Zondag 11 juni: Huron (OH) – Erie (PA)
Vanuit Huron was het ongeveer anderhalf uur rijden naar Geauga Lake in Aurora. Omdat we wisten dat dit niet zo’n groot park was, reden we dan ook niet al te vroeg aan. Ik besloot deze dag het eens zonder contactlenzen te doen en m’n brilletje op te zetten. Mijn ogen waren echt vuurrood en waren nogal geïrriteerd. Rond half 10 reden we aan en om 11 uur reden we het parkeerterrein van Geauga Lake op. Het leek niet druk te zijn. Gelukkig maar, want na een drukke dag zoals gisteren, vonden we het heerlijk om een dagje rustig aan te doen. Ook omdat Martijn wederom slecht had geslapen door de warmte. We liepen het park in en liepen meteen naar Steel Venom, beter bekend als ‘gekke wokkel’. Het enige verschil met de gekke wokkel van Cedar Point is dat deze alleen aan de voorkant een wokkel heeft en achter recht. Hij was daarom ook niet zo leuk als de wokkel in Cedar Point, maar nog wel steeds leuk om te doen.
Na deze wokkel liepen we naar X-Flight. Het is een hangende baan, maar hier zit je niet rechtop, nee bij deze attractie ga je liggen. Ofwel, je hangt in een tuigje in de stoel en daardoor lijkt het alsof je vliegt. Deze attractie hadden we ook al in Engeland gedaan, alleen daar werd je in het stationnetje al meteen in de hangende ligstand gebracht en hier in Geauga Lake werd je eerst op je rug neergelegd en eenmaal bovenaan bij de drop draai je om.
We stapten in de stoelen voor frontseat. We reden op onze rug het stationnetje uit en plots zei het karretje piep piep en stopten we abrupt. Er was een storing opgetreden. Het apparaat gaf aan dat iemand niet goed vast zat. Op zich natuurlijk een goed veilig systeem, maar iedereen was van te voren nog gecheckt. Omdat we frontseat zaten, lagen we dus recht met onze gezichten in de zon. Dit was niet echt prettig. Het duurde ongeveer tien minuten voordat we weer achteruit het stationnetje inreden. We moesten uitstappen en weer terug in de rij staan. Gelukkig mochten we wel vooraan in de rij wachten. Men deed een testrit en alles zag er prima uit. We mochten weer instappen en dit keer vlogen we wel. De rit was op zich niet super speciaal ter vergelijking met ‘Air’ in Alton Towers (Engeland). Deze X-Flight was ook gemaakt door Vekoma, ofwel van Nederlandse fabricaat. Op de een of andere manier maakt Vekoma niet de meest soepele en fijne apparaten. Ze zijn wel steeds de eerste als aparte achtbanen, maar andere fabrikanten maken het dat net ietsjes beter na, waardoor de tweede versie vaker soepeler en beter verloopt. Sorry Vekoma!
Toen we weer terug reden naar het stationnetje van X-Flight stonden we net voor binnenkomst wederom stil en reden we niet verder. Pas na vijf minuten kwam iemand ons vertellen wat er nu aan de hand was. Blijkbaar had iemand op de noodstop gedrukt. Wat een domme actie zeg! Maarja, ondertussen lagen we weer gezellig op onze rug en dat was wederom niet prettig. Vijf minuten na deze melding reden we uiteindelijk het stationnetje weer in. De X-Flight: nooit meer!
We liepen weer verder naar Big Dipper, een houten achtbaan. We vonden de rit aardig, maar niet super. Mede dankzij de ruwe heuveltjes scoorden deze baan niet veel punten.
Na de rit met Big Dipper liepen we naar de ander kant van het park. We kwamen langs Thunderhawk (een hangende achtbaan). Martijn vertelde dat deze ook door Vekoma was gemaakt en dus pijn deed aan het hoofd in de bochten. Ik geloofde hem meteen en we sloegen deze baan over.
Naast Thunderhawk stond de Dominator, een floorless baan. Hier stond geen rij en stapten meteen in de voorste karretje. Toen we vast zaten en klaar voor vertrek waren, weigerde ook deze achtbaan te vertrekken. Ditmaal konden onze beugels ook niet los en zaten we zo vijf minuten in het karretje. Het personeel kon niet zien wat er aan de hand was. Na deze vijf minuten konden we weer uitstappen en hielden ze een paar testritten. Na bijna tien minuten mochten we weer instappen en vertrok het karretje zonder storingen. De rit zelf vond ik wel leuk, maar niet super subtiel in de bochten. Martijn had nergens last van en vond hem wel leuk.
