Donderdag 8 juni: Hagerstown (MD) – Obetz (OH)
De wekker ging om kwart voor 8, maar uiteindelijk stonden we om kwart over 8 pas op. Na een uitgebreide douche liepen we naar het ontbijt. Dit keer grepen we niet mis op ons ‘Super 8 ontbijt’, want we hadden namelijk gezien dat het ontbijt hier tot 11 uur was. Het ontbijt was niets meer als een broodje welke je kon roosteren en hier kon je dan jam op smeren. Ook lagen er PopTarts. Dit waren een soort ochtendrepen. We namen er twee mee voor onderweg.
Nadat we de koffers in de auto hadden gelegd en waren uitgecheckt, reden we naar Kennywood. Volgens Tom Tom was dit drie uur en een kwartier rijden. Tijdens de rit reden we van Maryland naar Pennsylvania. Dit was enorm te merken, want we reden weer tussen de mooie bergen van Pennsylvania. Uiteindelijk na drie en een half uur rijden kwamen we aan bij Kennywood. We parkeerden de auto op het tweede level, wat betekende dat het gratis was. We bleven uiteindelijk toch Hollanders.
Bij de kassa betaalden we de entree van 28,95 dollar en liepen het park in. Omdat dit een niet zo’n heel groot park is en ook niet al te duur, was onze planning om maar tot 17.00 uur te blijven. Er stonden drie houten achtbanen en een hypercoaster op onze planning. Uiteraard wilden we ook de andere attracties bekijken. Als eerste stapten we in de bootjes van Garfield’s Nightmare. Met een 3D-brilletje vaarden je door de strip van Garfield. Erg leuk gedaan, maar men was wel toe aan nieuwe 3D-brilletjes. Met deze zag je enorm dubbel. Daarna liepen we door naar de houten achtbaan: Jack Rabbit. Ik vond hem erg leuk. Niet super speciaal, maar wel leuk.
Toen liepen we naar de tweede houten achtbaan: Racer. Zoals de naam al deed vermoeden, twee treintjes welke tegen elkaar streden wie er als eerste weer in het stationnetje was. De baan zelf is leuk. Wederom niet speciaal, maar wel leuk. Alleen hij is oneerlijk. Omdat de baan twee keer een bocht naar rechts heeft en maar één keer een bocht naar links, heeft het ene treintje een uiteindelijk kortere baan.
Inmiddels hadden we honger gekregen dus liepen we naar een eet-kraampje. We bestelden ieder een hotdog, frietjes en een middel Sierra-Mist. De jongen achter de balie was blijkbaar een vakantiekracht. Er zat werkelijk geen tempo in. Hij had de frietjes in een bakje gedaan en voor onze neus gezet. Toen ging hij het drinken pakken. Het duurde even voordat hij door had dat het bekertje wat onder het apparaat stond al vol was. Toen hij ook ons drinken voor onze neus zette, staarde hij ons aan van: “Zo, dit is het, toch?” Martijn vroeg waar onze hotdogs bleven en de jongen achter de balie zei dat de hotdogs nog niet klaar waren en het nog minstens tien minuten zou duren. Pardon? En dat had hij niet even eerder aan ons kunnen doorgeven? Martijn merkte op tegen de jongen dat het dan niet beter was geweest om de frietjes nog niet voor onze neus neer te zetten. De jongen mompelde iets onverstaanbaars en uiteindelijk duurde het 7 minuten toen de jongen de hotdog voor onze neus neer zette. Natuurlijk waren inmiddels de frietjes koud geworden. Martijn vroeg aan de jongen of hij nieuwe frietjes voor ons wilde pakken. “Ehm, dat kan niet”. “Hoezo kan dat niet, tuurlijk wel.” Hij ging het vragen aan een meerdere en zij zei vriendelijk dat hij dat best mocht doen. De jongen schepte opnieuw frietjes in de bakjes en zo kregen we weer half warme frietjes mee. Het smaakte wel lekker, dat dan weer wel.
Na onze lunch liepen we naar Log Jammer, boomstambootjes. Hier werden we redelijk nat in. In ieder geval genoeg voor wat afkoeling. Iets verder op zagen we een picknicktentje, hier heeft Martijn even rustig met z’n schoonzusje gebeld. Ook in Nederland ging het prima en eindelijk was het daar ook weer wat beter weer.
We liepen door en kwamen langs een soort van mijnwagentjes welke de grot in verdwenen. We waren erg benieuwd wat dit voor attractie was en sloten aan in de rij. Binnen vijf minuten waren we aan de beurt en bleek het een spookhuis te zijn. Op zich leuk gedaan, maar we hebben betere spookhuizen gezien. Naast dit spookhuis was de Thunderbolt, onze derde houten achtbaan welke op de planning stond. Deze baan is echt top. Omdat Kennywood een heuvel ligt, kun je vanaf het stationnetje meteen naar beneden en hoef je niet eerst met de kabellift naar boven. Later werd je wel met de kabellift naar boven getild en werd je weer gedropt. Er zitten een paar leuke bochten in en de heuveltjes bevatten veel airtime (ofwel, je komt hoog je stoeltje uit).
Na de Thunderbolt liepen we naar onze laatste achtbaan van onze planning, namelijk Phantom’s Revenge. Een baan met een hoge drop. De rij was hier iets langer als we tot nu toe gehad hadden en toen we na drie kwartier wachten te horen kregen dat de baan tijdelijk gesloten werd in verband met het weer, waren we natuurlijk erg teleurgesteld. We waren immers bijna aan de beurt. Het was kwart voor 5 en eigenlijk wilden we om 5 uur richting de auto lopen, omdat de tocht naar Columbus een goed drie uur rijden zou zijn. Toch wilde ik deze baan erg graag doen, maar ik wist niet of in korte tijd de baan weer open ging. Het regende namelijk best hard. Gelukkig stonden we al in het stationnetje waardoor we niet nat werden. Na een goed half uur wachten was het weer opgeklaard en na een testrit mochten we instappen. Of het nu door de regen kwam of niet, maar de baan ging ontzettend hard. Vooral de drop was erg leuk. Nu voelde we de drop tenminste goed. Alleen het laatste stukje is erg lomp. Je komt namelijk hoog je stoeltje uit en daarna knal je met een enorme snelheid weer tegen de rugleuning aan. Niet echt subtiel, maar de baan is wel leuk!
Onderweg naar de parkeerplaats nog een paar foto’s gemaakt en uiteindelijk reden we om kwart over 6 van de parkeerplaatsen af. Omdat we nog geen kortingsbonnetjes hadden van Ohio, stelden we Tom Tom alvast in op Columbus. Dit zou inderdaad ongeveer drie uurtjes rijden zijn. Onderweg zijn we nog even gestopt om te tanken en later toen we in Ohio aankwamen bij een Visitor Center om boekjes te halen. Daar hadden ze maar liefst keuze uit vier bonnenboekjes. Hartstikke prima. Als eerste stelde we Tom Tom in op een Comfort Inn hotel in Obetz. Onderweg kwamen we veel dode herten langs de weg tegen. Ook Ohio was omringt met menig natuurschoon en blijkbaar waren hier ook veel herten aanwezig. Rond kwart voor 10 kwamen we aan bij Comfort Inn Hotel. We vroegen aan de receptioniste of ze een kamer had. Deze had ze en zou 79 dollar kosten. We legden het bonnetje van 49 dollar op de toonbank en deze nam ze meteen aan. Martijn en ik keken elkaar vragend aan: “Normaal 79 dollar? En wij kunnen er nu voor 49 dollar slapen?” We zagen ook dat in de hoek een grote hoek voor het ontbijt gereserveerd was. Tot 10 uur zou deze geserveerd worden. Prima tijd. Toen we onze kamer in liepen keken we onze ogen uit: een mega kamer! Eigen koelkastje, grote badkamer, alles mooi schoon. We voelden ons haast schuldig dat we hier met een bonnetje van 49 dollar mochten slapen.
Omdat we honger hadden liepen we naar buiten om te kijken wat Obetz te bieden had. Toen we bij in de lobby van het hotel waren, zagen we een flyer van Paramount Kings Island en onderaan de flyer zat een kortingsbon voor 5 dollar korting. Was dat even mooi meegenomen. Toen we eenmaal buiten waren zagen we dat Arby’s onze buren was en tegenover het hotel zat een Wendy’s en een Mac Donalds. Eerst liepen we naar Arby’s, maar deze was dicht. Omdat we niet te voet naar de overkant konden, liepen we weer terug naar het hotel om de auto te pakken en reden als eerste naar de Mac. Ik had wel zin in een Big Mac! De Mac Donalds was tot 23.00 uur open, dus dat kwam prima uit.
Nadat we ons avondeten op hadden, reden we weer terug naar ons hotel. We checkten snel even de mail en gingen toen slapen.