Maandag 29 mei: New York City (NY) – Riverside (CT)
Wederom een goede nacht gehad. Om half 7 werd ik wakker door Martijn. Hij was net naar het toilet geweest. De wekker stond ingesteld op 7 uur. Na nog een paar minuten wegdommelen besloten we maar op te staan. Martijn was te nieuwsgierig of FTI inmiddels al een mailtje gestuurd had. Dit was dus nog niet gebeurd. Wederom ging er een mailtje de deur uit met de vraag of men dit zo snel mogelijk kon regelen, omdat we zo uit gingen checken en dan waarschijnlijk geen internet meer zouden hebben. Nadat we beide gedoucht hadden en de koffers weer ingepakt hadden, checkten we nog een keer onze mail. Miriam van FTI had terug gemaild dat ze wederom een fax naar National had gestuurd. Afwachten dus.
Om kwart over 8 liepen we naar de lift en checkten we uit. De koffers konden we zolang bij het hotel in bewaring laten. We liepen naar de metro en we wilden eerst naar Brooklyn Bridge. Ik zag dat we twee maal over moesten stappen. Bij de eerste overstapplaats zaten we recht onder Chinatown en Little Italy. We besloten deze twee wijken eerst te gaan bekijken. We liepen Mulberry Street in maar dit zag er nog verlaten uit. Het leek erop of ze een dag ervoor een soort van braderie hadden gehad. Nog een stukje verderop werd het wat drukker. Het leven in Chinatown kwam op gang. Veel groenten, vis en kruiden werden op straat verkocht.
Iets verderop liepen we Canal Street in. Hier zagen we een MacDonalds en we besloten om een Mac-ontbijt te nuttigen. Dit zag er enorm lekker uit. Twee pannenkoekjes, een klein hamburgertje, aardappelkoekje en een rond broodje. Samen met de koffie smaakten dit prima.
Bij Canal Street stapten we de metro weer in. Na een overstap kwamen we uiteindelijk aan in Brooklyn. Vanuit hier zijn we de Brooklyn Bridge opgelopen. Het was enorm warm, dus leek het ons een behoorlijke klus, maar met zo af en toe een keer rusten voor een fotostop, was het prima te doen. Een leuke brug met mooi uitzicht.
In de verte zagen we het Vrijheidsbeeld. Wat leek ze klein zeg. Na een goed half uurtje kwamen we aan de andere kant van de burg. Na een liter water en uitrusten in de schaduw ging onze tocht met de metro weer verder. Ditmaal naar Wall street. Hier kon je bij de Exchange naar de beurs kijken. Maar helaas, de beurs was gesloten. Of dit nu was vanwege veiligheidsredenen (zoals in ons boekje stond) of omdat het Memorial Day was, weten we niet.
Martijn besloot om FTI te bellen. We wilden gewoon zeker weten waar we nu aan toe waren. Helaas kreeg hij Miriam niet aan de lijn, waardoor hij over moest schakelen op Duits. Erg apart om te horen, als je al een paar dagen Engels gewend bent. Het vrouwtje van FTI zou er achteraan gaan en ons terugbellen.
Onze reis ging weer voort en kwamen aan bij Staten Island Ferry. Vanuit hier mocht je gratis met de ferry naar Staten Island en kwam je zo heel dichtbij het Vrijheidsbeeld. En dat klopte, wat was ze mooi! Na een goed 20 minuutjes varen kwamen we aan op Staten Island. Op zich zullen hier best ook wel leuke dingen te doen zijn, maar wij besloten om weer meteen terug te gaan met de ferry naar Manhattan. Toen we nog maar net onderweg waren, sprak een vrouwtje ons aan. Bleek ze bij ons in het vliegtuig gezeten te hebben, een paar rijen achter ons en gister had ze ons toevallig ook al gezien op een bankje in Central Park en toevallig kwam ze ons vandaag weer terug op de Ferry. “How weird is that?” Wederom kwamen we langs het Vrijheidsbeeld, maar dit keer niet zo super dichtbij.
Toen werd Martijn gebeld door FTI. De boeking was rond. Ze hadden de vouchers gemaild. Ons plan was om bij het ophalen van de koffers even in de lobby de mail te checken op onze laptop en dan deze te downloaden, aangezien we geen printertje hadden. Na de Ferry stond er eigenlijk nog maar één ding op ons programma: Ground Zero. We namen weer de metro en één halte later stapten we uit. We liepen richting Ground Zero. Je kon al raden waar de torens gestaan hadden. Veel hoge gebouwen, maar in de verte zag je gewoon een opening in de lucht. Uiteindelijk kwamen we aan bij Ground Zero. Wat een raar gevoel gaat er dan door je lijf. Daar hebben ze gestaan, the Twin Towers. Ze zijn inmiddels weer begonnen met bouwen van een nieuw project. We liepen langs het hek richting de World Financial Center. Hier hingen ook borden met “The Heroes van September 11th”. Dit waren echt veel namen. Heel veel namen! Ik kreeg er een brok van in mijn keel. Het is bijna 5 jaar geleden en toch doet het nog iets met je. We liepen een voetgangersbrug gebouw 1 binnen van het WTC. Via gebouw nummero 2 en Winter Garden kwamen we weer buiten bij de andere voetgangersbrug. Zo liepen we aan de andere kant van Ground Zero. En na een kwartiertje rusten bij WTC Path, liepen we weer naar de metro. Het was kwart over 3, dus nog genoeg tijd om naar het hotel te gaan.
Tenminste, dat dachten we. Eerder op de dag was er blijkbaar iets gebeurd met de metro, waardoor er verschillende metro’s niet reden, of ergens niet stopten. Met geduld en een paar keer overstappen, kwamen we om half 5 aan bij ons hotel. Nadat onze koffers gehaald waren, checkte Martijn buiten even of er internet was. Maar helaas. Dit wilde niet lukken. We besloten om toch maar naar National te gaan. Boeking was rond, dus zou National dat tenslotte ook moeten zien. Dit bleek ook nog niet helemaal soepeltjes te gaan. Het was inderdaad om geboekt, maar blijkbaar door een vergissing dacht de meneer van National dat ik nog onder de 25 was, waardoor we dus extra zouden moeten bijbetalen. Op zich raar dat hij dit zei, aangezien hij net mijn rijbewijs had ingevoerd. Hij wilde deze vergissing ongedaan maken, maar dit lukte niet. Of we dan toch maar naar JFK wilden gaan, want hij kon het hier niet oplossen. Ehm, dat dacht ik niet jongeman! Hij ging bellen met het hoofdkantoor (gok ik) en na ‘geduldig’ wachten zei hij dat het geregeld was. Goed, nu de auto nog. Wederom mochten we weer even wachten. Na een kwartiertje kwam een ander mannetje van National aanrijden in een goud-kleurige GMC Envoy. Ik vond het echt geweldig! Goed, alles geïnstalleerd (Tom Tom) en de reis kon beginnen.. Dachten we.. De Tom Tom had blijkbaar niet zoveel satellieten vanwege alle hoge gebouwen. We pakten de laptop erbij met Streets & Trips en keken hoe we ongeveer moesten rijden. Goed, drie keer links, dan rechts en dan de rijksweg op naar het Noorden. Toen de Triboro Bridge overgestoken, toll betaald en weer verder naar het Noorden via de snelweg. Het verbaasde ons hoe we hier doorheen gekomen waren. Geen file, meteen de weg goed gereden en vooral (heel belangrijk) geen ruzie! Bedoel, man rijdt, vrouw leest de kaart. Moet ik nog meer zeggen?? Na ongeveer drie kwartier rijden kwamen we bij de grensovergang tussen twee staten. We reden Connecticut binnen en zagen dat de Visitor Centre een goed 5 mile rijden was. Alleen reden we zo wel Stamford voorbij. Ach, dachten we, met zo’n bonnenboekje zien we zo wel waar we gaan overnachten. Maar dit bleek een misser. Bij het Visitor Centre waren alle boekjes op. Jammer maar helaas, dan maar een hotel zonder een coupon zoeken. We keken wat Tom Tom te bieden had aan ‘Nuttige plaatsen – hotels/motels’. Een Howard Johnson. Goed, deze keten staat er om bekend dat ze prima in orde zijn. Niet super goedkoop, maar wel erg goed. Na een kwartiertje rijden, weer terug naar het zuiden, kwamen we bij Howard Johnson in Riverside aan. Onze eerste keer zonder reservering. Er waren nog kamers beschikbaar en een kamer met een Kingsize Bed zou 109 dollar per kamer kosten. Dat vonden we een beetje te duur. Meteen begon de man van het hotel te praten over een korting. 99 dollar was z’n aanbod. Dit vonden we eigenlijk nog wel wat veel.
Beetje zielig en niet tevreden kijken zei hij: oké, 89 dollar final offer. Voor een Howard Johnson vonden we dit wel goed. Gratis internet en gratis ontbijt. Prima. Toch wilden we eerst nog even de kamer bekijken, want je weet maar nooit he. Maar zoals verwacht: de kamer zag er prima uit. Na een rondje zappen op de TV, zit ik nu dus dit verslag te typen. Morgen weer redelijk vroeg op. Six Flags New England is ongeveer een uur en drie kwartier rijden.
