Zaterdag 2 juni: Rapid City (SD)
Ondanks dat de wekker vroeg staat (half 8), worden we toch daarvoor al wakker. Dit komt natuurlijk doordat we in een andere tijdzone zitten. Ons lichaam denkt dat het al half 9 is. We kleden ons aan en lopen naar het ontbijt. Helaas dit keer geen frootloops voor Martijn, maar wel Banana Nut Wafels. Dat is natuurlijk net zo lekker.
Als we na een half uurtje weer terug op de kamer zijn, doen we toch nog even de oogjes dicht. Maar niet al te lang, want we hebben een druk schema voor de boeg. Rond 10.00 uur zitten we in de auto. Als we nog maar net onderweg zijn, bedenken we dat we de auto wel weer eens vol kunnen tanken. De tank is nog niet leeg (net over de helft), maar we gaan behoorlijk wat rijden vandaag. Als de tank weer vol zit, zegt Martijn dat we ook de GoPro zijn vergeten. Dat is wellicht wel leuk als we in Custer SP zijn. Goed, een kwartier later staan we weer bij ons hotel. Snel de GoPro pakken en dan zijn we weer op weg.
We rijden als eerste naar Rush Mountain Adventure Park. Hier hebben ze geen achtbaan, maar een Alpine Coaster. We rijden er in 35 minuten heen. We parkeren de auto en lopen dan meteen door naar de Mountain Coaster. In dit parkje heb je ook nog de mogelijkheid voor een rondleiding van een uur in de grotten, te klauteren op een parcours, te ziplinen en een 7D interactieve rit doen.
Maar wij komen dus alleen voor de coaster. We betalen 15 dollar per persoon en lopen dan de rij in. Niet dat het een naam mag hebben. Maar liefst 5 personen zijn voor ons.
Dan stappen we in en worden we omhoog gehesen. De tocht is behoorlijk lang. Eenmaal boven mogen de hendels naar voren en gaan met die banaan. En vooral niet afremmen! Waarom zou je ook? Je zit vast aan een rails. Wat gaat het lekker hard door de bochten zo. Tof. Maar daardoor ben je helaas wel weer snel beneden. We lopen nog wat rond over het terrein en Martijn neemt een ijsje.
Daarna rijden we verder. Volgende stop is Mount Rushmore. Hier zijn we in 2012 ook al eens geweest. We betalen parkeergeld (of entree, net hoe je het noemen wil) en parkeren de auto dan op parkeerdek 3. En dan lopen we naar bekende hoofden van de vier oud-presidenten: Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. We proberen op allerlei mogelijke manieren wat foto’s te maken.
Daarna lopen we ook nog de giftshop in. Zes jaar geleden hebben we hier ons ‘statenbord met de bijbehorende magneten’ gekocht. Dezelfde als we gisteren in Wall Drug hebben gezien. Echter, in Wall kost hij 12,99 dollar en hier 29,99 dollar. Scheelt nogal! Ook weten we dat je hier van alle landen in de wereld vlaggetjes kunt kopen. Mijn ouders sparen al wat jaren de vlaggetjes waar zij zijn geweest, maar missen er nog een paar. Helaas zijn het niet de juiste formaat vlaggetjes. Jammer, is hun collectie alsnog niet compleet.
We lopen terug naar de parkeerplaats en willen nog ff snel een plasje plegen voordat we weer in de auto zitten. Maar de toiletten zijn gesloten voor schoonmaak. We worden geacht om weer terug te lopen naar de Marketplace. Ja, daar komen we dus net vandaan. Ach, het is goed voor onze stappen… zullen we maar zeggen. Na onze toiletstop zitten we weer in de auto. We zijn toch nog drie kwartier hier geweest.
Volgende stop is Crazy Horse Memorial. Hopelijk kunnen we daar nog wel parkeren. Eén keer per jaar is het Volksmarch Festival. Dan kun je te voet naar het hoofd toe lopen. En laat dat nou nét dit weekend zijn. Het is inderdaad behoorlijk druk, maar gelukkig vinden we nog een plekje. We bekijken eerst de film hoe het memorial is ontstaan. In 1939 werd de beeldhouwer Korczak Ziółkowski door Siouxleider Henry Standing Bear benaderd om een ontwerp te maken. Ziółkowski had al bijgedragen aan de bouw van Mount Rushmore. De bouw van het monument startte in 1948. Het gezicht van Crazy Horse werd afgewerkt in 1998. Het is niet duidelijk wanneer het beeld af zal zijn. Het is een familieonderneming om het beeld af te maken. Nadat de beeldhouwer overleed nam zijn vrouw de leiding over. En nadat zij overleed nam haar dochter het over. De rest van de kinderen hebben ook allemaal een rol in het geheel. De bouw wordt compleet gefinancierd door entreegelden en giften en heeft geen overheidssteun.
Vervolgens willen we de bus pakken naar het hoofd, maar door de Volksmarch rijdt deze maar sporadisch vandaag. De eerst volgende rijdt pas om 16.00 uur en dat terwijl het nog maar 14.30 uur is. Nee, dat gaan we niet doen; anderhalf uur wachten op de bus.
We besluiten om dan maar naar Custer State Park te gaan. We stoppen als eerste bij Sylvan Lake. Je kunt om dit meertje heen wandelen, maar daar hebben we eigenlijk niet zo’n zin in. Martijn blijft in de auto, terwijl ik een stukje bij het meer wandel. Ach, wat schattig… Er zijn Canadese ganzen met kleintjes!
Eenmaal terug in de auto, trek ik mijn vest aan. Buiten is het maar koud. Zeker als je de afgelopen dagen gewend bent. We rijden verder en zien dan ineens een hert oversteken. Ohnee, dat gaan we niet weer doen. Maar gelukkig mag je in Custer SP niet zo hard, dus is de kans erg klein dat je ze ook daadwerkelijk op je auto hebt zitten. Het is vooral een weg met veel bochten, dus je kán ook niet eens zo hard. Iets verderop komen we een bergbokje tegen. Ook hij is net de weg overgestoken en staat nu wat achter de reling te kijken.
Vervolgens maken we een stop ergens in de bossen bij een uitzichtpunt. We hebben wat honger gekregen, dus nuttigen we hier aan een picknick tafeltje wat humus. Op een armlengte afstand bungelt een spinnetje. Niet groot hoor. Ik kijk hem aan en hij begint naar me toe te kruipen. Heb ik nou werkelijk sjans met dit spinnetje? Als ik op sta, want ik wil niet dat hij in m’n humus terecht komt, blijkt dat ik al vast zit aan zijn web. Ieeeek, ga weg. Ik ben niet zo van de spinnen. Ook niet als ze klein zijn. En daarbij: ik ben al bezet!
Gelukkig ben ik verlost van hem en eten we voorzicht alsnog de humus op. Daarna lopen we nog naar het uitzichtpunt en kijken de diepte in. Veel bomen zijn al verkleurd naar bruinen naalden. Een dame met twee kinders staat achter ons en ze vertelt tegen haar kinderen dat de bomen zo’n andere kleur hebben door een heel gemeen kevertje wat de bomen ziek maakt. Goed, weten we dat ook weer. Dat is inderdaad wat we ons afvroegen.
We rijden weer verder en zien dan in het gras wat bizons liggen. Iets verderop, rijden we de Wild Life Loop op. En daar zijn nog veel meer bizons. Ze staan wat langs de weg te grazen. Heel rustig. De Wild Life Loop is verder vrij rustig met dieren. Wel erg jammer. We herinneren ons van zes jaar geleden dat deze weg enorm veel bizons heeft. Je kon er bijna niet doorrijden, doordat er gewoon bizons op de weg stonden. Ook de ezels hebben we gemist. Ja, ze stonden wat in een weide ver weg en daar kon je naar toe lopen. Maar zes jaar geleden stonden deze ezels ook gewoon op de weg. Wel zien we weer veel Prairie hondjes en een verdwaald hert.
Lichtelijk teleurgesteld zijn we na een uur weer op de normale weg. Tja, ‘wild life’ stuur je natuurlijk niet. Wild blijft wild. We rijden weer terug naar Rapid City. Op de terugweg hebben we nog een mooi uitzicht op Mount Rushmore.
Inmiddels is het half 7 en hebben we honger gekregen. We rijden naar Firehouse Brewery midden in Rapid City. In eerste instantie wilden we vanaf het hotel gaan lopen naar dit restaurant, want dan kunnen we immers beide drinken. Maar dit blijkt bijna een uur heen, en dus ook weer een uur terug te zijn. Niet dat we dat veel vinden qua afstand, maar wel qua tijd. Met de auto rijdt je in 10 minuten terug naar het hotel en dan zou ik nog genoeg tijd hebben om aan het verslag te werken. Anders wordt het erg laat voordat we weer terug op de kamer zijn.
Ik besluit dan ook om een alcoholvrij biertje te pakken. Martijn begint met een donker biertje. Uiteraard bestellen we er ook wat eten bij. Ik ga voor de Beef Brisket met aardappelpuree en cottage cheese (nog nóóit gezien als bijgerecht in Amerika… Ik eet het regelmatig thuis, dus dat móést ik gewoon bestellen), terwijl Martijn voor de Chopped Pork gaat, met Mac & Cheese bites en groene bonen. Het smaakt allemaal erg lekker. Daarna om het af te leren, bestelt Martijn nog een porter en ik gewoon weer een alcoholvrij biertje.
We rijden terug naar ons hotel en begin dan, met weer een Lime-a-Rita on the side, aan het verslag. Zo heb ik toch ook wat alcohol binnen vandaag.
Aantal gereden kilometers: 262
Weertype: prachtig blauw met wat wolkjes. Wel wat kou-ig. Rond de 17 graden.