Dinsdag 5 juni: Fargo (ND) – Duluth (MN)
Voor het eerst deze vakantie snoozen we lange tijd. Half 8 is écht nog te vroeg. Pas na 8-en staan we op en gaan we naar de ontbijtruimte voor onze dagelijkse bagel, toast, yoghurt en eieren. De planning om 9 uur weg te rijden wordt helaas niet gehaald. Twee rijdagen hakt er wel in. En dan hebben we vandaag én morgen weer een lange rijdag. Note to myself: Twee nachten Duluth had beter geweest, denk ik… Of bij Fargo al. Dan hadden we vandaag of morgen een kleine rustdag ertussen zitten. Dat was ook niet verkeerd geweest. Maarja, dan hadden we ergens anders in onze planning moeten skippen. Ach, het is even doorzetten.
Om kwart voor tien checken we uit en rijden we naar het Visitor center van Fargo. Het zit gevestigd in een oud graanpakhuis. Het ziet er in ieder geval mooi uit. Als we naar binnenlopen zien we meteen links van ons de bekende chipper uit de film.
(filmpje kijken op eigen risico ? )
Het is niet eens een replica, maar het is de echte welke gebruikt is in de film. In eerste instantie heeft het centrum de chipper voor een maand geleend van iemand van de camera-crew, maar het bleek zo enorm veel publiek te trekken, dat ze de chipper uiteindelijk overgenomen hebben. We maken wat foto’s en uiteraard gaan we er zelf ook even bij staan. De receptioniste vraagt of we wellicht ook de bekende mutsen op willen zetten. Tuurlijk joh. En ze maakt een foto van ons. Heerlijk, zo fout.
Buiten het centrum, op de stoep, heb je ook nog Celebrity Walk of Fame met handafdrukken.
Daarna stellen we de navigatie in op één van de vele vuurtorens welke we willen bezoeken aan de North Shore bij Duluth. Woops, dat is dan 5.5 uur rijden! Bam! We spreken gewoon af om vaak genoeg van chauffeur te wisselen. Net voordat we de snelweg I-94 oprijden, tanken we de auto nog helemaal vol. Verder zien we een stofzuiger en besluiten hier ook gebruik van te maken. Pringles eten tijdens het autorijden geeft kruimels! We gooien 3x een kwartje in het apparaat en zuigen dan een minuut of 5 de auto uit. Vervolgens rijden we dan de I-94 weer op en niet veel later rijden we de staat Minnesota weer in.
Niet veel later verlaten we de snelweg alweer om via de US-75 naar de US-10 richting het oosten te rijden. We volgen deze weg helemaal tot aan Detroit Lakes. Daar gaan we de US-34 op. Onderweg maken we ook nog een paar keer een stop voor te wisselen van chauffeur en een toiletstop.
Daarna zijn we in de buurt van Duluth en rijden de scenic highway 61 op. Het eerste stuk is nog ‘Express way’, maar gaat al snel over in een normale highway en zien zo af en toe Lake Superior aan onze rechterkant tussen de bomen verschijnen. In Two Harbors stoppen we bij de Tourist Info. We vragen om een plattegrond van deze weg en als we vragen naar de vuurtorens die hier in de buurt staan, krijgen we uitleg waar we deze precies kunnen vinden. De eerste staat hier in Two Harbors zelf. Daarvoor moeten we ietsjes terugrijden en dan richting de kust. Als we weer naar buiten lopen, zien we een levensgrote stoel staan. Uiteraard worden daar ook foto’s van gemaakt.
We rijden naar de vuurtoren van Two Harbors, parkeren de auto en lopen dan naar het winkeltje. Om naar de vuurtoren zelf te kunnen, betalen we 5 dollar per persoon. Vanaf buiten kun je ook al wel een foto maken van de toren, maar voor de entree mogen we ook in de toren zelf, het huis van de assistent-beheerder en de Misthoorn signaal gebouw. De vuurtoren is van hout en dat geeft een prachtig authentieke uitstraling. Je kan er zelfs in slapen, er is een B&B in gevestigd. Na het bezoek aan de toren lopen we ook nog de golfbreker op. Het is een behoorlijke wandeling, maar na een dagje auto zitten is dit meer dan welkom.
