Dag 23: Aankomst thuis

Print Friendly, PDF & Email

Zondag 24 april: Schiphol – Den Bosch


Rond een uur of 6 Nederlandse tijd werd het buiten wat licht. Officieel vlogen we nog boven de zee net voor de kust van Ierland. Mijn doel was om tot half 8 te slapen. Maar dit heb ik niet meer volgehouden. Het lukte me tot 7 uur. Na een nodige stop op het toilet en een aflevering van The King of Queens kregen we weer wat te eten, ditmaal een ontbijt met sinaasappelsap, vruchten, een granenkoekje en een warm broodje met boter. Na het ontbijt waren we weer begonnen met de landing. Bijna thuis, bijna terug in ons kikkerlandje.

De landing was één minuut later als gepland. Super timing dus. Nadat we uitgestapt waren, liepen we naar de koffers. Alleen net daarvoor moesten we ook weer door de douane. Hier stond ook weer een lange rij. We hoefden alleen onze paspoort of identiteitsbewijs te laten zien. Recht achter de douane waren ze inmiddels al bezig om de koffers op de band te laten vallen. Door de drukte van de douane hoefden we dus niet zo lang meer bij de kofferband te wachten. Met de koffers moesten we weer door de douane, dat wil zeggen, door de “niets aan te geven-douane”. En nee, wij hadden niets aan te geven. We liepen dus gewoon door.

In de ontvangst hal was het druk. Eerst even door de drukte heen, zodat ik rustig naar mijn ouders kon bellen dat we weer goed en wel in Nederland waren. Omdat we met de trein terug naar Den Bosch moesten, had mijn moeder natuurlijk al helemaal opgezocht hoe we zouden moeten reizen. Ze vertelde dat er bij Utrecht van alles aan de hand was met bouwwerkzaamheden en dat we in Utrecht nog eens over moesten stappen. We liepen naar het station van Schiphol en zagen dat we eerst naar Duivendrecht toe moesten. In de trein zelf besloten we niet te gaan zoeken naar een zitplaats. Het was immers maar een minuut of 10 van Schiphol vandaan.

Op het station van Duivendrecht leek het wel of de gehele trein over moest stappen. Het was drukjes. Via de omroeper hoorden we dat de treinen richting Eindhoven niet zouden rijden. Men zou via Utrecht moeten reizen. Deze trein kwam er gelukkig al na 5 minuten aan. Eindelijk konden we even rusten.

In Utrecht was het ook weer druk. Op zich best raar voor een zondag. We hadden daar een overstaptijd van een half uur. Prima tijd om even wat te eten. Martijn had wel zin in een frietje saté, maar dat was voor mij net iets te veel. Ik hield het wel bij een heerlijke frikadel speciaal. We liepen ondertussen al naar het perron en zagen dat onze trein er al stond. Omdat dit nog niet op de informatieborden stond, was de trein zo goed als leeg. Konden we mooi een rustig plaatsje uitzoeken. Na een kwartier vertrok onze trein naar Den Bosch. We hadden mijn ouders laten weten dat we om rond half één in Den Bosch aan zouden komen.

Na een klein half uurtje stonden we op het perron van Den Bosch, via een kleine omweg naar het toilet liepen we naar de voorkant van het station. Hier zag ik m’n moeder al staan. Ze waren mooi met twee auto’s. Hun eigen auto en mijn eigen vertrouwde Alto. Deze had ik drie weken bij mijn ouders laten staan. Wel zo veilig. De koffers konden in mijn ouders auto en ik mocht weer rijden in mijn eigen auto. Wel even wennen hoor, weer schakelen.

Thuis natuurlijk meteen aan de Senseo. De lekkere cappuccino’s van Starbucks misten we heel erg, maar Senseo is ook wel lekker. Wat spullen uitgepakt en wat bijgekletst met mijn ouders. Martijn en ik waren ontzettend moe, maar we wilden niet naar bed. We waren dan veel te bang dat we midden in de nacht weer wakker waren.

Uiteindelijk heeft Martijn het tot een uur of 8 volgehouden en ik tot half 11. Hartstikke netjes al zeg ik het zelf. Martijn kwam om 22.00 uur er even uit om mij te halen. Half 11 lagen we heerlijk met z’n tweetjes weer in ons eigen bedje. De nacht zijn we goed doorgekomen. Eén keer wakker geweest voor een bezoekje aan het toilet en daarna doorgeslapen tot half 9. Mooie tijd (aangezien we beide een dag later weer vroeg op moesten om te werken, vonden we het beter om niet al te lang uit te slapen). Zo snel mogelijk weer in je oude ritme, was ons motto en dat is ons aardig gelukt (alhoewel ik toe moet geven dat we nog wel een paar dagen moe zijn geweest.)

Inmiddels zijn we beide weer begonnen met werken en is het grote avontuur weer voorbij. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *