Dag 06: Paisley Park

Print Friendly, PDF & Email

Donderdag 31 mei: Eden Prairie (MN) – Sioux Falls (SD)


Om kwart voor 8 worden we wakker van de wekker. We snoozen een keer en staan dan met lichte tegenzin op. Ik zal dit bed nog gaan missen. Vandaag ontbijten we met een shake van Cambridge. Daarna pakken we onze spullen in en checken uit. De tour begint om 10.10 uur en je mag niet eerder dan 20 minuten voor tijd naar binnen. Maar we zijn te bang dat we druk verkeer onderweg hebben, dus zijn liever iets te vroeg daar dan te laat.

Maar als we het terrein van Comfort Inn afrijden, zien we dat we wel erg vroeg daar zullen zijn. Om de hoek van ons hotel zit Gander Outdoor. Outdoor winkels doen het altijd goed bij ons, dus we nemen even een kijkje. Maar we komen tot de conclusie dat een Bass Pro Shop toch vele malen leuker is.

Uiteindelijk komen we 5 minuten te vroeg aan bij Paisley Park, maar we mogen toch het terrein op. We parkeren de auto en zien het grote witte gebouw voor ons. Geen toeters of bellen. Aan de buitenkant zie je er dus totaal niets van dat hier binnenin een museum en een studio is gevestigd.

IMG_4330

Als we naar binnenlopen worden we tegengehouden door een dame. Ze vertelt ons dat we eerst onze mobiele telefoons uit moeten schakelen. Je mag hier binnen namelijk geen foto’s of filmpjes maken. Daarna melden we ons bij de receptie. Onze smartphones en fototoestel worden in een afsluitbaar zakje gedaan. Met een magnetische pin wordt hij dicht gemaakt. Alleen de medewerkers hier kunnen deze zakjes weer open maken. Hierdoor mag je al je spullen wel gewoon bij je houden, want je kan er immers toch niet bij.

IMG_4331

We wachten een minuut of tien in de hal voordat de tour guide ons op komt halen. Ondertussen vermaken we ons met de vele gouden en platina platen welke aan de muur hangt. Exact tien over tien meldt onze tour guide Betsy zich. Ze vertelt dat Prince regelmatig in deze studio te vinden was en zelfs de laatste drie jaar hier ook woonde. Verder zijn veel dingen (zoals de schilderingen aan de muur) hetzelfde uit de tijd dat Prince nog leefde. Prince wilde van Paisley Park al een museum maken, dus had al veel zelf voorbereid.

Dan lopen we naar het midden van de ruimte. Boven ons zit een glazen dak. Dit was ook één van Prince favorieten ruimtes van dit gebouw, omdat je hier heel veel licht van buiten had. De muren zijn beschilderd met wolken. Vanaf hier mogen we door de ramen een kijkje nemen naar zijn ‘Little Kitchen’. Hier zat hij vaak zelf sportwedstrijden te kijken terwijl er wat snacks voor hem gekookt werden. Daarboven zijn ook weer wat ramen gevestigd (wat naar een kantoor leidt). Dan vertelt Betsy dat we naar het uitsteeksel bij de ramen moeten kijken. Je ziet het niet goed, maar het is een maquette van Paisley Park…. Met daarin de as van Prince zelf. Nadat hij gecremeerd is, hebben ze een soort urn gemaakt van de maquette. Oeh, die kwam wel even binnen. Hier ligt hij gewoon. Ofja… Bij Graceland kun je aan het graf staan van Elvis. En hier bij de ‘urn’ van Prince. Dat is toch wel even een raar besef.

Vervolgens mogen we een paar kleine kamers zelfstandig bekijken. Er staan verschillende soorten kleding opgesteld. Was Prince zo klein, of lijkt dat maar zo? (Edit: een bijnaam was de Minneapolis Midget, dwerg uit Minneapolis, een verwijzing naar zijn geboorteplaats en zijn lengte van 1 meter 58). Aan de kleding te zien, was hij nog kleiner dan ik. Vervolgens lopen we de studio in. Here is where all the magic happened. Veel liedjes van hem zijn hier opgenomen. Maar ook andere artiesten, zoals Madonna, Chakka-kan en R.E.M hebben hier albums opgenomen. We krijgen zelfs een stukje muziek te horen waar hij mee bezig was, net voor zijn dood. Deze is dus nog nooit uitgebracht. Het klinkt wat Jazzy. Mooi.