Als we weer terug in de auto zijn, rijden we door naar Split Rock Lighthouse. Een goed half uurtje verder. We parkeren de auto en lopen dan het visitor center in. Het is een behoorlijk gebouw. Je kunt hier ook met een rondleiding mee. De laatste van de dag staat op het punt van vertrekken en zal een minuut of 20 in beslag nemen. Maar wij besluiten dit niet te doen. Je mag ook op eigen houtje de omgeving verkennen. We betalen de 10 dollar per persoon entree en lopen eerst door het museum. Daarna lopen we naar buiten, naar de toren. Ook hier klimmen we naar boven. Eigenlijk willen we de toren vanaf beneden, vanaf de rotsen, fotograferen en lopen de trail naar het meer. Alhoewel, via de oude tramweg kun je ook naar beneden. Laten we dat doen. Het zijn wel veel trappen naar beneden. Oef, dat naar beneden gaat, moet ook weer terug naar boven. Naja, dat is voor latere zorg.
Vanaf beneden heb je inderdaad echt een prachtig uitzicht op de vuurtoren. Wauw!
Dan lopen we weer naar boven. De trap heeft gelukkig wat tussenstukken, waardoor je even op adem kan komen. Ik besluit de treden te gaan tellen, om zo mijn gedachten af te leiden van het ‘pfff, wat is dit zwaar’. Het zijn 171 treden naar boven!
Om half 6 stappen we de auto weer in. Oorspronkelijk heb ik nog twee stops op de planning staan langs deze weg, maar we zijn er eigenlijk wat klaar mee en we besluiten om alleen de Scenic Overlook bij Silver Cliff Tunnel nog mee te pakken en de Gooseberry Falls State Park over te slaan. Oorspronkelijk heb ik óók nog een stop gepland bij Adventure Park in Duluth om daar de Alpine Coaster te doen. Maar dat bewaren we mooi voor morgen.
De Silver Cliff Tunnel ligt mooi weer op de terugweg en na een kwartier rijden, parkeren we de auto en lopen we het wandelpad op welke naast de tunnel loopt. Maar echt warm worden we hier niet van, en dat terwijl we dat wel kunnen gebruiken. Buiten is de temperatuur inmiddels gedaald naar 14 graden. Snel maar weer terug naar de auto.
Onze navigatie wordt ingesteld op een Perkins Restaurant in de buurt van ons hotel in Duluth. Daar zullen we toch wel kunnen slagen voor een gezond hapje? Iets voor half 8 arriveren we bij Perkins. Oorspronkelijk zou ik voor de Tilapia met garnaaltjes gaan. Deze heeft namelijk nog geen 500 calorieën, maarja… toen zag ik de kip, bacon en broccoli skillet. Dat ziet er erg lekker uit op het plaatje. Zo slecht kan dat toch niet zijn? Kip met rijst, toch? Martijn gaat voor de steak & paprika skillet. Het lijkt alleen een eeuwigheid te duren voordat we het voor onze neus hebben. We hebben gewoon té honger. Maar het was zeker het wachten waard. Het smaakt echt heerlijk.
Als we afrekenen, zien we dat we in een half uur besteld en gegeten hebben. Het leek zo lang, maar binnen een half uur weer buiten staan, is toch best snel. We stellen de navigatie in op ons hotel. Dit ligt toch zeker wel op 4 minuten rijden. Ja, dat kan er ook nog wel bij, na zo’n lange rit. Als we er bijna zijn, zien we een Target. Ohja, daar hadden we ook nog een boodschappenlijstje voor een vriendin van ons (mickey mouse spullen) uiteindelijk kopen wij zelf ook nog wat van deze muis.
Daarna arriveren we bij ons hotel Econo Lodge. We checken in en de receptioniste vertelt ons dat de suite exact achter haar kantoor ligt. Ohja, we hebben de suite hier geboekt! We openen de deur en,… zien een énorme ruimte. Bijna net zo groot als onze woonkamer. In een inham zit een bubbelbad en daarnaast de slaapkamer.
Snel stallen we onze spullen en duiken dan het bubbelbad in. Zo, dat is nog eens een warm welkom. Letterlijk. Veertien graden is in Nederland prima weer, maar hier voelt het echt alsof het winter is. Waarschijnlijk komt dat omdat we natuurlijk afgelopen dagen de warmte zijn gewend. Daarna tik ik het verslag nog af en na een paar afleveringen Friends (lang leve Nick @ Nite) gaan we maar eens slapen.
Morgen hebben we eerst wat dingen gepland hier in Duluth, om vervolgens zo’n 4.5 uur naar Marquette in Michigan te rijden. Tot morgen!
Aantal gereden kilometers: 560
Weertype: wat bewolkt en tussen de 14 en 19 graden.