Vrijdag 1 juni: Midwest City (OK) – Arlington (TX)
Na een heerlijk rustig ochtendje checken we om kwart over tien pas uit. We rijden als eerste naar het Cowboy Museum. Het ziet er nogal donker uit buiten en hopelijk trekt het, net als gisteren, in de middag open, zodat we de reflecting pool bij het Nationaal Monument met goed weer kunnen fotograferen. Het is ook nog maar 16 graden. Brrr… De ene dag gutst het zweet van ons lichaam en vandaag is het gewoon lange broeken weer met een vest!
Iets voor half 11 arriveren we bij het museum. Het is nog niet echt druk. Als we willen betalen vraagt de baliemedewerkster: so, just one adult and one student? Oh, dat is nog eens een leuk compliment. Ik word gewoon als student aangezien, hahaha! Maar helaas, het worden toch twee kaartjes voor volwassenen á 12,50 dollar. Wel hebben we een kortingsbonnetje waarmee we toch weer 2 dollar per persoon besparen. We krijgen een stickertje om op ons T-shirt te plakken en ons water moeten we inleveren. Dat mag niet mee. Martijn kalkt zijn initialen erop zodat we ze later weer op kunnen halen. Grote tassen mogen ook niet mee naar binnen, maar onze tassen zijn klein genoeg om mee te nemen.
Eerst lopen we naar de Oostvleugel. Hier zijn vooral veel leslokalen te vinden. Dan lopen we de tuin in. Prachtige beelden van mannen op paarden. En natuurlijk ook eentje van Buffalo Bill, een van de kleurrijkste figuren uit het Wilde Westen. Daarna lopen we naar de Westvleugel, waar vooral veel uitgelegd wordt over de cowboys en indianen. Hoe men leefden, wat voor kleding ze droegen. Ook een aparte zaal voor de bekende westernfilms, want daarin zijn cowboys toch het meest bekend. Uiteraard veel informatie over John Wayne. Voor personen als ons die niet zo veel met musea heeft, zijn we toch anderhalf uur onder de pannen in dit museum.
Daarna rijden we naar de binnenstad, waar het National Memorial te vinden is. We vinden het snel, maar een parkeerplaats is wat moeilijker. Veel parkeergarages zijn niet bemand en moet je gewoon 5 dollar achterlaten, maar aangezien wij alleen een briefje van 20 dollar bij ons hebben, zijn we genoodzaakt om een bemand parkeergarage te vinden, zodat wij ons briefje van 20 kunnen omwisselen. Na een paar minuten rondrijden, vinden we eindelijk een goede parkeergarage Gelukkig niet ver van het Memorial vandaan.
We lopen het museum binnen en ook hiervoor hebben we een kortingsbon. Echter hebben we niet gezien dat het bonnetje per persoon is, dus helaas… voor maar één persoon 2 dollar korting. We mogen met de lift mee naar de derde verdieping. Als we uitstappen, is het ineens 19 april 1995. De dag waarop er een bom afging in het overheidsgebouw in Okla City. Iedereen ging net als alle andere dagen, gewoon naar het werk. Vervolgens is het 09.02 uur en gaat de bom af. Timothy McVeigh is het niet eens met bepaalde regeringsacties en vond daarom dat het overheidsgebouw maar opgeblazen moest worden. Hij reed met een vrachtwagen waar hij een bom van ANFO had gestopt de garage van het gebouw in. Daarna reed hij weg met een vluchtauto en zei de bom: Kaboem! 168 doden en 800 gewonden… Ook gebouwen in de omgeving liepen schade op. Het overheidsgebouw van toen stond op de plek waar nu de Reflection Pool te vinden is. Het museum van nu bevindt zich in het Journal Record (kranten) gebouw van toen.
In het gebouw tegenover het overheidsgebouw was een kantoor van de Watervoorzieningen. Twee vrouwen zijn op het moment van de aanslag in de kelder bezig om een aanvraag in te dienen voor een wateraansluiting. Omdat het een officiële aanvraag betreft, nemen zij dit op een bandje waardoor wij nu dus live kunnen horen hoe zij het ervaren hebben. Het hele gebouw boven hun is weggeblazen, maar de kelder blijft intact. De twee vrouwen weten dus totaal niet wat er boven hun gebeurd. We krijgen live te horen wat zij hebben gehoord. Erg aangrijpend. Daarna lopen we naar een ruimte waar de live-beelden van de aanslag te zien zijn. Deze zijn opgenomen door een nieuwshelikopter. Het ziet er heftig uit. Het halve gebouw is weg!
