Dag 22: De terugreis

Print Friendly, PDF & Email

Zaterdag 16 juni: Indianapolis (IN) – Chicago (IL) – München


Hebben we een dagje geen haast, staan we nog op tijd op. Ontbijt is maar tot 09.00 uur en we hebben geen zin in een shake. Wel in een Denny’s eigenlijk, maar dat is dan gelijk weer zo aan de prijs voor het ontbijt. Doordat het hotel met een verbouwing bezig is, dien je het eten buiten de ontbijtzaal te halen. Gelukkig hebben ze wel bagels met creamcheese, maar helaas geen toast.

Nadat we ontbeten hebben, gaan we terug naar de kamer en maken we ons klusje af waar we gisteravond mee begonnen zijn: het inpakken van de koffer. We hebben afgelopen vakantie een verzameling aan spullen verzameld en dat willen we natuurlijk graag mee naar huis nemen. Dit blijkt wel even een uitdaging. Qua gewicht zal het wel goedkomen, maar qua volume… Gelukkig hebben we stoffen koffers, zodat het ook wat uit kan zetten. Telkens als we denken dat we er zijn, komt er toch weer een zakje met spullen tevoorschijn wat ook nog ergens in de koffer gepropt moet worden.

Als alles erin zit, wegen we onze koffers. Beide zijn tussen de 23 en 24 kilogram en we mogen 23 kg meenemen (vaak wordt tot 23.9kg nog toegestaan). Maar waarschijnlijk gaan we nog wat shoppen bij de outlets… Hm… dat wordt wederom een uitdaging.

Rond half 11 checken we uit en stellen we de navigatie in op een Walmart in Lafayette. We hebben immers nog een paar kleine dingetjes nodig. Onderweg realiseren we ons dat dit onze laatste tour zal zijn met deze Hyundai Santa Fe. Blijkt maar weer dat derde keer inderdaad scheepsrecht is. Onze derde auto van deze vakantie is een blijvertje. Al waren de andere twee ook prima hoor. Maarja, er kwam een servicebeurt en een hertje tussendoor.

Eenmaal in Lafayette, lopen we meteen door naar de marinade en kruiden hoekje. Voor de marinade slagen we, maar ook hier wederom geen Mc Cormick Montral Steak met weinig zout voor ons. Naja ach, we hebben thuis nog genoeg andere. We komen in september terug naar de States, dus zetten we het gewoon voor dan weer op het lijstje. De auto wordt ook weer aangevuld met wat benzine. Maar niet te veel, want we mogen hem leeg inleveren. Als we weer in de auto zitten, bedenken we ons dat we nog wat humus over hebben om te lunchen. Maar we komen geen rustplaats tegen. Dan zien we een afslag met Prophetstown State Park. Ja, wellicht is dat een idee…. Een State Park klinkt als natuur. Dat is ook wel een stukje leuker om even te rusten.

DSC_6738

We slaan af en in een paar minuten rijden we er heen. Net voor het hokje waar we entree moeten betalen, komt er een man naar ons toe om informatie te geven. Het blijkt een park te zijn met vooral veel weide, verschillende boomsoorten en bloemen. Niet heel spannend, maar ach. Het voldoet. We betalen 10 dollar entree en rijden dan naar Meadow View picknick plaats. We stappen de auto uit en dan komt de BBQ-geur ons tegemoet. Oef, dat ruikt lekker zeg. Iets verderop zijn een man of 30 aan het BBQ-en. Het lijkt op een soort feestje wat ze hebben, aangezien ze ook slingers opgehangen hebben. Wat een leuk idee zeg, om zo je feestje te vieren met familie en vrienden.

Wij gaan zitten op een picknickbankje en nuttigen onder het genot van het getjilp van de vogels onze humus.

IMG_20180616_124228538_HDR

DSC_6757

DSC_6767

DSC_6770

Als we dit op hebben, rijden we nog helemaal door naar achteren van het park. Hier zou je een trail kunnen lopen, van ongeveer anderhalf uur. Maar gossiemijne zeg, wat is het weer warm. De temperatuur op het dashboard van de auto geeft aan dat het 93 Fahrenheit is, dat is dus ongeveer 34 graden Celsius. We stappen wel even uit om naar het riviertje te lopen, maar komen al snel tot de conclusie dat het toch echt te warm is om te gaan wandelen. Snel de auto weer in. Ik maak nog wel even snel wat foto’s van Circle of Stones en dan gaan we op zoek naar een toilet.

DSC_6775

We rijden naar het Aquatic Center (buitenzwembad met glijbanen) in het park en mogen zonder entree te betalen even snel gebruik maken van de sanitaire voorzieningen. Zo, dat lucht op.

Dan gaat de navigatie op het adres van de outlets in Chicago. Iets langer dan twee uur rijden. Ik weet dat ergens na Lafayette de klok weer een uurtje achteruit gaat, maar waar precies weet ik niet. Martijn zit naast me klaar met het fototoestel en we houden alles in de gaten. Maar dan zien we ineens dat de tijd van de Tom Tom veranderd. Uh, hebben we het bordje gewoon gemist dan? Naja ach, we hebben er nu in ieder geval weer een uurtje bij.

DSC_6807

Net na Hammond rijden we de staat Illinois weer in. De staat waar we drie weken geleden zijn begonnen. Jeetje, wat is het toch weer snel gegaan allemaal zeg. Vervolgens rijden we een tolweg op. Ohja, deze omgeving heeft tolwegen. Dat niet alleen, maar op deze tolwegen kunnen we alleen met cash betalen en niet eens met de creditcard. Ohjee… zó veel cash hebben we niet bij ons meer. De bedoeling was wel om weer wat bij te pinnen (we willen immers weer wat geld mee naar huis nemen voor de volgende keer – zodat we alvast wat geld bij ons hebben als we op het vliegveld landen in Amerika), maar dit zijn we gewoon vergeten te doen. We betalen 1,50 dollar aan tol. Volgens de navigatie komen er nog meer tolwegen aan, dus we besluiten om de snelweg te verlaten en ergens te gaan pinnen. Maar dat blijkt nog niet zo makkelijk. Tot twee keer toe geeft onze navigatie niet juist aan waar de bank zit. Ofja, wellicht heeft er ooit op die locatie een bank gezeten, maar nu vinden we er in ieder geval niets. Dan rijden we maar naar een tankstation. Daar kun je immers ook pinnen.

Goed, met een gevulde portemonnee zijn we weer onderweg. Ons zullen ze niet hebben met de tol. Als we de snelweg weer oprijden, moeten we uiteraard weer tol betalen. Maar wat is dat nou weer: een onbemande tolpoortje waar je alleen met muntgeld kunt betalen. Ja, dát hebben we natuurlijk ook niet veel aangezien de pinautomaat alleen maar papiergeld geeft. De tol is 1,10 dollar, maar we hebben maar 1,06 dollar. Gelukkig is er geen slagboom en kunnen we gewoon doorrijden. Geen idee of we hiervoor nog een boete krijgen, voor die 4 cent te weinig.

Dan zijn we bij Chicago Premium Outlets. We bezoeken achtereenvolgens Tommy Hilfiger, de Disneystore, Skechers, Maidenform en Levis. Maar slagen uiteindelijk alleen bij de Levis en Maidenform. De twee broeken van Levis proppen we in de handbagage, anders wordt de koffer alsnog te zwaar. Bij de foodcourt eten we ieder een kleine loempia. Niet dat we honger hebben, maar we willen graag wat klein geld hebben voor de tolpoortjes welke vást nog wel komen op weg naar het vliegveld. Gelukkig hebben we wel wat trek. Maar de vrouw achter de kassa snapt niet helemaal wat wij bedoelen. We geven namelijk een briefje van 20 en daarvan willen we graag wat quarters voor terug hebben. Maar nee, het komt niet over. We krijgen gewoon alleen maar briefgeld terug.

Vervolgens wisselen we 2 dollar bij een ander verkoopstandje. Hij begrijpt ons helemaal, ook wat betreft dat het voor de tol is. Mooi. Eenmaal terug bij de auto stellen we de navigatie in op het adres voor Alamo Car Rental Return. Ruim een half uurtje rijden nog. Mooi, want ik had ingecalculeerd om rond 18.00 uur bij Alamo te zijn. Maar volgens de navigatie gaan we er al om 17.45 uur zijn. Geeft ons extra tijd voor eventuele files onderweg.

Uiteraard moeten we weer tol betalen als we de weg op willen. Eén dollar 10. Ik gooi de muntjes erin, maar blijkbaar heeft hij één van de muntjes niet goed gepakt, want hij geeft maar niet aan dat we door mogen rijden. Naja zeg. We zijn niet van plan om nog meer los geld erin te gooien, anders hebben we voor de eventuele volgende tol niets meer. Goed, we rijden maar weer gewoon door. En ja hoor, wéér een tolpoortje. Het houdt maar niet op. We snappen heel goed dat toeristen die veel hier in de omgeving rijden, zo’n I-pass bij Alamo erbij huren. Voor ons was dit niet rendabel genoeg, omdat we met de administratie die we daar dan voor betalen, meer kwijt zijn dan nu steeds los betalen. Maarja, dan moeten we wél gewoon wat muntgeld op voorraad hebben he. Dat is een beetje misgecalculeerd door ons. Nu telt hij de 1,10 dollar wel goed. Gelukkig.

Daarna rijden we nog één keer door een tolpoortje, maar dan met wel gewoon een bemand hokje en kunnen we gewoon papiergeld geven. Iets voor 6-en zijn we bij Alamo en leveren we de auto in. Onze spullen zijn al redelijk geordend, dus dat is zo uitgepakt. We krijgen een bonnetje mee en alles is prima. Snel nemen we afscheid van de auto… Bye car!

DSC_6816

We stappen de shuttle-bus in en bij terminal 1 stappen we weer uit. Het is even kijken waar we moeten zijn. Een man van United spreekt ons aan en verwijst ons naar het einde van de terminal, bij Lufthansa.

De koffers worden gewogen en zijn prima van gewicht. Dan vraagt de grondsteward naar onze handbagage. Hij kijkt even en vraagt of we de trolley ook op de weegband willen zetten. Oh, waarom? Handbagage wordt nooit gewogen… Hm, toch wel dus. De trolley is 12 kg en mag maar 8 kg zijn. Woops. Hij bekijkt ook de rest, maar dat is allemaal in orde (rugzak met camera, rugzak met laptop en een tas met losse spullen). Hij vraagt of we de trolley kosteloos willen inchecken, of de spullen willen herschikken. Inchecken is voor ons geen optie, omdat er veel technische spullen bij zitten wat kapot kan gaan bij het ‘gooien van de koffer’ wat vaak gebeurd bij koffers. We gaan even opzij en proberen wat spullen te herschikken. Van 12kg gaat het naar 11kg. Hm, wat is nog meer zwaar uit de trolley? Uiteindelijk hebben we veel in onze rugzak erbij kunnen proppen en komen we uit op 8kg. Hij wordt goedgekeurd. En naar de rest wordt nog steeds niet gekeken… Toch bijzonder. De rugzak is nu loei-zwaar (vást ook over de 8kg), maar dat boeit dan weer niet.

Iets verderop herschikken we de trolley weer gewoon zoals hij was. Echt gezeur om niets dus, want hij gaat gewoon weer mee als 12kg hoor. Als alles weer goed en wel in de trolley zit, wegen we ook nog eens de rugzak: bijna 10kg! En dat mag dus gewoon wel? Ach ja…

Daarna lopen we door de douane en security check. Net voordat we de schoenen uit moeten doen, riemen af, laptop uit de rugzak etc… vind ik onze kleine schaar welke we kwijt waren (en we dus een mooie nieuwe paarse schaar bij de Walmart hebben gekocht). Niet dat dát erg is, want die paarse schaar was nog geen 2 dollar én mooi. Maarja, mogen scharen wel mee in de handbagage? Zou toch zonde zijn om hem weg te moeten gooien… Ik besluit hem gewoon te laten zitten en dan zien we wel of hij eruit gehaald wordt.

We stoppen alles in een bakje, dan door de scanner en ik word gevraagd om gefouilleerd te worden. Blijkbaar zat er iets van metaal bij de zakken én mijn borsten? Een vrouwelijke medewerker vraagt of ze rondom mijn borsten mag voelen en of dat gewoon hier mag, of in een privé hokje. Nou, ge gaat uw gang maar hoor Gewoon gezellig hier. Maar alles is goed en ik mag door.

Op onze boardingkaart staat dat ze rond 20.50 uur gaan boarden. Het is nog geeneens 19.00 uur, dus alle tijd om te kijken of we nog ergens wat kunnen gaan eten. Maar echt heel veel zit er niet, achter de douane. Wel zit er een bar van Goose Island. Laten we daar eens gaan kijken. Maar echt gezellig ziet het er niet uit. Het is een bar midden in de gang van de gates. Ook zien we niet echt iets naar onze zin op de tap. We lopen weer iets terug en komen uit bij La Tapenade Mediterranean Café. Daar hebben ze Blue Moon op tap. Vooruit, om het af te leren… Nog één keer Blue Moon

IMG_20180616_201311456

Tevens bestellen we beide een flatbread (of pizza, net hoe je het wilt noemen) met kip en artisjokken. We gaan aan de bar zitten en laten het ons heerlijk smaken.

IMG_20180616_201207707

Als we de rekening krijgen, vallen we even figuurlijk van ons krukje. Whoops, niet op gerekend dat het wat duurder is op het vliegveld. We betalen nu zelfs meer als dat we gewoon bij een Applebees, of Denny’s ons avond eten nuttigen. En dit was dan nog maar een simpele pizza met bier. Naja ach, niet over nadenken. Het heeft goed gesmaakt en vanaf morgen gaan we gewoon weer op budget.

IMG_20180616_204739873

We lopen naar de gate en wachten daar een goed half uurtje voordat we mogen boarden. Het vliegtuig is opgedeeld in een 3-3-3 stoelenverdeling. Deze verdeling hebben we eigenlijk nog nooit gezien. Vaak is het 3-4-3. We zitten op rij 30, op de stoelen E en F. In de middelste rij dus. Naast mij blijft de stoel lang leeg, maar net voordat de deuren sluiten, komt er toch nog een mevrouw naast me zitten. Haar man zit een rij voor ons.

IMG_5150

En dan zitten we in de lucht… en verlaten we Amerika toch echt Huilende emoticon Duim omlaag Tijdens de vlucht vermaak ik me met een paar GTST’s en Martijn kijkt twee films. Uiteindelijk slaap ik ook nog eens een uur of twee.

IMG_5152

IMG_5153

Aantal gereden kilometers: 403
Weertype: heel erg warm

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *