Dag 05: Valleyfair

Print Friendly, PDF & Email

Woensdag 30 mei: Eden Prairie (MN)


Het gaat steeds beter met de jetlag. We worden nog maar een goed kwartier voor wek-tijd wakker. Maar wat een heerlijk bed is dit dan ook. En het leuke is: we slapen hier twee nachten! Na een verfrissende douche (ook die is heerlijk hier, een soort rainshower) lopen we naar het ontbijt. Het lijkt wat saai te worden, aangezien we telkens hetzelfde ontbijt nuttigen. Hm, dat is niet helemaal waar. Vandaag verruilt Martijn zijn yoghurt met frootloops (deze laatste zijn er niet, dus hij moet wel) in voor een zelfgemaakte wafel met siroop.

Na een half uurtje lopen we weer terug naar de kamer. Pakken onze spullen en rijden dan naar Valleyfair. Onderweg begint het langzaam weer wat te regenen, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. We rijden het parkeerterrein op en laten ons uitgeprinte bestelling van de Cedar Fair seizoenspas zien. Hierdoor mogen we gratis parkeren. In deze vakantie bezoeken we nog drie andere parken van Cedar Fair, vandaar dat een seizoenspas de goedkoopste optie was voor ons. We blijven immers Hollanders Inmiddels is het ietsjes harder gaan regenen. Nee toch, dat is niet de afspraak! We besluiten om onze vest ook maar mee te nemen het park in. Niet dat het koud is, in tegendeel zelfs, maar in regen loop je nou eenmaal lekkerder met lange mouwen.

Bij de kassa halen we ons seizoenspas op. We mogen op de foto en schrijven onze namen op het pasje. Toch leuk om zo’n pasje te hebben. Als eerste lopen we door de bagagecheck en daarna door de kaartjes controle (pasje scannen) en dan zijn we in het park. Goed, waar gaan we als eerste heen?

IMG_4260

IMG_4262

IMG_20180530_110431220

Ik heb wat huiswerk gedaan en heb ons verslag van 8 jaar geleden even doorgelezen. Dit pretpark heeft 8 achtbanen waarvan we er al 7 gedaan hebben. Dus om ze nu weer allemaal af te gaan is niet per sé nodig. In ons verslag las ik dat we vooral gecharmeerd waren van Wild Thing en Renegade. En dat we Mad Mouse en Steel Venom vooral over moeten slaan. En de rest zit er tussenin: niet vervelend, maar saai. Of niet geweldig, maar oké.

IMG_20180530_111406017_HDR

We lopen dus als eerste naar Wild Thing. We wachten een paar beurten en mogen dan instappen. Inmiddels is het ook weer wat harder gaan regenen. Wat zijn wij blij dat we nu onze vesten aan hebben. We gaan de hoge, lange lifthill op en als we naar beneden razen prikt de regen in onze gezichten. Auw, dat doet best wel pijn ja. Snel de muts op, over mijn ogen zelfs. Ik heb dus van de gehele rit niets meegekregen… Bést een aparte ervaring. Als we net voor het stationnetje staan te wachten totdat het andere karretje weg rijdt, blijven we een hele poos wachten. Het lijkt erop dat ze storing hebben. Ohja, tuurlijk… wij wachten wel hoor, midden in de regen. Uiteindelijk na een minuut of tien rijden we naar binnen. Iedereen juicht.

We besluiten om eerst maar eens naar een lekkere kop koffie op zoek te gaan, maar van de plattegrond worden we niet veel wijzer. Het enige koffietentje wat we op de kaart kunnen vinden, zit bij de ingang. We plannen onze route via de achtbaan Cosmic Coaster, aangezien we deze als enige van het park nog niet gedaan hebben. Deze baan was er nog niet in 2010, maar is in 2011 geopend. Maar hij blijkt gesloten! De medewerker welke bij de baan staat vertelt ons dat ze niet open kunnen gaan als het regent. Nee, lijkt ons eigenlijk ook logisch. Het betreft namelijk een aangedreven baan en dat betekent dat de baan onder stroom staat. Lijkt ons niet handig in combinatie met regenwater. Hopelijk opent hij dus nog als het droog wordt. Als het tenminste droog wordt. Zal toch wel?

IMG_4284

Bij het koffietentje is het druk. Erg druk! Er staan maar twee medewerkers (de ene ontvangt de bestelling en de ander verwerkt ze), maar het schiet gewoon niet op. Na een goed twintig minuten wachten zijn we eindelijk aan de beurt. We bestellen twee cappuccino’s en zoeken een plekje buiten, aangezien de regen ondertussen is gestopt. Jeuh! Als de koffie op is, lopen we dan ook weer meteen terug naar Cosmic Coaster. Maar helaas. Nog steeds gesloten. Het mag dan wel opgehouden zijn met regenen, maar de baan zelf is nog nat.

Dan lopen we naar Renegade. Dit is een houten achtbaan van het merk GCI. Ofwel, van dezelfde makers als Troy in Toverland en Joris & de Draak in de Efteling. Renegade is van hetzelfde jaar als Troy, maar Renegade is nét een maandje ouder. Als we in het stationnetje staan, lopen we naar de tweede rij. Voor het voorste karretje is de wachtrij net wat te lang naar onze zin. Achter ons horen we wat meiden giebelen. Ze proberen contact te zoeken met een stel jongens iets verderop. Eén van de meiden vraagt aan één van de heren of hij wellicht met haar vriendin samen in een karretje wil zitten. Blijkbaar ziet de jongen dat nog zitten ook. Het desbetreffende meisje kleurt een beetje rood en geeft haar mobiel aan de jongen. Hij zet zijn telefoonnummer erin. Och, wat is dit toch aandoenlijk om te zien. Ik schat dat ze rond de 15 jaar zijn. Och, wat herken ik mezelf in deze pubers. Vroegâh stond ik net zo met vriendinnen in een pretpark. Giebel-de-giebel, op jacht naar jochies. Wat dat betreft verandert de (puber)tijd nooit.

DSC_2616

DSC_2618

DSC_2630

DSC_2651

De rit in Renegade is als vanouds top. Lekker hard door de bochten met behoorlijk wat airtime over de heuvels. Als we uit de achtbaan stappen, maken we nog wat foto’s van de baan. Jammer dat de lucht zo donker blijft, dat maakt het fotograferen toch wat lastiger. En dat terwijl het behoorlijk warm is. De vest gaat dan dus ook uit. Inmiddels is het toch alweer half 3. Jee, wat gaat de tijd toch snel. En dat terwijl we nog niet eens veel gedaan hebben. We zijn vandaag erg relaxt.

We wagen een derde poging en lopen naar Cosmic Coaster en ja hoor. De achtbaan is open! We mogen vrijwel meteen instappen. Jippie, onze coaster-bingo is weer compleet.

DSC_2668

DSC_2690

Vervolgens lopen we naar Delirious. We zien dit soort attracties wel vaker in pretparken, maar het lijkt ons zo’n raar ‘apparaat’. Wij besluiten om er een keertje in te gaan, zodat we ook weten waar we tegen ‘zeuren’. Het is een soort van ‘coaster’ wat alleen maar over de kop gaat. We stappen in en dan gaan we eerst een paar keer achteruit en daarna een paar keer vooruit over de kop. Eigenlijk is hij best leuk. Maar we zijn het er wel mee eens: langer dan vijf minuten wachten is hij niet waard.

IMG_20180530_162006905

IMG_20180530_163052021_HDR

We kijken nog even naar Steel Venom. Op zich best een leuke achtbaan, maar we herinneren ons dat we destijds in deze baan wat misselijk zijn geworden. Dus slaan hem nu dus ook maar gewoon over.

IMG_4307

Het is tijd om er vandoor te gaan.

IMG_20180530_165708050_BURST000_COVER_TOP

Via het winkeltje kopen we beide nog een shirtje en dan lopen we weer terug naar de auto. Het is – nog maar – half 5 en we stellen de Tom Tom in op een Ikea. In 2013 hebben we bij de Ikea (in Sacramento, Californië) een rugzak gekocht. Deze bevalt ons zo goed, maar inmiddels is er een labeltje af van één van de ritsen.

De navigatie geeft aan dat het 23 minuten rijden is, maar door drukte op de weg doen we er iets langer over. Eenmaal bij de Ikea maken we eerst weer een familiepas aan. Deze hebben we al eentje, maar die ligt dus thuis. Super handig, aangezien de rugzak van ‘Ikea Family’ was en je daarmee dus korting krijgt. Eenmaal boven zien we nergens een hoekje met Ikea Family meer liggen. We vragen het na aan een medewerker, maar hij begrijpt ons niet echt goed. Alhoewel, hij vertelt ons dat alle Ikea Family spullen gewoon door elkaar in de winkel verspreid liggen. Goed, dat wordt dus de gehele Ikea door zeulen. Gelukkig is het niet druk, want dan is Ikea een hel. Maar nu valt het eigenlijk wel mee. Op de bovenste verdieping vinden we niets. We spieken nog even in het restaurant wat voor eten ze hier hebben. Ja hoor, de bekende balletjes zijn ook hier te koop. Maar we blijven vandaag hier niet eten. We lopen naar beneden en vinden daar wel wat Ikea Family spullen. Ook zelfs wat rugzakken en trolley’s. Maar niet degene welke we zoeken. Helaas pindakaas dus…

Even twijfelen we of we nog terug naar de Mall of America gaan. Deze ligt tegenover de Ikea, maar nee. We zijn niet zo’n winkeltypes. Zelfs bij de outlet kopen we gericht. We stellen de Tom Tom in op een vestiging van TGI Friday’s wat op de route naar ons hotel ligt. Daar hebben we wel weer eens een keer zin in. Na ons debacle bij Friday’s Nederland in Utrecht zijn we toe aan hoe het wél moet.

Ze hebben een aanbieding met een ‘full rack spare-ribs’ of een ‘half-rack with 6oz sirloin steak’. Martijn gaat voor het eerste en ik voor het tweede. Beide uiteraard met een whiskey glace van Jack Daniels. Ook bestellen we er een biertje bij. Maar zónder alcohol! We moeten immers nog rijden. Zowel het eten als het biertje, smaakt echt prima. Gelukkig heb ik nog wat saus over, zodat ik deze kan mengen met mijn aardappelpuree. Echt, dát is pas goddelijk!

Collage_Fotor-2

Collage_Fotor

Binnen tien minuten zijn we weer terug op de kamer en begin ik aan het verslag van vandaag.

Morgen staat Paisley Park op de planning: het privélandgoed en productiecomplex van de zanger Prince. Hiervoor hebben we thuis al kaarten gekocht voor de tour van 10.10 uur. Dus dat betekent dat we niet al te laat gaan slapen, want morgen is het weer vroeg dag.

Aantal gereden kilometers: 63
Aantal achtbanen: 3
Weertype: regen en bewolking

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *