Donderdag 14 juni: Cincinnati (OH) – Louisville (KY)
Iets na 8-en staan we op, kleden ons aan en bekijken op internet het aanbod aan hotels in Louisville. Oorspronkelijk stond op de planning om voor vannacht hier ergens in de buurt te slapen. Maarja, we denken niet tot eind van de dag in Kings Island rond te lopen, dus kunnen we makkelijk vanavond de weg weer op. Morgen staat een pretpark in Louisville op de planning. Wellicht handig om daar dan ook een hotel te zoeken? We kijken dus op de site van choicehotels en zien prima hotels in ons budgetcategorie. Dan zien we een Sleep Inn wat vrijwel tegen het park aan zit. Laten we die maar boeken dan.
Inmiddels is het kwart voor 9 en het ontbijt is maar tot 9.00 uur. Oeh, snel naar beneden wat eten. De ontbijtzaal zit nog vrij vol op dit tijdstip. En als ik twee voor 9 nog even rondkijk om te kijken wat ik eventueel nog snel lust, zie ik gewoon dat de hulp de gebakken eieren bijvult. Dat is toch best bijzonder, zo kort voor eind nog spullen aanvullen. We hebben wel eens anders meegemaakt. Dat men vijf minuten voor tijd alles al op aan het ruimen is en dat je vooral niets meer mag pakken.
Als we terug naar de kamer gaan, nemen we meteen zo’n bagagetrolley mee en niet veel later zitten we in de auto op weg naar Kings Island. Dit park heeft 16 achtbanen, waarvan we er al 6 gedaan hebben. Eigenlijk 7, maar Son of Beast is helaas niet meer. Dat betekent dus dat we vandaag hopelijk 10 nieuwe achtbanen op ons lijstje bij kunnen schrijven.
In een minuut of zeven rijden we naar het park. Voor ons als ‘Platinum Passholders’ is het park om half 10 al geopend, maar we hadden vanochtend even geen zin om vroeg op te staan en te haasten. Dus om tien voor tien lopen we het park in. Althans, het eerste gedeelte is al voor iedereen geopend, iets verderop mag je als pashouder naar binnen, maar dat hebben we niet door. We kijken dus op het plattegrondje waar we als eerste heen willen en zien dan dat aan de andere kant van het water een speciale ingang is gemaakt voor de pashouders. We lopen in een stevige pas er naartoe en als we dan drie stappen door het poortje zijn, is het 10.00 uur en mag iedereen het park binnen. Goed, dat was dus een beetje een nutteloze actie van ons. Ach ja, zijn we in ieder geval die hele meute voor.
Als eerste lopen we naar Diamondback. Dit is een B&M Hyper Coaster. Ofwel een hoge achtbaan welke steeds over heuvels heen gaat. We wachten een kwartier en stappen dan helemaal voor in. Het is een leuke baan, maar we zijn denk ik wel wat verwend. We hebben natuurlijk al wat hogere in deze soort gedaan. Maar goed, vervelend is hij niet.
Daarna lopen we door naar Flying Ace Aerial Chase. Een Vekoma Suspended Family. Normaal vind ik achtbanen van het merk Vekoma niet zo tof, maar de juniorversie is prima te doen. We zien alleen bij de ingang dat je niet langer dan 76 inch mag zijn om hierin te mogen. Dat is ongeveer 1.92 meter. En Martijn is 1.97 meter.
Hmm.. We gaan het toch proberen. Martijn hangt wat tegen de reling aan, zodat hij kleiner lijkt dan hij werkelijk is. En het lukt, hij mag gewoon instappen. Mooi zo. De rit zelf is eigenlijk best schokkerig. Je schommelt niet eens subtiel, je gaat gewoon abrupt van op-en-neer in je karretje. Niet prettig.
Daarnaast zit Mystic Timbers, een houten achtbaan van het merk GCI welke vorig jaar is geopend en hebben de prijs gewonnen van Beste Nieuwe Attractie in 2017. Nou, we zijn benieuwd.
We bergen de tassen weer op in een locker en wachten dan ongeveer 10 minuten. Uiteraard stappen we ook hier weer voor in.
Tijdens de lifthill worden we door de radio al gewaarschuwd vooral niet naar de schuur binnen te gaan (hoort bij de ‘show’ hè 😉 ) en dan gaat de baan via een bocht naar links naar beneden, zoals we eigenlijk gewend zijn van een GCI. Vervolgens gaan we een paar heuvels over. Wauw zeg, dat geeft een bak airtime. Leuk! Mijn shirt gaat er zelfs van omhoog. Och jeetje toch, gelukkig dat het niemand kan zien. Ik probeer tijdens de rit deze steeds weer naar beneden te trekken, maar dat is toch wel lastig hoor. Nog geen drie seconden later is m’n shirtje weer omhoog. Wat gaat deze baan hard zeg. Dan een bocht en we gaan weer terug met het karretje, om vervolgens toch de schuur in te gaan. Oh oh oh, we werden nog zo gewaarschuwd. Maar er gebeurt niet veel. We staan stil. Gelukkig wordt er wel een leuk liedje afgespeeld (Can’t take my eyes of you). Maar dan gaan we weer rijden om naar het stationnetje te gaan en komen er ineens vleermuizen tevoorschijn. Argh….
De baan heeft een hele hoge herhalingsfactor, dus we sluiten gewoon weer aan in de rij. Ditmaal stappen we een keer bijna achter in. Ook hier is de rit erg leuk. Al hebben we hier meer moeite met de armen in de lucht te kunnen houden. Geen idee waaraan dit ligt. Nu krijgen we overigens geen vleermuizen in de schuur, maar slangen. Ook niet prettig.
Ik wil hem eigenlijk nog een keer voorin doen. Als we de rij weer in willen gaan, vraagt Martijn aan een medewerker hoeveel verschillende filmpjes er eigenlijk zijn in de schuur. Dit blijken er drie te zijn: vleermuizen, slangen en een boom. Ze draaien steeds random en de boom is het meest uniek, omdat deze het minst gedraaid wordt. We stappen weer voor in en potjandossie, vergeet ik gewoon mijn shirt goed in te stoppen. Daar gaat ie weer hoor. Woops. En we krijgen weer slangen in de schuur.
Na drie keer vinden we het wel genoeg en lopen dan naar Beast. Dit is de langste houten achtbaan ter wereld. Hij is maar liefst 2.2 kilometer lang. Uit onze herinnering van 2006 zou het eerste gedeelte wat tam zijn, om vervolgens het tweede gedeelte er doorheen te raggen. Nou, kom maar op. We wachten een kwartier en stappen dan in op rij 2. Aangezien dit ook weer een baan is waarbij de karretjes verdeeld zijn in drie rijen en dus onder rij 1 en 3 de wielen zitten… We gaan de lifthill op en daarna naar beneden. Dit gaat toch best nog wel snel hoor. Vervolgens rijden we inderdaad wat tammetjes door het bossen. Nog wel hard hoor, maar niet superhard. Maar erg vermakelijk is het wel. Daarna de tweede lifthill. Ohjee, daar komt het! We gaan de bocht om en met een vaart rijden we op een bocht, met daarachter een tunnel af. Waaaah, dat gaat hard. En dan, zijn we er ineens alweer. Alleen die bocht na de tweede lifthill en that’s it. In mijn herinnering was Beast toch echt nog wel een stukje ruiger. Maarja, in 2006 waren we natuurlijk nog helemaal niets gewend hè. Maar bij een volgend bezoekje, zullen we deze baan nog steeds niet overslaan hoor. Daar is hij gewoon te leuk voor.
Dan lopen we door en komen we uit bij Backlot Stunt Coaster. Deze baan was er al wel in 2006, maar op de één of andere manier hebben we hem toen niet gedaan. Destijds heette deze baan ook Italian Job; Stunt Track. Juist… naar de film. In 2006 was dit park ook nog van Paramount en is in 2007 overgekocht door Cedar Fair. Je merkt nog aan alles dat er veel budget van Paramount in dit park zit. Het is allemaal gewoon af en veel theming. Als we bijna aan de beurt zijn, gaat de baan in storing. Nou zeg… We wachten nog een goed tien minuten. Een technisch mannetje is opgeroepen en het lijkt allemaal langer te duren dan ze hoopten. We besluiten ook maar uit de rij te gaan en deze gewoon later op de dag weer te proberen.
Vervolgens lopen we een plein op waar ze Firehawk en Flight of Fear hebben staan. Beide banen hebben we nog niet gedaan. We vrezen alleen een beetje voor Firehawk. Dat is namelijk een Vekoma Flying en uit ervaring weten we dat deze niet zo lekker hangt. Ten eerste lig je eerst onprettig in het stoeltje, om vervolgens bovenaan de lifthill om te draaien en dan hang je in de beugels.
Je hebt dit soort type achtbaan ook van het merk B&M en die zijn zo veel prettiger. Maar goed, we gaan hem maar doen. We bergen de tassen weer op in een kluisje en wachten dan een minuut of tien. We morgen vooraan plaatsnemen. En zoals verwacht, de rit zelf is niet zo heel prettig. In de loopings pakt hij ook nog een bak G-krachten. Ofwel, een drukkend gevoel op de maag. Snel verder naar Flight of Fear.
Dit is een achtbaan in het donker. Jeuh. We moeten hiervoor alleen wel een tijdje wachten. Gelukkig voor het grootste gedeelte binnen, in de airco. Tijdens het wachten, worden we ook getrakteerd op een soort van voorshow op de TV. Dit doet Universal-waardig aan. Dan stappen we in en worden we een soort hal in afgevuurd. Oh man, wat gaat dit lomp. Ik kets bijna elke bocht tegen Martijns schouder aan. Sorry schat… Goed, dit stukje park gaan we snel vergeten.
Inmiddels is het al over 2-en en vinden we het wel weer eens tijd voor een verfrissing. En waarmee kun je ons blij mee maken? Juist, met een biertje en lopen we naar ‘Biergarten’. Ze hebben alleen niet veel speciaals op de tap. Veel lagers. En verder een radler en corona. We bestellen twee bekers van deze laatste en gaan even relaxt op een picknickbankje zitten, onder het afdakje uiteraard. Want in de zon is het echt te warm voor. Heerlijk, deze break.
Na drie kwartier pauze, gaan we weer verder met onze achtbaanavontuur. Iets verderop zit Racer. Ze hebben een blauwe en een rode kar. Twaalf jaar geleden hebben wij de rode gedaan. Deze stond toen nog achterstevoren op de track. Jaja, destijds reed er eentje vooruit en de andere achteruit en kozen wij dus voor degene die achteruit ging. Nu gaan ze beide weer vooruit. We kiezen dus voor de blauwe. De rit is erg leuk en er staat totaal geen rij. Dus ach, doen we de rode toch ook gewoon een keer.
We hebben wat trek gekregen, maar willen eigenlijk niet een gehele maaltijd verorberen. We lopen Festhause binnen en zien daar een Panda Express. We bestellen Orange Chicken en SweetFire Chicken met noodles om te delen en gaan dan midden in de zaal zitten. Vervolgens komt er een band de stage op. Ze beginnen allerlei country covers te spelen en dat doen ze nog best goed ook nog. Erg gezellig.
Nadat we ons bordje op hebben, lopen we naar Banshee. Een B&M Inverted coaster. Als we de rij instappen, lopen we ineens langs een soort van grafsteen met de tekst 2000-2009 en een plaatje van Son of Beast.
Ohja, hier heeft Son of Beast gestaan. Ach goss… De enige houten achtbaan met een verticale looping. Zie hieronder een foto van vroeger welke we in 2006 gemaakt hebben… De baan wordt nog steeds gemist…
Wij hebben deze baan op 9 juni 2006 gedaan en op 6 juli 2006 (nog geen maand na ons bezoekje dus) gebeurde er een ongeluk mee, waarbij er 27 mensen gewond raakten. De baan werd gesloten voor onderzoek en in 2007 heropent nadat ze de looping verwijderd hadden. Echter, in 2009 bleek er toch weer een (dubieus) incident geweest te zijn, waardoor Son of Beast voorgoed sloot. We staan er dus even een momentje bij stil… en door!
We hoeven niet lang te wachten en stappen dan in op de eerste rij. Hij gaat erg soepel, al trilt hij wel. Maar de bochten en loopings gaan erg ‘smooth’. We hebben ook een ander soort beugel als we gewend zijn. Hierdoor kun je zéker niet met je oren tegen de beugel aan knallen. Erg fijn. We doen hem dus gewoon nog een keer, maar dan vanaf de vierde rij.
Nog maar drie achtbanen op de planning. De banen Vortex, Adventure Express, Invertigo en Bat slaan we bewust over. Deze hebben we in 2006 al gedaan en vinden we niet zo bijzonder. We lopen richting Camp Snoopy, want daar staan twee kinderbanen welke we nog moeten doen. Maar onderweg komen we Boo Blasters On Boo Hill tegen.
Dat is een attractie waarbij je in een karretje zit en dan met een laserpistool op doelenwitten kunt schieten en daarmee punten kunt behalen.
Maar wat is dat nou? Dat schietding werkt helemaal niet. Nee, het is geen smoes. Alle drie de pistooltjes in het karretje werken niet. Of toch wel? Ineens heb ik wat punten. Maar allememaggies hee, wat staat deze slecht afgesteld. Normaal hoor je ook nog wel iets van een geluidje als je schiet. Of je ziet een soort van straal, of puntje. Maar hiermee is het gewoon wat in de rondte schieten en hopen dan je iets raakt. Nee, deze attractie is gewoon echt verkracht joh. Dat zoiets überhaupt kan bij zo’n attractie. Goed, maar weer verder dus…
Dan staan we voor Woodstock Express. Martijn en ik stappen bij elkaar in een karretje, maar we hadden beter apart van elkaar kunnen zitten. Martijn zit helemaal klem met zijn knieën. Een man voor ons zit alleen in het karretje en wordt verzocht om zijn benen op zij te leggen. Ja, dat ziet er inderdaad een stuk beter uit. Woops. De rit zelf is best oké. Al heb ik geen idee hoe Martijns knieën ervan af gebracht hebben. Hij kan in ieder geval nog uit het bakje. Dat scheelt wel.
Dan lopen we naar Great Pumpkin Coaster. Ik had al gezien op het plattegrondje daar we daar beide te groot voor zijn. Maximale grote is namelijk 60 inch (dat is circa 1.52 meter). Maar als we het bordje lezen, zien we dat mensen boven deze lengte vergezeld moeten worden door een kind. Aha, hetzelfde dus als in Cedar Point. Gaan we zo maar weer eens kijken of we daar van die vrijstelling-vouchers kunnen halen. Alhoewel,.. eigenlijk hebben we daar niet zoveel zin. Eerst weer terug naar de ingang, om vervolgens het park weer door te moeten. En het is al zo warm. En we beginnen loom te raken. Eigenlijk willen we gewoon richting ons hotel.
Maar niet voordat we Backlot Stunt Coaster gedaan hebben. Als we daar aan komen, zien we dat hij het gelukkig weer doet. De rij is niet zo lang en mogen in het achterste karretje plaatsnemen. De rit is maar kort, maar wel leuk. In de helix krijg je ook hier weer wat G-krachten te verwerken.
Daarna lopen we nog naar Eiffeltoren. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op het park.
Eenmaal beneden, lopen we nog wat winkeltjes in, maar vinden helaas geen leuk shirtje.
We lopen het park uit en als we in de auto zitten, stellen we de navigatie in op Chili’s. Dit restaurant ligt vrij dicht in de buurt van ons hotel in Louisville. Daar hebben we op het begin van de vakantie al eens gegeten, maar toen was het alleen een soepje. Nu hebben we wel zin in iets meer. De navigatie geeft aan dat het een goed twee uur rijden is.
Als we een half uur onderweg zijn, rijden we de staat Kentucky in.
Onderweg gaat de reis voorspoedig en tanken we de auto weer vol. Rond kwart voor 9 arriveren we bij Chili’s. Het duurt even voordat we naar een plaats gewezen worden. Blijkbaar hebben ze personeelstekort, want we worden geholpen door de barman. Ik ga dit keer voor gezond: sirloin met avocado, sla en kerstomaatjes. Volgens de menukaart 420 calorieën. Martijn bestelt de Southern Smokehouse Burger. Ofwel een hamburger met sla, tomaat, augurk, bacon, kaas en gefrituurde uienringen. Ook dit duurt even voordat het voor onze neus staat. De barman is nergens te bekennen meer. Zou hij én de bar, én de bediening én de keuken doen vandaag? Das best druk, zo in je eentje. Maar waarschijnlijk lijkt het zo lang te duren, want we hebben best wat honger. Als het dan eindelijk geserveerd wordt, lijkt mijn vlees best wel aan de kleine kant. Ja, 6 oz is natuurlijk niet veel. Maar bij Texas Roadhouse is 6 oz toch wel wat groter hoor. Maarja, als je een groot stuk vlees naar binnen werkt, dan is het hele idee van gezond eten natuurlijk ook een beetje weg. Het smaakt in ieder geval erg lekker. En de portie blijkt gewoon prima genoeg te zijn. Niets te weinig eigenlijk. Beter als te veel, want dat is gewoon zonde. Dus, wat zeur ik.
Dan rijden we naar ons hotel. Deze ligt op nog geen vijf minuten rijden van Chili’s. We checken in en krijgen kamernummer 131 toegewezen. Als we in de kamer staan, ruiken we weer wat vreemds. Het ruikt niet vies, maar het ruikt erg vochtig. De lakens lijken ook wat vochtig aan te voelen. De airco heeft de hele dag aangestaan en blijkbaar maakt dat de kamer vochtig. We vragen of ze wellicht een andere kamer heeft. Ze weet het niet helemaal zeker en gaat persoonlijk wat kamers langs. Dan mogen we een kijkje nemen in een andere kamer, maar dit blijkt een Double Queen te zijn. En we hebben een King-bed geboekt. Ze denkt nog wat na wat ze dan eventueel kan doen, maar ze weet niet zeker meer of ze nog wel Kings hebben. Ze goochelt wat met kamernummers en vraagt dan of we kamernummer 133 willen bekijken.
Deze ruikt ook iets of wat vochtig, maar een stuk minder als kamernummer 131. Prima, doen we deze. We installeren de spullen en ik tik het verslag van vandaag af.
Morgen het laatste pretpark van deze vakantie: Kentucky Kingdom. Tevens ook de laatste volledige dag. Al kun je zaterdag ook wel als volledig beschouwen, aangezien we pas in de avond gaan vliegen.
Aantal gereden kilometers: 220
Aantal achtbanen: 11 (waarvan 9 nieuw voor ons)
Weertype: wederom vochtig warm