Maandag 21 mei: Rapid City (SD) – Sioux Falls (SD)
Voor het eerst deze vakantie worden we beide om 07.00 uur wakker door de wekker. Snel staan we op want we hebben een druk programma. Na een rondje internet gaan we ontbijten. Uiteraard hebben ze bagels, toast en frootloops, maar dit keer hebben ze ook wafels welke je zelf kunt maken. Uiteraard nemen wij er beide ook eentje.
Iets later als gepland zijn we uitgecheckt en rijden we richting Keystone. Daar ligt de berg waar de vier presidentshoofden te zien zijn. De route er naar toe is erg gemakkelijk en ontzettend mooi! Je komt namelijk eerst door het Hill Country gebied. Je rijdt dan door de bergen met heel veel bos. De Veluwe is er niets bij. Persoonlijk vind ik dit nog mooier rijden dan door de bergen van de Rocky Mountains.
Iets na negenen bezoeken we het Visitor Center Hill Country, maar de meeste info welke daar te halen is, had ik thuis al verzameld via het internet. Snel rijden we weer verder en na een half uurtje zien we de presidentshoofden opdoemen.
Grappig zeg! Niet veel later bereiken we de ingang van deze toeristische trekpleister. Het is redelijk druk, maar gelukkig hoef je nog niet over de mensenhoofden te lopen. Bij het uitkijkpunt heb je een prachtig zicht op George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Het stelt eigenlijk niets voor, maar het is eigenlijk wel een bezienswaardigheid wat je gezien moet hebben!
In de Giftshop kopen we voor onszelf een magneetbord inclusief de magneten van alle staten van Amerika. Kunnen we dit bord mooi ophangen in de woonkamer en dan telkens na het bezoeken van bepaalde staat een magneetje erbij hangen. Na deze vakantie zal waarschijnlijk dit bord gevuld zijn met 31 staten (van de 50). En voor iemand van het Alles Amerika Forum kopen we twee vlaggetjes waar hij om gevraagd heeft. Dan verlaten we Mount Rushmore weer.
Dan rijden we via de Iron Mountain Road Custer State Park in. Wederom is het erg mooi rijden hier. Dan zien we ineens een ezel op de weg staan. Langzaam rijden we om de ezel heen. Iets verderop staat ineens een auto stil, midden op de weg. Wij vinden dit eigenlijk wat raar, maar als we 100 meter verder zijn, zien we waarom hij gestopt is. Er ligt een hert midden op de weg. Dood… We denken dat die man van 100 meter terug dit beest heeft aangereden, want het ziet er nog zo ‘vers’ uit. Ik word er zelfs een beetje naar van. Waarschijnlijk heeft de man iets te hard gereden hier, anders kun je gemakkelijk stoppen voor dieren op de weg.
We willen de Wildlife Loop gaan rijden en hiervoor betaal je bij de Visitor Center van Custer SP een dollar of 15. We krijgen een blauwe sticker welke aan de binnenkant van onze raam geplakt wordt. Niet veel verder rijden we de Wildlife Loop op. Als snel zien we wat wildlife: hertjes! Maar nog ietsjes verder zien we een hele kudde Bizons. Wat een prachtige beesten. Weer wat verder lopen de bizons gewoon over de weg heen! We kunnen zo van heel dichtbij foto’s maken. De bizons zelf lijken het allemaal prima te vinden. Ze grazen gewoon wat van het gras en verder lopen ze van de ene kant naar de andere kant van de weg. Niets aan het handje…
Rustig rijden we verder over de Wildlife Loop en zien dan een hele boel ezels op de weg. De auto voor ons heeft de ramen open gedaan en ze komen gewoon met hun hoofden de auto in. Ook bij ons komt er een ezel met zijn hoofdje kijken wat we aan het doen zijn. Ondanks dat je deze beesten eigenlijk niet mag voeren, zijn ze ontzettend tam. Waarschijnlijk worden ze toch wel stiekem gevoerd door de bezoekers.
Iets verderop zit Blue Bell Lodge. Hier tanken we de auto weer vol en eten we een hapje. Het is tenslotte alweer 13.00 uur, dus onze magen lieten weer iets van zich horen. We bestellen een Cowboy Platter om te delen.
Daarna rijden we snel verder, want we willen ook nog Badlands NP bezoeken en aangezien we vandaag waarschijnlijk een uur verliezen door dat we een andere tijdzone inrijden, hebben we geen tijd te verspillen. Badlands ligt gelukkig wel op de route. Omdat we voor vanavond nog geen hotelovernachting hebben geboekt, is onze planning eigenlijk om rond Sioux Falls een hotelletje gaan zoeken. Maar gezien de tijd, zijn we bang dat we dit niet meer gaan halen. Dan maar iets eerder dan Sioux Falls overnachten en morgenvroeg gewoon wat verder rijden.
Om half 4 rijden we Badlands NP binnen. We betalen weer 15 dollar en vragen hoelang de Badlands Loop rijden is. Dit blijkt een uur zonder stops te zijn. Pff, jeetje… Maar omdraaien en geen Badlands willen we ook niet. Ach, zo houden we het een beetje spannend voor onszelf. Waar en vooral hoe laat gaan we vanavond slapen? Als snel zien we de Badlands… Wat óntzettend mooi! Badlands is een Nationaal Park in het zuidwesten van South Dakota, welke sinds 1978 bestaat. Het park heeft een oppervlakte van 982 km² met ravijnen, kloven en hoodoos, afgewisseld met grote stukken prairie. Het geeft prachtige kleuren.
We stoppen op verschillende uitzichtpunten. De één nog mooier dan de andere. Had ik al gezegd dat het vandaag weer ongelooflijk warm is? De thermometer in de auto geeft maar liefst 30 graden aan! Dat is weer het andere uiterste dan twee dagen eerder in de Rocky Mountains! Als we bij de laatste ‘overlook’ zijn, willen we de Tom Tom instellen op een hotel in Sioux Falls. Gisteren op de heenweg naar de sushi hebben we snel even bij een vestiging van Dennys een Roomsavers-boekje gehaald. We stellen hem in op een Comfort Inn. De TT geeft een reistijd van 4 uur en 10 minuten aan. Uit ervaring weten we dat we er meestal een kwartier tot een half uur afrijden. We gaan de uitdaging aan en zien wel of we Sioux Falls halen. Langs de snelweg heb je tenslotte ook genoeg mogelijkheden om te slapen in een motel, al hebben we daar dan geen coupon voor. Dan wordt het de reguliere prijs (of wellicht AAA korting met onze ANWB-pas) betalen.
Het is een lange rit, maar dat hebben we er graag voor over. Badlands hadden we absoluut niet willen missen! Als we over de I-90 richting Sioux Falls rijden, komen we om half 6 het bord ‘Entering Central Timezone’. Ineens is het dus niet half 6, maar al half 7! “Dag uur, tot niet meer ziens”. We blijven namelijk nu deze vakantie alleen maar in de Central Timezone en halen helaas dit verloren uurtje dus ook niet meer in. Wederom komen we onderweg veel dode beesten tegen. Ditmaal zijn het niet de wasberen, maar vogels en vooral prairie dogs. We spotten zelfs een levende prairie dog langs de weg. Hij aarzelt om over te steken… In de achteruitkijkspiegel zien we dat hij rustig langs de kant blijft zitten. Maar zou hij oversteken? En zou hij het dan redden? We zullen helaas (of is het gelukkig?) nooit antwoord krijgen op deze vragen.
Bij Plankinton verlaten we even de snelweg. Het benzinelampje brandt inmiddels, dus dat betekent dat onze Hyundai dorst heeft. We zijn dan nog maar anderhalf uur verwijderd van Sioux Falls. En zoals verwacht hebben we er behoorlijk wat tijd afgereden: een half uur! Bij het benzinestation hebben ze alleen wat broodjes. Eigenlijk hebben we wel zin in wat fastfood. Lekker snel ook. We rijden daarom ook weer snel verder, maar komen eigenlijk geen fastfood restaurants meer tegen. We besluiten dan ook om gewoon eerst een hotel te zoeken en dan daarna wellicht nog een hapje te gaan eten. We hebben wel bij het tankstation wat Pringles gekocht, dus mocht het zijn dat we in hongersnood komen, dan redden we onszelf daar wel mee.
Om half 10 komen we aan bij het Comfort Inn hotel. De kamerprijs is met ons bonnetje 49 dollar. Maar als we de parkeerplaats oprijden, zien we dat het behoorlijk druk is. Dat belooft niet veel goeds. De mevrouw achter de balie zegt ons dat ze alleen nog drie suites over heeft en die kan ze niet geven met het bonnetje. Normale kamerprijs voor deze suite is 94 dollar… Oei, dat vinden we toch wel erg veel. Gelukkig zijn er genoeg motels hier in de buurt, dus we geven niet meteen toe bij dit eerste aanbod.
Dan rijden we naar Red Roof Inn. Ook daar zijn er bijna geen parkeerplaatsen meer. Ojeetje toch… Eenmaal binnen is de man achter de balie druk aan de telefoon. Met een reservering zo te horen… Als hij ophangt, gaat de telefoon meteen weer. Stressig dat de man is, probeert hij de man of vrouw aan de andere kant van de telefoon te zeggen dat er mensen aan de balie staan, maar helaas. Blijkbaar geeft de man of vrouw aan de andere kant niet meteen op en babbelt gewoon door. Intussen is er ook nog een andere man binnengekomen. Het ziet er naar uit dat hij ook een kamer wil. Maar wij zijn eerst! Eindelijk legt de man de telefoon neer. Als we vragen naar een kamer, zegt hij dat er alleen nog maar kamers met twee Queen-bedden zijn. Prima voor ons. Normale kamerprijs is 68,99 dollar. Op ons bonnetje staat 42,99 dollar. Een beetje aarzelend vragen wij of hij het bonnetje ook accepteert. Ja hoor meneer, dat doen we. Cool! De man heeft alleen een beetje last van zijn ogen, hij moet er zelfs een vergrootglas bij pakken om allerlei gegevens te noteren. Ondertussen wordt de andere man ook geholpen. Het blijkt een Fransman te zijn die hier al jaren woont. Hij is vrachtwagenchauffeur en wil ook een nachtje slapen. Gelukkig voor hem ook een Queenbed, maar dan zonder bonnetje…
We krijgen kamer 213 toegewezen en als we alle spullen gedropt hebben in de kamer, bekijken we snel via het internet wat voor fastfood restaurants er hier in de buurt zijn. Pizzahut, McDonalds en Wendys. Deze laatste wordt het! Bedoel, de Mac en de Pizzahut hebben wij ook in Nederland…
In vijf minuten rijden we er heen, maar hij is dicht! Alleen de drive-thru is nog open. Ook prima. We bestellen beide een Dave’s Hot ’n Juicy 1/2 lb. Double (jaja, een hele mond vol, maar het is gewoon een luxe dubbele Cheeseburger 🙂 ) en als we terug op onze hotelkamer zijn, zitten we om kwart voor 11 heerlijk te genieten van de vierkante hamburgers waar Wendys zo bekend om is. Niet lang daarna gaan we, zonder honger, heerlijk slapen.
Gereden afstand: 477 mijl (767 km)