Vrijdag 2 juni: Harrisburg (PA)
Om 8 uur ging de wekker. Nadat we beide snel onder douche waren geweest, zaten we om half 9 aan het ontbijt. Omdat Hersheypark maar een goed kwartier rijden van ons hotel vandaan lag, konden we na het ontbijt rustig aan doen. Uiteraard weer even gesurft op het internet en gechat met een vriendin van me. Iets voor 10 zaten we op de weg richting Hersheypark. Bij de verkeerslichten in Hershey gaf Tom Tom aan dat we links moesten, terwijl de borden voor ons aangaf dat Hersheypark rechtdoor was. Uiteraard waren we trouw aan onze Tom Tom en sloegen we rechtsaf. Bij het punt waar Tom Tom als eindbestemming opgaf, kon je inderdaad een parkeerterrein van Hersheypark op, maar dit was het parkeerterrein voor de werknemers. Nee Tom Tom, wij kwamen niet om te werken! We reden om Hersheypark heen en zo kwamen we uiteindelijk nog op het juiste parkeerterrein. We reden met het trammetje van Hersheypark mee naar de ingang. In dit trammetje rook je de theming al: chocola! Blijkbaar hadden ze in de trammetjes geurbolletjes van chocolade verstopt. Op de vroege ochtend vind ik dat persoonlijk nog niet zo’n enorm lekkere geur. Bij aankomst bij de ingang zagen we dat er ontzettend veel scholieren naar binnen gingen. Gelukkig was Hersheypark tot 22.00 uur open.
Bij de kassa gaven we ons kortingsbonnetje af welke we de dag ervoor bij Wendy’s hadden meegenomen. Deze gaf ons recht op 8 dollar korting per kaartje. We liepen het park binnen. Ik kan de sfeer niet echt plaatsen, want je kan het niet echt vergelijken met Dorneypark, de Efteling, Six Flags of ieder ander park. Hersheypark heeft een geheel eigen stijl. Uiteraard blijft de geur van chocolade rondhangen. We liepen als eerste naar ‘Storm Runner’. Dit zou ons eerste afschietachtbaan van deze vakantie worden. De rij was redelijk lang. Uiteindelijk hebben we een half uurtje gewacht. Uiteraard wilden we hem wel meteen frontseat doen. Ik vond hem een van de betere afschietbanen die ik ken, alleen is het niet aan te raden om je armen de lucht in te gooien. Door de veiligheidsband welke langs je heen gaan, ten hoogte van je oren, slingeren je bovenarmen steeds tegen de randen en dat deed auw. Bij Martijn was het een ander verhaal. Doordat hij wat aan de lange kant is, komt die band tot aan z’n nek. Hierdoor slingerde hij steeds met z’n nek/keel tegen deze band aan en dat deed nog veel meer auw. De baan zelf is top, maar heeft zo wel z’n bijwerkingen.
Via de Soaker Zone van de Roller Soaker kwamen we uit bij ‘Famous Famiglia Pizzeria’. Hier hebben we ieder een pizza slice gegeten. Dat was wel nodig, want ondertussen was het toch alweer bijna half 12 en begonnen onze buikjes weer te rommelen. Na een half uurtje genietend van onze pizza en het uitzicht op Tidal Force, liepen we richting de twee houten achtbanen.
Als eerste deden we de Wildcat. Zoals de naam al doet vermoeden is deze baan erg wild. Je wordt naar alle kanten geslingerd, maar niet op een vervelende manier. Daarna doorgelopen naar de andere houten achtbaan ‘Lightning Racer’. Op deze baan waren twee karretjes actief, namelijk Thunder en Lightning. Ze rijden tegelijkertijd en de bedoeling is dan dat er een race ontstaat tussen beide achtbanen. Wij stapten in de groene Thunder baan. Uiteindelijk verloren wij en ging Lightning er met de eer vandoor. Dit mocht de pret niet drukken want de baan was echt super top. Hard, soepel en leuk. Het race-effect maakte de attractie nog leuker. Daarna besloten we om een kijkje te nemen bij Zoo America. Een klein dierentuintje wat met het entreekaartje van Hersheypark gratis te bezoeken is. Eenmaal binnen bekeken we het plattegrondje en kwamen tot de conclusie dat Zoo America inderdaad behoorlijk klein was. We waren hier dan ook binnen een half uurtje uitgewandeld.