We liepen naar The Villain. Wederom een houten achtbaan. We vonden hem erg leuk, maar hij schudde wel heel erg. Na deze houten achtbaan liepen we naar de derde en laatste houten achtbaan van het park: Raging Wolf Bobs. Ook deze baan was wel aardig, maar niet super. Omdat we alle attracties gedaan hadden welke we wilden doen en het nog maar half 3 was, liepen we naar het waterpark gedeelte. Het was niet super warm meer gelukkig, maar er waren nog genoeg mensen welke in het waterpark aan het zwemmen waren.
Uiteindelijk zaten we om kwart over 3 weer in de auto. We zochten een hotel uit in de boekjes en reden als eerste naar een Best Western iets voor het stadje Erie. Dit zou ongeveer anderhalf uur rijden zijn. Omdat Martijn nog steeds erg moe was reed ik. Alleen door de zon (de airco deed het wel in de auto, maar hielp niet echt) en doordat m’n ogen ook nog steeds niet optimaal waren, besloot ik om na een half uurtje rijden een rest area op te zoeken. We parkeerden de auto en sloten onze oogjes. Toen we weer ‘wakker’ werden, waren we drie kwartier verder. Martijn voelde zich nu wel weer lekker, alleen ik nog niet super optimaal. Martijn reed daarom dus verder richting Erie. Rond 18.00 uur verlieten we de snelweg. Het Best Western Hotel zou vrijwel langs de snelweg liggen en we vonden het hotel ook vrijwel meteen. Alleen leek het wel alsof we in een spookstadje terecht gekomen waren. De twee benzinepompen naast het hotel waren verlaten en half afgebroken. Het restaurantje tegenover het hotel zag er nog veel vager uit en de gordijnen van het hotel leken al in geen eeuwen meer gewassen. Op ons bonnetje stond dat een nachtje logeren in dit hotel ons 39 dollar zou kosten. We keken elkaar aan en Martijn zei dat hij hier zeker niet meer als 39 dollar voor zou willen betalen. Eigenlijk hadden we ook al besloten om hier niet te overnachten, maar zo nieuwsgierig als we waren liepen we toch naar binnen. Het bonnetje wat we hadden bleek een misdruk te zijn. Na 31 mei zou het 69 dollar kosten, maar omdat er zoveel boekjes al verspreid waren, konden hun de fout niet meer terug draaien. Martijn en ik keken elkaar aan en voelden eigenlijk een opluchting. 69 dollar was het sowieso niet waard.
In de auto bekeken we nog wat bonnetjes en zagen een Microtel Hotel even verderop. We kenden de hotelketen niet, maar voor ook 39 dollar wilden we het graag eens proberen. Toen we een paar exits verderop van de snelweg afgingen voelden we ons al veel meer op ons gemak. Een Holiday Inn Express zat tegenover het Microtel Hotel gevestigd en een paar restaurantjes. We waren weer in de bewoonde wereld! We werden vriendelijk ontvangen door de mevrouw achter de balie en voor 39 dollar konden we een kamer met één Queenbed krijgen. Dat was prima. Toen we de koffers uit de auto haalden, beseften we dat we wederom vergeten waren om de kamer eerst te bekijken.
Toen we in onze hotelkamer kwamen zagen we dat het een niet zo’n grote kamer was, maar wel schoon. Dus prima genoeg. Nadat we de koffers een plekje gegeven hadden en de mail gecheckt hadden, keken we naar buiten wat er allemaal voor restaurantjes zaten. We zagen een Bob Evans Restaurant. Dit restaurantketen hadden we al vaker voorbij zien alleen wisten we niet wat voor soort restaurant het was. We bekeken het menu op internet en dat leek ons eigenlijk wel lekker. We liepen naar het restaurant en werden ontvangen door een hele vriendelijke dame. Martijn bestelde een steak en ik een zalmfilet. Dit was erg lekker. Vooral Martijn vond zijn steak echt enorm lekker. Omdat het een redelijk Europees portie was, bestelden we ook nog een toetje. We namen ieder een icecream crepe met karamel en nootjes. De serveerster was volgens mij nog niet helemaal wakker, want ze kwam maar met één icecream crepe onze kant op. Ze dacht dat we er eentje samen deelden. Erg romantisch gedacht, maar we wilden toch echt beide ieder eentje. Achteraf gezien hadden we eigenlijk best eentje kunnen delen, want we zaten echt propje vol.
We liepen weer terug naar het hotel en hier keken we nog wat TV en internetten we wat en om half 12 ging het licht uit.