Zondag 10 juni: Holland (MI) – Grand Haven (MI)
Oorspronkelijk is de planning om rond openingstijd van Windmill Island Gardens bij de ingang te zijn (en dat is om half 10), maar als de wekker om 8 uur gaat, merken we beide dat we nog totaal geen puf hebben om op te staan. Het ontbijt in het hotel is tot 10.00 uur, maar daar maken we vandaag toch geen gebruik van. We willen een keer bij Denny’s ontbijten, zodat we meteen hun bekende mok daar kunnen kopen.
Pas rond kwart over 9 staan we op. Laten we er vandaag eens een rustig dagje van maken. Als we om tien uur zijn uitgecheckt, rijden we naar de Denny’s welke op een goed 900 meter van ons hotel af zit. We bestellen beide een omelet. Martijn de Ultimate en ik de Loaded Veggie. Als ik in plaats van de hashbrowns, toast en normale eieren kies voor Engelse muffin, alleen eiwit en vers fruit, dan is het ook nog eens onder de 450 calorieën. Maar nee, daar heb ik nu geen zin in. Ik kies gewoon lekker voor de hashbrowns. Het smaakt allemaal erg lekker, maar het is wel veel allemaal.
Martijn krijgt zijn bordje dan ook niet helemaal leeg. En dat vind ik dan weer zonde. Ik pik gewoon wat van zijn hashbrowns. Om vervolgens van Martijn te horen: het is pas zonde om al die calorieën er weer af te lopen… Goed, en bedankt Tijn! Bij het afrekenen vragen we naar de mokken. Maar helaas, ze waren helemaal uitverkocht. Jammer, moeten we nóg een keer naar de Denny’s 😉
Na het ontbijt rijden we naar Windmill Island Gardens. We parkeren de auto en als we kaartjes kopen á 10 dollar, zien we dat je ook combitickets kan kopen voor Nelis’ Dutch Village. Daarmee bespaar je dan 2 dollar per persoon op de totaalprijs. Als echte Hollanders vinden we dit natuurlijk een prima deal.
We lopen het park in en worden verwelkomd door twee mannen. De wat oudere man herkent blijkbaar ons accent, want ineens klinkt er: Och, Nederlanders. Hij heet Piet en komt oorspronkelijk uit Veenendaal. Hij was vroeger schipper op de grote vaart. Hij vertelt ons in het Nederlands wat we waar kunnen vinden. Heel af en toe klinkt er een Amerikaans woordje ertussen. Hij zegt zelf ook dat hij maar weinig Nederlanders hier tegenkomt, dus dat hij het bijna niet meer praat. Nou, we kunnen hem prima verstaan.
Als eerste lopen we het oude posthuis in en bekijken een filmpje over het oude Nederland. En hoe dit dorpje ‘Holland’ is ontstaan. Daarna lopen we naar de molen: De Zwaan.
Deze molen is de enige originele Nederlandse molen in Amerika welke nog in gebruik is. In 1964 hebben ze hem in Nederland (in Vinkel, Noord-Brabant. Dat is dus echt LETTERLIJK om de hoek bij ons) afgebroken, vervoerd naar Amerika en hier weer opgebouwd.
| Toen de inwoners van Holland, Michigan, Willard Wichers en Carter Brown op zoek waren naar een manier om hulde te brengen aan het Nederlandse erfgoed van de stad, begonnen ze aan een project om een Nederlandse windmolen naar de Verenigde Staten te brengen. Veel van deze monumentale bouwwerken hadden echter ernstige schade opgelopen in de Tweede Wereldoorlog. Als gevolg hiervan had de Nederlandse regering een verbod ingesteld op de verkoop van windmolens buiten Nederland. Wichers en zijn groep konden een vrijstelling krijgen door een zwaar beschadigde molen te kiezen die bekend staat als De Zwaan. De Zwaan stond centraal in een controverse, waarbij drie lokale instanties de toekomst van de beschadigde windmolen niet konden bepalen. De Nederlandse regering besloot om het voor $ 2800 aan Wichers te verkopen, waardoor De Zwaan de laatste windmolen was om Nederland te verlaten.
In oktober 1964 arriveerde De Zwaan aan boord van de Prins Willem van Oranje. Het werd gelost in de haven van Muskegon en per vrachtwagen naar Windmill Island in Holland vervoerd. Het duurde ongeveer 6 maanden om de molen te reconstrueren. In april 1965 werd de 125 voet (38 m) windmolen formeel gewijd op Windmill Island, een terrein van 36 acre (150.000 m2) herwonnen uit een moeras aan de oostkant van het Macatawa-meer. Het is geopend van eind april tot begin oktober. |
Elke half uur is er een rondleiding in de molen. We lopen naar binnen en nadat we antwoord gegeven hebben op de vraag waar we vandaan komen, loopt ze naar binnen en vertelt ze tegen een collega dat we uit Nederland komen. Haar collega komt namelijk ook uit Nederland en zij geeft toevallig de aankomende tour. Wat leuk. Uiteraard maken we ook een praatje met haar. Ze heet Thea (wat leuk, zo heet mijn moeder ook ? ), is sinds 2006 hier in Holland en komt oorspronkelijk uit Amsterdam. Ze weet erg veel over de molen en vertelt ons dat ze op dit moment een nieuwe molen in Vinkel aan het bouwen zijn. Een replica, want destijds vonden de mensen in Vinkel het zo ontzettend jammer dat ze afscheid moesten nemen van de molen. Ze vertelt dat de inwoners ook echt hierom gehuild hebben. En nu wordt er dus een nieuwe gebouwd. Laten we daar na de vakantie eens een kijkje nemen. Kunnen we gewoon met de fiets heen.
Om exact 12 uur beginnen we met de tour. We zijn met een man of 20 schat ik zo. Tijdens de tour zullen we de vijf verdiepingen gaan bekijken in de molen. Als we op de eerste verdieping zijn, begint er een meisje van een jaar of twee enorm te kletsen. Aan de afkomst te zien, komt het gezin uit Azië. De moeder lijkt er niet wakker van te liggen, maar de rest van de groep (en wij dus ook) ergert zich er zichtbaar aan. We verstaan onze tourguide gewoon niet meer. En dan blijkt dat Thea nog een prima Hollandse is: ze reageert vrij direct tegen het kleine meisje: “Little girl, would you like to be a little quieter?” Het gezin maant het kind om stil te zijn, maar dat wil niet echt. Vervolgens na nog twee boze blikken van de groep, besluit de oma met de kleine meid naar beneden te gaan. Top, dank je wel… kunnen wij gewoon wél verder met de interessante rondleiding. Uiteraard kan de kleine meid hier niets aan doen, dat is de leeftijd. Maar als ouders zijnde kun je toch wel begrijpen dat dit niet prettig is voor de groep, maar vooral voor de gids niet. Ze doet enorm haar best om verstaanbaar over te komen en dat lukt zo niet.
Dan lopen we weer een verdieping hoger. Jeetje, je hebt helemaal niet door dat je zo hoog in de molen kunt klimmen joh. In Nederland zijn we nog nooit in een molen geweest en zie ons nu hier. Toch een schande eigenlijk dat we onze eerste molenervaring gewoon in Amerika moeten beleven.
Na een half uur is de rondleiding ten einde. We nemen afscheid van Thea en bedanken haar voor de rondleiding. Dan lopen we nog wat over het terrein van Windmill Island Gardens. In de eerste twee weken van mei is hier Tulip Time. Dan zijn de tulpen hier op zijn mooist. Helaas zijn ze nu alweer weg, want dat geeft wel hele mooie plaatjes. En verder is het weer echt Typical Dutch: miezerregen.
Na een rondje door de winkels (ze hebben hagelslag! Of zoals ze dat hier zeggen: hégalslèg) en zijn dan al weer bij de auto.
Onze volgende stop is bij New Holland Brewery, midden in het kleine centrumpje van Holland. We rijden er in een goed vijf minuten heen en parkeren dan de auto ergens langs de weg vlakbij de brouwerij. Tours door de brouwerij zijn er alleen op vrijdag en zaterdag. We lopen als eerste wat door de winkel waar ze T-shirts, glazen en nog wat andere prullaria verkopen. Helaas hebben ze niet de maat op voorraad van een bepaald T-shirt welke Martijn op het oog had. Daarna lopen we naar de bar om te kijken wat er allemaal op tap is. Op zich kunnen we best één biertje doen. Ze hebben namelijk ook een licht biertje op tap van 4.4%. Maarja, aan de andere kant… Het weer is er totaal niet voor en laten we gewoon verstandig zijn. Geen biertje en geen shirtje.
We lopen nog even een rondje door de straat, maar zijn alweer snel bij de auto. Het is niet echt warm en af en toe een drupje loopt ook niet lekker. We stellen de navigatie in op Nelis’ Dutch Village.
Eenmaal daar aangekomen, parkeren we de auto en lopen we naar binnen. We laten onze toegangsticket zien welke we gekocht hebben bij de Windmill Island Gardens en krijgen dan een polsbandje om. Hiermee mogen we overal in. Dan lopen we het park in. Maar echt veel aan attracties staan er niet. Althans, niet voor ons. Wel veel voor de kinderen, zoals een draaienmolen, zweefmolen, glijbanen… Ook hebben ze hier een kinderboerderij. Ach, wat lief! We lopen wat over het terrein. Het doet een beetje denken aan De Zaanse Schans zo. Dat hadden we overigens ook al bij Windmill Island Gardens.
Ook hier lopen we door de winkeltjes heen en nadat we onze reep van de Cambridge op hebben, lopen we weer terug naar de auto.
Nog één ding op het programma vandaag hier in Holland: de vuurtoren ‘Big Red Lighthouse’ op de foto zetten. Vanuit Holland State Park heb je daar het beste zicht op. We rijden er heen en zien dat we daarvoor 9 dollar moeten betalen. Hm, dat is wel veel voor alleen even een vuurtoren op de foto te zetten. Het regent tenslotte nu wél hard, dus echt lang zullen we er niet verblijven. Maar als we bij het betaalpoortje zijn, worden we verzocht om gewoon door te reden: gratis. Oh, dat is natuurlijk ook goed
Met de plu in onze hand, lopen we de pier op richting de vuurtoren welke aan de andere kant van de rivier (of kanaal?) ligt. Snel een paar foto’s en dan weer terug naar de auto.
Alhoewel, we lopen nog even door naar het gebouwtje in de verte, aangezien ze daar behoorlijk veel smaken softijs hebben en daar heeft Martijn – ondanks dit weer – best wel zin in. Maar als we daar aankomen, blijkt dat ze vandaag maar 6 verschillende smaken hebben. Martijn vindt niet echt iets naar zijn zin, dus besluit het maar niet te doen. Snel weer terug naar de auto.
De navigatie gaat op ons hotel in Grand Haven en daar rijden we in een half uurtje heen. Als we inchecken, is het nog maar 16.00 uur. Oeh, zo vroeg zijn we nog nooit in ons hotel geweest deze vakantie volgens mij. Ook wel eens een keer lekker. We krijgen kamernummer 13 en als we de kamer gaan bekijken, ruiken we een vreemde lucht. Hm, is dat nu wietlucht? Oeh, ja… gatverdamme zeg. We lopen weer terug naar de receptie en krijgen meteen een andere kamer, nummer 11. De man achter de balie loopt met ons mee en als we binnenlopen, merken we gelijk een veel frissende geur. De man gaat zelf ook eens polshoogte nemen in kamernr 13 en zegt: ‘this is marihuana indeed’ en gooit meteen een raam open. We zijn misschien Hollanders, maar we roken niet.
We halen de spullen uit de auto en checken dan via het internet wat Max ondertussen gedaan heeft. Nou, hoe hij gestart is, is hij ook geëindigd: als derde. Prima gedaan hoor! En verder checken we wat er aan restaurants zit hier in de buurt en dat is helaas niet zo heel veel. Althans, wel veel fastfoodketens, maar daar zijn we niet naar op zoek natuurlijk. Op een kilometer of 11 zit een Olive Garden. Ja, laten we daar eens heen gaan vanavond. Bedoel, 11 kilometer is maar relatief hier. Maar het is nog vroeg, dus ik tik alvast het verslag, terwijl Martijn wat TV kijkt en zijn mail bij werkt. Nadat ik het verslag tot zo ver up to date heb, werk ik nog onze Coaster Counters bij. Ook niet geheel onbelangrijk, aangezien we morgen weer naar een pretpark gaan. Zoals verwacht zit ik al boven de 700 (707 achtbanen, om precies te zijn). Martijn zit op 699 banen. Morgen dus nummer 700! Ach, doe ik die toch ook gewoon dan. Rond kwart over 6 rijden we naar Olive Garden. Martijn bestelt de vier kazen-lasagne met vleessaus en ik ga voor de volkoren linguine met de vijf kazen tomatensaus. Uiteraard krijgen we de bekende breadsticks erbij en wat salade. Als onze serveerster na een minuut of vijf langs komt om te vragen of we nog wat extra salade willen hebben, verstaat Martijn dit verkeerd en zegt ‘yes, good’. Hij dacht te verstaan of alles naar wens was… En daar komt ze weer, met een hele nieuwe bak salade. Woops. Maar gelukkig vinden wij deze salade bij Olive Garden altijd erg lekker.
Daarna komt ons eten op tafel. Het ziet er echt prima uit. Uiteraard worden de nodige ‘foodphotos’ gemaakt. Beetje licht van mijn smartphone erbij en… floep, daar ligt hij. Midden in mijn saus. Ik liet mijn mobiel uit mijn handen glijden. Oh my… We komen niet meer bij van het lachen. Echt, dit kan alleen mij weer overkomen. Met het servetje proberen we mijn smartphone van de saus te ontdoen… Gelukkig, hij doet het nog. Dan nemen we een hap van ons eten en… Mmmm! Wat smaakt dit toch weer zalig.
Na een uur rijden we weer terug naar ons hotel. Het is nog vroeg in de avond. Ik tik het verslag af en Martijn zoekt de foto’s uit. Wellicht kan er zo nog een wijntje open, welke we gisteren gekocht hebben. Heerlijk, zo’n rustig avondje.
Aantal gereden kilometers: 85
Weertype: grijs, af en toe regen, rond de 16 graden.