Maandag 28 mei: Brookfield (WI) – Wisconsin Dells (WI)
En alweer worden we wakker voordat de wekker gaat. Nu moet ik wel zeggen dat we gister vrij vroeg voor ons doen zijn gaan slapen. Het was pas iets na 10-en en nu is het kwart voor 7. Dat betekent een goed 8,5 uur slaap. Niets mis mee, wel?
We lezen de reacties op de blog weer bij. Erg leuk om de dag mee te beginnen. Ofwel: blijf reageren, vinden we tof. De TV gaat aan en één van de vele delen ‘The Fast and the Furious’ staat op. Martijn is meteen wakker. In dit deel zit zijn favo actrice Charlize Theron… Rond een uur of 8 lopen we naar het ontbijt. Er staat een touringcar voor het motel en als we de ontbijtzaal binnenlopen zitten daar tientallen jong volwassen dames. Het lijkt dat ze van een sportclub zijn. Gelukkig vinden we nog een plekje zodat we kunnen ontbijten, maar ze zijn vooral erg luidruchtig.
Na onze standaard bagel, toast, ei en een yoghurtje lopen we weer terug naar onze kamer. We pakken de koffers weer in, maar vertrekken nog niet. Als eerste staat Johnson Creek Outlet op de planning, maar deze is pas vanaf 10.00 uur open en aangezien het maar een half uurtje rijden is, hebben we nog genoeg tijd over. Inmiddels heeft Fast & Furious plaats gemaakt voor Avatar. Dus blijven we maar even hangen voor de buis.
Tevens gaan we op zoek naar een hotel voor vanavond. De planning is om ergens in Eau Claire te overnachten. Deze overnachting hadden we nog niet geboekt, omdat we graag op de bonnefooi wilde gaan. Eigenlijk hadden we gisteren bij het Welcome Center van Wisconsin een Hotel Couponnenboekje willen scoren. Maar doordat we niet in de gaten hebben gehad ineens over de statengrens zijn gereden, hebben we ook niet erop gelet dat we langs zo’n Welcome Center reden. Dus ik kijk online maar even naar hotelcoupons.com. Maar als ik het boekje van Wisconsin heb gevonden, zie ik geen hotelaanbod in Eau Claire. Vervolgens lees ik in ons verslag van 2010 dat we toen ook al moeite hadden met Eau Claire en het couponnenboekje.
We surfen naar de site van choicehotels en bekijken het aanbod wat er nog is. We zien twee goede hotels: Econo Lodge en een Quality Inn. De Econo Lodge is dezelfde als waar we in 2010 geslapen hebben. Deze was erg dicht bij alle lekkere restaurantjes. Ja, laten we die gewoon weer boeken voor vanavond. Uit ons verslag van 2010 lees ik tenslotte dat dit hotel ons goed bevallen was destijds. Nog annuleerbaar tot 16.00 uur, dus dat lijkt ons prima.
Rond half 10 checken we uit en rijden we naar de outlet. Onderweg komen we echt ontzettend veel dode herten langs de weg tegen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik in drie minuten er wel vijf heb gezien. Veel natuur hier natuurlijk. Ik ben daar altijd bang voor geweest, en nog, dat ik ooit zo’n beest aanrijd. We proberen gewoon zo weinig mogelijk ’s avonds te rijden. Je zou maar in eens, in het donker, tegen zo’n beest rijden.
Als we bij de outlets zijn, parkeren we de auto eerst bij GAP. Op ons boodschappenlijstje staat een vest voor mijn vader. Hij is afgelopen jaar zo’n 20kg afgevallen, dus hij snakt naar een maatje kleiner Daarna rijden we met de auto naar Skechers (het is gewoon té warm om te lopen). We slagen beide voor een nieuw paar. De mijne zijn eigenlijk dezelfde als wat ik nu heb, maar dan met een mintblauwe rand in plaats van roze. En Martijn heeft ook dezelfde, maar dan zwart in plaats van blauw.
Vanaf hier is het nog een half uurtje rijden naar Little Amerricka, maar deze opent pas om 12.00 uur. Aangezien het nog maar 11.00 uur is, blijven we hangen bij de Outlets. Iets verderop zit Famous Footwear. De laatste twee vakanties heb ik daar steeds sandaaltjes gekocht, maar telkens na een paar dagen kreeg ik last van snijdende zijkanten. Dus nee, geen sandalen meer voor Linda.
Maar dan zie ik mooie van het merk Dr. Scholl. Toch maar weer eens proberen dan? Als ik ze pas, lijken ze echt als gegoten te zitten. Jeetje, het word me wel moeilijk gemaakt hoor. Ik loop er een stukje op en echt, ze blijven heerlijk zitten. Ik zwicht dus toch weer. Goed, als deze nu ook weer pijn gaan doen, dan beloof ik plechtig dat ik nooit en te nimmer meer sandalen koop!
Inmiddels is het mooi half 12. We stellen de Tom Tom in op Little Amerricka. Een klein parkje wat ons vier achtbanen zal brengen. Ook hier onderweg weer veel dode dieren langs de weg. Bah. Dan rijden we de (gratis) parkeerplaats van Little Amerricka op. Je betaalt voor dit parkje geen entree, alleen als je ergens in wilt, kun je er bonnen voor kopen. Ook kun je een polsbandje kopen zodat je de gehele dag overal in mag. Maar ik heb thuis al berekend, dat als we alleen de vier achtbanen doen, we goedkoper uit zijn om gewoon losse tickets te kopen. Drie achtbanen zijn met één ticket en de vierde baan betaal je met twee tickets. In totaal zijn we 7,50 dollar per persoon kwijt. Valt erg mee.
Als eerste lopen we naar de Toboggan. Deze ziet er vanaf de buitenkant echt ‘weird’ uit. Vooral het karretje ziet er niet stabiel uit. Het betreft een soort kooi. Maar goed, laten we hem maar gewoon doen. Je kunt er niet met z’n tweetjes in. Dus ik ga als eerste. Ik zit helemaal opgesloten. Het gehele karretje is vol met kussens gestopt. Dat belooft niet veel goeds. Ik zit met mijn hoofd tegen het plafond geperst. Ohjee, als ik met m’n 1 meter 64 daar al problemen mee heb, hoe moet dat dan zijn voor Martijn, met z’n 1 meter 97? In een verticale lijn ga ik recht om hoog in een tunnel. Als ik deze tunnel uitkom, draai ik heel veel rondjes. En dan heuveltje over … auw, die doet pijn, bochtje om en weer twee heuveltjes. Auw auw! Je wordt gewoon door elkaar gesmeten. Nu snap ik de nut van die kussens ook. Naja ach, hij telt mee voor onze counter. Daarna gaat Martijn. Hij kan niet echt rechtop zitten en moet noodgedwongen met z’n hoofd schuin zitten. Lijkt me echt niet prettig zo. Vooral niet de heuveltjes op het laatst. Succes jongen! Maar goed, we hebben hem beide overleefd.
Daarnaast zit Little Dipper. Wat voor soort baan dit is, laat zich al raden. We stappen beide in een apart karretje en verder zijn we de enige. Als we een rondje gereden hebben, mogen we nog een keer. Ja leuk (alhoewel Martijn deze ook niet echt prettig vindt). De medewerkers hier zijn wel erg vriendelijk en echt enorm gemotiveerd. In het centrum van de baan staan ook nog een paar kinderattracties. Eén van de vrouwelijke medewerkers is super enthousiast en vertelt ons dat we de handen in de lucht moeten doen. Wiiieee. Wat een vrolijkheid.
Daarna lopen we naar Mad Mouse. Ook hier gaan we beide apart zitten. Erg subtiel is hij niet, maar goed… Ook niet echt vervelend.
En daarna is de laatste aan de beurt: Meteor. Een houten achtbaan van het merk PTC. Hiervoor betalen we de twee bonnetjes. Hier kunnen we wel met z’n tweetjes naast elkaar zitten, als blijft het wel krapjes. We mogen maar liefst drie rondes, al is Martijn daar totaal niet blij mee. Zijn knieën knallen steeds tegen de rand aan. Dat wordt een blauwe knie morgen.
Maar jippie, een coasterbingo voor Little Amerricka! Weer terug in de auto eten we weer een reep van de Cambridge en stellen de Tom Tom in voor de Pepper Palace in Wisconsin Dells. Vorig jaar hebben we bij deze keten heerlijke kooksaus gekocht. Die exact lijkt op de Jack Daniels saus van TGI Fridays. En daarna staat er een bezoekje aan Mt. Olympus gepland, welke ook in deze plaats is gevestigd. Deze is open tot 17.00 uur, dus tijd genoeg. In dit parkje zijn we in 2010 ook geweest, maar toen waren niet alle banen open én het belangrijkste: één van de achtbanen is nu omgebouwd naar een hybride baan. Dus het parkje staat alweer een tijdje op ons verlanglijstje. De navigatie geeft aan dat het ongeveer een uur rijden is. Mooi. Aangezien ik begonnen ben met rijden, heb ik straks zo’n uur of twee gereden. En als Martijn vanaf Wisconsin Dells het stuur overneemt (zodat ik mooi aan het reisverslag kan werken), zal hij er ook twee uur achter zitten. Vanaf Winconsin Dells naar Eau Claire is namelijk twee uur reistijd. Mooi verdeeld, dacht ik zo
Als we een goed twintig minuten onderweg zijn, gaat het fout. Goed fout. Ik rijd op de middelste baan van de drie en dan staan we oog-in-oog met een (nog levend) hert. Hij staat op de baan rechts van me. Ik probeer wel wat te remmen, maar het is al te laat. Hij knalt vol op onze auto. De rechterkant, aan Martijns kant, zit een enorm grote ster in de ruit. We schrikken ons echt kapot. In een reflex rijd ik de auto op de vluchtstrook aan de linkerkant. Maar daar staan we natuurlijk totaal niet goed. Maar we moeten echt even bijkomen van de schrik. What just happend? Ik heb gewoon een hert aangereden. Dan zien we dat er even geen verkeer aan komt, dus rijd ik voorzichtig naar de vluchtstrook aan de rechterkant en parkeer de auto zo ver mogelijk in het gras. Gelukkig zijn wij beide oké. Behalve dat ik enorm sta te trillen van shock. We stappen uit, want blijven zitten is natuurlijk levensgevaarlijk. We lopen naar de graskant en ik zie ietsjes terug het hert midden op de weg liggen. De auto’s rijden er voorzichtig om heen. Alhoewel, voorzichtig… echt afremmen doen ze niet. En dan komen de tranen. Waar ik zo bang voor was, is gewoon net echt gebeurd. Ik zeg tegen Martijn dat dit geen toeval kan zijn. We hebben het net hier nog over gehad in de auto. Telkens als we zo’n beest langs de weg zagen liggen zeiden we weer: kijk, daar ligt er weer eentje.
Och jee toch, en de auto! We hebben hem nét een dag! Met nog geen 1000 mijl op de teller was deze gloed nieuw en ik rijd hem weer in de prak. Je kunt hier natuurlijk niets aan doen, maar zonde is het wel. En och goss toch voor het hert. Ik vind het echt zó zielig. Mors dood is hij. Gelukkig. Het is zieliger als het beest nog leefde na zo’n aanrijding en moet lijden. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet omschrijven hoe ik me nu voel. Er gaat van alles door mijn hoofd.
Goed, en nu? Op nog geen 200 meter zien we een afslag. Voorzichtig, met de alarmlichten aan, rijden we via de vluchtstrook naar de afrit en rijden we naar een tankstation. We parkeren de auto en lopen naar binnen. Martijn doet het verhaal en ik sta er maar wat bij. Als de dame achter de kassa vraagt hoe het met ons is gesteld, begin ik weer te janken. Oh, die shock zit er nog steeds goed in. Waarom overkomt ons dit? Ik realiseer me ineens dat het veel erger had kunnen aflopen. Het was vrij druk op de snelweg. Voor hetzelfde geldt was er iemand op ons, of ik op iemand anders, geknald. Ik herinner me dat ik wel iets of wat geremd heb, maar deze volgens mij al vrij snel losgelaten heb, toen ik realiseerde dat ik toch niets meer voor het beestje kon doen. En ik ben ook niet uitgeweken ervoor. Dat is iets wat je natuurlijk zeker niet moet doen. Als je zo spontaan uitwijkt, heb je geen tijd om in de spiegels te kijken of er wellicht iemand naast je rijdt en dan kan het een stuk erger aflopen. Blijkbaar reageer ik in dit soort situaties met verstand. Dat geeft ook wel weer wat positiviteit.
Martijn krijgt de telefoon van het tankstation en we mogen in een hokje bellen met Alamo. Want tja, verder rijden kunnen we niet met deze auto. We bellen Road Assistance en worden vriendelijk geholpen. Het duurt alleen wel erg lang allemaal. Eerst moet het verhaal uitgebreid vertelt worden, zodat ze een rapport op kunnen maken. Daarna gaat ze rondbellen waar we de auto om kunnen wisselen. We zullen namelijk opgehaald worden door een wegsleepbedrijf en met onze auto erachter naar een vestiging van Alamo gebracht worden.
