Donderdag 7 juni: San Antonio (TX)
Als we op staan, ontbijten we met wat Bagels welke we gisteren gekocht hebben bij de CVS. Snel even het internet checken en om kwart voor 10 zitten we in de auto, op weg naar Seaworld. De zwemspullen hebben we meegenomen. Geen idee of we ze gaan gebruiken, maar altijd handig voor de zekerheid.
Om kwart over 10 rijden we de parkeerplaats van Seaworld op. Het lijkt redelijk mee te vallen met de drukte. Mooi. Als we bij de entree komen, zien we twee hele lange rijen. Toch druk dus? Moeten we nu helemaal achteraan gaan staan, jeetje… We lopen de rij voorbij om zeker te weten of dat nu werkelijk de rij is voor naar binnen te gaan. Dan zien we een veel kortere rij. Dit blijkt een net geopende ingang. Mooi, daar sluiten wij dan ook maar aan. Als we binnen zijn, huren we een kluisje voor onze zwemspullen, zodat we daar niet de hele dag mee hoeven te sjouwen. In eerste instantie krijgen wij een sleutel mee voor kluisje 50, maar hij past niet, of het kluisje is stuk… We halen een andere en krijgen dan nummer 48 toegewezen. Deze werkt gelukkig wel.
Dan bekijken we op de plattegrond welke attractie we als eerste gaan doen. Steel Eel dus! Dat is een achtbaan van Morgan. Een out-and-back. Als we bij de baan komen, zien we dat we per sé een kluisje moeten huren voor onze spullen. Vier kwartjes… “oh, is het zo’n park. Waarom kan dat niet als service gewoon gratis?” Dan sluiten we aan in de rij. Welke rij? Alleen voor het voorste karretje is een kleine rij. Ach, gaan we daar toch in staan. Vooraan is tenslotte het leukste, toch? Als degene die voor ons staan in wil stappen, wordt ze tegen gehouden. Het karretje is te ver doorgeschoten, dus ze mag er niet in. Uhm, pardon? Ze kan gewoon instappen hoor! Het karretje is maar 15 cm doorgerold. Twintig op zijn hoogst. Beetje raar dit…
Goed, na twee beurten zijn wij dan toch eindelijk aan de beurt. Dan de eerste val naar beneden. Super cool die airtime, maar ‘bonk’, als je weer onderaan bent. Zo, dat was niet subtiel. En dat bij elke heuvel. Gatsiedarrie. Dat doet best pijn als je gewoon weer terug gelanceerd wordt in je stoel. Dat hoort gewoon soepel te gaan. Nee, niet leuk. Omdat we toch al onze dollar kwijt zijn aan het kluisje en we benieuwd zijn of hij achterin beter is, gaan we toch nog een keer. Er is tenslotte toch geen rij. Maar achterin is hij nóg erger. Tjeetje, wat een rotbaan zeg!
Snel naar Great White, een B&M Batman! Ook daar betalen we weer een dollar voor een kluisje. En vrijwel geen wachtrij. We doen hem bijna vooraan en hierover kunnen we kort zijn. Prima baantje! Ook hier een tweede keer achteraan en ook daar is hij prima. Hij lijkt zelfs nog soepeler daar. Helemaal top!
Na de B&M gaan we wat eten bij Rio Grille. We nemen beide een croissantje met kipsalade. Alleen zien we een croissantje liggen met chipjes en met een aardbeitje. Oh, lekker. Die met dat aardbeitje wil ik! Dus ik pak het bordje met het aardbeitje. Maar wordt al snel terug gefloten. “Mevrouw, dat is het voorbeeld bordje”. Ehm, pardon? Voorbeeld, hebben jullie dan ergens croissantjes met een aardbei dan. Nee dus. Maar blijkbaar staat het zo leuker. Dusss… Het worden dus twee croissantjes met chipjes. Als we buiten ons croissantje heerlijk aan het oppeuzelen zijn, zien we twee tafels van ons twee eekhoorntjes gevoerd worden door een gezin. Zo lief! Hij komt gewoon bij hun op tafel zitten. Vooral de chipjes zijn erg in trek. Als het gezin weg is, ga ik gewoon verder met voeren. Komt het toch nog goed uit dat de aardbei maar een voorbeeld was ? Het eekhoorntje komt gewoon uit mijn hand eten. Lief!
Daarna snel verder naar de volgende achtbaan: Journey to Atlantis. Dit is een Mack Supersplash en vrijwel identiek aan de versie in Europapark Duitsland. Alleen het laatste heuveltje is weggelaten. Op zich wel jammer, want die is best leuk. Voor het eerst van vandaag zien we een rij. Populaire attractie blijkbaar. We wachten ongeveer 20 minuten en zijn dan aan de beurt. Maar ook zonder heuveltje is hij leuk. We krijgen meteen wat afkoeling. Heerlijk, want ondanks dat het super bewolkt is geworden, is het nog steeds wel enorm warm. We blijven nog een tijdje kijken naar de splash. Vanaf de kant kun je namelijk ook behoorlijk nat worden. Vooral in het hoekje krijg je de volle lading over je heen. Veel kinderen vinden dit geweldig. Uiteraard, want afkoeling is zeer gewenst.
Daarna is het alweer tijd voor onze laatste achtbaan: Shamu Express. Een Kiddie-coaster! Maar zélfs hier moeten onze tassen in een kluisje. Ja, dat gaan we dus niet doen he, voor een kiddie! We gaan wel om de beurt, kunnen we meteen foto’s van elkaar maken. Hier is de wachtrij namelijk… nul minuten? Vooruit, minuut of twee dan.
Maar jeetje, het is wel een enorm enge baan. Zo niet de engste welke ik – vandaag in ieder geval – gedaan heb! Hoog joh, en hard!
Als we op de horloge kijken, is het twee uur. Zowel het park als Aquatica zijn tot 18.00 uur open. Gaan we nu al zwemmen, of gaan we nog naar een show? Eigenlijk hebben we meer zin om te zwemmen. Want zoals gezegd, ondanks de enorme bewolking is het nog steeds vrij warm. Gaan we dan echt Seaworld verlaten zonder een show gezien te hebben: Ja dus!
We lopen weer naar de ingang, halen onze spullen uit het kluisje en lopen dan naar Aquatica, welke ook in Seaworld zelf gevestigd is. Je kunt dus niet naar Aquatica zonder een kaartje voor Seaworld. Hoezo handig… Als je dus alleen naar Aquatica wilt, ben je verplicht om ook de entree voor Seaworld te betalen. Uiteindelijk zijn de kosten maar 20 dollar hoger, maarja. Je hebt er geen keuze in. Vinden wij niet zo heel erg klantvriendelijk.
Bij de Guest Relations upgraden we onze tickets voor Seaworld naar inclusief Aquatica en eenmaal binnen gaan we op zoek naar een kluisje. Dit blijkt nogal een hele klus. Ze hebben nog geen plattegrondjes laten drukken, dus je bent afhankelijk van de plattegronden in het park zelf. Maarja, probeer die ook maar eens te vinden. Uiteindelijk vinden we een kluisjesverhuur nadat we het gevraagd hebben bij een winkeltje. Als we omgekleed zijn, gaan we op zoek naar een bedje. Het is gelukkig niet zo heel erg druk en we vinden er eentje bij de Lazy River. Die gaan we dan meteen ook maar doen. Heerlijk zeg. Genieten met een hoofdletter G. Jammer dat hij zo kort is. We doen hem dan ook drie rondjes. En dan zijn we toe aan wat actie. Als eerste doen we de Kiwi Crul. Een baantje waarmee je met een band eraf gaat. We wachten een twintigtal minuten. Eenmaal boven kunnen we kiezen of we de open of dichte versie doen. Laten we degene in het donker maar doen. Super leuk! Echt pikkedonker en je valt steeds een stukje naar beneden. Woo! Uiteraard doen we daarna de open versie. Ook deze is erg leuk. Vooral in de bochten kom je vrij hoog. Dan lopen we naar Big Surf Shores. Elke acht minuten komen er zo’n drie minuten lang golven. Erg leuk, maar na een kwartier hebben we toch weer zin in wat actie.
Daarna lopen we door naar Walhalla Wave. Dat ziet er spannend uit zeg! Je gaat met een band waar je met zijn tweeën, drieën of vieren op kunt naar beneden. Eerst in een spiraal en daarna vrij hard naar beneden en dan… weer heel erg hoog. Doodeng, maar wel super leuk! Het lijkt wel of je vliegt. Geweldig!
Naast de Walhalla doen we Tassie’s Twisters. Hiermee ga je in een bootje waarbij je achter elkaar zit naar beneden. Je komt dan uit in een soort tol en dan na een paar rondjes val je een soort gat in. Alleen als we net de wachtrij in staan, gaat er een soort van brandalarm af. Waar is de brand? Dan blussen we dat wel even met wat water. Daar is er tenslotte genoeg van. Wat uiteindelijk de reden is geweest van het alarm, weten we niet. Wel heeft hij minstens vijf minuten staan loeien en heeft een badjuffrouw een testrit moeten maken (jaja, zelfs bij een waterattractie maken ze testritten). Daarna mogen we weer glijden. Ook deze tol is erg leuk. Niet bijzonder, maar gewoon leuk.
We besluiten nog een rondje te dobberen in de Lazy River en laten onszelf dan opdrogen. Rond vijf uur halen we het fototoestel uit het kluisje en maken we nog een rondje voor de foto’s.
Daarna kleden we ons om en als we dan naar de auto lopen, begint het te regenen. Net op tijd weg dus. Al gaat het park natuurlijk ook niet lang daarna sluiten. Regen zal al de hele dag in de lucht, maar heeft netjes gewacht totdat we weg gaan.
Onderweg naar ons hotel eten we een hapje bij Longhorn Steakhouse. Nog nooit gegeten en staat wel op het lijstje om er ooit eens te gaan eten. Nu dus… We bestellen beide een steak (medium-rare) en daarbij mogen we een side en een salade uitkiezen. We kiezen beide voor een luxere salade welke we voor 1,49 pp erbij kunnen krijgen. Het duurt alleen erg lang voordat deze salade er is. Minpuntje… Maar als de salade dan voor onze neus staat, is het minpuntje snel vergeten. Dat ziet er lekker uit zeg! Dat was zeker het wachten wel waard.
Vervolgens komen ook onze steaks en beide zijn prima medium-rare. Zoals het hoort. Super lekker, super mals!
Als toetje nemen we beide nog een cocktail. Martijn neemt de Cranberry Lynchburg Limonade en ik de White Peach Sangria. Heerlijk zeg, na zo’n relaxt dagje zwemmen.
Iets na half 9 zijn we weer terug op onze innie-minnie kamertje, welke overigens prima slaapt. Morgen alweer ons laatste volledige dagje in Amerika…
Overmorgen naar huis… We weten eigenlijk nog niet wat we morgen precies gaan doen. Waarschijnlijk de overige missions welke hier gevestigd zijn in San Antonio en natuurlijk de reis naar Houston, waar we de Kemah Boardwalk willen gaan bezoeken. Daar zullen we – hopelijk – onze laatste achtbaan gaan doen van onze vakantie. Een houten, dus leuke afsluiter!
Gereden afstand: 41 mijl (66 km)
Aantal coasters: 4