Dinsdag 12 juni: Sandusky (OH)
En toen was het ineens kwart voor 7. Wat is het vroeg zeg. Maar voor een pretpark als Cedar Point staan wij graag zo vroeg op. Al blijven we nog wel een goed half uur liggen om op facebook en de blog de reacties te lezen. Blijft leuk. We lopen naar de ontbijtzaal en er is verrassend genoeg nog niemand aan het ontbijten, maar als we net onze bagel en toast op ons bord hebben, komen er net wat mensen aan.
We lopen weer terug naar de kamer, poetsen de tandjes en zitten om 08.15 uur in de auto, op weg naar Cedar Point. Het park zelf is om 10.00 uur pas open, maar voor hotelgasten en Premium Passholders (wij dus) is het park al om 09.00 uur geopend.
In een kwartier rijden we er heen en parkeren de auto vrij vooraan. Dat is wel een voordeel zo zeg.
Het park is nog niet open en er staat een man of 50 te wachten bij de ingang. Dan gaan de luiken open, maar morgen we nog steeds niet het park in. Na een goed tien minuten mogen we naar binnen. Woohoo. Maar dan, na een meter of 400 worden we weer geacht om te wachten. Tot 09.00 uur.
Er spreekt een man door de luidsprekers en vraagt iedereen om zichzelf om te draaien en mee te zingen met het Nationaal Volkslied. Dat klinkt eigenlijk best indrukwekkend. Vervolgens is het park geopend en rennen de voorste meteen door naar helemaal achterin het park. Dat zijn wij ook van plan, aangezien daar Steel Vengeance zit. Deze baan was vroeger van hout, maar is omgebouwd door RMC als een hybride baan en pas dit jaar geopend. Het is echt een énorm lange loop. We stappen maar door en door.
Als we na een kwartier lopen eindelijk bij de achtbaan zijn, zien we dat zich al een behoorlijke rij heeft gevormd. Ja, de hotelgasten komen natuurlijk vanuit andere ingangen en dan gaat het snel. We worden geacht om onze tassen in een kluisje op te bergen. Nou vooruit. Dit blijkt 2 dollar voor 2 uur te zijn. Jeetje, prima als ze je verplichten om je tas weg te leggen, zodat het instappen sneller gaat. Maar biedt het dan ook gratis aan. Naja ach…
We wachten exact een uur voordat we in mogen stappen. Uiteraard doen we hem vooraan. We gaan naar boven en dan loodrecht weer naar beneden. WTF, wat is dit gaaf! Vervolgens de heuvel weer op en…. een zwerm aan vliegjes in onze ogen, mond en T-shirt. Tuurlijk joh, we ontbijten gewoon nog even verder. Destijds had Mean Streak er ook al last van (de baan ligt exact langs stilstaand water), maar verder…. Wauw…. Wauw wauw wauw! Ik kan niets anders zeggen. Dit overtreft echt álles!
Als we uit de baan komen, besluiten we om de tassen maar even in het kluisje te laten en naar Maverick te lopen. Deze ligt er tenslotte vrijwel naast. Ondertussen passeren we de kraampjes van Brew & BBQ. Vanaf 14.00 uur kun je hier tickets voor kopen om verschillende bieren en BBQ-hapjes te proberen. Hm, dat klinkt wel iets voor Lin & Tijn.
Bij Maverick wachten we 40 minuten voordat we in mogen stappen. Uiteraard hier ook front. Deze baan is een jaar nadat wij er in 2006 zijn geweest geopend. Dus ook weer een nieuwe voor ons. De baan is echt geweldig. Zeker het stuk in de tunnel en dan word je nogmaals ‘afgeschoten’. Leuk effect.
Maarja, hij haalt het zeker niet bij Steel Vengeance natuurlijk. Ik denk ook wel dat na die baan alles tegen gaat vallen hahaha… Ach, de echte achtbaan fan waardeert ook ‘de kleinere’. We lopen weer terug naar Steel Vengeance om mijn tas en de cameratas uit het kluisje te halen. Vervolgens gaan we op zoek naar een plekje in de schaduw om onze cambridge repen op te eten. We hebben natuurlijk vrij vroeg ontbeten, dus nu hebben we – rond 11 uur – alweer wat honger. Aangezien we in de middag naar ‘het bier- en BBQ-festival’ gaan, eten we nu alvast de repen op. Ook wel zo verstandig zodat ze niet smelten in mijn tas.
Onze derde achtbaan wordt Millenium Force. Een baan welke we in 2006 al wel gedaan hebben. Dat was toen één van de hoogste in Amerika, maar in 12 jaar is er natuurlijk énorm veel bijgebouwd. Dus in feite is dit nu ‘een kleintje’. Het is totaal niet druk en doen deze dus uiteraard ook weer vooraan. Na 15 minuten wachten mogen we al in stappen. Voor een ‘kleintje’ vinden wij hem nog steeds erg tof hoor. We doen hem dus gewoon nóg maar een keer. Ditmaal hoeven we maar 10 minuten te wachten en stappen we een keer ergens in het midden in een karretje. Ook daar is hij tof, maar daar voel je de wind een stuk minder.
