Vrijdag 9 juni: Obetz (OH) – Mansfield (OH)
Om half 8 ging de wekker en na een paar keer snoozen, zaten we om half 9 aan het ontbijt. Wederom keken we onze ogen uit. Je kon zelfs je eigen wafels maken. Na een paar bagels, een wafel en voor mij een eitje en voor Martijn yoghurt, liepen we na twintig minuten weer naar de kamer. We pakten onze koffers in en liepen naar de auto. We keken elkaar aan en kwamen tot de conclusie dat deze Comfort Inn een prima hotel was. We hebben heerlijk geslapen en heerlijk ontbeten. Dus mocht ooit nog iemand een hotel zoeken in omgeving Columbus, dan kunnen we deze Comfort Inn van harte aanbevelen!
We stelden onze Tom Tom in op Paramount en we zagen dat het anderhalf uur rijden was. Uiteindelijk hebben we er, door het vlotte verkeer, een uur en een kwartier erop gereden. Toen we in de rij stonden bij de kassa vroeg een mevrouw welke voor ons stond of we misschien haar beker van de Mac Donalds wilden hebben, hier zat maar liefst een korting van 7 dollar op en zij bleek hem achteraf niet nodig te hebben. Uiteraard wilden we deze wel hebben en bedankte haar hiervoor. Toen we naar de prijzen keken, viel het ons op dat de gewone entree 49,99 kosten en de ‘Pay once, visit twice’ ook. Omdat bij deze ‘Pay once, visit twice’ de regel was dat je niet de dag na je bezoek terug hoefde te komen, maar wel als dezelfde persoon (ofwel, je mag je kaartje voor je tweede bezoek niet aan iemand anders geven) werd er dus een apart pasje met foto gemaakt. En hiervoor stond dus een enorme wachtrij te wachten. We wilden daarom dan ook een gewoon kaartje. Alleen de mevrouw achter de kassa wilde maar niet snappen dat we toch het een gewoon kaartje wilden hebben. “Maar dan mag u een keer gratis terugkomen meneer”. “Ja mevrouw, dat snappen we. Maar we komen uit Nederland. De kans is niet groot dat we dit seizoen nog terug komen hier”. Toch moest ze hier nog even over nadenken, maar uiteindelijk gaf ze ons twee normale tickets, maar wel met ieder 7 dollar korting! Ja mevrouw, we zijn echte Hollanders! Eenmaal binnen zagen we dat de aankleding vrijwel gelijk was aan Paramount Kings Dominion. Dezelfde plas water met fonteinen en de Eiffeltoren als uitkijktoren. Maar verder was het park wel heel verschillend.
Als eerste liepen we naar Face/Off. Een boomerangbaan, alleen nu met hangende stoeltjes en ook nog eens aan twee kanten instapmogelijkheden. Ofwel, kun je kiezen voor eerst vooruit en dan achteruit of voor eerst achteruit en dan vooruit. Wij gingen frontseat zitten, dus gingen eerst vooruit en daarna achteruit. Ik moet zeggen dat deze behoorlijk soepel ging.
Daarna liepen we naar Top Gun, een hangende baan met karretjes. De weg er naar toe deed ons vermoedden dat het een speciaal iets was. Ook het stationnetje was mooi aangekleed en er zouden gebruik gemaakt worden van rookeffecten. De rit was inderdaad erg leuk, behoorlijk soepel en subtiel in de bochten, alleen we misten de rook en hij was enorm kort. Na een paar bochten reden we het stationnetje alweer in. Hier hadden we echt onze vraagtekens bij: is dit nu echt alles? Toen we terug liepen naar de uitgang konden we onderweg de rij in voor ‘The Son of Beast’. Dit was één van de achtbanen waarom we deze reis maakten. Deze houten achtbaan heeft namelijk als enige in de wereld een looping! De rij verliep vlotjes. We hadden op een forum gelezen dat als je deze rit wilden overleven in een karretje moest gaan zitten zonder wieltjes aan je kont, want anders werd je zo het karretje uit getrild. Het treintje bevatte een stuk of 5 karretjes waarvan elk karretje opgedeeld was in drie rijen. Zo zagen we dat de middelste rij van het karretje geen wieltjes hadden aan de onderkant, alleen aan de voorkant en achterkant van het karretje. We gingen dus zitten een plek na frontseat. Wel in het eerste karretje dus, maar op de tweede rij. En de rit was fantastisch! Wat een snelheid, wat een subtiele bochten, wat een baan. Hartstikke soepel. Helemaal top! We besloten dan ook om meteen frontseat uit te proberen. Wederom verliep de rij vlotjes en we konden na een minuut of tien plaats nemen vooraan het treintje. Dit keer was de rit niet zo leuk. Het was inderdaad waar wat men zei. Je trilde bijna echt het stoeltje uit, niet echt leuk. Bij deze dus echt een tip: ga in het middelste stuk van het karretje zitten!
Hierna liepen we naar Adventure Express, een mijnkarretje. Ik vond hem wel leuk, maar niet subtiel in de bochten. Verder niet echt speciaal. Toen liepen we door naar Racer. Vrijwel dezelfde constructie als in Kings Dominion, dus besloten we hem meteen achteruit te doen, aangezien we de rit op deze manier toch als leukst hebben ervaren. Toen we in het stationnetje kwamen zagen we pas dat de treintjes niet tegelijkertijd wegreden. Hier snapten we niets van, dat is toch het hele idee achter Racer? Ook de rit achteruit was dit keer niet zo leuk. De heuveltjes en bochten waren niet zo subtiel als in Kings Dominion. Dit vond ik echt erg jammer, aangezien de rit in Kings Dominion erg hoog staat in mijn top 10.
Toen was Vortex aan de beurt. Een niet super speciaal baantje, maar hij was wel soepel. Eigenlijk een gewoon normaal achtbaantje.
We liepen in de richting van The Beast. De vader van ‘The Son of Beast’. Deze houten achtbaan staat op nummer één van menig houten achtbaan liefhebber en ook deze houten achtbaan heeft iets speciaals. Het is namelijk de langste houten achtbaan van de wereld. We gingen ook hier meteen in het middelste deel van het karretje zitten en inderdaad, deze baan is super leuk en lang! Het eerste stuk lijkt wat saai, omdat het door de bossen gaat en het lijkt alsof je steeds rechtdoor gaat met af en toe een flauwe bocht, maar het tweede gedeelte is zo enorm leuk en snel. Toen we omlaag gingen bij deze tweede drop dacht ik: als we nu een bocht maken, vliegen we uit de bocht!” Maar dat gebeurde niet. Zelfs deze bocht welke super snel gaat ging soepel en subtiel. Wat een super coaster! Samen met The Son of Beast en Ghostrider van Knott’s Berry Farm in California staat deze coaster in de top 3 van mijn houten achtbanen lijstje. Alleen op welke plek hij staat, weet ik niet. Ze zijn alle drie zo top. Waarschijnlijk delen ze alle drie gewoon de eerste plek!
Na deze geweldige baan liepen we naar de attractie ernaast: Tomb Raider: The Ride. Martijn dacht in eerste instantie dat deze attractie hetzelfde was als in Kings Dominion, namelijk een attractie welke je ook op de kermis hebt staan. Een bank welke over de kop gaat en zo steeds rondjes draait. Maar omdat er bij deze Tomb Raider ‘The Ride’ bij stond en het ook in een hal was, dachten we dat het misschien iets van een achtbaan of karretjes waren. Na een half uur wachten kregen we het antwoord. Mis gedacht! Gewoon een kermisattractie in het donker. Nu moet ik wel zeggen dat de aankleding echt super was. In de wachtrij was deze al erg mooi. Maar de attractie zelf vonden we niet leuk. We werden er een beetje misselijk van.
Inmiddels was het half 6 en hadden we eigenlijk alle attracties gedaan welke op onze planning stonden. Omdat we wederom een rit van drie uur voor de boeg hadden, wilden we rond 19.00 uur richting Mansfield rijden. We liepen dus langzaam aan richting de uitgang. Onderweg kochten we Dippin’ Dots en genoten hier heerlijk van in de schaduw. Het was nog steeds warm en besloten om ook de Wild Thornberry’s River Adventure ook nog mee te pikken. De rij van deze boomstammenbaan duurde helaas iets langer dat we gepland hadden, maar de rit was wel oké.
We liepen weer verder richting de uitgang en we namen ook nog een kijkje vanuit de Eiffeltoren en maakten hier een paar foto’s. Uiteindelijk was het kwart over 7 voordat we bij de auto waren en wegreden. De Tom Tom hadden we ingesteld op een Travelodge hotel. Volgens Streets and Trips twee uur en vijf minuten rijden, maar volgens onze Tom Tom zouden we er maar liefst drie uur en een kwartier op rijden. Omdat Streets and Trips niet altijd nauwkeurig was, hielden we de tijd van Tom Tom aan. Op zich niet zo leuk, aangezien ik thuis telkens de reistijd van Streets and Trips had ingecalculeerd. Nu zouden we dus gewoon een uur later als gepland aankomen. Half 11 stond er als eindbestemmingstijd. Onderweg vertelde onze Eva van de Tom Tom dat we ergens af moesten slaan, maar dit kon helemaal niet! Toen we deze melding dus negeerden en Tom Tom op nieuwe de route berekende, was de eindbestemmingstijd plots 22.15 uur. Tot nog twee keer toe gaf Tom Tom een verwijzing dat we er ergens af moesten waar dit niet kon. Uiteindelijk stonden we om 21.50 uur op de parkeerplaats van het Travelodge Hotel in Mansfield. Ook deze mevrouw achter de balie nam het bonnetje meteen aan. Nadat we onze spullen uit de auto hadden gehaald en deze naar onze kamer hadden gebracht, keken we nog even wat tv en checkten we de mail. Hierna gingen we snel slapen, want morgen was het weer vroeg dag.