Dinsdag 30 mei: Riverside (CT)
De wekker ging om 7 uur. Na één keer snoozen sprong ik onder de douche. Martijn sloot de laptop weer aan op het internet zodat we voor vertrek nog even de mail konden checken. Na mijn verfrissende douche sprong ook Martijn even eronder en ging ik kijken of er toevallig iemand op MSN online was. Mijn moeder was online, dus heb ik daar mooi even mee kunnen chatten en haar vertelt dat het ontzettend lekker weer was hier! Handig hoor, MSN. Goedkoper als bellen in ieder geval. Na een ontbijtje stapten we de auto in. Door een nog niet zo’n wakkere Martijn deed Tom Tom niet wat we wilden. Hij wist niet waar we waren?! Na een minuut of 5 viel bij Martijn het kwartje: we hadden de verkeerde kaart geselecteerd. Omdat we nu in Conneticut waren en Six Flags in Massachusetts lag, konden we natuurlijk niet alvast het kaartje van Massachutsetts openen, want dan vond hij de plek waar we waren natuurlijk niet. Klinkt logisch. Dus openden we de kaart ‘Major Roads of the USA‘ En toen werkte Tom Tom prima. Na 10 minuten stopten we bij een Service Area om wat te drinken te kopen en toen besloot ik om te proberen te rijden. Na een rondje op de parkeerplaats voelde ik me zeker genoeg om te gaan rijden op de snelweg en het ging prima, al zeg ik het zelf.
Na anderhalf uur rijden kwamen we aan bij Six Flags New England. Parkeren was 15 dollar. Behoorlijk veel vonden we. VIP parkeren kostte 25 dollar. Nou, dan liepen we maar wat verder. Uiteindelijk hebben we niet gelopen, omdat er een shuttletreintje reed.
Bij de kassa kochten we ieder een seizoenspas. Dit was namelijk maar 70 dollar en omdat we deze vakantie naar nog een Six Flags park gingen, was een seizoenspasje uiteindelijk goedkoper. Toen we het park binnen waren, liepen we meteen naar ‘Superman, the Ride of Steel’. Voor deze attractie waren we gekomen, dus wilden we deze ook meteen als eerste doen. Een mooie opening van onze Rollercoastertrip.
De rij leek niet zo lang. Na 20 minuten mochten we bijna in de rij staan voor een karretje, maar een vrouw verzocht Martijn om even onder de meetlat te gaan staan. Toen kregen we een teleurstelling te horen: “You are too tall’. Pardon?! Martijn was dus net een centimeter te groot. Na veel zeuren bleef ze volhouden dat het toch echt niet mocht. ‘We don’t take a NO for an answer’. Dus vroegen we haar baas erbij. Deze kwam na een minuut of 10 maar hij zei ook al gelijk ‘nee, dat kan gewoon niet’. De reden hiervan bleek dat deze karretjes uitgerust waren met een soort enkelband welke aan moest kunnen sluiten op je lichaam. Als je te lang bent, heb je gewoon een verkeerde lichaamsverhouding. Ze hadden dit systeem ook pas maar een jaar of twee. Daarvoor zou het prima geweest zijn voor Martijns lengte. Martijn is dus 1.97 meter en was een centimeter of anderhalf te lang. Deze achtbaan hadden ze ook in Six Flags Darien Lake en Six Flags America, maar dan wel zonder dit enkelband systeem. Hadden we dus toch uiteindelijk voor Six Flags America moeten kiezen, zoals we eigenlijk in onze eerste planning hadden. Maar Six Flags New England heeft een net iets wat mooiere aankleding. Ach ja, jammer maar helaas. Uiteindelijk werd het nog wel een leuk gesprek met haar baas. Hij bood ons een VIP-ride entry ticket voor een ander attractie. In eerste instantie riep hij ‘de torens?’ Ehm, nee dank je. Ik houd niet zo van die freefall torens. “Voor de Batman, the Dark Knight?” Dat was prima. Dit is een Floorless attractie. Ofwel: een zittende achtbaan, zonder vloer. Ook gaf ik aan dat ik in ieder geval wel een ritje wilde met de “Superman, the Ride of Steel”. Hij leidde ons via de uitgang weer naar de achtbaan. Zo hoefden we niet verder in de rij te gaan staan. “Dit is toch wel het minste wat ik kan doen voor jullie”. Ik vroeg aan hem of ik frontseat mocht zitten en natuurlijk mocht dit. Ik mocht meteen gaan zitten en naast me kwam niemand te zitten en ook achter me niemand! Dat wil zeggen, het karretje van vier personen was leeg en de rest van de trein stapten er natuurlijk wel mensen in. Maar toch: ik zat vooraan! Ik vond het wel sneu voor Martijn. Maar het was niet anders. We begrepen het namelijk wel.
Natuurlijk was de rit wel erg leuk, maar om eerlijk te zijn vond ik hem niet bijzonder. Hij ging hard en de eerste drop was hoog. Maar verder een leuk, maar niet bijzonder achtbaantje. We liepen verder naar de ‘Mind Eraser’. Maar al snel zagen we dat hier de rij behoorlijk lang was. Toen liepen we naar ‘Batman, the Dark Knight’. Voordat we meteen via de uitgang naar boven liepen, checkten we hoe lang de rij werkelijk was. Dit bleek niet zo lang te zijn, sterker nog: er stond helemaal geen rij. Het zou natuurlijk nu erg zonde zijn om meteen onze VIP tickets te gebruiken. Maar we besloten wel deze attractie te doen. We waren immers nu toch daar. De VIP tickets zouden we later op dag gebruiken om gewoon nog een keer de attractie te doen. Omdat het toch niet druk was, gingen we vooraan zitten. Ik vond hem super. Blijft apart om zonder vloer vooraan te zitten.
Daarna liepen naar de andere kant van het park. Hier kwamen we een waterattractie tegen. Eindelijk, want het was echt enorm warm. In de zon was het bijna niet uit te houden. In deze attractie ‘Ship Wreck Falls’ werden we goed nat. Heerlijk. Daarna op de brug werd ik nog een keer nat. Helemaal niet erg, juist ontzettend lekker.
Helemaal doorweekt liepen we naar ‘New England Sky Way’. Ofwel een soort kabelbaantje. We kwamen toen helemaal aan de andere kant van het park uit. Mooi, want zo konden we de Blizzard River, Time Warp, Catapult en de Cyclone achter elkaar doen. In de Blizzard river werden we weer heerlijk nat. De Time Warp en de Catapult vonden we wel leuk, maar de Cyclone niet zo. Dit was echt een rammelbak. Piepten van alle kanten en deed behoorlijk zeer.
Daarna liepen we weer terug naar ‘Mind Eraser’ en nu stond er helemaal geen rij. Mind Eraser is een hangende achtbaan van het merk Vekoma. Deze staan erom bekend dat ze nogal behoorlijk op en neer schudden, volgens Martijn. Ofwel: niet leuk. Ach ja, we probeerden deze achtbaan toch, zodat we in ieder geval alle achtbanen gehad hadden. Martijn had gelijk. Deze baan is niet leuk. Tijdens de rit riepen we beide vaak ‘auw auw auw’.
Na deze pijnlijke rit was het bijna 6 uur en het park was open tot 20.00 uur. Maar eigenlijk hadden we het wel gezien. We besloten weer richting het hotel te rijden en onderweg ergens wat te gaan eten. Na een half uurtje rijden kwamen we uit bij ‘Friendlys’. Hier heb ik een heerlijke steak gegeten en Martijn Honey Barbecue Chicken Strips. Na het eten vroeg de serveerster of we ook nog een toetje na lusten. Daar stond Friendlys namelijk om bekend. Ehm, nee dank je. We zaten echt vol. Jammer, dat wel, want zo op de kaart zagen de toetjes er echt lekker uit.
We vervolgden onze weg naar ons hotel in Riverside. Na een goed anderhalf uur rijden kwamen we bij Howard Johnson aan en vrijwel direct gingen we slapen. In eerste instantie wilde ik nog een verslag typen van deze dag, maar mijn ogen wilde echt niet meer. Het was in principe nog “maar” half 11, maar nee. Het lukte écht niet meer. Een wijs besluit achteraf, want we vielen beide echt als een blok in slaap.