Zaterdag 2 april: Den Bosch – Schiphol – New York JFK (NY) – San Francisco (CA)
De wekker ging erg vroeg voor een zaterdagochtend. Om half 6 klonk de muziek van 8 FM al in onze oren. Dat wil zeggen, elke 7 minuten want uiteraard werd een paar keer de SNOOZE knop ingedrukt. Om iets over 6 sprong Martijn onder de douche en ging ik de laatste zaken wat betreft internetbankieren regelen. Om 7 uur stonden mijn ouders voor de deur. De laatste zaken werden geregeld. Om half 8 begon onze reis naar het station. 10 minuten voor vertrek van onze trein stonden we netjes op het perron. De eerste foto’s werden gemaakt.
In de trein zelf was het niet druk. Gelukkig, konden we zo mooi nog even rustig wakker worden. Na af en toe weggedommeld te zijn geweest, kwamen we na een klein uurtje aan in Duivendrecht. Hier hadden we een overstap. Vrijwel meteen kwam onze trein naar Schiphol eraan. Inmiddels was de zaterdag opgang gekomen. Deze trein was namelijk wel erg vol (of veel mensen hadden een reisje gepland vandaag, dat kan natuurlijk ook).
Op Schiphol hadden we afgesproken met Rene en Ralph van het Florida-Forum. Hun reis ging ook naar Amerika, alleen dan naar Denver. Rene belde me op om te vragen waar we nu waren en wat onze plannen waren. We wilden eerst even onze koffers kwijt en nog wat rondlopen bij de winkels. Hun planning was om alvast door de douane te gaan. Hun vlucht zou een half uurtje eerder vertrekken dan de onze. We spraken af dat ik zou bellen als we ook eenmaal door de douane waren.
Wij liepen inmiddels naar de incheckbalie. Even op de tv’tjes kijken naar welke incheck-balie we moesten gaan. We vlogen naar San Francisco, maar met een overstap in Cincinnati. Maar wat is dat nou? “Vertraagd – vertrek 16.50 uur” Hallo zeg, het was pas kwart voor 10!
Wij liepen naar de infobalie van Delta. Ze konden een andere vlucht voor ons regelen. Deze zou ook nog eens rechtstreeks zijn en met KLM, ware het niet dat haar collega, tevens leidinggevende, ook al bezig was met iemand in te checken voor die vlucht en het vliegtuig spontaan volgeboekt was. Een andere vlucht dan maar. Weer met Delta en dan een overstap in New York. Dat was natuurlijk ook prima. Deze vlucht zou zelfs een half uur eerder dan de originele tijd vertrekken. Alleen wel met een langere overstap in New York, namelijk 4 uurtjes. Dat is toch ook prima? Niet te haasten bij de douane, rustig even iets eten en een beetje rondkijken.
Na een hamburgertje van de Burger King liepen we om half 12 door de douane. Even bellen met Rene. Zij waren inmiddels al naar hun Gate gelopen. Zij hadden G4 en wij G5. Dat kwam dus mooi uit en we zouden elkaar daar even spreken. Bij G4 was al een rij, terwijl er bij G5 nog niets te doen was. Weer even bellen met Rene (we wisten ongeveer hoe ze eruit zagen en ik gok visa versa), maar ehm: “waar staan jullie?” Stonden hun bij onze G5 en wij bij hun G4. Na een kwartiertje kennisgemaakt te hebben, liepen hun weer terug naar G4. Daar waren ze inmiddels al met instappen begonnen, maar Rene kon alles hebben: “Zolang we nog geen oproep krijgen dat we te laat zijn, maak ik me nergens druk om” Goede instelling!! Na elkaar een fijne vakantie toegewenst te hebben, zijn wij ook maar in onze rij gaan staan.
Na een kleine, vriendelijke ondervraging over onze reis en spullen die we bij hadden, konden we na een minuut of 10 al het vliegtuig in. Wij hadden de stoelnummers 24A en 24B. Toen we bij deze stoelen aankwamen zagen we dat stoel 24a al bezet was. “Hey mevrouw, volgens onze kaartjes zitten wij hier”. Na gehaast zoeken naar haar kaartje bleek zij nummer 28A te hebben. Duizendmaal excuses 🙂
Een half uur na de geplande tijd van 12.00 uur stegen we op. America, here we come! We hadden verschillende meningen gehoord over de maatschappij Delta. Maar tot zover ik kon beoordelen, vond ik Delta helemaal niet slecht ofzo. Veel zeiden dat de stoelruimte er klein zou zijn. Tja, ik merk daar toch nooit zo veel verschil in, met m’n 1.64 meter. Maar met Martijn is het natuurlijk een ander verhaal. Voor hem zijn alle stoelruimtes te klein. Omdat wij ook niet zo heel vaak vliegen, merken we eigenlijk geen verschil. Dus wat dat betreft maakt Delta geen minpunten verdiend. Het personeel is ook erg vriendelijk. We zaten alleen bij de vleugel, wat betekende dat we iets minder qua uitzicht hadden. Maar achteraf bleek dat niet zo erg, aangezien ik voor 99 % het luikje dicht heb gehad. Twee films stonden er op het programma: Finding Neverland en After the Sunset. De eerste film is gebaseerd op Peter Pan met Johnny Depp. Ik was nogal moe en heb dan ook geen poging gedaan om de film te gaan volgen. Martijn heeft wel even gekeken, maar volgens hem bleek als snel dat dit een vage Johnny Depp film zou zijn en is ook maar gestopt met kijken. De stewardessen waren inmiddels begonnen met het uitdelen van het eten. Kip, boontjes en worteltjes, aardappelpuree, salade, broodje, boter en kaas.
