Zondag 27 mei: St. Louis (MO) – Branson (MO)
Na wederom een heerlijke nachtrust, worden we om half 8 gewekt door de wekker. Helaas zullen we vandaag deze suite moeten verlaten. Erg jammer, had er nog best wel wat langer van willen genieten. We gaan ontbijten, pakken de koffers weer in en Martijn belt naar beneden om de auto voor te laten rijden. Dan lopen dan naar beneden. We hoeven niet meer langs de balie om uit te checken, want de nota was al onder de deur doorgeschoven. Sleutels achterlaten in de kamer en daarmee zijn we uitgecheckt.
Ik ontdek dat het schroefje van mijn zonnebril een beetje los zit en door middel van een pincet probeer ik deze weer vast te draaien. Dat wil eigenlijk niet echt lukken. Hopelijk blijft mijn zonnebril nog heel deze vakantie. De planning van vandaag is om naar Branson te rijden, via een stukje van de oude route 66. Als eerste stellen we de TT in op Casino Queen. Dit ligt aan de andere kant van de Mississippi en vanaf het parkje daarnaast heb je een prima uitzicht over de boog en de skyline van St. Louis. We vinden de locatie moeiteloos en zijn hiermee ook weer in een andere staat gekomen, namelijk: Illinois. Deze kunnen we niet afstrepen van ons lijstje,… want dat is hij al! Tijdens onze vakantie in 2010 zijn we al door Illinois gereden.
Dan willen we naar onze volgende bestemming: The Chain of Rocks Bridge. Deze brug maakt onderdeel uit van de Route 66 en is zo bijzonder omdat het één van de weinige bruggen is met een knik erin. Wellicht zelfs de enige? Die knik zit erin omdat het anders voor de rivierboten te lastig was om er onderdoor te varen. Maar Tom Tom herkent het adres niet. Wat nu? Hoe moeten we nu rijden? We rijden wat op ons gevoel en dan bedenk ik me ineens dat ik de Roadatlas welke we een paar dagen eerder bij de Walmart hebben gekocht kunnen gebruiken. Ik zie dat we totaal de verkeerde kant oprijden (we hebben blijkbaar beide een richtingsgevoel van niets…) Gelukkig komen we een snelweg tegen en via de I-255 en de I-270 komen we bij de juiste afslag. Als we de Chain of Rocks Road oprijden komen we eerst een andere brug tegen. Omdat deze brug maar één rijbaan heeft, staat er een verkeerslicht voor. Na een minuut of drie springt hij pas op groen. Daarna nog een stukje rechtdoor en dan staat er ineens dat we niet verder mogen rijden omdat het alleen voor bestemmingsverkeer is. We negeren het bord en rijden gewoon door. Dan komen we uit bij de parkeerplaats bij de Chain of Rocks Bridge. We zijn niet de enige die gewoon het bordje genegeerd hebben. Er staan nog zo’n 6 auto’s geparkeerd. Ook gewoon toeristen, zo te zien… We lopen de brug op en zien dat deze vrij lang is. En dat in die hitte… Maar we laten ons niet gek maken, we zullen die knik zien ook! Het is wel enorm rustig op de brug. Erg vredig. Iets voor de knik staat een soort van fietsenrek op de brug met twee borden. De ene kant met Illinois en de andere kant met Missouri.
Wat grappig, zo sta je in Illinois en zo weer in Missouri. Zelfs Martijn en ik staan even in twee verschillende staten! Dan zien we de knik. Dat ziet er best apart uit. Je zou hier maar met de auto hard doorheen crossen en ineens zien dat er een knik inzit. Niet handig. Vandaar wellicht ook dat de brug gesloten is voor verkeer.
We lopen weer terug en als we dan weer in de auto zitten, stellen we de TT in op Ted Drewes Frozen Custard. Ook deze stop maakt deel uit van de route 66. We besluiten alleen om niet via die route naar Ted Drewes te gaan, aangezien dat wellicht wat zoekwerk verricht om te kijken hoe deze precies loopt in de stad. Het is een half uur rijden vanaf de Chain of Rocks en als we bij Ted aankomen is het half 1. Een mooie tijd voor een lunch. Het lijkt vrij druk, maar de rijen gaan er snel. Martijn neemt de bananensplit en ik de Dutchman (chocolade, butterscotch en pecannootjes) Wat ontzettend lekker ijs! Ik ben eigenlijk niet zo van het ijs, maar bij deze stop hoort dat er uiteraard wel bij. En daar heb ik geen spijt van. Erg lekker!
De volgende stop is Laumeier Sculpture Park, op zo’n twintig minuten rijden vanaf Ted. We zijn vooral geïnteresseerd in het grote oog welke er staat. Als we de auto parkeren is het oog snel gevonden. Dit beeld is vrijwel het eerste wat je tegenkomt vanaf het parkeerterrein. We besluiten om toch nog wat verder door het park te lopen. Al is het eigenlijk te heet om rond te wandelen. Er staan leuke beelden in het park. Ook wat mindere uiteraard.
Na een stop van een half uur rijden we weer verder. Nu gaan we de echte route 66 doen. We moeten via de snelweg naar de afslag van Six Flags en vanaf daar pakken wij de route op. Maar eerlijk gezegd vinden we de route niet echt ‘oud’ aandoen. Het is eigenlijk gewoon een parallelweg van de snelweg. En dan staan we ineens voor het bord ‘road closure’. We kunnen dus niet verder rijden over deze route. We besluiten dan om de volgende stop welke we op de planning hebben staan via de snelweg te rijden.
Na bijna een uur rijden komen we aan bij de Route 66 Outpost Archery Centrum. Hier staat de grootste schommelstoel van de wereld. Al lijkt hij kleiner in het echt dan op de plaatjes.
In de giftshop kopen we lekker koud drinken en rijden dan weer verder. Eigenlijk kunnen we vanaf hier weer de oude route 66 op, maar daar hebben we geen zin meer in. Het is 15.00 uur en de Tom Tom geeft aan dat het drie uur rijden is naar ons hotel in Branson via de snelweg. Dan zal het via de route 66 nog een stukje langer zijn.
Na anderhalf uur rijden maken we een tussenstop bij Lebanon. We willen weer wat ontbijtspul inslaan en als we de Walmart binnenlopen, gaat ineens mijn zonnebril kapot. Damn! Bij de Walmart zit ook een brillenzaak en we bekijken het aanbod aan zonnebrillen, maar ze hebben eigenlijk niets naar mijn zin. Wellicht kan mijn zonnebril ook gewoon gemaakt worden hier? Het zijn tenslotte brillenspecialisten hier. Maar er zijn twee wachtende voor ons en we besluiten om eerst de boodschappen maar te doen. Na een half uur zijn we weer terug in de brillenzaak. De vrouw achter de balie is nog steeds erg druk. Martijn vraagt tussendoor of ze toevallig iets van een schroevendraaier heeft. Wellicht dat we hem dan zelf in elkaar kunnen zetten. Het piepkleine schroefje wat aan het pootje vastzit is eruit en dat moet dus weer vastgemaakt worden. Ze zegt ons dat ze er zo aankomt, maar na tien minuten worden we nog steeds niet geholpen. Dan ziet Martijn ineens een kleine schroevendraaier op de toonbank liggen. Dan nemen we toch gewoon even zelf het initiatief. En het lukt! Mijn bril zit weer prima vast (al ga ik na de vakantie toch even langs Specsavers). Net als wij klaar zijn met mijn bril, komt de mevrouw eraan. Tja, nu ben je te laat. We zijn al geholpen.
We rijden weer verder en iets voor zeven rijden we Branson in. Het ziet er allemaal erg ‘fout’ uit. Veel toeristische zut als Ripley en Waxhouse, maar ook veel giftshops en motelletjes. Het lijkt een beetje op de International Drive en de 192 van Orlando. Alleen dan wat kleinschaliger. We zien soms een motel of een restaurant waarvan het dak kapot is of wat ramen die zijn dichtgetimmerd. Dat was het cadeautje van de tornado welke afgelopen februari hier doorheen heeft geraasd. De overblijfselen zijn nog goed te zien. Om 19.00 uur staan we voor ons hotel in Branson: het Radisson Hotel. Het ziet er erg groot uit. We checken in en krijgen kamer 553 toegewezen. De kamer ziet er prima uit! Dit hotel hebben we via het bieden op priceline geboekt. Vrijwel alle hotels trouwens. Bevalt ons prima! Tot nu toe alle hotels nog onder de 60 dollar per nacht geboekt.
We installeren onze spullen en gaan dan op zoek naar wat eten. Om de hoek van het hotel zit een Lone Star Steakhouse, maar we zien ook dat er iets verderop een Ruby Tuesday zit. Daar hebben we eigenlijk meer zin in. We rijden het parkeerterrein af van ons hotel en willen dan op de hoofdstraat naar links. Maar dat vergt wel een beetje tijd. Het is enorm druk op de weg. Iedereen rijdt weliswaar stapvoets, maar er komt maar geen eind aan de lange stoet met auto’s. Dan maar rechts en even verderop keren, dat lukt wel!
Bij Ruby Tuesday kiest Martijn voor de Asiago Peppercorn Sirloin en ik voor de Petite Sirloin & Jumbo Skewered Shrimp. We mogen er ieder twee sides bij bestellen, maar kiezen voor één side en verder onbeperkt gebruik voor de saladebar. En daar krijgen wij geen spijt van. Heerlijk! Als toetje bestellen we beide een cocktail en na anderhalf uur zijn we weer terug in ons hotel.
Gereden afstand: 312 mijls (502 km)