Woensdag 14 juni: Niagara Falls (NY) – Elmira (NY)
De wekker ging erg vroeg, namelijk kwart voor 7. Na twee keer snoozen, sprongen we snel onder de douche en pakten we onze spullen in. We checkten uit en gingen ontbijten bij Bob Evans. Om iets voor half 9 stonden we bij Bob Evans voor en dat was ook meteen voor het Visitor Center van de Grey Line Tours. De bus stond er al en we stapten in. Er zaten nog twee andere stellen in de bus en we reden verder naar andere hotels om zo nog een paar stellen op te halen. Toen we helemaal compleet waren, reden we als eerste naar de Whirlpool. Hier was de snelste stroming van de Niagara River.
De volgende stop was Cave of the Winds. Hier kregen we sandalen en een gele poncho (volgens de tourguide eigenlijk gewoon een vuilniszak met een gat erin) uitgedeeld. Met de lift ging je naar beneden. Qua hoogte zaten we nu op de helft van de Amerikaanse waterval. Via een paar bruggetjes werd je naar de waterval begeleid. Het was maar goed dat we onze poncho’s aanhadden, want hier werd je behoorlijk nat. Voornamelijk van wat “motregen”, maar hier kon je goed doorweekt van worden. Dit was echt een leuke ervaring! Toen we weer boven stonden, liepen we naar Luna Island. Dit was precies boven de waterval. Toen we naar beneden keken, zagen we waar we nog geen vijf minuten geleden stonden. Er was inmiddels een nieuwe groep beneden en zo konden we goed zien hoe nat je eigenlijk werd.
Hierna reden we naar een restaurantje waar we even konden bijkomen met een kopje koffie en we bezochten we de 4D movie ‘The Legends of the Niagara Falls’.
Onze volgende stop was een tochtje met de ‘Maid of the Mist-boot’. Wederom kregen we poncho’s uitgedeeld, ditmaal een mooie blauwe. Als een stel smurfen stonden we op de boot. We vaarden via de Amerikaanse waterval naar de Horseshoe Falls. We vaarden bijna het mistgedeelte in van de watervallen, maar echt letterlijk er doorheen varen kon natuurlijk niet. Dit zou te gevaarlijk zijn. We werden wel een beetje nat, maar niet natter dan bij Cave of the Winds.
Eenmaal van het bootje af, liepen we nog wat rond en maakten foto’s. Toen we weer terug bij de bus waren, dropten de chauffeur/tourguide iedereen weer af bij de hotels en zo stonden we om 14.05 uur weer bij onze auto welke nog steeds geparkeerd stond bij Howard Johnson.
Op de planning stond een nachtje logeren in Ithaca. Vanuit hier waren de parken van de Finger Lake Region goed te bezoeken. We keken in ons bonnenboekje en zagen dat er maar één hotel in Ithaca was. Deze was ook nog eens behoorlijk duur. Maar liefst 99 dollar per nacht. We keken iets verder en zagen een Econo Lodge Hotel in Elmira voor 59 dollar. Een plaatsje ten zuidwesten van Ithaca. Vanuit hier was Watkins Glen State Park goed te bereiken welke we een dag later graag zouden willen bezoeken. Op onze planning stond ook de Treman State Park, maar we gokten dat we hier geen tijd meer voor hadden.
Op de Tom Tom stelden we het adres in van het Econo Lodge Hotel en hij gaf aan dat dit iets langer als drie uur rijden zou zijn. Na ongeveer anderhalf uur rijden stopten we om te tanken en iets te eten. Het werd dit keer een hamburger van de Burger King. Dat ging er erg goed in. Na wederom een half uurtje rijden kwamen we aan bij het Econo Lodge hotel in Elmira. We liepen naar binnen en de dame achter de balie melden ons dat er nog maar één kamer vrij was. Dit was een rokerskamer met een dubbelbed. We lieten het bonnetje zien, maar ze vertelde ons dat ze deze kamer makkelijk voor de normale prijs zou kunnen verhuren, namelijk 69 dollar. In eerste instantie hadden we een ‘nee-gevoel’, maar we vroegen of we eerst de kamer mochten bekijken. Helaas was er wel iets van de rook te ruiken, maar aangezien er verder geen hotels in de buurt waren uit ons bonnenboekje en we eigenlijk ook geen zin hadden om verder te kijken, zeiden we toch ja.
