeveer 10 minuutjes.
We zaten in dubio. We wilden nog naar de Stratosphere toren, maar ook nog naar het Circus Circus hotel. Hier waren we nog niet geweest. Juist omdat we er nog niet geweest waren en de Stratosphere wel, besloten we de toren te laten zitten en naar Circus Circus te gaan. Ikzelf vond dit natuurlijk erg jammer. Ik had graag de twee attracties op de toren ook nog gedaan, maar aan de andere kant wilde ik ook erg graag het Circushotel zien. De reden dat we maar één ding wilden doen, was omdat we de dag erop vroeg op moesten om uit te checken en naar het vliegveld te gaan. De koffers moesten ook nog eens ingepakt worden. Graag wilden we voor 12 uur nog op bed liggen, al gokten we dat we dit niet zouden halen. Maar om dan expres nog er een avondje uit ervan te maken, vonden we niet slim.
We reden dus via de Stratosphere naar Circus Circus. Nog een keer omhoog kijken dan… Dit zou in ons volgende bezoekje zeker weer gepland staan. Achteraf gezien hadden we misschien de toren leuker gevonden. Het overdekte pretparkje wat in het Circushotel stond, stelde namelijk niet zo heel veel voor. De achtbaan en waterbaan zagen er wel mooi uit, maar om nu de moeite te doen om er in te gaan, dat trok ons niet zo. Eigenlijk dachten we nog maar aan één ding: koffers inpakken en slapen. De laatste dagen waren we zo naar ons vertrek toegeleefd. Niet omdat we weg wilden, maar omdat we weg moesten. Maar eerlijk gezegd waren we toen toch wel Vegas-moe. Nog lang niet alles gezien, maar het is zo veel, dit kon toch allemaal niet in ons bezoekje.
We reden weer rustig terug naar ons hotel. En na nog wat internet, pakten we onze koffers weer in. Nog even wat zappen op tv en om half 1 begon onze laatste nacht in Amerika.
