Woensdag 31 mei: Riverside (CT) – Allentown (PA)
Wederom ging de wekker om 7 uur af. Ik sprong als eerste onder de douche en daarna Martijn. Dit keer geen internet voor ons, anders zou ik veel te lang blijven plakken. Martijn kent me blijkbaar goed! Bij de lobby weer even een ontbijtje gehaald en deze rustig opgegeten op onze kamer. Daarna de koffers weer ingepakt en om kwart voor negen zaten we in de auto.
Volgens Tom Tom zou het ongeveer twee uurtjes rijden zijn naar Dorney. Uiteindelijk deden we er 2.5 uur op, want bij de randweg van New York hebben we even in de file gestaan. Iets voor Dorney kwamen we een Visitor Center tegen en hier stopten we even om te kijken voor kortingsbonnen voor hotels. Dit keer hadden we wel geluk. We namen twee boekjes mee. Om iets voor half 12 stapten we dus de auto uit bij Dorney. We liepen naar de kassa en Hilary Duff kwam uit de speakers. Ik vond Dorney nu al een leuk park. Dit beloofde een mooie dag te worden, dat kon niet anders! Bij de kassa van Dorney verwezen ze ons door naar een ander loket voor seizoenspassen.
Ook hier kochten we dus seizoenspassen. Dit pasje zou ons ook toegang geven op Cedar Point en Geauga Lake. Nadat we onze adressen hadden doorgegeven, mochten we weer naar een ander loket voor een foto te laten maken. Voor ons was een echtpaar met een jongetje van een jaar of 3. Dit jongetje wilden blijkbaar niet op de foto, want moeders begon er tegen te schreeuwen en aan te trekken. Het jongetje begon behoorlijk hard te huilen en dwars te liggen. Toen kwam vaders en probeerde het jongetje te kalmeren. Je zag dat het jongetje gewoon bang was voor de camera. Vader vroeg aan het jongetje of papa misschien eerst op de foto moest. Dat vond hij prima. Hij hield op met huilen en na papa ging hij gewoon vrijwillig en lachend op de foto. Nadat wij ook op de foto zijn gezet, kwam er een mooi pasje uitrollen. Wel leuk om als niet-Amerikaan een seizoenspasje te hebben. In het park zelf liepen we als eerste naar ‘Talon, the Grip of Fear’. Een hangende achtbaan. De rij was niet zo heel lang. Ongeveer een kwartiertje gewacht. Maar hij was wel de moeite waard. Erg soepel en hard.
We hadden ondertussen weer wat honger gekregen en we gingen op zoek naar een eettentje. Al snel vonden we deze en Martijn nam een hotdog en ik Nachos met kaas. We zagen dat er heel veel scholieren rondliepen. Telkens hele groepen met dezelfde t-shirts. Gelukkig heeft Dorney ook een waterpark waar dus ook veel van deze scholieren naar toe gingen. Na onze snack besloten we in de attractie ‘White Water Landing’ te gaan. Een waterattractie. Ons motto: zo nat mogelijk worden. En dat lukten ons. Helemaal doorweekt kwamen we uit het bootje. Super lekker. Martijn fluisterde zelfs: “hmm, zelfs m’n onderbroek is nat”. Lekker toch?
We liepen wat door het park en kwamen tot de conclusie dat Dorney echt een leuk en mooi park is. De aankleding was mooi en het thema erg leuk (Snoopy). We liepen door naar ‘Hydra, the Revenge’, een floorless achtbaan. Deze was ook erg leuk. Uiteraard hebben we deze ook frontseat gedaan. Na een paar foto’s van deze baan gemaakt te hebben, besloten we om deze nog een keer te doen, alleen dan helemaal in het achterste karretje (want het achterste karretje gaat nou eenmaal harder dan de eerste, toch?)
Ook achterin was de baan erg leuk. Toch vind ik persoonlijk frontseat leuker, omdat je met een floorless baan je voeten mooi over de rails ziet gaan. Achterin trekt de achtbaan gewoon wat meer G-krachten. Ook leuk en lekker, maar bij een floorless-achtbaan heeft bij mij een leuk, grappig en apart uitzicht de voorkeur. Na deze attractie deden we weer een waterattractie: ‘Thunder Creek Mountain’. Het leek alsof je niet echt nat werd, maar niets was minder waar. Wederom kwamen we er doorweekt uit. We liepen door naar ‘Thunderhawk’, een houten achtbaan. Gelukkig piepte deze niet zo erg als de houten achtbaan in Six Flags. Ook was het geen rammelbak, maar hij deed wel pijn. Dit kwam omdat je in de bochten van links naar rechts en weer terug geduwd werd. Ik knalde zo steeds tegen Martijns schouder. Niet voor herhaling vatbaar dus. Toen liepen we door naar ‘Steel Force’, een hoge hypercoaster. Zeg maar zo iets als ‘Superman, the Ride of Steel’, waar Martijn niet in mocht. We hadden van te voren al opgezocht of Martijn hier wel in mocht en dat was gelukkig zo. Echt puur door het domme enkelbandjessysteem van Six Flags, mocht Martijn daar niet in.
