Zaterdag 10 juni: Mansfield (OH) – Huron (OH)
Vandaag stond de wekker vroeg, maar liefst om half 7 rinkelde de wekker van mijn telefoon. Omdat het een zaterdag was, kon het best nog wel eens druk worden in Cedar Point. Daarom wilden we er vroeg zijn. Om 8 uur zaten we, zo goed als wakker, in de auto richting Cedar Point. Martijn had voor het eerst deze vakantie een keer slecht geslapen. Waarschijnlijk kwam dit door de hitte. De airco had ’s avonds wel aangestaan, maar omdat het te veel lawaai maakte hadden we hem ’s nachts uitgezet. Hierdoor had Martijn het ’s nachts ontzettend warm gekregen. Ik had overigens prima geslapen.
Tom Tom gaf aan dat het twee uur rijden is, maar al snel merken we dat hij nog steeds niet bekomen was van gisteren. De aankomsttijd verkortte zich steeds sneller en uiteindelijk stonden we om tien over half tien op de parkeerplaats van Cedar Point. Het park zou eigenlijk om 10 uur open gaan, maar doordat de gasten welke in de Cedar Point Resorts verblijven al anderhalf uur eerder naar binnen mochten, draaide alle attracties al. Toen we naar de ingang liepen, zagen we dat wij ook gewoon naar binnen mochten. Via Guest Relations lieten we ons seizoenspasje zien en mochten we naar binnen zonder in de rij aan te sluiten.
We liepen als eerste naar de Millennium Force. Deze baan, samen met Top Thrill Dragster, waren de twee attracties waar we speciaal voor naar Cedar Point waren gekomen. Officieel was onze gehele vakantie door deze twee achtbanen gepland. Millennium Force is de hoogste en daarmee ook de enigste Gigacoaster op de wereld. Alle andere van dit soort heten daarom ook hypercoasters. En bij de Top Thrill Dragster wordt je afgeschoten en bereik je in vier seconden de 120 mijl per uur (ofwel rond de 185 kilometer per uur). Met deze snelheid ga je 128 meter recht omhoog, klein heuveltje over en weer recht naar beneden.
Eenmaal bij de Millenium Force aangekomen, moesten we onze rugzak opbergen in een kluisje. Tassen en dergelijke mochten niet mee in de rij, omdat je namelijk ergens anders uit het treintje stapt, dan dat je ingestapt bent. Omdat we een redelijk grote rugzak hebben, namen we een grote kluis. Helaas was deze een dollar duurder als de kleinere. Ach ja, hadden we maar geen grote rugzak mee moeten nemen he. Eenmaal in de rij zagen we dat deze toch wel een behoorlijke lang was, maar omdat ze maar liefst vier treintjes hadden draaien, waren we in twintig minuten in het stationnetje. We konden in principe instappen, maar we besloten het meteen goed te doen en sloten aan in de rij voor frontseat. Dit was een vertraging van nog eens 25 minuten wachten, maar dat was het wel waard. Wat een rit, wat een soepelheid en wat een snelheid. Hier kan echt niets tegenop. Deze baan was echt zo super geweldig. Vooral de drop is hoog en snel. Je voelde de drop ook echt. Ook de rest van de baan was super. Tot het laatst toe bleef hij zijn snelheid houden en daarna stopte hij rustig en subtiel. Diepe buiging voor Cedar Point! We vroegen aan het mannetje welke bij de kluisjes stond of er nog meer attracties zijn waarbij de rugzak perse in een kluisje moest. Dit bleek alleen te moeten bij de Millennium Force en Top Thrill Dragster. We besloten dus om meteen de Top Thrill Dragster hierna te doen. Onderweg kocht Martijn een Coaster Classic Burger en ik een Cheeseburger als lunch. Bleek dat de Coaster Classic Burger en de Cheeseburger eigenlijk precies hetzelfde waren, alleen had de Classic Burger één plakje kaas extra en wat saus. Maar het was wel een dollar duurder.
Daarna liepen we snel naar de Top Thrill Dragster. Ook hier stond een enorme rij, maar hier hadden ze maar liefst vijf treintjes draaien. Uiteindelijk hebben we 55 minuten gewacht toen we in het treintje stapten. We reden naar voren, klaar voor lancering. Je zag de gele lampjes branden en binnen enkele seconde kwamen de groene lichtjes. Wat een snelheid en wederom is ook deze baan super soepel. Binnen dertig seconden stonden we weer in het stationnetje. Super baan, maar wel kort.
We besloten om onze rugzak weer op te halen en daarna op zoek te gaan naar een hotel even buiten Sandusky. Omdat het park toch tot 23.00 uur open was en het nog maar half 2 was, vonden we dat we best een uurtje tussendoor konden missen. Zo hoefden we niet perse rond 20.00 uur weg om nog een hotel te gaan zoeken.
Voordat we weer terug waren bij de kluisjes hadden we een behoorlijk eind gelopen. Het park bleek groter te zijn dan dat je kon voorstellen als je het plattegrondje zag. We liepen er maar liefst 20 minuten op. Voordat we bij onze auto waren was het half 3 en daarna reden we in een kwartier naar een Comfort Hotel in Huron. Er waren nog kamers beschikbaar. Voor 99 dollar mochten we er een nachtje slapen, maar we hadden een bonnetje voor 38 dollar! Nadat we ons bonnetje hadden laten zien, vertelde de meneer achter de balie dat het bonnetje verlopen was. We keken nog eens goed en inderdaad, het bonnetje was op 31 mei verlopen. Omdat de man achter de balie dat zo sneu voor ons vond, maakte hij er 89 dollar van. Ik keek Martijn aan en knikte dat het prima was. Zo hoefden we niet op zoek naar een ander hotel en we hadden de afgelopen nachten erg goedkoop kunnen slapen. Onze eerste nacht zonder reservering was tenslotte ook 89 dollar en voor een Comfort Inn vonden we dit een prima prijs. Ik gaf mijn credit card en hij keek nog eens goed. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en nadat we zeiden dat we uit Holland kwamen, begon hij te glimlachen. Hij was ervan overtuigd dat zijn vader ook uit Nederland kwam. Zijn vader was geadopteerd door Duitsers waardoor hijzelf Knoper heette, maar zijn vaders echte achternaam was Van Order. We knikten beide dat dit best wel eens een Nederlandse naam zou kunnen zijn en dat vond de man zo leuk dat hij ons een prijs gaf van 79 dollar. We danken hem hier hartelijk voor en we checkten in. Nadat we de koffers in de kamer gedropt hadden, reden we weer naar Cedar Point. Toen we het park weer inliepen zagen we dat we precies 55 minuten weggeweest waren.
We liepen als eerste naar Raptor, een hangende achtbaan. Hier maakten ze gebruik van ‘maar’ drie treintjes en daarom stonden we hier net geen uur in de rij. De rit was erg leuk en soepel. Toen we uit de achtbaan kwamen, zagen we dat het al half vier geweest was en we beseften dat we nog maar drie attracties gedaan hadden. We bekeken de plattegrond en hadden als doel nog zes attracties te doen. Omdat het park toch tot 23.00 uur open is, dachten we dit wel te kunnen halen. De attracties welke niet op onze planning stonden, leken ons niet zo veel aan, of waren echt kiddiecoasters.
We liepen naar Disaster Transport. We wisten niet precies wat dit voor attractie was, omdat de attractie in een donkere hal bevond. Martijn vermoedde een soort bobsleebaan, aangezien de buizen aan de buitenkant het een en ander deed vermoeden. In de wachtrij werd gebruik gemaakt van neonverlichting. Hierdoor ontstond een leuk effect. Alleen na lang staren, kreeg ik er wel wat hoofdpijn van. Toen we ongeveer een kwartier in de wachtrij stonden sprak de vrouw voor ons ons aan. Ze wilden weten waar we vandaan kwamen, aangezien ze onze taal niet herkenden. Toen we vertelden dat we uit Holland kwamen, vertelde ze dat ze gewed had met haar zoontje. Zelf dacht ze aan Zweden en haar zoontje gokte op Duitsland. Helaas, maar Duitsland kwam al in de buurt. Al kletsend kwamen we bij de baan. En inderdaad, het was een bobsleebaan in het donker. Erg leuk gedaan.
Nadat we deze baan gedaan hebben, zeiden we gedag tegen de vrouw met zoontje en we liepen naar Wicked Twister. Ofwel: gekke wokkel. De rij liep vrij snel door en in een kwartiertje zaten we bijna vooraan. Met een vaart werden we afgeschoten naar voren en we gingen een paar keer op en neer. Drie keer naar voren en twee keer naar achteren. We vonden deze attractie zo leuk dat we hem nog een keer deden. Wederom verliep de rij vlotjes en zo zaten we bijna achteraan. Zelf vond ik achteraan leuker, aangezien je dan als hoogste komt in de wokkel achter en draai je dus ook iets meer met je gezicht naar de grond toe.
Na deze wokkel merkten we dat we best wel honger hadden en bekeken we het aanbod aan eettentjes op de plattegrond. We zagen dat Midway Market vrij dicht in de buurt was en hier was het voor 14,95 dollar “zo veel eten als je maar wilt – buffet”. Zelfs het drinken zat erbij. We eten eerst wat pasta en daarna wat vlees. Als laatste eten we ook nog een toetjes, maar dit werd echt proppen. Bijna rollend liepen we het restaurant uit en kwamen tot de conclusie dat het erg lekker was maar dat het niet slim van ons geweest was om zo veel te eten. Dat bleek ook wel, want onderweg naar Magnum XL-200 moest ik noodgedwongen naar de wc. Ik had een behoorlijke buikkramp. Gelukkig verliet het allemaal via de normale weg mijn lichaam en voelde me hierdoor al wat beter. Onderweg nog wat foto’s gemaakt van Top Thrill Dragster. Alleen al kijkend bleef deze baan leuk.
Eenmaal aangekomen bij Magnum XL-200 zagen we dat hier vrijwel geen rij stond. Magnum XL-200 staat bekend als hypercoaster en is dus ook iets kleiner als de Millennium Force. Zeg maar gerust een stuk kleiner. We vonden deze baan dan ook vallen in de categorie ‘aardig’, maar niet speciaal. Het stuk in het donker is wel verrassend leuk, aangezien er een hobbeltje in zat en je daardoor onverwachts een stukje uit je stoeltje getild werd. Achteraf snapten we ook waarom hier vrijwel geen rij stond. Waarom in een hypercoaster stappen, als je een Gigacoaster kunt krijgen?
We liepen weer verder en we sloten aan in de rij van Gemini. Ofja, rij… hier was ook geen rij te bekennen. Gemini was een houten racerbaan. We stapten in de blauwe karretjes, maar we verloren. De baan zelf was erg leuk. Na deze houten achtbaan gingen we snel verder naar de andere houten achtbaan: Mean Streak. Onderweg kreeg ik alleen weer wat last van m’n buik en ook mijn ogen begonnen te irriteren. Eenmaal aangekomen bij Mean Streak, zagen we dat ook hier bijna geen rij stond. We stapten in en eenmaal boven bij de drop merkten we dat er behoorlijk veel muggen waren. Het was inmiddels donker geworden en daarom kwamen deze beestjes natuurlijk erg op gang. De rit zelf vonden we wel aardig. Erg rammelig, maar wel lekker hard. Maar we moesten wel onze mond dicht houden, want anders aten we zonder pardon nog wat vlees op. Ook de ogen konden we bijna niet open houden. Toen we het treintje weer uitstapten, zag ik dat Martijn een paar reisgenoten had tijdens de rit. Op de achterkant van z’n shirt zaten namelijk allemaal platgedrukte vliegjes.
In principe stond er nog één baan op ons programma, namelijk Mantis: een staande achtbaan. Maar omdat we de Millennium Force ook nog graag zouden doen en we toch op tijd terug wilden zijn in het hotel, sloegen we deze over en liepen we meteen naar Millennium Force. Onderweg zagen we geen treintjes meer rijden en dachten we dat deze dicht was. Eenmaal aangekomen zagen we een leeg treintje rijden en vertelde iemand ons dat de attractie gesloten was omdat er een storing was. Bij de ingang van de rij stonden al wel veel mensen hoopvol te wachten. Uiteraard gingen we ook hier in de buurt zitten en genoten we van de mensen die langs kwamen. Na een goed kwartier wachten ging de Millennium Force weer open en sloten we aan in de rij. Het was inmiddels 10 uur en op het scherm iets verderop begon er een show. Nadat we gekeken hadden op de plattegrond, zagen we dat deze show ‘Hot Summer Lights’ heette. We stonden precies aan de achterkant van het scherm en konden ook zo meegenieten van de show. Op een gegeven moment werd er ook wat vuurwerk afgeschoten, maar dit haalden met lange na niet ‘Wishes’ van Disneyworld (Orlando). Al met al zag het er aardig uit. Het was in ieder geval goed vermaak in de wachtrij. Na ongeveer een twintig minuten wachten sloten we aan bij het één na laatste poortje. Ook achteraan en in het donker was de rit top. Alleen jammer van de vliegjes onderweg, alhoewel we door de snelheid er minder last van hadden als bij Mean Streak.
Na deze baan was het uiteindelijk toch tien voor elf en dus liepen we langzaam aan naar de uitgang. We pikten nog een ritje met de Skyride mee, aangezien deze eindigde bij de uitgang. Scheelde weer ietsjes lopen. Omdat we ’s middags even weggeweest waren, stond onze auto bijna achteraan. Dit was een goed 5 minuten lopen en er vormden zich een file van auto’s. We zagen aan de zijkant ook een uitgang en zo ontweken we deze file. Binnen een kwartier waren we bij het hotel en vielen vrijwel meteen als een blok in slaap.