Omdat we ook hier weer onze tassen in een kluisje gedaan hebben, lopen we eerst zonder tassen naar Rougarou. Een B&M Floorless baan. In 2006 was dit nog een ‘staande achtbaan’, maar deze is dus ook verbouwd. Maar dan naar een achtbaan zonder vloer. We mogen meteen instappen en doen hem dus ook uiteraard voorin. Hm, deze baan vinden we niet zo prettig. Toch raar, want banen van het merk B&M vinden we meestal wel prettig. Maar hij schudt vooral veel en dat maakt het niet fijn.
Daarnaast zit Iron Dragon. Een hangende baan van het merk Arrow. Dit soort banen hebben ze niet zo veel meer over de wereld. Veel welke er waren zijn inmiddels gesloten en afgebroken. We moeten een beurt wachten en stappen dan helemaal achterin. Als we net zetten, wordt ons verzocht om weer uit te stappen. Blijkbaar is er een storing. We gaan weer achter het hek staan, maar er gebeurt helemaal niets. Het lege karretje gaat niet van de baan. Hierdoor zitten de mensen in het andere karretje heel lang te wachten. Ze kunnen nergens heen. Pas na een kwartier komt er beweging in. En dan mogen wij ook weer instappen.
En dan snappen we waarom er ook niet veel van dit soort banen meer zijn. Echt fijn is hij eigenlijk niet. Gaat vooral abrupt van links naar rechts… Nee, niet ons ding. Vervolgens komen we langs één van de betere banen welke Amerika rijk is: Top Thrill Dragster. De tweede hoogste coaster van de wereld. De hoogste staat in Six Flags Great Adventure bij New York City in de buurt: Kingda Ka (welke we – uiteraard – ook gedaan hebben). Maar Kingda Ka heeft schouderbeugels. Deze Top Thrill Dragster alleen heupbeugels en dat maakt de rit zó veel leuker.
We wachten een dertigtal minuten en dan mogen we aansluiten in de rij voor ‘frontseat’. We hoeven maar een beurt of twee te wachten. We stappen in, moeten een tijdje wachten voordat de lichtjes op ‘geel-geel-geel-GROEN’ gaan en… sjoef!!! Met een snelheid van 193 km/u word je afgevuurd en schiet je omhoog. Vooral in het gedeelte waarbij je in een bocht verticaal naar boven gaat, voel je in je maag. Een paar G duwt erop. En dat is een prima gevoel. Heuveltje over en weer loodrecht naar beneden met weet ik hoe snel. Na 17 seconden is het alweer gedaan. Maar wat een baan blijft dit zeg. Het is geen ingewikkelde baan. Gewoon recht naar voren, recht om hoog, heuveltje over, recht naar beneden en dan weer recht terug. Maar wat blijft het een geweldige ervaring. Maarrrr… Steel Vengeance wint het nóg steeds vandaag!
Daarna lopen we door naar Corkscrew. Een oudje, geopend in het jaar 1976.
We mogen meteen instappen. En dat hij oud is, dat merken we. Totaal niet prettig. Snel uitstappen en naar de volgende. We lopen alvast in de richting van het Bier festival. Onderweg komen we Woodstock Express tegen in Camp Snoopy. Tja, voor onze coaster counter moeten we hem nog afvinken, dus pikken we deze maar mee. Heerlijk hoor, zo’n kinderbaantje.
Daarnaast ligt Wilderness Run. En nóg kleinere baan. We staan even als enige in de rij, maar dan komt de operator naar ons toe. We zijn te lang. Uh, hoe kan dat nou? Er zit gewoon een volwassen vrouw in het karretje. Maar dan blijkt dat je hiervoor samen met een kind in moet. Alleen als volwassenen mag niet. Aha, zeg dat dan, muts. In plaats van dat we te groot zijn. Je hebt gewoon een excuus-kindje nodig voor deze baan. Jammer, dat wordt dan geen Coaster Bingo voor dit park. Een beetje teleurgesteld lopen we weer verder. Dan herinnert Martijn zich dat hij ergens gelezen heeft dat je voor deze achtbaan bij de Guest Relations een vrijstelling kunt halen. Hm, straks maar eens proberen.
Voor nu, hop hop, naar het hop! We kopen tickets en krijgen hiervoor een klein ieniemienie plastic bekertje en een boekje waarop alle biertjes en eten staat vermeld. Voor elk ticket kun je een proefglaasje laten vullen met bier, of een food sample halen. Voor drie tickets kun je een heel glas (bekertje) vol met bier krijgen. Omdat we passholders zijn, krijgen wij ook nog een ticket voor sowieso een glas bier te kunnen nuttigen. Goed, die bewaren we mooi voor morgen. Want dan staat er gewoon nóg een dagje Cedar Point op het programma.
We bekijken het aanbod en als eerste halen we een witbiertje samen met wat ribbetjes en Mac & Cheese Pulled Pork. Het smaakt echt heerlijk. Vervolgens halen we zo nog een paar keer een bier-sample en wat eten erbij. Ja, dit is wel voor Lin & Tijn weggelegd. Het is niet zo heel druk aan de tafels. Sporadisch zien we mensen een biertje bestellen. Al gaan de meeste voor steeds een groot biertje. We besluiten om wat tickets achter de hand te houden om onze laatste ronde ook met een grote te eindigen.
Nadat we genoeg gegeten en gedronken hebben, zijn we weer klaar voor een paar achtbanen. We doen Cedar Creek Mine Ride en daarna doen we een keer geen achtbaan, maar een hele grote schommel: Sky Hawk. Wat een heerlijk gevoel is dat. Jammer dat de rit maar zo kort is.
Daarna lopen we naar Gemini. In 2006 hebben we de blauwe versie gedaan en moeten dus alleen nog de rode. We mogen meteen instappen en zien dan dat de blauwe het niet eens doet. Komt dat mooi uit. Eigenlijk is dit een ‘racer’. Een baan met twee achtbanen naast elkaar en dan racen ze tegen elkaar. Maarja, als er eentje niet doet, dan is het niet echt een race he. Ach, zo in z’n eentje is hij ook best leuk om te doen.
De planning is om richting de uitgang te lopen en dan Blue Streak mee te pikken. Maar als we langs Magnum XL-200 lopen, zien we dat er maar een kwartier wachttijd is. Hm,… nah, doen we morgen wel. Vervolgens lopen wel langs Top Thrill Dragster, daar is maar 5 mins wachten. Oeh… We bergen de tassen op in een kluisje en besluiten dan om als eerste tóch naar Magnum XL-200 te lopen. Deze baan hebben we in 2006 al wel eens gedaan en toen vonden we hem wel top. In die tijd was dit echt ook een hoge baan. Het kwartiertje wachten blijkt 0 mins te zijn. We stappen in en merken dat deze baan toch ook wel zijn tijd heeft gehad. Nee, niet zo prettig meer.
Dan lopen we naar Top Thrill Dragster. Ook hier geen wachtrij meer. Alleen voor de frontrij staat een rij. Nah, dan doen we hem wel ergens in het midden. En zoef, weg zijn we weer… Voor ons zit een meisje van, ik schat een jaar of zeven, acht, samen met papa in de baan. Zo te horen is ze er nog nooit in geweest, maar wát een enthousiasme komt daaruit. De kids van hier worden gewoon met dit soort banen opgevoed. Wat een luxe.
We kijken elkaar aan… gaan we nog een keer? Tuurlijk joh, we zijn er nu toch. Ditmaal doen we hem op de tweede rij. Ook daar is hij prima. Vervolgens besluiten we om toch maar te gaan. Blue Streak zetten we gewoon op de planning voor morgen. Samen met GateKeeper en Valraven. De rest hebben we allemaal (al eens ooit) gedaan. Ja, oké… behalve Wilderness Run dan.
Als we bij Guest Service zijn, geven we aan dat we coasterfans zijn en dat we Wilderness Run ook graag zouden doen. Hij kijkt in zijn lade en vindt nog exact twee laatste vrijstellingen. Hij zet er onze naam op en de datum voor morgen. Mooi, is dat ook weer geregeld. Tof dat ze zoiets doen zeg. Nooit geweten eigenlijk. Inmiddels is het alweer half 8. Iets later dan we eigenlijk gepland hadden om naar huis te gaan. Maarja, zo is het bier in ieder geval goed gezakt. Mogen we weer gewoon legaal rijden.
Eenmaal terug bij ons hotel, lopen we naar Applebees. Deze zit gewoon tegen ons hotel aan. We hebben geen grote honger door het vele lekkere eten bij de BBQ, maar bij Applebees hebben ze altijd lekkere cocktails. Wellicht dat we een voorafje aan de bar, samen met wat drinken erbij, wel lusten. De barkeepster raadt ons de specialiteit van de dag aan, deze kosten maar 1 dollar tot 1.50 dollar. Dat is wel erg goedkoop voor een cocktail. We bestellen er ook wat mozzarella sticks en kip wontons bij. Daarna nog een ronde Bourbon & Berries voor Martijn en een Watermeloen Sangria voor mij.
Genoeg drank voor vandaag en lopen terug naar ons hotelkamer. Daar begin ik aan ons verslag en Martijn kijkt ondertussen The Matrix.
Morgen dus weer een dagje Cedar Point op de planning met de nog ontbrekende achtbanen voor ons. Voor morgenavond hebben we nog geen hotel geboekt. Waarschijnlijk wordt het ergens rondom Columbus. Dat is een goed 2.5 uur rijden. Morgen maar eens kijken wat we daarmee gaan doen
Aantal gereden kilometers: 23
Aantal achtbanen: 11 stuks (waarvan 8 nieuwe voor ons). Zo goed, Inge?
Weertype: bewolkt, maar warm