Vrijdag 15 juni: Louisville (KY) – Indianapolis (IN)
Omdat Kentucky Kingdom pas om 11.00 uur opent en we maar tot 09.00 uur kunnen ontbijten, delen we de ochtend iets anders in dan we gewend zijn. Eerst ontbijten en daarna een verfrissende douche. Bij het ontbijt is het aan de drukke kant, maar we vinden nog net een plaatsje.
Als we weer terug op de kamer zijn, gaat Martijn op zoek via choicehotels naar een hotel in Indianapolis. Onze laatste nacht. We hebben inmiddels weer wat punten gespaard (net over de 16.000), dus willen we voor vannacht weer een gratis overnachting boeken. We zien een Comfort Inn voor 12.000 punten met een Texas Roadhouse ernaast. Ja, dat is nog eens leuk voor een laatste avondje: bier & cocktails kunnen drinken. We boeken het hotel en nadat we beide weer helemaal fris & fruitig zijn, pakken we onze spullen. Het is nog maar 10.00 uur, maar het idee is om eerst naar een Dollar Tree te rijden, zodat we daar bubblewrap kunnen kopen. Wel zo handig om onze flessen wijn, sausen en weet ik nog wat allemaal meer goed in te kunnen pakken.
We checken uit en rijden dan een paar kilometer verder in de straat. Het is even zoeken naar de bubblewrap in de winkel, maar uiteindelijk vinden we het.
We kopen er gelijk wat ducktape bij. Helemaal mijn smaak: in het paars! Vervolgens rijden we naar Kentucky Kingdom, wat op een goed tien minuten rijden ligt. We rijden het terrein op en betalen 8 dollar aan parkeergeld. Op het terrein is niet alleen het pretpark gevestigd, maar ook de beursgebouwen.
Voor de ingang heeft zich al een behoorlijke rij gevormd, maar als dan de poortjes open gaan, lost het zich vanzelf snel op.
Wij laten onze online gekochte kaartjes scannen en daarna volgt de security-check. Martijn wordt aangesproken op het flesje water wat we altijd meenemen. Dit park heeft het beleid geen volle flesjes water mee te mogen nemen in het park. Het flesje mag wel leeg mee en mag overal gratis weer gevuld worden. Maar dat vinden we een beetje zonde. Het flesje water is tenslotte nog dicht en dus zo gloedje nieuw. Martijn loopt terug naar de auto om het flesje water daar weer achter te laten.
Als we in het park zijn, lopen we naar Guest Relations. Met ons online gekochte kaartjes kunnen we daar een polsbandje halen, zodat we overal gratis mogen drinken. Tja, waarom hadden we überhaupt dan een flesje water bij ons? Het park bestaat uit twee gedeeltes: door een weg is het park gescheiden van elkaar en is door middel van een loopbrug met elkaar verbonden. Op het eerste gezicht vinden we het park wat ‘vaag’ overkomen. Voor de achtbanen hoef je het niet te doen, al hebben ze hier een RMC en dat vinden wij dan wel weer de moeite om het op te nemen op onze planning.
We besluiten om als eerste naar Lighting Run te lopen. Volgens de site van RCDB betreft dit een Chance Ride Hyper GT-X. We hebben beide nog nooit van dit merk gehoord, maar het ziet eruit als een kruising tussen een Arrow en een hypercoaster. In principe mogen we meteen instappen, maar we wachten graag een paar rondes voor rij 1. Het is wel even wennen zeg, ze werken hier met één karretje en daardoor gaat het allemaal niet zo snel. Dat is erg afkicken nadat we de snelheid van Cedar Point zijn gewend. Een paar beurten voor ons, stappen twee vrij brede dames in de achtbaan. Met man-en-macht proberen ze de beugels dicht te krijgen, maar dat wil niet lukken en ze worden verzocht om weer uit te stappen. Oef, je zou daar zo op deze manier maar geconfronteerd mee worden.
Na een kwartier mogen we instappen en de rit is erg leuk. Erg soepel in de bochten, terwijl we dit niet verwacht hadden. Deze baan zal er geen prijzen mee winnen, maar voor dit park is hij zeker wel geschikt. Gewoon een leuk baantje. We halen wat te drinken (zo handig, zo’n polsbandje) en gaan in de schaduw zitten. Ja, het is weer gewoon ouderwets vochtig warm. Met nog een klein beetje drinken in de beker lopen we naar het andere gedeelte van het park. Hier zit ook het waterpark gevestigd. Op de plattegrond zien we ook dat er in het park Craft Beer Garden is. Dat klinkt wel iets voor Lin & Tijn (en nee, we zijn écht geen alcohollisten hoor!), maar het aanbod wat we graag zouden willen zien, heeft de beste man achter de toonbank niet. Wel veel onbekend spul, maar we zijn op zoek naar witbier (zoals Blue Moon of ShockTop). Er direct naast zit Hurricane Bay Beach Club en warempel, daar verkopen ze naast cocktails ook gewoon Blue Moon. Het is bijna 12 uur, maar we besluiten om eerst nog een achtbaantje te doen en daarna hier terug te keren.
We lopen naar T3, een Vekoma SLC. Dit staan over het algemeen bekend als ‘ auw-auw-auw’ banen. Maarja, alles voor de coaster-counter hè. Als we het stationnetje in stappen, worden we door een groep aangesproken om voor hun te mogen staan in de rij. Ze zijn met z’n zessen en willen graag bij elkaar in de achtbaan. Prima hoor, wij willen wel voor jullie gaan staan hoor. Dan zien we dat er op dat moment iemand vast zit in het treintje. De beugel wil niet los. Er is zelfs al iemand van de technische dienst opgetrommeld. We horen dat ze inmiddels al bijna een half uur bezig zijn. Jeetje zeg, je zou daar maar zitten. Maar gelukkig weet de technische man een manier om hem los te krijgen: hij sluit een apparaat aan op de beugels en floep!. De dames stappen uit en dan zien we ineens wie het zijn: dezelfde iets te brede dames van Lighting Run. Woopsie. Ik zou in ieder geval een andere hobby gaan zoeken als ik hen was. Maarja…
Als we instappen, merken we dat het andere stoeltjes zijn dan we normaal gewend zijn van een Vekoma SLC. Oh, dat schept hoop. Je kunt zo in ieder geval niet met je oren tegen de zijkanten klappen. Dat is waar het meestal fout bij gaat bij dit soort baantjes. Maar de hoop verdwijnt al snel. Tjee zeg, wat schokt deze baan. Vooral in de bochten en dat is zo niet prettig. Snel terug naar Hurricane Bay Beach Club. Een biertje hebben we wel verdiend. Op de tap heeft ze ook de Storm Chaser. Een speciaal gebouwen biertje voor dit park. Het is een IPA wat veel weg heeft van Blue Moon, zegt ze. We bestellen er twee van. De dame achter de tap zegt dat ze er eerst eentje tapt, zodat we kunnen proeven. Martijn vindt hem (uiteraard) lekker, maar ik ga toch veilig voor de Blue Moon. Wat een zaligheid om even hier tot rust te komen, met op de voorgrond een gedeelte van het waterpark. Alsof we écht even op vakantie zijn. Want met al die pretparken afstruinen zijn we dat natuurlijk niet. Dat is toch best wel even wat werken hoor. Op de achtergrond zien we af en toe een laag vliegende vliegtuig. Ohja, het vliegveld is hier direct naast. Geeft wel een mooi beeld zo.
Helaas gaat het biertje sneller op dan we hopen, maar een tweede nemen we toch maar niet. We lopen naar de derde achtbaan in dit park: Roller Skater. Deze ziet eruit zoals de naam doet vermoeden: als een rolschaats.
We wachten een beurt en stappen dan in, niet bij elkaar overigens. Daarvoor is het karretje net wat te klein. Daarna lopen we naar Thunder Run. Een houten achtbaan van het merk Dinn Corporation. We mogen meteen instappen. De rit zelf is prima, zoals een houten achtbaan hoort te zijn: wat rauw.
We lopen verder en halen ondertussen weer wat drinken. Bij Storm Chaster blijven we even in de schaduw en ons drankje kijken naar de baan. Hij ziet er vrij compact uit voor een RMC. Nadat we ons bekertje fris op hebben, gaan we in de rij staan. Ofja, er is eigenlijk geen rij. Behalve uiteraard voor de eerste rij. We wachten twee beurten en mogen dan instappen. Hoog is deze RMC niet en doordat hij inderdaad compact is, heb je bijna ook geen tijd om te kunnen ‘zweven’. Het airtime-effect is dus niet groot. Je wordt wel het stoeltje uitgesmeten voor dit effect, maar je belandt er ook net zo snel weer in. En dat is wel jammer. Maarja, soepel is hij wel, dus niet vervelend.
Inmiddels is het alweer 15.00 uur en vinden we het tijd om richting ons hotel te rijden. We komen tot de conclusie dat dit parkje eigenlijk toch wel erg leuk is. Helemaal niet vaag, zoals we in eerste instantie dachten. De sfeer is hier prima. Gratis drinken en tevens ook gratis zonnebrand.
