Dinsdag 13 juni: Markham (Canada) – Niagara Falls (NY)
Om kwart voor 9 ging de wekker en om kwart over 9 stond ik onder de douche. Nadat Martijn ook gedoucht was, pakten we onze koffers in en na nog even checken op het internet, reden we om half 11 met de auto naar het Don Mills Metrostation. We parkeerden de auto bij het Fairview winkelcentrum. Omdat we nog niet ontbeten hadden, liepen we het winkelcentrum binnen om te kijken of ze ergens ontbijt hadden. Al meteen hadden we raak. Bij Michel´s Baguette namen we ieder het ‘Bacon & Egg-menu’. Twee gebakken eieren, bacon en een bagel. Martijn nam een bagel met alleen boter en ik eentje met creamcheese. Het smaakte heerlijk! En de koffie was hier ook heerlijk sterk. Hierna liepen we het Don Mills Metrostation in. We kochten een dagkaartje en via de Sheppardlijn (paars) en een overstap bij Sheppard-Yonge, kwamen we na ongeveer 20 minuten aan op het Union Station. Vanuit hier was het ongeveer 10 minuten lopen naar de CN toren. Onderweg op straat kwamen we veel aanbieders van tourbussen tegen. Zo ook de tourbus van Hippos. Een speciale bus met rondingen aan de onderkant, zodat het ook in het water kon varen. Dit zag er leuk uit, maar we hadden hier helaas geen tijd voor (of in ieder geval geen zin om hiervoor tijd te maken).
Na een minuut of 10 stonden we onder de CN toren. We kochten een kaartje combikaartje voor ‘Look out – Glass Floor – Sky Pod’ en we mochten meteen met de lift naar boven en bracht ons op een hoogte van 447 meter. Wat een uitzicht! Alleen waren Martijn en ik van mening dat het uitzicht vanaf de Empire State Building mooier was. Deze leek hoger, maar dat is natuurlijk niet zo. We zagen in de verte Ontario Place. Dit is een klein pretparkje met een museum, IMAX-bioscoop en attracties voor kinderen. Dit lag te ver weg om te lopen, maar omdat het toch behoorlijk klein was, besloten we dit pretparkje maar over te slaan. We liepen met de trap één verdieping lager. Hier was de Glass Floor. Dat was een apart gevoel. Je stond met je voeten op glas, waardoor je recht naar beneden kon kijken. Natuurlijk wel enorm dik glas, maar het idee was toch raar. We liepen met de trap weer omhoog naar het ‘Look Out-deck’ en namen de lift voor nog een paar verdiepingen hoger, namelijk voor de Sky Pod. Deze bracht ons nog 101 meter hoger en zo stonden we op het hoogste puntje (458 meter) van de CN toren. Na een rondje gingen we weer met de lift naar beneden en kwamen we weer uit op het ‘Glass Floor-deck’. Vanaf hier namen we de lift weer helemaal naar beneden.
We liepen weer terug naar Union Station en namen de Yonge-University-Spadina lijn weer naar het Noorden (de gele lijn). Bij het station Queen stapten we weer uit. Hier was het Eaton Centre. Dit scheen het mooiste winkelcentrum van de stad te zijn en heeft ongeveer 350 winkels. We liepen van de ene kant naar de andere kant en liepen af en toe een winkel binnen. We zijn namelijk niet zo’n supershoppers, dus we bekeken wat winkels maar kochten niets.
Bij het Metrostation Dundas stapten we weer in de Gele Metrolijn. Bij Sheppard-Yonge stapten we weer over op de Paarse lijn en na drie haltes kwamen we weer aan bij Don Mills. Vanuit hier liepen we de Fairview Mall weer in. Hier zagen we een Disneystore, dus een bezoekje aan deze winkel mocht niet ontbreken. Helaas was het maar een kleine winkel. Bij Michel´s Baguette kocht Martijn een Danish broodje met kaas en kersen en ik een kaas croissantje. Deze aten we op in de auto en we sloten Tom Tom weer aan. Omdat we nu in Canada waren en het hotel waar we heen wilden (wederom een Howard Johnson Hotel) in Niagara aan de Amerikaanse kant was, konden we het adres nog niet instellen. We stelden daarom de Tom Tom in op de Niagara Falls (Canadese kant). Iets voor de Niagara Falls zouden we moeten afslaan naar de 405 in plaats van de QEW naar Niagara. Het zou ongeveer anderhalf uur rijden zijn, maar onderweg hadden we enorm veel file. Uiteindelijk kwamen we om iets over half 6 aan bij de grens en verwisselde we het kaartje van de Tom Tom weer naar USA. Na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij het Howard Johnson hotel. We liepen naar binnen met ons bonnetje van 49 dollar per kamer. Hij had alleen nog maar King bedden en wist niet of hij die mocht weggeven voor 49 dollar, maar hij deed dit toch. We bedankten hem hier hartelijk voor en we haalden de koffers uit de auto. Bij binnenkomst bij onze kamer zagen we dat deze behoorlijk groot was. Alleen de twee wastafels waren wel toe aan een opknapbeurt, verder was de kamer top. Maar voor 49 dollar zeuren we nergens over! Zolang het maar schoon is en we kunnen slapen.
We wilden de laptop aansluiten en het internet checken, maar er bleek geen internet aanwezig te zijn (terwijl dit wel op het bonnetje stond). Dat werd afkicken voor ons, aangezien we tot nu toe nog elke dag gratis internet hadden. Deze tijd hebben we gebruikt om alvast de foto’s te ordenen. Daarna zijn we op zoek gegaan naar wat eten. Naast ons hotel zat een Bob Evans, maar we zagen in een boekje dat er ook een Ponderosa in de buurt zat. Dat was voor ons toch al weer twee jaar geleden (in Orlando) dat we daar gegeten hadden, dus besloten we daar maar weer eens een keer te gaan eten. Het restaurant bevond zich op nog geen 5 minuten rijden. Martijn nam een combomenu van Sirloin Steak met blauwe kaas en kip met bacon-barbecuesaus en ik nam een Horseradish Steak. We wisten beide niet wat dit was, maar ik ben altijd wel in voor nieuwe smaken. We gingen zitten en maakten gebruik van de saladebar. Na een goed kwartiertje wachten kwam ze aan met ons eten. Mijn Horseradishe saus zag er apart uit en hij smaakte ook enorm apart. Maar als je het met mate verdeelde over het vlees smaakte het eigenlijk best lekker. Het had een enorm sterke smaak, maar wel lekker (edit na googlen: mierikswortelsaus dus).
Na het eten reden we weer terug naar het hotel en pakten we onze cameratas. We wilden graag de watervallen ook bij avondlicht zien. Onderweg kwamen we een informatiecenter van Grey Line tegen. Aangezien we niet wisten tot hoe laat de watervallen verlicht zouden zijn, gingen we dit binnen vragen. De man achter de balie vertelde ons dat de watervallen tot middernacht verlicht waren en vroeg ons tot hoe laat we de dag erna nog tijd hadden. We gaven aan dat dit tot ongeveer drie uur zou zijn. Hij gaf ons het advies om een tour te boeken zodat je in korte tijd toch heel veel kunt zien (uiteraard adviseerde hij dat ons, het blijft tenslotte toch een verkoper). De tour heette ‘American Adventure Tour ‘ en deze tour zou ongeveer 5 uurtjes duren en kostte 80 dollar per persoon. Omdat we eigenlijk toch wel veel van het lijstje wilden zien en geen zin hadden om alles zelf uit te gaan zoeken, vonden we dit een uitstekend plan. De bus van Grey Line zou rond 8.30 uur bij de Visitor Center bij ons hotel zijn en rond een uur of 14.00 zouden we dan weer bij het hotel zijn. Omdat we bij hem deze tour geboekt hadden, goochelde hij nog wat met papiertjes en kruisjes, zodat we deze avond gratis mochten parkeren bij Casino Niagara en gratis naar boven mochten in de Skylon toren en zo de verlichte watervallen erg goed konden zien. Dit vonden we heel erg aardig van hem.
We kregen van hem ook meteen de route hoe we het beste konden rijden en een minuut of 10 later reden we via de Rainbow Bridge naar Canada. Wederom zat er een mannetje in het hokje welke vroeg wat we kwamen doen in Canada en hoelang we dan daar zouden verblijven. Hij bekeek onze paspoorten en alles was prima.
We parkeerden de auto bij de Casino Niagara en gingen te voet verder. Het zou ongeveer 10 minuten lopen zijn. Onderweg werden we erg verrast door het grote aanbod aan hotels, cafés en restaurantjes. Ook was er een kleine kermis en ander vermaak zoals Ripley’s Believe it, or not, het WAX-museum en een paar midgetgolfbanen met verschillende thema’s. Dit deed ons sterk denken aan Las Vegas. Veel verschillende kleuren lampjes en vermaak. Martijn was helemaal overdonderd, want hij had verwacht dat er alleen maar een saaie waterval te zien zou zijn en niet dit alles er nog omheen.
We liepen een beetje rond en kwamen rond 22.30 uur aan bij de Skylon Toren. We mochten meteen met de lift mee. Eenmaal boven kon je de watervallen enorm goed zien. Ze kregen telkens een ander kleurtje en het effect was echt zo enorm mooi. Na bijna een half uur gingen we weer met de lift naar beneden. We liepen dezelfde weg weer terug naar de parkeerplaats van de Casino Niagara en reden weer terug naar het hotel. We moesten immers weer vroeg op staan, dus besloten we niet al te lang aan de Canadese kant rond te hangen en uiteindelijk om 0.30 uur sloten onze ogen.
