Vrijdag 1 juni: Sioux Falls (SD) – Rapid City (SD)
Om half 8 gaat de wekker. Ik snooze één keer en we staan dan op. We kleden ons aan en lopen dan naar het ontbijt. Het is erg rustig. We kijken rond en we komen tot de ontdekking dat het allemaal maar erg karig is. Waar zijn de bagels en toasts? Dan kijken we het hoekje om en daar zien we de rest. Ahhh, gelukkig maar. Want wat is Linda zonder bagel creamcheese? Na een half uurtje hebben we ons buikje rond gegeten, lopen terug naar de kamer en pakken onze koffers in.
Tegen het hotel aan zit een BP benzinepomp. Wel zo verstandig om de auto weer helemaal vol te gooien, we hebben immers een lange rij-dag voor de boeg. Daarna stellen we de Tom Tom in op onze eerste stop van vandaag: Corn Palace in Mitchell. Als we Sioux Falls verlaten en de I-90 oprijden, geeft onze Tom aan dat we hier 130 kilometer per uur mogen. Zo hard ja? Dat zijn we niet gewend in Amerika. We komen ook totaal geen bord tegen met de maximale snelheid. Pas na een kilometer of 20 zien we het eerste bord: 80 mijl per uur. Wat inderdaad op 130 km/u neerkomt. Jeetje, wat tof.
Het is ruim een uur rijden naar Mitchell. We hebben de foute top 500 van Q-music opgezet. Goede muziek voor een roadtrip. Om half 11 zijn we bij Corn Palace. We parkeren de auto om de hoek en lopen dan naar binnen.
Het blijkt een soort theater aka sporthal te zijn. In het midden van de sporthal hebben ze een souvenirwinkeltje gecreëerd. En verder is er natuurlijk veel geschiedenis te lezen over het ‘paleis’. We blijven een half uurtje rondhangen en kopen zowaar ook nog iets uit de winkel: prikkers om in een maiskolf te steken.
We stellen de navigatie in op Wall, aangezien hij de noordingang van Badlands NP niet kent. Vanaf Sioux Falls worden we al bestookt met borden langs de weg met ‘Wall Drugs Store’. Dus daar gaan we ook maar eens een keer langs. Onderweg zullen we ook nog een stop maken bij The Dignity Sculpture. Deze is te vinden tussen afrit 265 & 263 langs de I-90 bij het dorpje Chamberlain. Aangezien er onderweg niet veel te zien is (zowel links als rechts van ons alleen maar wijds landschap en de I-90 loopt in een rechte lijn door), pakt Martijn de tablet erbij en begint aan de film The Mummy. Na een goed uur en drie kwartier zijn we bij afslag 265. Goed opletten waar we er nu af moeten. Het blijkt bij een ‘Rest Area’ te liggen. Das mooi.
We parkeren de auto en als we uitstappen worden we geconfronteerd met énorme wind. Had vanochtend tijdens het ontbijt al wel op de TV gezien dat het zou gaan waaien. Er werd zelfs gewaarschuwd voor tornado’s, al zou deze in Nebraska blijven. Maar daar merken wij natuurlijk hier in South Dakota ook wel iets van. Wat gaat het te keer zeg. Dat zou je niet zeggen als je de lucht zo ziet. Prachtig blauw met een enkel wolkje.
We lopen naar beeld en zien dat er ook verschillende picknick tafels zijn. Martijn oppert het idee om hier onze humus te nuttigen. Goed plan. Hij loopt terug naar de auto en ik maak alvast wat foto’s van het beeld. Daarna gaan we, iets wat uit de wind, zitten aan een tafeltje en genieten we van ons tussendoortje.
Nadat we onze humus op hebben, lopen we een rondje om het beeld en lopen we iets verder het gras in, waardoor we bij een uitzichtpunt komen op de Missouri River.
Maar man man man, wat een wind! We lopen het visitor center in en verzamelen nog wat foldertjes van de omgeving in Rapid City.
Als we naar buiten lopen, besluit ik om nog even terug naar het beeld te lopen. Ik geef Martijn mijn foldertjes en… zoef! Daar gaan drie folders de lucht in! Ik red er twee van de drie. Hm… we lopen weer terug naar het visitor center en pakken daar opnieuw het ontbrekende foldertje. Tenminste, is dit wel degene die we net ook hadden meegenomen? Geen idee… Voor de zekerheid neem ik nog wat extra folders mee, welke we net blijkbaar niet gezien hebben.
Kwart over één zijn we weer onderweg. Op onze navigatie hebben we uiteindelijk toch in kunnen stellen dat we de juiste afslag hebben voor Badlands NP en hebben Martijn en ik van plek gewisseld en nu is het mijn beurt om met de tablet in de weer te gaan. Ik kijk twee afleveringen van GTST en ben dan helemaal bij met deze week. Doordat ik thuis al het één en ander voorbereid heb, weet ik dat we over een niet al te lange tijd een andere tijdzone in gaan rijden. Mijn voorbereiding gaat zelfs zo ver, dat ik gewoon weet dat dit tussen milemarker (hectometer ) 175 & 174 is. Als we Mountain Time Zone inrijden, duurt het niet lang voordat de Tom Tom de tijd aanpast. Ineens is de aankomst tijd bij Badlands niet 14.58 uur meer, maar 13.58 uur. We ‘winnen’ dus een uurtje.
Na een goed half uur rijden, zijn we bij afslag 131 en rijden we Badlands National Park in. Uiteraard wordt er een foto gemaakt van het welkomstbord.