De rij was ook hier niet zo lang en we gingen natuurlijk ook hier vooraan zitten. Ook deze baan ging hard en was hoog, maar Martijn zei: “goh, van die hoogte merk je eigenlijk niets. Vrijwel geen verschil met onze Goliath in Walibi World”. Precies hetzelfde gevoel als wat ik dus had bij ‘Batman, the Ride of Steel’ in Six Flags. Natuurlijk merk je wel iets of wat verschil, maar bijzonder is hij niet.
We hadden nu dus nog maar één achtbaan te gaan en het was nog maar half 4. Het park zou tot 20.00 uur open zijn. We liepen naar de achtbaan ‘Laser’. Op het eerste gezicht leek het een echt kermis-achtbaantje. Dit bleek ook wel het geval te zijn. Niet bijzonder, klein en saai. Hij ging wel hard, dat dan weer wel.
We besloten om ook even een kijkje te gaan nemen bij het Wildwater Park van Dorney. Jammer dat ik m’n bikini niet aan had gedaan. Deze lag dus nog gewoon in de koffer. Ik had er wel van te voren aan gedacht om deze onder m’n kleren aan te doen, maar uiteindelijk natuurlijk toch vergeten. Het Wildwater Park zag er leuk uit. Ik heb wel eventjes met m’n voeten in het grote Wildwater Cove gestaan. Tot iets over m’n knieën. Dit was echt lekker. Na een kwartiertje liepen we weer verder door het waterpark.
Uiteindelijk waren we om vijf uur weer bij de auto. We pakten onze couponboekjes er bij en bekeken het aanbod van de verschillende hotels. Als eerste besloten we om weer naar een Howard Johnson te gaan. Volgens het boekje zou deze vanaf 40 dollar kosten. Na 10 minuutjes rijden, kwamen we bij Howard Johnson aan. De man achter de balie vertelde dat hij alleen nog maar Suites had en deze kostten 99 dollar. Beetje veel dus.
Martijn wilde eerst gaan eten voordat we weer verder zochten en daar kon ik het helemaal mee vinden. Tegenover Howard Johnson zagen we een paar restaurantjes, maar deze bleken niet echt iets te zijn. Naast Howard Johnson lag een Perkins Restaurant. Een restaurant gespecialiseerd in gebakjes, maar ze hadden ook gewoon steaks en dergelijke. We bestelden beide een pasta. Deze smaakte echt super lekker. Na een uurtje reden we weer verder. Dit keer gingen we met een Quality Inn bonnetje op weg. Na een minuut of 10 rijden kwamen we aan bij Quality Inn. Hij had alleen nog maar kamers met een Kingsize bed en dat was niet geldig voor de prijs van ons bonnetje (namelijk 40 dollar) en deze zou ons 79 dollar kosten. Dat vonden we teveel. Hij kon ons de kamer voor 69 dollar aanbieden. Dat vonden we ook nog te veel. We keken weer wat beteuterd en hij bood ons de kingsize kamer aan voor 62 dollar. Dat vonden we prima. We hadden natuurlijk nog wel even verder kunnen kijken, maar voor 62 dollar wilden we wel in een kingsize bed slapen.
We haalden de koffers uit de auto en liepen naar onze kamer op de derde verdieping. We realiseerden ons dat we vergeten waren om eerst naar de kamer te kijken, maar de kamer zag er prima uit. Nadat we alles gedropt hadden, wilden we naar een supermarkt rijden om wat drinken in te slaan. Aan het mannetje van de receptie vroegen we of er een supermarkt in de buurt was. We kregen een adres mee van een Walmart, helemaal prima!
De Walmart lag op een goed 10 minuutjes rijden van ons hotel vandaan. We kochten een koelbox van piepschuim, twee watertankjes, een fles 7-up en weer een voorraad ziplocks. Nog even door de supermarkt heengelopen en kwamen toen bij de ‘huisdierenafdeling’uit. Veel leuke spulletjes voor onze Oliver en Tibbe, maar we besloten dat we een ander keertje iets leuks voor ze kochten. Ook zag ik een paar plastic bakjes met visjes erin. Dat vond ik echt zielig. De bakjes waren half gevuld met water en niet groter dan 10 bij 10 centimeter. Ik zag dat een paar van deze visjes dood waren. Dat was ik niet gewend van Walmart. Maarja, wat konden we er aan doen? We rekenden onze spullen af bij de kassa en reden weer terug naar het hotel. Na nog even de mail gecheckt en dag 3 en 4 geüpdate te hebben op onze weblog, besloten we te gaan slapen. Dit keer zou het een goede nacht worden, aangezien de wekker ditmaal op 8 uur stond.