Zondag 3 juni: Arlington (TX) – Austin (TX)
Vanochtend doen we weer heerlijk rustig aan. Gisteravond is het onverwachts laat geworden, omdat het uploaden van het reisverslag niet wilde lukken. In de hotelkamer kost het internet geld, maar beneden in de lobby is deze gratis. Dan gaan we natuurlijk niet betalen voor het internet en gaan we met onze laptop gewoon naar beneden om de boel te uploaden. Maar helaas, wat we ook proberen. We krijgen maar geen internet op de laptop. Zowel bedraad als wifi lukt niet. De vaste terminals van het hotel hebben wel internet, maar daar staat ons verslag natuurlijk niet op. Bij de balie vragen we of zij wellicht weten waar het aan kan liggen. Blijkt AT&T server eruit te liggen. Het enige wat ze ons kan aanbieden is om ons door te verbinden met de helpdesk van AT&T en wellicht dat zij dan ons, via de wifi op de hotelkamer ons kan aanmelden. Mocht dit lukken, zullen ze dit ons niet in rekening brengen. Maar helaas, ook dat lukt niet. Uiteindelijk is het 01.00 uur voordat we gaan slapen, dus een ochtendje rustig aan is vrij welkom.
Als we om 09.00 uur op staan, kleden we ons meteen aan en pakken we onze koffers in. We hebben geen ontbijt meer, dus willen vandaag eens buiten de deur gaan ontbijten. Maar uiteraard lopen we eerst met de laptop naar beneden om te kijken of het internet inmiddels werkt. En ja, het werkt! We uploaden ons verhaal van dag 18 en checken het internet waar we zullen gaan ontbijt. Een Dennys zit erg vlakbij, mooi! Beneden in de lobby is het enorm druk. Allemaal Mexicanen! Vandaag om 14.00 uur is er een belangrijke voetbalwedstrijd tussen Mexico en Brazilië in het naast gelegen Dallas Cowboys stadion. Het lijkt wel of geheel Sheraton volgeboekt was met alleen maar Mexicanen. Overal mannen met groene T-shirts. Ook de vrouwen zijn helemaal opgedoft, veel Rood, wit en groen. Erg gezellig. We halen onze koffers op en checken dan uit.
Bij de Dennys is het ook enorm druk. Ook hier veel Mexicanen. We vragen na hoelang de wachttijd is voor een tafeltje, maar aangezien wij maar met z’n twee’tjes zijn, verwacht ze dat de wachttijd erg kort is. En dat klopt, binnen twee minuten hebben we al een tafeltje. Martijn bestelt een Banana Caramel French Toast Skillet en ik van de Built Your Own Grandslam: Pancakes, Hash Browns, two Eggs Sunny-Side-Up en White Toast. Het duurt alleen vrij lang voordat het voor onze neus staat, maar wat wil je ook. De hele tijd zit vol Mexicanen. Het personeel draait volgens mij met volle bezetting. Als het ontbijt eenmaal op tafel staat, ontbreekt mijn toast… Maar gelukkig wordt dit snel nagebracht. Het eten smaakt prima!
Met een volle maag gaan we op weg naar Downtown Dallas. Na 20 minuten zien we de prachtige gebouwen van Dallas. Al lijkt de skyline van Kansas City nog steeds te winnen. Vrijwel meteen na het verlaten van de snelweg zijn we op plaats van bestemming: The Sixth Floor Museum. We parkeren de auto iets voor het museum en gaan dan betalen in de parkeerautomaat. Maar het nummertje waar wij op geparkeerd staat pakt hij niet. Wat nu? Ineens krijgen we het idee om gewoon wat nummers in te tikken. Nummer 38 werkt wel. Die parkeerplaats is ook nog leeg. Dan betalen we toch gewoon voor parkeerplaats 38, simpel. Kosten 4 dollar (weekendtarief). Er staat nog een echtpaar vreselijk te hannesen bij een andere automaat. We leggen hun uit hoe wij het geregeld hebben en tikken wat andere nummers in. Nummer 30 werkt ook en we adviseren hun om hun auto naar nummer 30 te rijden en die dus te betalen. Ze bedanken ons hartelijk voor het meedenken. Zo, goede daad verricht vandaag!