Na het eten zijn we beide in slaap gevallen. Dat wil zeggen, tot zover dat gaat in een vliegtuigstoel. Na een paar uur werd ik weer wakker. Er werd weer wat drinken rondgebracht. Ikzelf was gewoon te moe om echt wakker te blijven. Ik heb nog wat zitten doezelen en uiteindelijk viel ik weer in slaap. Martijn heeft ondertussen wat gelezen en toen ik weer wakker werd, was inmiddels de film After the Sunset begonnen. Veel mensen hoorde ik lachen, dus dit scheen wel een oké-film te zijn. Ook Martijn heeft hem half gevolgd en vond hem inderdaad wel oké. Thuis maar eens naar de videotheek dus!
Na ongeveer 7 ½ uur vliegen landden we op het New Yorks vliegveld JFK. Hier moesten we door de douane. Eerst het groene formuliertje (I-94 Visa Waiver) inleveren, daar ook meteen tweemaal een vingerafdruk laten maken en een foto via de webcam. Dan de koffers ophalen en weer door de douane om daar je koffers weer in te leveren. Dan weer door een douanepoortje. Ditmaal met de schoenen uit en riemen af en daarna waren we vrij om te gaan en staan waar we wilden. Het hele douane proces duurde bij ons 25 mins. Goed gedaan, dacht ik zo. We zijn toen wat gaan rondlopen op JFK. Even wat pinnen en toen een kopje koffie bij Starbucks Coffee. Daar ben ik begonnen met ons reisverslag en heb het thuisfront laten weten dat we in Amerika waren.
Ik hoorde van m’n moeder dat de paus inmiddels een uurtje overleden was (fijn! Heeft die man eindelijk zijn rust). Na 2 uurtjes koffie drinken/typen op de laptop, weer wat rondgelopen en wat gegeten. Een uur voor vertrek liepen we langzaam naar onze gate. Meteen wat winkeltjes bezocht. Toen we bij de gate aankwamen, zagen we dat er nog geen vliegtuig stond.
Na een kwartiertje maakten ze bekend dat het iets later zou worden. Vertrek stond gepland om 6.15 pm. Viel mee, net geen half uur vertraging dus. Ons vliegtuig was er inmiddels en we mochten toen ook beginnen met boarden. Deze vliegreis zou nog eens 6 ½ uur vliegen zijn. Pffff… Weer veel geslapen. Ditmaal zou de film National Treasure gedraaid worden. Ik heb er geen één minuut van gezien. Martijn had hem half gevolgd maar viel een half uur voor het einde ook in slaap. Ongeveer een uur voor landen werd ik weer wakker. Had er moeite mee. Op het vliegveld van San Francisco ging het allemaal wel snel. Koffers waren er ook meteen en toen gingen we op zoek naar onze huurauto.
Voor we daar aankwamen, moesten we wel een heel doolhof door. Die deur door, die lift naar beneden, dan die trap weer naar boven, dan daar heen, dan weer met die lift omhoog, weer een stukje lopen, weer met een lift naar boven. Uiteindelijk kwamen we aan bij de AirTram. Die bracht ons naar de Car Rentals.
Daar ingecheckt. Uiteraard vroegen ze of we misschien niet voor een meerprijs geïnteresseerd waren in de 4×4 auto. Hoeveel duurder zou dat worden? 212 dollar voor onze periode. Hm, dat zou dan voor ons 500 euro autohuur zijn (nu dus 300 euro en dat vonden we meer dan genoeg). Dus helaas voor deze meneer. Wij waren al tevreden met onze Intermediate. We kregen de sleutels mee en gingen op zoek beneden in de garage. Bij de Midsize konden we hem niet gevonden krijgen. Even vragen aan een meneer en hij verwees ons naar de zijkant. Daar stonden de auto’s die van andere staten afkwamen. Wij hadden er eentje uit Texas. Een witte Pontiac Grand-Am. Best wel een groot bakkie.
Na alles geïnstalleerd te hebben (gps en de laptop) kon onze reis naar ons hotel beginnen. Wat is zo’n gps toch makkelijk. We hadden in San Francisco net een afslag gemist. Maar geen probleem. We konden meteen zien waar we zaten en hoe we weer met een andere route naar onze oorspronkelijke route konden rijden. Hartstikke simpel. De Divisadero Street was wel erg bijzonder. Het echte San Francisco om het zo maar te zeggen. Steil omhoog en later weer net zo steil naar beneden. Aan het einde van deze heuvelweg was ons hotel (Econo Lodge op de Lombard Street). Na het inchecken liepen we naar onze kamer. Dit bleek een niet-standaard motelkamertje, maar een soort van suite. Groot breed bed, bankstel, tv, magnetron, koffiezetapparaat, strijkplank met strijkbout. Prima dus. Na weer het thuisfront gebeld te hebben om te vertellen dat we nu helemaal op plaats van bestemming waren, gingen we maar slapen. Het was inmiddels al half 2 plaatselijke tijd (half 12 in de ochtend in Nederland dus). Al meer dan 24 uur “wakker” dus.