Volgende keer toch maar twee nachten Louisville plannen, zodat we ook gewoon kunnen zwemmen hier. Dat lijkt ons wel relaxt. We kopen beide nog een shirtje van dit park. Martijn zelfs twee en als we dan terug bij de auto zijn, stellen we de navigatie eerst in op een Walmart op de route.
Als we een goed tien minuten onderweg zijn, rijden we de Ohio River over en daarmee zijn we meteen in de staat Indiana.
Onze laatste staat deze vakantie. Morgen rijden we Illinois weer in om vervolgens vanuit daar naar huis te gaan. Bij de Walmart kopen we nog wat laatste spullen wat op ons lijstje staat. Alhoewel, we slagen niet overal in. Moeten we morgen wederom naar de Walmart. Vervelend hoor. Dan stellen we de navigatie in op ons hotel in Indianapolis. Twee uur rijden geeft hij aan. Prima, geeft mij weer genoeg gelegenheid om aan het verslag te werken.
Als we rond half 7 bij ons hotel zijn, checken we in en krijgen we kamernummer 325 toegewezen. We hebben een suite geboekt en dat ziet er prima uit. Een zit- en kantoorgedeelte en de slaapkamer apart. We zien veel ruimte en dat is mooi. Vanavond willen we alle spullen wat we afgelopen drie weken gekocht hebben bij elkaar rapen, in wrappen waar nodig en dan in de koffer stoppen. Daarbij is ruimte wel welkom.
Als we alles, en dan bedoel ik ook echt alles, uit de auto gehaald hebben, rijden we naar de Walmart hier om de hoek. We hebben wel een schaar bij ons, maar we weten even niet meer waar deze is. En die hebben we wel nodig met de ducktape en bubblewrap. We slagen voor een lief klein paars schaartje en kijken meteen hier naar de rest van de boodschappen welke we nodig hebben. Maar helaas. Het blijft bij alleen het schaartje.
Eenmaal ‘thuis’ lopen we naar Texas Roadhouse. Naast dit restaurant zit ook een Tilted Kilt, maar deze blijkt permanent gesloten. Dat is nou jammer… We bestellen beide een 11 oz steak, maar Martijn gaat dit keer ook voor de zoete aardappel met bruine suiker en kaneel als bijgerecht. We wisten niet dat deze combi bestond, maar het blijkt erg lekker te zijn. Goed om te onthouden. De steak smaakt echt goddelijk. Ik heb een beetje blauwe kaas dressing bewaard van mijn salade. Dit smaakt ook erg goed bij mijn steak.
Als toetje bestellen we beide een cocktail. We hoeven niet te rijden, dus eindelijk kan het. Martijn gaat voor de Jamaican Cowboy en ik neem de Hurricane Margarita. We nemen er beide ook een Kicker bij. Toe maar joh, laatste avond is alles geoorloofd. Het smaakt echt té lekker.
Dan krijgen we de rekening. We leggen de credit card erbij, maar ik ben eigenlijk nog niet klaar. Ik kijk Martijn aan en hij pakt de Credit Card weer terug. Nou oké, vooruit… nog ééntje dan. Martijn gaat nu voor de Kenny’s Cooler en ik voor de Sangria Margarita. Als onze ober weer terugkomt, verontschuldigt hij zich voor het feit dat de fruitstukjes op zijn. Deze horen natuurlijk in een Sangria. Naja ach, het is hem vergeven hoor.
We lopen weer terug naar ons hotel en dan word ik me ineens een partij emotioneel. De laatste avond… dit is gewoon de laatste avond. Niet leuk! Alcohol in het bloed helpt natuurlijk ook niet mee. Maar jee zeg, het is gewoon de laatste… Het was me wel weer een avontuur hoor. Pretparken afgewisseld met natuur. Roadtrippen is toch echt wel ons ding. Ook al zitten er af en toe wat lange dagen tussen. Oké, dat mag op zich ietsjes minder. Maar het geeft zo wel een vast ritme: ontbijten met een bagel creamcheese en toast met jam, dagactiviteit, tijdens roadtrippen verslag tikken en foto’s uitzoeken, tegen 21.00 uur aankomen bij hotel, eten, tijdens Friends op Nick@Nite het verslag up to date maken en slapen.
Eenmaal terug op de kamer pakken we alle spullen uit welke we gekocht hebben, wrappen we wat boodschapjes en checken we in voor de vlucht van morgen.
Omdat we pas om 21.20 uur vliegen, hebben we nog een lange dag voor de boeg. Als eerste is het een drie uurtjes terugrijden naar Chicago en daar zullen we nog een Outlet Center bezoeken, aangezien ik nog niet al mijn kleding bij elkaar heb geshopt.
Aantal gereden kilometers: 235
Aantal achtbanen: 5
Weertype: en alweer vochtig warm