Iets verderop zit poortje waar we entree moeten betalen. Entree kost 20 dollar, echter wij kopen een America The Beautiful Pass voor 80 dollar. We bezoeken namelijk deze vakantie nog wat Nationale Parken en we zijn van plan om volgend jaar wederom wat NP’s te bezoeken.
Als eerste stoppen we bij Big Badlands Overlook en worden meteen geconfronteerd met de prachtige schoonheid van Badlands.
We vervolgen onze weg en stoppen dan bij Door Trail. Om de opening van ‘The Wall’, die bekend staat als ‘The Door’ te zien, dien je een goede kilometer te lopen. Echter, het is zó warm. We lopen maar een stukje door de badlands en daarna weer snel naar de auto, waar de airco aan staat.
Dan rijden we door een prachtig landschap met Badlands. We komen op het idee om de GoPro te installeren op de voorruit, dan kan iedereen meegenieten van deze prachtige rit. We stoppen bij White River Valley Overlook en pakken de GoPro.
Maar zodra we deze geïnstalleerd hebben, rijden we ineens door alleen wat groen. Naja zeg. Rechts van ons zien we in het dal wel wat Badlands en stoppen vervolgens bij Panorama Point Overlook. Ook hier een prachtig uitzicht. We rijden verder en zien dan rechts van ons allemaal hoopjes in het gras en zien ineens leuke beestjes eruit komen: Prairie Dogs! Wat een prachtige beestjes. We zetten de auto langs de kant en proberen wat beestjes op de foto te krijgen. Wat een geluid maken ze zeg. Ze waarschuwen elkaar nu natuurlijk dat er gevaar (lees: een mens, ik) op de loer ligt. Maar wees niet bang hoor. Voor Linda hoeven jullie niet bang te zijn.
Daarna stoppen we ook nog bij Homestead Overlook en Yellow Mounds Overlook. Bij deze laatste zijn de heuvels echt prachtig! Ze zijn hier namelijk gekleurd, voornamelijk geel (what’s in the name hè 😉 ).
Net voordat we het park uitrijden, zien we drie bokjes. Een papa, mama en een kind Super lief!
Als we het park uitrijden, zien we wederom wat Prairie Dogs. Echt, wat zijn die beestjes schattig. Iets verderop rijden we Wall binnen. We komen hier uiteraard voor de Wall Drug Store. We parkeren de auto en lopen dan één van de vele deuren van de winkel naar binnen. Oh my… alleen maar souvenirs, souvenirs en souvenirs… We lopen alles af en lopen ook nog naar de ‘back-yard’, ook daar zijn wat winkeltjes te vinden. Ik vind het heerlijk om hier rond te struinen, maar kopen uiteraard niets. Wel zien we de statenmagneetjes met het bijbehorend bord welke wij ook hebben. Na de vakantie kunnen we weer twee magneetjes (North Dakota & Michigan) toevoegen. Dat was toch wel één van onze favorieten inkopen van de laatste jaren. Heerlijk fout allemaal hier.
Kwart voor zes zitten we weer in de auto, op weg naar ons hotel in Rapid City. Ik pak de laptop erbij en begin alvast aan het verslag. Rond half 7 rijden we de parkeerterrein op bij Quality Inn. We checken in en krijgen kamernummer 237 toegewezen. Gelukkig hebben ze een lift. We besluiten om eerst de kamer te gaan bekijken, voordat we onze koffers ophalen. En alweer ruiken we een muffe geur. Wat is dat toch? De raam gaat open (gelukkig zit er gaas voor) om het te luchten.
Dan halen we de koffers op en als we alles geïnstalleerd hebben, bekijken we wat voor restaurants er in de buurt zitten. Op loopafstand zit een Golden Corral, maar daar hebben we nu geen zin in. Iets verderop zit een Outback Steakhouse, een Denny’s en een Texas Roadhouse. In deze laatste hebben we wel zin in. Het jammere is dat we weten dat ze daar heerlijke bier én cocktails hebben. Maar: don’t drink and drive. Dus we besluiten om het vandaag rustig aan te doen tijdens het eten. Dan komt Martijn op het idee om bij de Walmart (de Quality Inn zit gewoon letterlijk naast de Walmart) wat Lime-a-Rita’s te halen.
We halen tevens bij de Walmart wat bier: Sam Adams Summer Ale, een fles rosé Moscato en wat chipjes. Via ons hotel (om de lime-a-rita’s koud te leggen) rijden we door naar Texas Roadhouse.
We bestellen beide heel gezond wat ijswater met een citroentje erin en verder gaan we beide voor een sirloin 8 oz in combinatie met wat ribs. Verder bestellen we beide als bijgerecht aardappel (Martijn de gepofte en ik de puree) en wat sla (Martijn de caesar salade en ik de huissalade met blauwe kaas dressing). Het smaakt allemaal prima, alleen de laatste happen zijn wat aanduwen. Nee, een toetje gaat er niet in.
Als we naar buitenlopen, merken we dat het behoorlijk is afgekoeld. Brrr… We rijden weer terug naar ons hotel en ik ga verder met ons verslag. Uiteraard met een ‘lime-a-rita on the side’. Martijn kijkt ondertussen Friends.
Morgen wederom een dagje natuur. Alhoewel, we beginnen de dag met een ritje in een Alpine Coaster (soort bobslee). Daarna gaan we naar Mount Rushmore, Custer State Park en Crazy Horse Memorial. Lijkt ons een heerlijk dagje, al zeggen we het zelf.
Aantal gereden kilometers: 582
Weertype: Zonnig, winderig. Begon heel erg warm, rond de 29 graden. Maar eindigde rond de 18 graden.