Donderdag 7 juni: Marquette (MI) – Mackinaw (MI)
Als om 8 uur de wekker gaat, gaan onze luiken maar langzaam open. Snel springen we onder een verfrissende douche, wellicht helpt dat. Dan lopen we naar de ontbijtzaal. Ofja, de conferentie ruimte. Waar normaal gesproken het ontbijt geserveerd wordt, ondergaat een upgrade. De werklui is er al hard mee aan de slag.
Maar wat is dat nou? Geen normale toast hier bij het ontbijt? Dan maar alleen met wat bagels, ei en een yoghurtje ontbijten. Na het ontbijt lopen we weer terug naar de kamer, pakken onze spullen in en zijn om kwart voor 11 onderweg naar onze eerste stop. Alhoewel, als we nog maar net vijf minuten onderweg zijn, besluiten we om eerst te stoppen bij een tankstation. Zo’n SUV is leuk, maar heeft wel regelmatig dorst zeg. Gelukkig dat de benzine hier altijd nog goedkoper dan bij ons. Al kost het hier in Upper Michigan zo’n 3.09 dollar per gallon (dat is dus omgerekend 0.69 euro per liter 
).
We rijden weer verder en na twee uur rijden arriveren we bij Oswald Bear Ranch. Dit is een berenopvang. Ze hebben kleintjes (Cubs) en grotere beren. In totaal lopen er circa 40 beren rond. Net voordat we kunnen parkeren, worden we geacht entree te betalen á 20 dollar per auto. Helaas accepteert hij geen creditcard. Alleen cash. En dat redden we misschien net, maar we betalen liever met de CC natuurlijk. Dit kan ook, als we een rijbewijs achter laten en in de giftshop, op nog geen 100 meter verder, de entree betalen en dan het bonnetje laten zien aan hem. Lijkt ons prima.
We parkeren de auto en betalen de entree met onze CC bij de giftshop en lopen dan weer terug naar de man bij de ingang. We krijgen mijn rijbewijs weer terug en dan wil hij het bonnetje houden. Uhm nee nee meneer, die willen we zelf houden voor onze administratie. Op het bonnetje staat tenslotte ook ‘customer copy’, dus die is van ons. Maar hij wil het absoluut niet afgeven, want dan klopt zijn administratie niet meer hoeveel auto’s er binnen zijn gekomen. Wij vertellen hem dat in de giftshop ook een bonnetje ligt. Een getekende versie zelfs. Uiteindelijk weten we hem te overtuigen en mogen we het bonnetje zelf houden. Mooi zo, ik heb na de vakantie mijn eigen administratie te doen: in een mooi excelbestandje de kosten per onderdeel verwerken. En daar heb ik deze bonnetjes voor nodig. Heerlijk, om daarmee aan te rommelen na de vakantie. Dat is toch een beetje mijn napret.
De man legt uit dat meteen na de giftshop de kleintjes zitten. Zij zijn afgelopen januari geboren en worden pas als ze een jaar oud zijn in het grote hok losgelaten, want anders zouden de oudere beren de jonge verwonden. Daar weer achter zitten een paar oudere mannetjes en rechts van de giftshop zitten de vrouwtjes.
We lopen door de giftshop en bekijken eerst de kleintjes. Voor 10 dollar kun je met één op de foto. Maar wij besluiten dit niet te doen. Het gaat erg snel (wel wordt je eigen camera gebruikt, dat scheelt weer) en ik hoef niet zo nodig met een beer op de foto.
Dan lopen we naar het verblijf van de mannetjes. Wat een ruimte hebben ze zeg. De gemiddelde dierentuin mag er jaloers op zijn. Dat is wel fijn om te weten, dat ze genoeg bewegingsruimte hebben. Ze hebben zelfs genoeg ruimte om de toeristenmassa te ontvluchten. Echter, dit zullen ze niet snel doen, aangezien je voor 3 dollar ook een zak met appels kunt kopen om ze te voeren. En daar maken de beren maar wat graag gebruik van. Iedere appel welke gegooid wordt over het hek, wordt met alle liefde opgegeten.
We lopen het gehele verblijf van de mannetjes rond (ca ½ mijl). Daar lopen we een goed tien minuten op, om maar aan te geven hoe groot het is. Al stoppen we natuurlijk onderweg wel een paar keer om wat beren te spotten. Vervolgens lopen we naar het verblijf van de vrouwtjes. Het lijkt alsof de vrouwtjes wat dikker zijn. Tja, die hebben natuurlijk heupen hè 😉
Na een bezoek van een uur lopen we weer terug naar de auto en stellen de navigatie in op de Upper Falls van Tahquamenon State Park. Dit ligt op een goed 20 minuten rijden.
Bij het betaalhokje is te lezen dat je met een nummerplaat van Michigan 16 dollar betaald (en is daarmee het gehele jaar geldig) en alle andere nummerplaten betaal je 9 dollar (en is dan maar één dag geldig). Gelukkig hebben wij een nummerplaat uit Illinois. Zou toch stom zijn dat wij – als buitenlandse toeristen – 16 dollar zouden moeten betalen omdat onze huurauto een nummerplaat van Michigan heeft? Al vermoed ik dat je hier dan ook wel onderuit kunt komen. Anyway, we betalen 9 dollar en rijden dan door naar de parkeerplaatsen. Als eerste lopen we de giftshop binnen. Wat een prullaria allemaal zeg. Ook hebben ze hier een brouwerij zitten, met een restaurant. Maar we vinden het nog wat vroeg om te lunchen, plus… dan willen we er weer bier bij enzo en dat is natuurlijk niet goed (ook niet voor ons imago overigens. Al vermoed ik dat deze toch al geschaad is 😉 )
Dan lopen we het pad naar de waterval op. De plattegrond geeft aan dat je, na een wandeling van ¼ mijl (dat is zo’n 400 meter) op verschillende punten naar de waterval kan kijken. We lopen als eerste naar Brink Viewing. Uiterst rechts van de route. Onderweg komen we ook nog wat uitkijkpunten tegen, maar hoe dichterbij we bij de waterval komen, hoe mooier.
Bij de Brink Viewing lopen we eerst een trap met 94 treden naar beneden en daar hebben we echt een prachtig uitzicht op de waterval. Wat is deze immens groot zeg.
Na een minuut of tien genieten, lopen we de 94 treden weer omhoog. Helemaal uiterst links van het pad ligt de Gorge Viewing. Bij dit punt dien je eerst 116 treden naar beneden te lopen. Maar we vermoeden dat het uitzicht er niet per definitie mooier op zal worden, aangezien je dan een behoorlijk stuk van de waterval verwijderd bent. We besluiten dan ook om terug te lopen naar de auto. Net voordat we bij de auto zijn, zien we wat picknicktafels. Even een moment van rust met wat humus erbij.
We rijden weer verder en nog geen vijf minuten later rijden we het terrein van de Lower Falls op. De mevrouw in het hokje ziet onze dagpas liggen in de auto, zwaait en gebaart dat we door mogen rijden. We parkeren de auto weer en bekijken dan het kaartje van deze watervallen. Het is een stuk minder lang lopen naar deze watervallen. Als Martijn ziet dat ze bij de giftshop ook ijs verkopen, bezoeken we uiteraard eerst de winkel. Voor 3 dollar geniet hij heerlijk van een ‘Cowpaccino’. Iets verderop is het eerste uitkijkpunt voor de Lower Falls, maar deze maken een stuk minder indruk dan de Upper. Ze zijn ook behoorlijk ver weg. Aangezien Martijn nog van zijn ijsje geniet, blijven we even zitten op een bankje in de zon.
Lekker hoor. Iets verderop is het volgende uitkijkpunt, op de andere Lower Falls, maar ook hier voel ik er niets bij. Je kunt in principe nog een stuk door het bos lopen om dichter bij de waterval te komen, maar daar hebben we nu geen zin in. De Upper was gewoon een stuk indrukwekkender. We hebben eigenlijk gewoon zin om richting het hotel in Mackinaw te gaan. Eindelijk een keer wat vroeger in het hotel.
Martijn rijdt dit laatste stukje van ongeveer 1.5 uur, zodat ik ons verslag van vandaag bij kan werken. Om 18.00 uur zijn we bijna bij de Mackinac Bridge. Vanaf Bridge Park in St. Ignace heb je een prachtig uitzicht op de brug. Omdat er toll betaald moet worden voor deze brug en we niet meer terugkeren in St. Ignace, gaan we op zoek hoe we het beste bij dit park kunnen komen. We maken een paar afritten voor de brug een stop bij een Scenic View, maar komen er niet uit. Vanaf deze Scenic View zijn de puntjes van de brug in de verte te zien, maar verder niet echt iets spannends. We besluiten maar gewoon richting de brug te rijden en dan zien we wel. Als we bijna bij de brug zijn, staat er een bord met ‘de laatste exit voor de brug’ met ‘Bridge View’. Aha, het is gewoon langs de snelweg dus. Mooi. En inderdaad, vanaf hier een prachtig uitzicht op de brug.
