Vrijdag 16 juni: Cranbury (NJ)
’s Nachts werd ik wakker met ongelofelijke keelpijn. Ik heb hierdoor een tijdje wakker gelegen, maar uiteindelijk viel ik, tegen de ochtend uiteraard, weer in slaap. De wekker ging om 8 uur, maar stonden pas om 9 uur op. Ik voelde me enorm beroerd. Keelpijn, hoofdpijn, m’n nek voelde behoorlijk stijf aan. Na een aspro’tje liepen we naar beneden om van het ontbijt te genieten, alhoewel dit niet bij de prijs inbegrepen was. Maar voor 69 dollar per nacht hoorden je ons ook niet klagen. Voor 10 dollar per persoon kun je aanschuiven voor het ontbijtbuffet. En dit buffet was uitgebreid: wafels maken, verschillende soorten ontbijtgranen, yoghurt, vers fruit, bagels, boterhammetjes, jam, honing, kaas, worstjes, bacon en ga zo maar door. Je mocht zelfs aan de kok doorgeven hoe je je eitje wilde en dan mocht je zelf wat ingrediënten uitkiezen als champignonnetjes, tomaatjes, uitjes, kaas etc.
Aangezien ik niet zo’n honger had in verband met m’n keelpijn, hield ik het bij een geroosterd boterhammetje en een bagel. Ik baalde enorm, want alles zag er zo lekker uit. Gelukkig at Martijn mijn gedeelte van de 10 dollar op. Normaal lust hij ’s morgens niet zo veel, maar hij bleef maar doorgaan met eten. Prima hoor jongen, je moest tenslotte ook nog wat groeien he.
Rond 11 uur zaten we in de auto op weg naar Six Flags. Het was ongeveer een half uurtje rijden en reden om half 12 het parkeerterrein op. Het was al redelijk druk. We liepen naar de ingang en zagen dat het Safaripark van Six Flags tot 16.00 uur open zou zijn. Omdat ik gelezen had dat een forumgenoot ongeveer 3 uur over dat park had gedaan, besloten we als eerste naar het Safaripark te rijden, want voor een uurtje Six Flags en dan weer naar buiten hobbelen, vonden we een beetje onzin. Six Flags zelf was tenslotte toch tot 20.00 uur open. Alleen stonden we nu al op het parkeerterrein van Six Flags en in het Safaripark mocht je met je eigen auto er doorheen rijden. We wisten dus niet of we daarna weer moesten betalen (á 15 dollar) voor de parkeerplaats. We liepen daarom eerst even naar Guest Relations, maar voor we daar aan de beurt waren, waren we een goed half uur verder. Ik voelde me nog steeds niet optimaal, maar het ging al wel beter als die ochtend. Alleen de hitte hielp niet zo mee. Het was echt enorm heet. Het leek wel de heetste dag van onze vakantie.
Bij Guest Relations zeiden ze dat we gewoon ons parkeerbonnetje van die ochtend moesten laten zien bij het parkeerterrein en dan mochten we zo doorrijden. We liepen weer naar de auto en reden naar de uitgang. Gelukkig zat het Safaripark ernaast zodat we niet lang hoefden te rijden. We mochten met onze seizoenspasjes gewoon doorrijden en belandden al meteen in een grasveld vol herten, struisvogels en elanden. Omdat deze dieren gewoon los lopen, liepen er op een gegeven moment een paar elanden gewoon over de weg. Stapvoets reden we ze voorbij. Ze waren wel erg nieuwsgierig, want elke eland keek eventjes naar binnen.
Het Safaripark bestond uit verschillende gebieden als Africa, Downunder en Zuid-Amerika. In het gebied Afrika liepen Giraffe rond en deze waren ook behoorlijk nieuwsgierig. Er ontstond een file van auto’s. De Giraffe wilden maar niet opzij. Heel voorzichtig reden we één voor één langs de Giraffe. Na een uur en een kwartier reden we het park uit. We vonden het prachtig! Alleen de Kingda Ka op de achtergrond vonden we wat minder. Dat haalde je meteen uit de Safarisfeer en hierdoor realiseerde je dat je niet in Afrika reed.
Om half 2 stonden we dan eindelijk in het Six Flags Park. We bekeken de plattegrond en zagen dat het park in twee stukken was gesneden. Links had je de Kingda Ka en de net geopende houten achtbaan El Toro en rechts had je Nitro en Batman the Ride. We besloten als eerste naar links te gaan om Superman Ultimate Flight te gaan doen. Dit is een vliegende baan, alleen niet zoals in Geauga Lake eerst liggend, maar net zoals in Engeland meteen hangend. We liepen de rij in en zagen een bordje met de mededeling dat de wachtrij ongeveer een uurtje was. Dat viel op zich mee. Alleen de rij leek iets korter en we hoopte op een verkeerde mededeling. Helaas, leek het bordje wel te kloppen. Six Flags had twee treintjes ingezet, maar het laden duurde en duurde. Het treintje met mensen welke daarachter stond en dus net z’n rit gemaakt had, hing bijna 5 minuten te wachten. Leek me geen prettige stand om zo te wachten. Het was nog steeds enorm warm en ik voelde me nog steeds niet optimaal. De keelpijn was gelukkig al een redelijk weg, maar ik bleef me nog wel wat beroerd voelen. Toch bleef ik eigenwijs en wilde ik in de achtbanen. Na een drie kwartier wachten begon ik erg duizelig te worden. Het begon zwart voor m’n ogen te worden en ik zag bijna niets meer. Alleen vage puntjes. Het leek ook of het geluid zachter werd en m’n handen begonnen te tintelen. Ik riep tegen Martijn dat het niet goed met me ging en dat ik niets meer zag. Hij greep me vast en hield me stevig vast. Ondertussen lieten we de mensen voor gaan en vroegen of het wel goed ging met me. Na een paar minuten rustig ademhalen begon het weer iets lichter te worden voor m’n ogen, maar m’n handen waren helemaal verstijft en tintelde nog wel helemaal. Martijn begeleidde me naar de uitgang en liepen rustig naar een plekje in de schaduw om te zitten. Toen ging het gelukkig weer wat beter. Ik heb dit ooit eerder gehad zo’n 8 jaar geleden in de bus richting school. Toen werd ik misselijk van een wietlucht en viel het licht ook zo’n 5 minuten uit. Alleen hoorde ik toen wel gewoon goed. Het was een behoorlijk eng gevoel om gewoon ‘aanwezig’ te zijn, maar niets te kunnen zien. De dokter zei toentertijd tegen me dat het eigenlijk flauwvallen is, wat zich dan niet doorzet. Als Martijn me niet goed vastgehouden had, was ik waarschijnlijk wel flauwgevallen. Puur door de warmte. Ik nam weer een aspro’tje en na een paar slokken water, ging het weer prima met me. Afgezonderd van m’n nek die nog wel wat stijf was.
We besloten om te gaan kijken wat de zogenaamde FlashPass kostte. Hiermee kun je een tijd reserveren voor een bepaalde attractie. De tijd die je krijgt is in principe dezelfde wachttijd als van de normale rij, alleen hoef je dan niet fysiek in de rij te gaan staan en kun je ondertussen iets anders gaan doen. Als de tijd aangebroken is en je komt terug bij de attractie, dan hoef je niet in de rij aan te sluiten en mag je via de rij van de FlashPass als eerste instappen.
Toen we bij de Guest Service aankwamen, bleek dat zo’n apparaatje 20 dollar kostte en met twee personen 30 dollar (15 dollar per persoon dus). Aangezien het inmiddels bijna 4 uur is en we eigenlijk nog vier achtbanen op ons programma hadden staan, huurden we het apparaatje en liepen naar de houten achtbaan El Toro. Deze baan was nog maar net 5 dagen open en daarom ook behoorlijk druk. Het apparaatje gaf aan dat we over 2.5 uur terug mochten komen. Omdat je in deze 2.5 uur geen andere attractie mocht reserveren, besloten we te gaan kijken hoe lang de wachtrij is bij Kingda Ka. Hier gaf het apparaatje een wachttijd van iets langer als 2 uur aan. Na wat rekenen besloten we de El Toro te reserveren en bij Kingda Ka in de rij te staan. Kwart voor 7 zouden we bij El Toro terug mogen komen en de wachtrij bij Kingda Ka zou ongeveer 2 uurtjes zijn. Het apparaatje berekende namelijk de tijd iets ruimer dan hij werkelijk was. We sloten aan in de rij bij Kingda Ka en we hoorden dat er een storing was. Omdat we El Toro en Kingda Ka toch echt als de twee toppers van het park beschouwen, besloten we gewoon te wachten op Kingda Ka en mochten we het niet halen voor kwart voor 7 dan Kingda Ka te laten en El Toro te doen.
Na 10 minuten begon Kingda Ka weer met wat testritten en na nog eens 5 minuten zagen we weer mensen in het treintje zitten. Uiteindelijk duurt het meer dan een uur voordat we in het stationnetje waren. Martijn merkte op dat er maar met 2 treintjes gereden werd, terwijl Kingda Ka toch plek heeft voor 4 treintjes. Ze hebben namelijk aan de andere kant nog een stationnetje om te laden en lossen van mensen. Maar deze gebruikten ze niet. Ze maakten de twee treintjes gereed, beide reden naar voor om gelanceerd te worden en als pas alle twee de treintjes weer in het stationnetje waren, begonnen ze weer met laden en lossen van de mensen. Dit proces duurde minimaal 5 minuten. We vroegen ons af waarom Six Flags in godsnaam op een drukke vrijdag niet het andere stationnetje gebruikte. Na wederom een half uur wachten waren we bijna aan de buurt, maar gaf Kingda Ka weer een storing. Wederom stond Kingda Ka voor een kwartier stil. Een man naast ons merkte op dat hij niets snapte waarom Six Flags de hoogste en snelste achtbaan wil bouwen, maar de techniek daar niet voor heeft. Cedar Point heeft weliswaar niet – meer – de hoogste en snelste achtbaan, maar kan de drukte op een zaterdag prima aan! We ergerden ons dus ook enorm aan de traagheid van het personeel van Six Flags. Om 18.40 uur zaten we dan toch eindelijk in een karretje. We reden naar voren en stonden klaar voor lancering. Je hoorde een zoem en dan: werd je met een snelheid van 128 mijls per uur (204 kilometer per uur) gelanceerd, recht naar boven naar een hoogte van 139 meter, over het heuveltje en weer recht naar beneden. Ofwel de Top Thrill Dragster in Cedar Point, alleen dan 8 mijl per uur harder en 10 meter hoger. Het enige verschil van baan is dat de Kingda Ka ook nog een leuk heuveltje aan het eind heeft welke behoorlijk veel airtime met zich meeneemt. Ik vond de rit erg leuk, maar merkte niets van het verschil qua hoogte of snelheid. Mede dankzij het personeel van Cedar Point en soepelheid van de Top Thrill Dragster, vind ik deze laatste toch echt beter.
Snel liepen we naar El Toro, maar daar bleken ze een heel uur lang een storing te hebben gehad. Er stond een behoorlijke wachtrij en ook de rij voor de Flass pass was aan de lange kant. We zagen dat El Toro maar met één karretje reed. Eigenlijk verbaasden ons dit helemaal niet meer. Omdat het Flash Pass apparaatje van Martijn aangaf dat het batterijtje bijna leeg was, hoopten we dat ze er niet over zouden gaan zeuren, mocht het apparaatje geheel uitvallen. Gelukkig bleef het apparaatje het nog prima doen en mochten we na een uur wachten tot in El Toro. De baan is geweldig, het is alleen geen houten achtbaan zo. De rails is zo enorm soepel, het karretje schudde totaal niet waardoor ik vind dat het zijn status van houten achtbaan niet verdiend. Een houten achtbaan mag namelijk best schudden, dat hoort er bij! Niet te veel alsjeblieft, maar wel iets. Vooral de laatste bochten gingen zo soepel. Het leek alsof je in de bobbaan van de Efteling zit. Maar nogmaals, de rit zelf was natuurlijk wel erg leuk.
Na de rit was het kwart voor 8 en was het park dus nog een kwartier open. We gingen snel naar de Superman Ultimate Flight en zagen dat men nog in de rij mocht gaan staan. Uiteindelijk stapten we om één voor 8 het karretje van de Superman in. De baan zelf was niets vergeleken met Air in Engeland. De eerste drop was leuk en vooral de looping vonden we er leuk, maar daarna vonden we hem erg saai. Na de looping zigzagde de baan alleen maar en met een kurkentrekker op het laatst heeft deze baan dus maar twee loopings.
Nadat we deze baan gedaan hebben, kwamen we tot de conclusie dat we Six Flags eigenlijk helemaal niet leuk vonden. Misschien kwam het ook doordat ik die dag wat ziek was, maar na een bezoekje aan Cedar Point scoorde Six Flags geen hoge punten qua personeel. We liepen nog wat rond door het park en beseften dat we de andere kant van het park nog helemaal niet gezien hadden. We liepen langzaam die richting op, maar onderweg werden we verzocht door de bewaking om richting de uitgang te gaan lopen. Om kwart voor 9 zaten we weer in de auto richting ons Marriott Hotel. Ik besloot om meteen onder de deken te kruipen en nadat Martijn ook uit geïnternet was, sliepen we rond een uur of 11.