Het museum kost $ 12,50 per persoon, maar ook hiervoor hebben we een kortingsbon á 2 dollar per persoon. Alle kleine beetjes helpen, niet waar? We krijgen een koptelefoon met een bandje en worden naar de zesde verdieping geloodst. Vanaf deze verdieping heeft de vermoedelijke dader president John F. Kennedy doodgeschoten. We mogen tijdens de tour helaas geen foto’s maken. Als we op verdieping 6 zijn, mogen we het bandje aanzetten. De commentator loodst ons door het leven van de president door middel van verschillende foto’s en een verhaal erbij. Totdat het onmogelijke gebeurd… Op 22 november 1963 wordt de president vanaf de 6e verdieping van dit gebouw door Lee Harvey Oswald doodgeschoten. Althans, later blijkt dat ze niet eens zeker weten of hij het wel gedaan heeft. Is er nog een tweede verdachte? Ze zullen het nooit weten, want deze meneer Oswald is doodgeschoten door Jack Ruby toen Oswald overgebracht zou worden van het politiebureau naar de gevangenis. Het eerste gedeelte is dus voornamelijk hoe Kennedy is en waar hij voor stond. Wat hij bereikt heeft met zijn presidentschap en hoe zijn leven verder was. Uiteindelijk krijgen we foto’s en beelden te zien dat de president doodgeschoten wordt. Alles wordt geanalyseerd. Het raampje waar vanuit Oswald geschoten heeft is ook gesitueerd hoe het toen was: veel dozen met boeken. Als we vanuit de raam naar beneden kijken, zien we een kruisje op de weg staan. Daar is het dus gebeurd. Er gaat een apart gevoel door mijn lijf. Hoe apart om hier nu te staan. Indrukwekkend is niet het goede woord, dat was de bom in Okla City, maar dit is vooral enorm interessant. Het is een belangrijk stukje geschiedenis.
Na bijna twee uur lopen we het gebouw uit. We maken wat foto’s van de straat en het gebouw en dan lopen we weer naar de auto. We stellen de Tom Tom in op de Fort Worth Stockyards. De Fort Worth Stockyards is een historische veemarkt en overslagplaats voor vee op 45 minuten rijden van Downtown Dallas. We rijden de parkeerplaats over en rijden door de straat waar Kennedy doodgeschoten is. Over het bewuste kruisje…
Rond 15.00 uur parkeren we de auto bij de Stockyards. Het is vrij druk, maar echte sfeer is er nog niet te proeven. Wellicht dat dit pas ’s avonds opgang komt.
We lopen een rondje en eten dan een late lunch bij H3 Ranch. Wederom een salade en het smaakt heerlijk. Het lijkt wel of we een hele krop sla naar binnenwerken.
Dan hebben we het gehad met de Stockyards en stellen we de Tom Tom in op ons hotel in Austin. Drie uurtjes rijden. Prima. Als we de Stockyards verlaten zien we dat de andere kant bij het oude station ook nog druk is. Dat hadden we niet gezien, maar we hebben eigenlijk ook echt geen zin meer om te lopen. Het is wederom zo ontzettend warm. De auto is veel lekkerder.
Na anderhalf uur nemen we een pauze. We tanken de auto weer vol en wisselen van chauffeur. Als we een goed tien minuten weer op de snelweg zijn, horen we ineens poef floep floep floep floep… Wat is dat nou? Lekke band? Nee toch? Iets geraakt dan? Maar als ik achterom kijk, zie ik niets op de weg liggen. Het geluid stopt en we rijden weer verder. Maar na een paar meter horen we ineens gekraakt. Toch de band? Naast ons wijst een meneer naar de band. Toch een lekke band dus.. We parkeren de auto op de vluchtstrook en ja inderdaad. De linker achterband is zo lek als wat! Wat nu? Band verwisselen op de vluchtstrook is hartstikke gevaarlijk en ook nog geeneens toegestaan. Gelukkig loopt er naast de snelweg een parallelweg. Om deze te bereiken zullen we wel even door de middenberm moeten. Gelukkig is de auto sterk genoeg om hierdoor te rijden en we parkeren de auto op een woonerf van een auto bedrijf. Het is zondag en ze zijn niet open. Helaas, we zullen het met ons tweetjes moeten klaren. We hebben beide nog nooit een band verwisseld, maar met de handleiding moeten we toch een heel eind komen? Het is net Ikea, toch? Gewoon de instructies en plaatjes volgen. We halen de krik en spullen uit de achterklep en gaan dan rustig plaatje voor plaatje bekijken wat we moeten doen: de voorbanden van de auto blokkeren, reserveband erbij pakken, krik eronder, schroeven loshalen, band eraf, auto weer iets verder omhoog krikken, nieuwe band erop en dan weer vastmaken. In drie kwartier is het klusje geklaard! Dat vinden wij eigenlijk toch best goed voor deze twee leken! High Five!
Aangezien de reserveband er maar tijdelijk op mag zitten, willen we vanavond bellen met National om de auto om te wisselen. Zonde, moeten we afscheid nemen van onze trouwe Santa Fe…
Iets na achten zijn we bij ons hotel. We krijgen kamer 718 toegewezen en ziet er prima uit.
Martijn belt meteen met Alamo/National en we kunnen de auto op de airport van Austin om komen ruilen. Het is een 20 minuten rijden. De man van National heeft twee auto’s staan. De Mazda CX-9 en de Mitsubishi Endeavor. Beide mooie grote auto’s, maar de Mitsubishi heeft een hogere instap. We willen graag hoog zitten, dus wordt het de Mitsubishi. Echter is hij wel een stuk minder luxe als de Santa Fe. Geen thermometertje meer en ook geen Sirius XM Radio (satelliet). Het stuur is wat ieller, maar goed… kwestie van wennen, lijkt ons. Hij heeft wel een stuk minder gereden dan onze Santa Fe. Die leveren we in met 26066 mijl op de teller en deze Mitsubishi heeft 19545 mijl op de teller staan. Als we het nummerbord zien, zijn we verkocht. Hij komt uit Florida!
We proberen het parkeerterrein van de autoverhuur af te komen, maar de Exit is slecht aangegeven. Het ene bordje zegt links, de andere rechts. Na twee keer keren zien we eindelijk de uitgang. Inmiddels is het 22.00 uur en we hebben nog geen avondeten gehad. Uitgebreid dineren hebben we geen zin meer in, dus wordt het weer iets van Fast Food. Onderweg komen we een McDonalds tegen. Lekker vertrouwd. Tijdens het eten komen we tot de conclusie dat we wellicht tóch de andere hadden moeten kiezen. Al was de Mazda ook niet echt luxe uitgevoerd (ook geen satelliet), maar toch net een stukje meer dan deze Mitsubishi. Ach, we moeten gewoon wennen. Het is gewoon jammer dat we onze Santa Fe in moesten leveren. Die reed namelijk prima!
Eenmaal weer terug in de kamer nemen we een verfrissende douche. We zijn behoorlijk stoffig geworden door het bandje te verwisselen. Morgen staat ‘wijn zuipen’ op de planning. Iets genuanceerdere uitleg: we gaan morgen Hill Country in en gaan een stukje van de Wine Trail rijden. We bezoeken dan verschillende wijngaarden met hopelijk een paar slokken wijn proeven.
Gereden afstand: 262 mijl (421 km)