Daarna komen we in The Purple Room. Een prachtig paarse kamer. Hier staan een motor, z’n paarse jas, een Oscar en een piano opgesteld. En verder op de achtergrond een groot scherm waar zijn clips op afgespeeld worden. Verder een muur met veel spiegels. Oorspronkelijk werd deze kamer gebruikt om danspassen te oefenen met choreografen. En, onder het tapijt ligt laminaat waardoor er ook in deze ruimte gebasketbald kon worden.

We lopen verder en komen uit in een hele grote ruimte. Deze ruimte werd gebruikt om concerten te geven, of werd omgebouwd naar een TV-Studio, of er werden clips opgenomen. Wat een ruimte zeg! De kamer er naast is een soort ‘nachtclub’. Daar kon men chillen op loungebanken en muziek luisteren. Vaak gebeurde dit tot in de laatste uurtjes. En daarna zijn we alweer aan het eind van de tour. We worden nog getrakteerd op een clip van Purple Rain welke tijdens Half Time van de Superbowl is opgenomen. Het was een openlucht arena en het regende enorm. Wat is er dan mooier dan Purple Rain te zingen.

Als we achterom kijken, hebben ze de spulletjes welke fans na zijn dood aan de hekken hierbuiten hebben opgehangen, verzameld. Althans, een kleine selectie. Eens in de zoveel tijd wisselen ze af. Veel paars uiteraard. Wat is het toch jammer dat deze grootsheid niet meer op deze aardkloot is. We zijn zelf geen grote fans van hem, maar het mag gezegd worden: Prince was echt wel een icoon! Een symbool.

Exact 70 minuten later staan we in het winkeltje met de vele paarse spullen. Hier worden onze tasjes met telefoons en camera weer ‘unlocked’. In het winketje zelf mogen we wel foto’s maken. Gelukkig maar, anders wordt de blog ook zo kaal. Uiteraard koop ik een paars shirtje en kopen ook nog een paarse sjaal voor een vriendin van ons. Ze is vandaag jarig én grote Prince fan: Gefeliciteerd Jo!

IMG_20180531_120046961

IMG_20180531_120232116

IMG_20180531_120304134

Als we bij Paisley park wegrijden zien we dat enkele fans nieuwe spulletjes aan het hek hebben vastgemaakt. Ook staat er een mooie paarse Fire Hydrant.

IMG_4333

IMG_4335

IMG_4337

IMG_4342

IMG_4343

Collage_Fotor

IMG_4356

Omdat we nu twee rijdagen voor de boeg hebben (beginnend vandaag, we rijden vandaan van Minnesota naar Sioux Falls, dat is zo’n 400 km en morgen rijden we ca 600 kilometer naar Rapid City), willen we bij de Walmart wat ‘roadtrip-voer’ halen. Maar als eerste rijden we even naar de Best Buy, want mijn magnetisch paarse bandje van mijn Fitbit is aan het verslijten. Het paarse gaat er langzaam vanaf. Nu hebben we bij de Walmart mooie zilveren gezien. Maar wellicht hebben ze die bij de Best Buy ook. Maar helaas, daar hebben ze alleen de originele bandjes van Fitbit zelf.

Als we onderweg naar de Walmart zijn, rijden we langs een Dollar Tree. Op het forum hebben we gelezen dat ze hier ook fijne ‘ziplocks’ verkopen en dat voor maar – je raadt het nooit – één dollar. Dollar Tree kun je, denk ik, het beste vergelijken met een Action winkel. Veel zut, voor weinig. Alhoewel,… voor sommige dingen is een dollar eigenlijk al best te veel geld. We kopen ook een zakje Lifesavers – favoriet bij Tijn.

IMG_4362

Daarna rijden we door naar de Walmart. We slagen voor een zilver bandje en verder kopen we nog wat humus, Pringles en koekjes. Dat lijkt ons wel genoeg roadtrip-voer.

IMG_20180531_133451993

Inmiddels heeft Martijn het stuur overgenomen, zodat ik weer aan het verslag kan werken. Dat is makkelijk te doen, met nog 400 km voor de boeg. Als we nog maar net onderweg zijn, merkt Martijn op dat het streepje van de tank bijna op het laatste streepje staat. Jeuh, we mogen tanken! Dat geeft toch wel een goed gevoel, aangezien we bij de andere twee auto’s niet aan tanken toegekomen zijn. Voor een goed 40 dollar zit hij weer vol en vervolgen we onze weg naar Sioux Falls.

Als we op exact 2 uur rijden zijn van Sioux Falls, wisselen we weer van plaats. Hierdoor kan Martijn mooi wat foto’s uitzoeken om straks bij de weblog te plaatsen. Onderweg zien we vooral veel ‘niets’. Eerst rijden we in een rechte weg in de richting van het zuidwesten, om vervolgens uit te komen op de Interstate 90.

DSC_2703

Deze rijdt in één rechte weg naar het westen, richting Sioux Falls. Als we nog maar 20 minuten van ons hotel af zijn, rijden we South Dakota binnen. En iets erna rijden we de parkeerplaats bij de ‘rest area’ op. En vanaf hier heb je ook nog eens een goed uitzicht op het welkomstbord van Minnesota. Aangezien we die niet goed op de foto hebben kunnen zetten door de regen.

DSC_2730

DSC_2741

Rond 18.00 uur zijn we bij ons hotel Sleep Inn, checken in en krijgen kamernummer 102 toegewezen. Maar als we binnenlopen en we de wifi checken, dan blijkt dat we vrijwel geen signaal hebben. En dat is natuurlijk erg belangrijk (lees: weblog uploaden). Martijn checkt bij de receptie of er wellicht kamers dichterbij de receptie zijn en krijgen dan kamernummer 114 toegewezen. Ja, dat is veel beter. Hier is de wifi een stuk sterker.

Screenshot_20180531-181643

We bekijken het aanbod aan restaurants in de buurt hier en vinden een Crooked Pint Ale House op 8 minuten lopen. Dat klinkt goed. We laten de auto dus staan en lopen 650 meter door de felle zon. Zo laat in de middag lijkt de temperatuur nog warmer dan overdag.

IMG_4388

Als we net zitten, worden we geholpen door een vriendelijke vrouw. Ze vraagt wat we willen drinken en Martijn vraagt wat ze op tap hebben qua witbier. Maar ze hebben eigenlijk niet echt iets wits op tap, wel Blue Moon uit fles. Ze vraagt of we wellicht wat voorbeeldjes willen proeven, geheel gratis. Nou, dat laten we ons niet nogmaals zeggen. Ze komt terug met vier kleine glaasjes, gevuld met: Crow Peak, Fulton Lonely Blonde, Fernson Lion Paw Lager en Mornin Star van Hydra Company. Deze laatste smaakt wat zurig. Nee, niet lekker. Voor mij valt vooral het blond biertje en de Crow Peak in de smaak. En we bestellen beide eerst de blonde.

IMG_4390

Ditmaal gaan we ook een keer voor een voorgerecht. We bestellen de Bourbon Molasses met blauwe kaas om te delen. Na een goed vijf minuten staat het voor onze neus. Het smaakt echt goddelijk.

IMG_4402

Als we ons hoofdgerecht willen bestellen, gaan we meteen voor de tweede ronde bier. Ik ga voor de Crow Peak en Martijn wil graag een wat donker biertje. De vriendelijke dame vertelt wat ze hebben aan Stout en Porters. Martijn kijkt wat vragend. Heeft geen idee waar hij voor wil gaan. Vervolgens zegt de dame dat ze weer wat ‘samplers’ gaat halen. Ditmaal neemt ze er drie mee: een Oatmeal Stout, een Milk Stout en eentje met pindakaas. Martijn gaat voor de Oatmeal.

Verder bestellen we beide een hamburger. Martijn gaat voor de Beer Cheese Lucy en ik voor Buff ‘n Blue Lucy. Het mag duidelijk zijn. Ik ben fan van blauwe kaas Na een goed tien minuten wachten krijgen we onze hamburgers. Ze zijn gelukkig niet zo belachelijk groot en het smaakt echt top.

IMG_4406

IMG_4410

We lopen weer terug naar ons hotel en voordat ik aan het verslag kan beginnen, vallen we beide even in slaap. Een klein uurtje later begin ik dan toch aan het laatste deel van het verslag, om vervolgens niet al lang daarna weer verder te gaan slapen.

Morgen dus een rijdag op de planning, met hier-en-daar een stop. We eindigen de lange rit in Badlands National Park. Daar zijn we in 2012 al eens geweest, maar dat maakte zo’n goede indruk op ons. Dus wederom staat hij op de planning.

Aantal gereden kilometers: 391
Weertype: warm en zonnig, rond de 30 graden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *