Woensdag 6 juni: Duluth (MN) – Marquette (MI)
Ah nee hé… nu al? De wekker loopt af, maar we willen eigenlijk nog niet wakker worden. Snel maar weer snoozen. Na drie keer worden we langzaam wakker. We kleden ons aan en lopen naar de ontbijtzaal. Het is niet druk. We verzamelen ons standaard gerei weer, ontbijten in een half uurtje en lopen dan weer terug naar de kamer. Snel pakken we alle spullen bij elkaar. We lopen naar buiten en zien dat het vannacht geregend heeft. Hierdoor is de temperatuur nog verder gedaald, naar zo’n 11 graden. We zijn nog niet uitgecheckt, dus ik besluit om mijn koffer maar weer mee naar de kamer te nemen en mijn spijkerbroek aan te doen. Ja, dat is een stuk fijner.
Nadat we uitgecheckt zijn, stellen we de Tom Tom in op Enger Tower. Vanuit deze toren heb je een prachtig uitzicht op Duluth, althans… dat wordt ons beloofd. We rijden er in een kwartier heen, parkeren de auto en zien de toren iets verderop staan. We klimmen een stukje omhoog door het park en dan staan we onderaan de toren.
Een paar trappen later zijn we bovenin en zien we inderdaad een prachtig uitzicht over Duluth. Helaas is het wat bewolkt, maar dat maakt het uitzicht niet minder mooi.
Daarna lopen we het Enger Park zelf ook nog door. Het is maar een klein parkje. Iets verderop staat een vredesbel voor de vriendschap tussen Japan en Amerika. Doing! Ja, dat klinkt wel ja.
We stappen de auto weer in en stellen de navigatie in op de parkeerplaats bij het aquarium. Maar als we downtown Duluth in rijden, kunnen we steeds de afslag niet nemen waar we heen willen doordat er wegwerkzaamheden zijn. Vervolgens zien we dat er overal in downtown zelf ook genoeg parkeergarages zijn en besluiten hem te parkeren in een garage aan de 1st street. Voor het eerste uur is het gratis, daarna betaal je per uur steeds 2 dollar meer met een starttarief van 4 dollar.
Als we nog maar net door de straten van het centrum lopen, zien we een Starbucks. Oeh, daar hebben we zin in. De gehele vakantie nog geen Starbucks gezien, dus laten we die kans nu maar eens pakken. Begin de dag met een heerlijke cappuccino. Dat geeft wel een stukje rust zo ja. We zijn bijna elke dag aan het ‘jagen’, een rustmomentje is ook wel eens lekker. Geeft meteen de gelegenheid om de plattegrond van Duluth eens beter te bekijken. Duluth staat bekent om twee dingen: de Skywalk en de Lake walk. Onze planning is om de Lake Walk te lopen, maar hoe komen we daar? Zo te zien kunnen we via de Skywalk over de snelweg, naar de Lake Walk.
Eenmaal buiten is het even zoeken naar de ingang van de Skywalk. Dit zijn verschillende gangen die door het centrum lopen, zodat je niet steeds over de straten heen hoeft te lopen. Het heeft wel wat weg van de gangen in Dubai, als je naar de Dubai Mall wilt lopen vanaf de metro. Het enige verschil is dat ze in Dubai automatische rolpaden hebben, zodat je niet hoeft te lopen
Het is vrij rustig als we door de Skywalk lopen. Aan het eind van deze gang zijn we bij de DECC Arena en lopen weer naar buiten. We komen uit bij Minnesota Slip Drawbridge. Mooi, dat stond als eerste op mijn ‘to-visit’ lijstje langs deze walk.
Iets verderop staat de Aerial Lift Bridge. Wauw, deze vinden we beide echt prachtig. Hij lijkt op de Hefbrug in Rotterdam. We lopen er overheen en via de andere kant weer terug.
Dan zien we het terras op het dak bij Grandma’s Saloon & Grill. Is het al twaalf uur geweest? Oeh, nog 6 minuten… Voordat we iets besteld hebben, zal het wel twaalf uur geweest zijn, niet? Na 12-en betekent bij ons ‘biertijd’. Inmiddels is het weer ook wel iets beter. Nog wel steeds een pak donkere wolken, maar de temperatuur is eindelijk weer wat aangenamer geworden. Aangezien het nog wel even duurt voordat we weer achter het stuur zitten, mag een biertje ook wel. Als we nog maar net zitten, gaat de brug omhoog. Leuk om dat te zien.
We nemen beide een Shock Top Belgian White en genieten van het uitzicht. Wederom even een geluksmomentje van rust. Proost! We zijn nu exact op de helft van onze reis.
We twijfelen nog even of we er ook nog wat te knabbelen bij bestellen, maar besluiten dit niet te doen. Na een goed half uurtje lopen we weer verder over de Lake Walk. Bij het Martine Museum heb je een prachtig uitzicht op de vuurtoren.
We lopen verder en ineens gaat er een enorm lawaaiig alarm af. Wat voor herrie is dat dan? En dan klinkt er: ‘Warning, warning. There is a tornado warning for this area. Please go to a shelter immediately’ Ehm…. Wat? Die donkere wolken in de verte, zou daar een tornado uitkomen dan? Oh my… wat nu?
Maar iedereen om ons heen blijft gewoon rustig doen waar ze mee bezig zijn. Hallo? Luisteren jullie wel? Maar dan kijken we op onze horloge. Exact 13.00 uur. Hmz, zou het gewoon een test zijn? Wat wij op de eerste maandag van de maand om 12.00 uur hebben? Alleen hebben zij het hier op de eerste woensdag van de maand om 13.00 uur. Het is iets te toevallig op dit tijdstip zo. Zeker omdat iedereen zo vrolijk door blijft gaan waar men mee bezig is. Goed, negeren wij deze oproep ook maar en lopen dus weer verder.
Iets verderop komen we uit bij de Korean War & Vietnam Veterans Memorial. Het lijkt erop dat hier een soort hangplek is voor de jeugd. Langs het water zijn verschillende groepen met tieners. Er hangt zelfs een hangmat.
Daarnaast zit de Fitger’s brouwerij. Laten we nu maar geen biertje meer doen. In het gebouw zijn verschillende winkeltjes gevestigd. Leuk gemaakt zo.
Via de andere kant verlaten we het pand en zijn zo ineens weer in Downtown Duluth. Als we een paar straten (blocks) gelopen hebben, lopen we de skywalk weer op. Ook hier zijn verschillende winkeltjes te vinden. Uiteindelijk zijn we om kwart voor drie weer bij de auto en betalen 8 dollar bij de automaat. De navigatie gaat op ons hotel in Marquette. Oorspronkelijk stond voor vandaag nog op de planning om naar Adventure Park te gaan (aangezien we deze gister niet meer op de planning hadden gezet), maar we kwamen er gisteravond achter dat deze Alpine Coaster in juni alleen in het weekend open is. Dus hadden we er gister ook niet naar toe gekund. En vandaag dus ook niet. Dus geen Alpine Coaster voor ons vandaag.
De navigatie geeft aan dat het iets meer is dan 5 uur rijden. Goed, dat zijn we wel gewend van de afgelopen dagen. Lukt prima. Hier in Amerika autorijden voelt zoveel anders als in Europa. We hebben tenslotte een heerlijke auto onder de kont zitten. Alleen, zien we op de navigatie ook nog een +1 staan. Hm, ohja… we gaan vandaag wederom een nieuwe tijdzone in: Eastern Time. We verliezen dus wéér een uur vandaag. Lekker dan. De navigatie geeft 20.03 uur +1 aan. Dus dat betekent dat we pas om 21.00 uur in Marquette zijn. En dan moeten we ook nog ergens wat gaan eten. Wellicht dat maar ergens onderweg doen dan? Martijn begint met rijden, zodat ik alvast wat kan tikken voor het verslag. Als we net onderweg zijn, rijden we de snelweg op, de brug over en… rijden Wisconsin weer in.
De snelweg wordt een highway en tanken meteen de auto weer helemaal vol. We rijden de US-2 op en deze rijden we helemaal door tot aan de staat Michigan. Na exact twee uur rijden, zijn we in onze tweede ‘nog af te strepen’ staat. Hoppa, dat is nummer 47! Bij het toeristencentrum maken we een stop en maken we een foto van het welkomstbord van Michigan.
Het centrum zelf is nét een half uur gesloten. Best vroeg eigenlijk, aangezien het nu nog maar 17.00 uur is. Martijn en ik wisselen van plek. De komende twee uur zijn voor mijn rekening.
Op de kaart hebben we goed bekeken waar de Eastern Time begint. De Tom Tom laat ons zien dat we bij Wakefield de US-28 op moeten en vanaf daar zal het nog een goed 10 mijl zijn voordat we de andere tijdzone inrijden. Na een goed kwartier rijden we Wakefield binnen. Als we de US-28 op willen rijden, zien we dat de weg gesloten is, alleen toegankelijk voor locals. We doen net alsof onze neus bloed en we rijden gewoon de weg op. We worden om de zoveel tijd gewaarschuwd dat de weg dicht is.
Nou, waar dan? En dan zien we in de verte allemaal oranje dingen opdoemen en lezen we op het bord langs de weg dat de brug ontbreekt. Oh, vandaar dat de weg gesloten is.
En nu? Omdraaien dan maar, zit niets anders op. Maar hoe moeten we nu verder rijden dan? En vooral, waar rijden we nu de andere tijdzone in? Als we terugrijden zien we iets op de weg liggen. Was dat nou een schildpad? Geen kip op de weg, dus ik rijd een stukje achteruit. Ja een schildpad!
Hij loopt langzaam richting de berm. Hoe hebben wij die net over het hoofd gezien dan? Of zou hij ook van die kant afkomen en is hij nu alsnog omgedraaid? Laten we het hopen. Ik was overigens in de veronderstelling dat schildpaden iets van het zuiden was. Florida, Mississippi, Louisiana, Texas… die kant uit. Maar ergens is het ook wel logisch dat ze hier ook voorkomen. Michigan is omringt door verschillende meren. Goed in de gaten houden tijdens het rijden dan, aangezien ik ook geen schildpad onder de wielen wil krijgen. Eén dood beest op mijn geweten vind ik wel genoeg.
Als we de US-28 weer af zijn, stellen we de Tom Tom opnieuw in met ‘alternatieve route’. We kunnen kiezen: of bovenlangs of onderlangs van onze oorspronkelijke route. We kiezen voor onderlangs. Dit zal ons 36 minuten extra opleveren. Meteen kijk ik waar we de nieuwe tijdzone in zullen rijden. Dat zal dan op de US-95 zijn. Eerst wijst onze Tom ons nog een heel stuk US-2 te volgen, om vervolgens via de US-69 bij US-95 te komen. Onderweg zie ik een paar keer inderdaad in de stuiken een schildpadje wegduiken. Maar het is niet het schildpadje waar we voor moeten stoppen. Nee, ineens steekt er in alle rust een fazant over. Gelukkig zien we hem al van ver oversteken, dus laten we het gas langzaam los. Niemand voor of achter me te zien. Het is sowieso rustig in deze regio met verkeer. Erg fijn wel. Als de fazant halverwege is, schiet hij ineens de weg over naar de bossen.
Als we bij Iron River zijn, besluiten we om bij de Mac Donalds te eten. Eigenlijk willen we het liefst niet in een fastfood restaurant hier eten in Amerika. Dit doen we in Nederland al vaak genoeg. Maarja, we rijden alleen maar door kleine plaatsjes en gokken niet dat we één van de vele ketens tegen gaan komen hier. Plus, als we bij de Mac eten, dan is het even snel stoppen en door. Ondanks dat je in Amerika snel kan uit eten, is het toch weer minstens een drie kwartier stop.
Martijn bestelt de Quarter Pounter en ik ga – zoals altijd eigenlijk – voor de Big Mac. Ze zeggen dat deze in Amerika anders smaakt dan in Nederland. Maar ik proef het verschil niet hoor. Voor mij is het gewoon een prima broodje! Maarja, ik proef ook geen verschil tussen Cola en Cola Light (of Cola Zero).
Na het eten neemt Martijn het stuur weer over, zodat ik het verslag weer up to date kan maken. Dan rijden we de US-95 op. Oeh, nu in de gaten houden voor het bordje Entering Eastern Timezone. We rijden een slechte weg op. Roadwork. Tuurlijk joh. Net voordat de roadwork afgelopen is, iets na 8-en, passeren we het bordje. Oeh, dat is lastig foto’s maken, zo met de schemering én slecht wegdek. Naja ach… Ineens is het 21.10 uur en staat er dat we om 22.10 uur bij ons hotel zijn. Goed, nog één uur te gaan dus.
Een half uur voordat we er zijn, maken we nog een toiletstop bij een tankstation. Meteen wisselen we weer van plaats. Martijn heeft tijdens mijn taak als chauffeur de foto’s alvast uitgezocht. In dit laatste half uurtje kan hij ze alvast in LiveWriter plakken. Dat scheelt weer tijd straks in de hotelkamer. Inmiddels wordt de schemering gewisseld met donker. We zijn deze vakantie nog nooit zo laat bij ons hoteladres aangekomen. Maar eerlijk is eerlijk, vandaag zijn we een stuk wakkerder dan gisteren. De autorit ging ook een stuk minder vermoeider dan gisteren. Waarschijnlijk komt dit doordat we én lekker geslapen hebben én we de rust in Duluth hebben genomen.
Om tien voor half 11 arriveren we bij Econo Lodge in Marquette. Het inchecken gaat vrij snel en krijgen kamernummer 107 toegewezen. Het betreft een motel-type, dus parkeren de auto voor de deur. De kamers ziet er prima en netjes uit.
Morgen staat er wederom een autorit van 4 uur gepland, echter wel met een paar tussenstops. Dat breekt de rit natuurlijk een stuk. Eerst twee uur rijden naar Oswald Bear Ranch en daarna een half uur naar Tahquamenon Falls State Park. Om vervolgens nog maar anderhalf uur te rijden naar ons hotel in Mackinaw City.
Aantal gereden kilometers: 468
Weertype: 11 tot 18 graden. Bewolkt.