In eerste instantie wordt ons vertelt dat we terug naar Milwaukee gebracht worden. Nee toch? En dan straks weer helemaal naar Eau Claire rijden. Dat is zo’n 3.5 uur rijden. Niet dat dát erg is, maar het is zo zonde van de tijd ook. Vervolgens wordt Martijn een tijdje in de wacht gezet. Maar het wachten wordt wel beloond. Er blijkt ook een vestiging in Madison te liggen. Dat is hier zo’n 15 minuten vandaan. Dat klinkt beter. De sleepdienst zou er over anderhalf uur moeten zijn, dus nadat Martijn opgehangen heeft, besluiten we om buiten wat rond te lopen. Tegenover het tankstation zit een A&W. Daar zijn we nog nooit geweest. Eigenlijk lijkt het gewoon op een Mac Donalds. Het aanbod zijn hamburgers. Maar gelukkig hebben ze ook ijs. Dat hebben we wel verdiend voor de schrik.
Ze hebben wifi bij A&W en stel mijn ouders en wat vrienden op de hoogte wat er zojuist gebeurd is. En verder annuleren we het hotel in Eau Claire ook maar. Ik heb niet zo’n zin meer om naar Eau Claire te rijden. Plus, als we hier in de buurt slapen. Kunnen we morgen alsnog naar Wisconsin Dells, naar Mt. Olympus. Want dat gaat hem nu natuurlijk niet meer worden. Voordat het sleepbedrijf er is en we de auto gefixed hebben, zal het park al bijna dicht zijn.
Na een half uur willen we weer terug lopen, maar naast A&W zien we ook nog een soort van ‘kaashuis’. We lopen hier even naar binnen en zien dat ze inderdaad kaas verkopen, maar ook wijn en bier. En verder wat ander prullaria. Maar we willen eigenlijk snel weer terug naar het tankstation. Je weet immers niet of het echt anderhalf uur duurt voordat de sleepwagen er is. Als we 5 mins binnen wachten, zie ik buiten dat we op de stoeprand in de schaduw kunnen wachten. In het tankstation is er namelijk geen mogelijkheid om te zitten en ik begin wat last te krijgen van mijn rug door het staan.
Als we net willen gaan zitten, zien we het sleepbedrijf aan komen rijden. We verwijzen hem naar onze auto en vraagt wat er gebeurd is. Als we ons verhaal weer doen, is hij niet erg verbaast. Hij heeft dagelijks te maken met het wegslepen van auto’s waarbij er een dier is aangereden. Een beetje triest wordt je er wel van. De auto wordt erachter gemonteerd door de man en zijn vrouwelijke collega en wij mogen in de auto op de achterbank zitten.
Na een goed twintig minuten zijn we bij het vliegveld van Madison. De vrouw loopt met ons mee naar de balie van Alamo. Gelukkig weten ze ervan. Ook hier vertellen we weer ons verhaal.
De dame achter de balie geeft ons twee keuzes: een Hyundai Tucson of een Hyundai Santa Fe. Tja, het maakt ons eigenlijk niet veel uit. De dame zegt dat de Santa Fe qua maat hetzelfde is als welke we nu hebben. Nou goed, laten we die maar doen dan. We krijgen de sleutel mee en de dame van het sleepbedrijf vertelt ons dat ze met onze ‘oude’ auto naar de plek van de Santa Fe zullen rijden.
Als we aankomen bij de Santa Fe, zien we dat deze eigenlijk helemaal niet net zo groot is als de Dodge Journey, maar wel hetzelfde formaat als onze eerste auto, de Mazda. Naja ach, was leuk voor één dag, zo’n upgrade. We laden de spullen weer over en zien dan dat deze auto weer wél een achteruitkijk-camera heeft. Nou, dát dan weer wel! Woohoo. Maar… geen SiriusXM radio. Nou zeg, zo is er telkens wel weer iets aan de auto hè. Maar goed, dat zijn allemaal maar details. Maar we blijven Hollanders, dus we moeten wel iets te klagen overhouden.
We bedanken de twee medewerkers van het sleepbedrijf en stellen dan de navigatie in op een Mac Donalds. We hebben immers weer een nieuw hotel nodig, dus wifi zou fijn zijn. Bij de Mac bekijken we op het internet het aanbod in de buurt. Martijn stelt voor om gewoon in Wisconsin Dells een hotel te zoeken. Dan zijn we morgen meteen bij het park en kunnen we daarna door naar Minneapolis. We boeken een Quality Inn. Dat is vanaf Madison maar een uurtje rijden. Klinkt toch een stuk beter dan de 3 uur naar Eau Claire.
Als we de snelweg weer oprijden, beseffen we dat we weer langs ‘de plek-des-onheils’ komen. Maar van het hertje is niets meer over. Zo te zien heeft een vrachtwagen erover heen gereden. Veel bloed ligt er op de weg en hij ligt nu ook op de vluchtstrook, maar totaal niet meer herkenbaar. Je zou bijna zeggen dat het niet ‘ons’ hertje is, maar dat is het wel. Want niet veel later zien we de afslag welke we genomen hebben naar de tankstation.
Onderweg bedenken we ons dat we wellicht nog wel naar Pepper Palace kunnen rijden. Dan hebben we in ieder geval de saus al gekocht. Hoeven we dat morgen niet meer. Als we Wisconsin Dells binnenrijden, parkeren we de auto niet ver van de winkel vandaan. De winkel ligt in een straatje met behoorlijk wat ‘foute zut’. Lees: veel souvenirwinkels en ook een Ripley’s Believe it or Not ontbreekt niet.
Bij Pepper Palace kopen we twee flesjes en rijden dan naar ons net geboekte hotel. We krijgen kamer 109 toegewezen, maar als we binnenkomen, ruiken we een raar soort luchtje. Geen idee wat het is. Ik kan er mijn vinger niet opleggen, maar echt lekker is het niet. Het ruikt gewoon muf.
Bij de balie krijgen we een andere kamer toegewezen, nummer 115. Ook deze kamer ruikt niet helemaal fris, maar een stuk minder als die andere. Waarschijnlijk wordt er gewoon met een bepaald soort reiniger schoongemaakt, maar het verfrist alleen niet echt. Ach ja, we zetten de airco aan en hopen maar dat het weg gaat.
Inmiddels hebben we honger gekregen. Schuin tegenover het hotel zit een Denny’s. Daar hebben we eigenlijk wel zin in. Gewoon simpel eten. Het is te ver om te lopen, dus pakken we de auto (lees: het is niet gemakkelijk om naar de overkant te komen. Amerika is niet echt een voetgangersland, dus te voet oversteken is niet altijd logisch).
Martijn gaat voor de Bourbon Chicken Skillet en ik voor de Fit Fare Slow-cooked Pot Roast. Het smaakt heerlijk. We hebben ook nog ergens een coupon voor 20% korting gevonden en eten hierdoor dus voor nog geen 25 dollar (dat is inclusief een fooi van 20% ) Niet duur, al zeg ik het zelf. Al kost mijn water natuurlijk niets.
Na het eten rijden we naar de Walmart. Op vakantie heb ik eigenlijk geen slaappillen nodig, maar na zo’n gebeurtenis als vandaag schat ik mezelf zo in dat ik ze wel nodig ga hebben vannacht. Ik ken mezelf een beetje, ik ga anders natuurlijk de hele nacht malen in mijn hoofd. We nemen meteen wat extra pillen mee. Ook voor een kennis en mijn nichtje en rijden dan weer terug naar het hotel.
Ik begin aan het verslag en inmiddels is Martijn in dromenland. Ga ik hem toch zo wakker maken, aangezien hij nu aan de beurt is: foto’s uitzoeken en het uploaden van het verslag op de weblog.
Dit was echt een enerverende dag, die ik het liefst eigenlijk wil vergeten. Maar ik ben bang dat ik vandaag nog lang zal kunnen herinneren. Morgen staat dus alsnog Mt. Olympus op de planning en daarna door naar Minneapolis. Oorspronkelijk stond morgen op de planning eerst het Minneapolis Sculpture Garden en daarna door naar de Mall of America. We zullen zien hoe ver we komen. Als we echt in tijdnood komen, laten we de Sculpture Garden vallen.
Aantal gereden km: 219 (121 met de Dodge Journey, 98 met de Hyundai Santa Fe)
Aantal achtbanen: 4
Weertype: warm, maar bewolkt. Zo’n 29 graden.