Eenmaal terug in Hersheypark liepen we naar ‘Great Bear’. Een hangende achtbaan. Toen we in de rij stonden zagen we dat de lucht enorm donker werd. We twijfelden of we wel droog in het stationnetje van de achtbaan kwamen. Dit lukte ons nog net, maar door de regenbui besloten ze de achtbaan tijdelijk dicht te gooien. Veel mensen verlieten de rij, maar wij hadden zo iets van: “tja, je moet toch schuilen voor de regen, waarom dan niet in het stationnetje van de baan?” Achter ons zagen we dat de ‘Coal Cracker’ (een boomstamattractie) ook dicht was. Uiteindelijk duurde de bui toch zeker een uur. Maar het was het wachten wel waard. Super baan. Zeker nu het geregend had, ging de baan ook iets harder. Ook vond ik hem behoorlijk soepel gaan. Uiteraard duurde de rit te kort, maar omdat we nog meer dingen op de planning hadden staan en het toch al half 6 was, besloten we ‘Great Bear’ niet nog een keer te doen.
We vervolgden onze route en kwamen uit bij Sooperdooperlooper. Een behoorlijk oud baantje, maar ik vond hem wel leuk. De rit stelde eigenlijk ook niets voor: maar één looping en verder heel neutraal, maar ondanks dat vond ik hem erg leuk. Daarna stapten we Comet in. Wederom een houten achtbaan, maar deze had vooral veel heuveltjes in plaats van bochten. Hierdoor was hij niet zo wild als de Wildcat, maar ondanks dat toch ook wel leuk om te doen.
Na deze rit begon het weer wat te druppelen. We besloten Hershey’s nieuwste attractie te doen: Reese’s Xtreme Cup Challenge. Het voorfilmpje maakte ons duidelijk dat het een lasercompetitie was (in een rondrijdend karretje met je lasergun op rondjes mikken). De twee commentatoren (tekenfiguurtjes) bleken vroeger ook aan sport te hebben gedaan, maar de één hield van chocolade en de ander van pindakaas. Wie ging er winnen: chocolade of pindakaas? Aan het einde van de korte rit kregen we – uiteraard – een chocoladekoekje met pindakaas vulling uitgedeeld (chocolaatje met pindakaas en karamel vulling). Niet zo’n super combinatie. Daarna besloten we om naar de Chocoladefabriek te gaan. Hier hebben we een rondtochtje met een karretje gemaakt. De tocht vertelt je het verhaal hoe men ‘de O-Zo lekkere chocolade maakt van Hershey’. Het was één grote reclametocht. Na de tocht kwamen we uit in een winkeltje waar ze – uiteraard – deze chocolade verkochten.
We liepen weer naar de uitgang en kwamen langs de balie waar je naar een 3D-film kon gaan. Deze hadden we ook graag willen doen, maar dit zit niet bij het bezoekje inbegrepen. We besloten deze film over te slaan en lekker naar het hotel te gaan. Ik had hoofdpijn gekregen (combinatie van het weer, drukke dag en luiheid). Het was ondertussen 20.00 uur en wilden graag nog ergens wat eten. Tom Tom gaf aan dat er een Red Robin in de buurt was en dat leek ons wel lekker. Binnen 10 minuten zaten we aan een tafeltje in Red Robin en bestelde ik een pepersteak en Martijn kip met rijst en teriyaki-saus. Het eten smaakte prima, alhoewel mijn steak iets korter op het vuur had gemogen. Ik had een medium besteld, maar het was niet echt rosé meer van binnen.
Mijn hoofdpijn was helaas nog niet verdwenen en we reden weer terug naar het hotel. Daar aangekomen nam ik meteen een aspro bruis en ging onder de dekens liggen en dommelde wat. Martijn ging nog wat internetten en na een half uurtje werd ik ‘wakker’ en was m’n hoofdpijn gelukkig verdwenen. Ook ik checkte even het internet, maar niet veel later besloten we lekker te gaan slapen. De wekker stond dit keer op 9 uur. Omdat we niet al te vroeg weg hoefden en het ontbijt tot maar 9 uur was, besloten we er lekker van te nemen en gewoon ’s ochtends ergens anders te ontbijten. Zo hoefden we toch niet vroeg op te staan voor het ontbijt.