Het is alleen wel enorm jammer dat er van die kl*te muggen rondvliegen. En niet zo’n beetje ook. Mijn god, snel weg hier. We vluchten een onbemande informatiecentrum in. Lezen wat en rijden dan verder naar ons hotel. Bij de brug betalen we 4 dollar aan toll en dan zijn we ineens niet meer in de Upper Michigan, maar ‘gewoon’ in Michigan.
Als we bij ons hotel aankomen, krijgen we kamernummer 218 toegewezen. Het lijkt erop dat ze alleen trappen hier hebben, maar de receptioniste vertelt ons dat we gebruik mogen maken van de lift van de buren. Het Hamilton Hotel. Als eerste gaan we zonder de koffers even de kamer bekijken. Wat een heerlijke kamer.
Wel twee ‘queen-bedden’, dat is dan wel jammer (maar dat hadden we ook geboekt. King was een stukje duurder). Maar… we hebben wel uitzicht op het meer en strand. Heerlijk zeg… én een balkonnetje! Misschien vanavond met een wijntje lekker buiten zitten? Alhoewel, als ik even op het balkon sta, merk ik dat ook hier de muggen actief zijn. Wellicht goed met Deet insmeren en gewoon lange mouwen aan doen dan maar.
Van de receptioniste hebben we ook een boekje met allerlei coupons, informatie en een plattegrondje meegekregen van de omgeving. Leuk. We bekijken wat waar allemaal zit en het blijkt allemaal prima op loopafstand. Laten we maar gewoon gaan lopen en dan zien we wel waar we uitkomen.
Als eerste lopen we de Mackinac Bay Trading Co binnen. Dit ligt op 400 meter van ons hotel af. Hier zijn bv het Italiaans restaurant Nonna Lisa’s, een winery en een brouwerij gevestigd. Voor het proeven van vier biertjes betaal je 10 dollar. Dat is redelijk aan de prijs. Eigenlijk hebben we gewoon honger, dus lopen we door. Uiteindelijk komen we uit bij O’Reilly’s Irish Pub & Restaurant. We hebben beide wel zin in Fish & Chips. Als biertje bestelt Martijn de Guinness en ik ga voor de George Killian’s Irish Red. Aangezien de mijne in een flesje zit, bestel ik snel een tweede ronde. Ik vraag wat Swithwicks Irish Ale eigenlijk voor bier is en de ober vraagt of ik wellicht een beetje wil proeven. Nou, graag! Hij komt terug met een bodempje, ik proef en… lekker zeg! Doe maar een glas. Het eten smaakt ook heerlijk. Het lijkt niet veel, maar het laatste stukje vis is toch zeker wel even proppen.
We lopen weer terug richting ons hotel. Inmiddels is het best wel weer fris geworden. De drankenwinkel tegenover ons hotel is ook al gesloten. Helaas, geen flesje wijn meer voor ons. Maarja, het plan om op het balkon te gaan zitten, laten we toch al varen. Dat is meer iets voor de zwoele zomeravonden.
Op de kamer tik het verslag nog af, worden de foto’s uitgezocht en uploaden we ons verhaal voor vandaag.
Morgen gaan we met de veerpont op-en-neer naar Mackinac Island. Geheel autovrij, dus parkeren we hier ergens de auto, bezoeken dan het eiland, om vervolgens eind van de middag naar ons – nog niet geboekte hotel te gaan.
We bekijken het aanbod op choicehotels, maar als we willen inloggen zodat we met punten kunnen betalen in plaats van dollars, geeft hij aan niet in te kunnen loggen. Na een paar pogingen blijkt het zelfs gelockt voor ons. Naja zeg. We sturen choicehotels een berichtje. Hopelijk kunnen we er vandaag of morgen weer in. We hebben tenslotte nog meer hotels niet geboekt deze reis. Wat betreft het hotel voor morgen… Daar kijken we morgen in de ochtend nog wel even naar dan…
Aantal gereden kilometers: 355
Weertype: zonnig, maar fris. Tussen de 13 en 17 graden.