We hebben meteen de airco aangezet en de reuk ging redelijk weg. Na een tijdje rook je het eigenlijk niet echt meer. Het enige waar we mee zaten is dat er te weinig stopcontacten waren. We trokken er een stekker uit van een lamp omdat we dachten dat deze lamp toch stuk was, maar het bleek dat het stopcontact stuk was. We vroegen de receptioniste om hulp en zij verwees ons naar de stopcontacten achter de TV. Hier was er nog eentje vrij. Toen ze weg was, probeerden we onze eigen verloopstekker in te pluggen, maar doordat de stekker van de TV in de weg zat, paste onze stekker niet. Aan de andere kant waren ook nog twee stopcontacten, maar deze waren in gebruik door de koelkast en de magnetron. We trokken de stekker van de magnetron uit en deden hier onze eigen stekker in. Dit werkte prima! Helaas was er nu nog één probleem en daar kon de receptioniste ook niets aan doen. De kraan lekte. Hierdoor ontstond een enorm irritant drupgeluid. Ik hoopte dat ik daar ’s nachts geen last van zou hebben, maar met de badkamerdeur dicht, werd het geluid al aardig minder. Ondertussen hadden we honger gekregen en naast Econo Lodge zat het restaurantje ‘Applebees’. Op internet bekeken we het menu en dat zag er prima uit. Na een kleine zapronde op tv en de fora op internet liepen we naar Applebees. Het was behoorlijk druk, maar er waren gelukkig nog wel een paar plaatsen vrij, zodat we meteen mochten plaatsnemen. Martijn bestelde een Crispy Orange Chicken Bowl en ik Three Cheese Chicken Penne Pasta. Bij Pasta hoort wijn, dus bestelden we ieder een glas rode wijn. Het eten smaakte echt verrukkelijk. Martijn vond zijn Orange Chicken ook ontzettend lekker, alleen vulde het wel enorm. Aangezien we een magnetron op de kamer hadden, vroeg Martijn een doosje om het mee te nemen.
Nadat we Martijns Orange Chicken in koelkast in onze hotelkamer hadden gelegd, liepen we naar het winkelcentrum naast het hotel. Martijn had namelijk vanuit de auto gezien dat ze daar een Petco Dierenwinkel hadden. Ofwel: leuke speeltjes voor onze Oliver en Tibbe! Ik moet zeggen, ik mis onze katjes wel, maar ik heb er geen naar gevoel bij. Ik weet dat ze zich prima vermaken in het kattenpension. Maar een cadeautje uit Amerika is natuurlijk wel verplicht! We kochten een paar speeltjes en een pot kattensnoepjes.
Na deze aankopen bedachten we dat het misschien wel lekker zou zijn om een fles wijn te kopen. We zagen dat tegenover de Econo Lodge nog een winkelcentrum was met een Walmart. Bij de Walmart zouden ze toch wel wijn hebben, bedoel daar hebben ze immers alles. Maar helaas, we grepen mis. Bij navraag aan een medewerker verwees ze ons naar de Tops, de supermarkt daarnaast of anders tegenover bij het winkelcentrum. Daar zat vroeger een wijnwinkel, maar of die er nu nog steeds zat wist ze niet.
Eerst naar Tops, maar daar hadden ze alleen alcoholvrije wijn. Tja, dat was natuurlijk niet de bedoeling! Toen liepen we weer terug naar het ander winkelcentrum en zagen dat er inderdaad op de hoek een ‘Wine & Spirits’ zat, maar we waren net te laat. De meneer achter de toonbank was de kas al aan het opmaken. Het was namelijk drie over negen en de winkels sloten om 21.00 uur. Helaas, geen wijn.
We liepen weer terug naar onze hotelkamer en kwamen tot de conclusie dat zo’n wandelingetje eigenlijk best lekker was. Buiten was het nog redelijk zwoel. Op de kamer keken we wat tv en Martijn at zijn Orange Chicken op (eerst stekkertje omgewisseld met die van de TV uiteraard). Nadat het programma Mindfreak met Criss Angel (over goochelen) afgelopen was gingen we lekker slapen.