Verder zien we veel foto’s van hoe het er toen uit heeft gezien. Onvoorstelbaar. In de ruimte daarnaast zijn de foto’s te zien van de overledenen. Ook weer erg aangrijpend. Ook veel baby’s… Het overheidsgebouw had namelijk ook een kinderdagverblijf. Het is gewoon niet te begrijpen wat zo’n jongen bezielt om een gebouw op te blazen…
Meer info op http://nl.wikipedia.org/wiki/Bomaanslag_in_Oklahoma_City
Na een uur in het enorm indrukwekkende museum lopen we naar buiten, maar het regent een beetje. Gatsiedarrie… Dat worden dus geen mooie foto’s van het water.
Maar aan de andere kant, bij zo iets gruwelijks, hoort eigenlijk ook wel dit depri weer. We lopen een rondje en dan begint het ineens heel hard te regenen. We schuilen onder de Survivor Tree. Deze heeft genoeg blaadjes om niet nat te hoeven worden. Na vijf minuten schuilen is de regen overgegaan in motregen. We lopen weer terug naar de auto en stellen dan de Tom Tom in op ons hotel vers-geboden-priceline-hotel: Crowne Plaza Suites in Arlington, Texas. Drieënhalf uur rijden geeft hij aan. Maar het worden er helaas een paar minuten meer. Onderweg hebben we maar liefst vier files voordat we Dallas inrijden. Veelal doordat er aan de weg gewerkt wordt, maar bij elkaar geeft dat toch een goed half uur vertraging. Inmiddels zijn we ook onze laatste staat van deze vakantie ingereden. Hier in Texas blijven we nog een weekje en dan is het alweer tijd om naar huis te gaan. Nee, daar gaan we nu nog niet aan denken! Het weer is in ieder geval beter in Texas. We zien de temperatuur stijgen tot wel 31 graden. Zo kennen we het weer!
Als we bijna in Arlington zijn, rijden we ineens het vliegveld op. Althans, zo lijkt het. We rijden – voor het eerst deze vakantie – de tolpoorten door en dan zien we overal borden met terminals en vliegtuigmaatschappijen. Er zijn maar liefst twee vliegtorens te zien. Een aan de linkerkant en eentje aan de rechterkant. Maar het is eigenlijk een snelweg door het vliegveld. Het rijdt enorm raar! Wat een doolhof en wat groots allemaal! Gelukkig hoeven we maar rechtdoor te rijden, maar om ons heen krioelt het van de auto’s. Iets voor onze afslag gaan we eten bij Cracker Barrel. Heerlijk gezond! Gewoon vlees met groente, niets van aardappeltjes, rijst of pasta. Past prima in ons dieet dus.
Na drie kwartier lopen we goed verzadigd naar buiten. Het is nog maar vijf minuten rijden naar ons hotel. Als we inchecken horen we dat ze het verzoekje van ons om uitzicht te hebben op Six Flags ontvangen en geregeld hebben. We slapen op de hoogste verdieping in kamer 710. De kamer is prachtig groot. Het heeft twee gedeeltes. Een zitgedeelte met een bureau en aan de andere kant het slaapgedeelte met uitzicht op Six Flags. Super cool! We lezen wat bij op internet en dan gaan we ook hier weer genieten van GTST op de flatscreen. Super handig dat RTL-gemist 🙂 Zo heb ik vandaag dus ook de 4500e uitzending met de spannende cliff gezien.
Daarna gaan we nog wat drinken in de hotelbar. Ze hebben geen cocktailkaart, maar ze kunnen alles maken wat je bestelt. Martijn bestelt een Long Island Ice Tea en ik de Hurricane. Ze zijn niet bepaald zuinig met de alcohol! Wat een ontzettend vriendelijke ober hebben we. Hij komt om de tien minuten vragen of alles oke is en of we wellicht nog iets willen. Ook worden één van de TV’s aan ons behoefte voorzien (Weather Channel!) Daarna bestel ik nog een Tequila Sunrise en Martijn laat zich informeren over verschillende bieren. Helaas valt zijn biertje toch niet zo in de smaak. Beetje waterig. Piswater dus… Mijn Tequila smaakt overigens prima. Daarna nog maar een ronde en bestelt Martijn veilig een Samual Adams en ik een wijntje. Je begrijpt wel dat we hierna vrij vrolijk naar boven rollen… Na een aflevering van Friends rollen we meteen door naar bed.
Morgen gaan we dus naar Six Flags Over Texas. Het allereerste park van Six Flags. We hopen alle 13 achtbanen te kunnen doen, maar gelukkig is het park tot 22.00 uur open. Wordt een latertje morgenavond dus…
Gereden afstand: 224 mijl (360 km)