Woensdag 7 juni: Richmond (VA) – Hagerstown (MD)
Om half negen ging de wekker af. Na twee keer snoozen sprong ik onder de douche en niet veel later was Martijn ook weer heerlijk fris. Na even het internet gecheckt te hebben, liepen we naar de receptie om te kijken waar het ontbijt was, maar we grepen mis. Het was namelijk tot 9.00 uur ontbijt en het was inmiddels al 9.10 uur. Dat was balen, alhoewel we twijfelden of we nu echt iets gemist hadden. De tafel waar het ontbijt op had gestaan was namelijk niet zo groot. Naast de kannen met koffie was alleen nog maar plaats voor een mandje met brood, bagels of iets wat daar op leek. We liepen weer terug naar onze kamer, pakten onze spullen en checkten uit.
Tom Tom gaf aan dat Paramount een minuutje of 20 rijden was. Omdat we nu het ontbijt ‘gemist’ hadden, kwamen we dus voor openingstijd bij Paramount aan. Doordat ze de poorten al wel geopend hadden, konden we mooi op tijd naar binnen. We liepen meteen naar de Starbucks en kochten voor ieder twee croissantjes en een cappuccino. Redelijk duur ontbijt zo, maar het vulde wel goed. Daarna liepen we naar de Eiffeltoren van Paramount. Vanuit deze uitkijktoren heb je een mooi zicht over het gehele park. We bekeken het aanbod aan achtbanen en kwamen tot de conclusie dat Paramount een mooie verzameling had. Een paar leken ons saai en vonden we lelijk, maar natuurlijk stonden deze ook op onze planning.
Na de bezoek aan de Eiffeltoren liepen we via Kidzville naar het gebied Congo. Volcano, the Blast Coaster was onze eerste achtbaan. Dit was een hangende achtbaan waarbij je maar liefst twee keer werd afgeschoten. Een keer standaard en de andere keer ga je met een vaart recht de lucht in en kom je er via de krater de vulkaan weer uit. Het ziet er spectaculairder uit dan het werkelijk was. Hij was wel grappig, twee keer afschieten en recht omhoog. Verder was het baantje wat aan de saaie kant: een paar bochten en kurkentrekkers.
We liepen weer verder en kwamen uit bij Anaconda, een normale achtbaan. Het enige wat eigenlijk wel leuk was, was de drop. Verder was de baan erg langzaam. Martijn merkte op dat we eigenlijk gewoon verwend zijn qua achtbanen. Dan heb je bij de wat ‘normalere’ achtbanen niet het ‘WOW’ gevoel meer.
Naast de Anaconda stond The Italian Job Turbo Coaster. Deze baan is gebaseerd op de film The Italian Job. Je gaat zitten in een Mini Cooper-karretje en verder werd je alle kanten op geslingerd. Alleen het laatste stuk in het donker was wel leuk. Het leek wel de bochten in het donker soepeler verliepen.
Ik had ondertussen wat hoofdpijn gekregen en gingen op zoek naar een bekertje. Dat werd alleen wat moeilijk, aangezien de meeste eettentjes nog dicht waren. Het was ondertussen toch al bijna 12 uur. Onze zoektocht werd beloond en we gingen even zitten. De hoofdpijn zakte wel, maar ging nog niet echt weg helaas. Toch gingen we weer verder met onze rollercoaster tocht. We gingen in de rij staan voor Hyper Sonic XLC. De enige afschietbaan in Amerika welke gebruik maakt van perslucht. Deze rit wilden we graag frontseat doen. Het was ietsjes langer wachten, maar dat hadden we er graag voor over. We zagen alleen wel dat de mensen welke net uit het karretje stapten aan hun hoofd zaten. Een jongetje schreeuwde zelfs naar een bekende van hem welke de rit nog moest ervaren dat je hoofd op en neer geschud werd. Ik zag de bui al hangen en inderdaad, na de rit was mijn hoofdpijn weer volop terug. Het afschieten zelf was super, het heuveltje op ook, maar er vanaf niet meer. Het karretje rammelde van alle kanten, je werd alle kanten op geslingerd en vooral tegen de zijkanten van je stoel. Ook met je hoofd. Daardoor was de herhalingsfactor enorm laag. Wederom ging ik even rustig zitten en mijn hoofdpijn zakte weer.
We gingen in de houten achtbaan Rebel Yell. Deze baan heeft twee treintjes tegelijkertijd rijden, alleen gaat het er dit keer niet om wie als eerste finisht, maar de ene gaat vooruit en de andere achteruit. We besloten veilig te beginnen en gingen in de rij staan voor vooruit. We waren vrij snel aan de beurt en stapten in het middelste karretje. De rit was erg leuk. Niet te pijnlijk, maar we schudde wel alle kanten op. Als ik een baby’tje had gehad, had ik die nu slagroom moeten geven. We vonden dat we nu ook de rit achterstevoren moesten proberen. Deze rit was nog veel leuker! Vooral in de buik ontstonden vlindertjes. Het lachgehalte was enorm hoog. Niet pijnlijk, niet te veel geschud, gewoon erg leuk!
Daarna liepen we naar de andere houten achtbaan Hurler. Bij deze baan was helemaal geen rij en konden zo instappen. Tijdens de rit ontstond er weer slagroom, maar nu in een negatieve zin. De bochten waren niet subtiel waardoor ik met mijn ribben tegen de zijkant sloeg. Dit deed behoorlijk pijn. Nadat ik weer bekomen was liepen we naar de laatste houten achtbaan van het park: Grizzly. Het was alleen goed zoeken waar nu de ingang precies zat. Hier was een iets langere rij, maar na toch maar liefst 5 minuten wachten waren wij aan de beurt. Ook deze houten achtbaan was niet leuk. Niet subtiel en niet soepel. Martijn begon wat lui te worden door het weer en ging liggen in het gras. Ik ging toen even rondlopen voor wat foto’s te maken. Ik stond bij Hyper Sonic XLC te kijken naar de launch en bij het derde karretje wat ik op de foto wilde zetten ging het mis. Hij bleef even op de top stilstaan en ging toen weer achteruit naar beneden! Dit was wazig om te zien. Helaas hebben we dit dus niet gefilmd. Medewerkers van de baan liepen naar het karretje en vroegen hoe het met de mensen die er inzaten ging. Er werden bekertjes water bij gehaald, want blijkbaar ging het niet helemaal prima. Uiteindelijk werd het karretje achteruit gereden en stapten de mensen uit. De twee meisje die voorin zaten leken in eerste instantie heel geschrokken, maar nadat ze uitgestapt waren en naar hun ouders liepen waren ze vol enthousiast aan het vertellen wat ze net meegemaakt hadden. De Hyper Sonic XLC werd tijdelijk gesloten en begon met testritten. Na een test van een karretje of 12 mochten er weer mensen instappen. De baan verliep weer prima.
We liepen verder door het gebied Old Virginia en stapten in de ronde bootjes van White Water Canyon. Hier kwamen we doorweekt uit. Heerlijk! Het was namelijk ontzettend warm, dus afkoeling konden we wel gebruiken. Met een natte rug en bips liepen we naar ShockWave. Een achtbaan waarbij je niet zit, maar staat. Op zich een leuke ervaring: een staande achtbaan, maar deze was ook niet subtiel en soepel. Niet voor herhaling vatbaar dus. Ik kon me herinneren dat de staande baan welke we vorig jaar in Paramount Great America (bij San Francisco) ook niet leuk vonden, maar de staande baan in Six Flags Magic Mountain (bij Los Angeles) weer wel.
We hadden nu nog maar één achtbaan op onze planning, namelijk Avalanche. Tenminste op onze plattegrond leek deze een achtbaan, maar in werkelijkheid was het een soort van rodelbaan. Ik vond de rit erg leuk. Inmiddels was het bijna half 6 en we wilden graag op tijd uit het park zodat we op tijd een hotel konden zoeken.
Op onze planning stond namelijk dat we in Hagerstown wilden overnachten en dit zou ongeveer drie uurtjes rijden zijn. Toen we naar de uitgang liepen, merkten we op dat we eigenlijk nog een attractie vergeten waren, namelijk Scooby-Doo & The Haunted Mansion. Bij deze attractie is het de bedoeling dat je, al rijdend in een karretje, met je lasergun zo veel mogelijk punten haalt. Natuurlijk had ik weer meer punten als Martijn. De attractie is niet spannend ofzo, maar wel leuk.
Toen liepen we toch echt naar de uitgang. Onderweg kochten we nog een ijsje en in de auto bekeken we het aanbod aan hotels in onze kortingboekjes. We zagen wederom een Super 8 Motel wat ons wel goed leek en stelde het adres in onze Tom Tom. De reistijd wat hij aangaf was net geen drie uurtjes. Onderweg stopten we nog om te tanken en namen we voor ieder een bakje sla en yoghurt mee en voor Martijn een extra bakje fruit en voor mij een extra bagel. De sla en yoghurt aten we op in de auto en de bagel en fruit bewaarden we nog voor ’s avonds in het hotel. Na iets langer dan drie uurtjes rijden kwamen we aan bij Super 8 Motel. We liepen naar binnen en vroegen of er nog kamers waren en die waren er nog. Ze zouden 59 dollar per kamer kosten. Maar het bonnetje welke we hadden van 40,88 dollar per kamer accepteerde ze ook. Nadat we de kamer gezien hadden, checkten we in en haalden we onze koffers.
Martijn zette de TV aan en ik ging checkte de mail. Na een zaprondje op de TV bleven we hangen bij NGC. Hier was een ontzettend leuk en interessant programma voor ons, namelijk Supercoasters. Er kwamen een paar leuke achtbanen voorbij en ook nog een paar welke we nog tegen kwamen tijdens onze trip. Uiteindelijk gingen we om half 12 slapen.