Woensdag 13 juni: Sandusky (OH) – Cincinnati (OH)
Oh, wat is dat lekker zeg: uitslapen! We zijn erg blij dat we vandaag de ‘early entry’ skippen. Rustig pakken we onze spullen en checken om kwart over 10 uit. Dan rijden we naar Perkins voor ons ontbijtje vandaag. Zo te zien heeft het vannacht geregend en de bewolking is nog erger dan gisteren. Hm, vandaag stond er eigenlijk op de planning om veel foto’s te maken, omdat het gisteren ook niet zo’n denderend weer was. Naja, we zullen zien.
Martijn bestelt ‘The Everything’ en ik ga voor de ‘Hearty Harvest’. Ben ik even gezond bezig, al zeg ik het zelf. Afgezien het feit dat ik wat hashbrowns bij Martijn van het bordje pik en de jus d’orange zal ook niet versgeperst zijn, maar uit een pak komen. Maar toch… Het smaakt in ieder geval verrukkelijk.
Dan rijden we weer naar Cedar Point. Het park heeft vandaag nog minstens vier achtbanen op het programma om onze Coaster Bingo compleet te maken. En voor de rest zien we wel of we nog extra banen gaan doen. We parkeren uiteraard iets verder weg dan gisteren, al vind ik de afstand nog steeds meevallen. We lopen naar binnen en als eerste gaan we naar GateKeeper. Een B&M Wingcoaster.
We bergen onze tassen weer in een kluisje en sluiten dan aan in de rij. We wachten net geen half uur en stappen dan in het tweede karretje. De rij voor het eerste karretje vinden we net wat te lang. De rit zelf is erg leuk. Eigenlijk willen we hem nog wel een keer doen, maar daarvoor is de rij inmiddels te veel voor toegenomen. Naast GateKeeper staat Wicked Twister. Een Intamin Impulse Coaster. Maar zelf noemen we deze altijd de ‘Gekke Wokkel’. Deze hebben we in 2006 ook al gedaan, maar is gewoon leuk om te doen. Er staat aangegeven dat er een kwartier wachttijd is, maar als we eenmaal de rij in lopen vragen we ons af hoe ze aan die tijd komen. Er staat totaal geen rij en mogen direct instappen. We stappen bijna in het achterste karretje. Bij dit soort banen is óf voorin óf achterin het leukst, omdat je dan ofwel vooruit het hoogst gaat, ofwel achteruit het hoogst. De operator vraagt of we klaar zijn en dan telt ze af. Three, two, one… bam… weg zijn we. Ja, leuk.
We halen onze tassen weer op en lopen dan naar Blue Streak. De tweede coaster welke we nog af moeten strepen vandaag. Blue Streak is een houten achtbaan van het merk PTC. Al een oudje, aangezien deze geopend is in 1964. We wachten een goed twintig minuten en gaan dan in het midden van het karretje zitten. De karretjes zijn namelijk opgedeeld in drie rijen per kar. De voorste en achterste zitten boven de willen. De middelste niet. Uit ervaring weten we dat ‘oud hout’ niet prettig is boven de wielen. Maar de rit is ook hier in het midden niet fijn. Hij is vooral in de bochten wat lomp. Maar de kids voor ons lijken daar maling aan te hebben. Sterker nog, ze schreeuwen het uit dat ze nog een keer willen en smeken de ouders voor nog een ritje. Worden wij nou te oud hiervoor dan? Of zijn we gewoon te verwend? Laten we het maar op het laatste houden…
Naast Blue Streak zit Valravn. De derde coaster welke we nog af moeten strepen. Dit is een B&M Dive Coaster. Zeg maar zo’n zelfde soort als de Baron in de Efteling. Maar dan een stukje hoger en langer. De tassen worden weer opgeborgen in een kluisje en gaan dan in de rij staan. Beetje jammer dat de rij niet overdekt is, want inmiddels is de zon gaan schijnen en niet zo’n beetje ook. Doordat het vannacht geregend heeft, voelt het allemaal erg vochtig en plakkerig aan. Het zweet gutst gewoon van mijn voorhoofd. We wachten circa 25 minuten en sluiten dan aan in de rij voor de eerste rij. Bij zo’n ‘val-coaster’ wil je hem uiteraard wel op de eerste rij doen. Gelukkig heeft elke rij 8 stoeltjes, dus dat er een man of 15 voor ons staat is niet erg. Na twee beurten wachten mogen wij al.
Wat een heerlijke baan is dit toch. Al vinden we Sheikra in Busch Gardens Tampa toch nét wat leuker. De aankleding daarvan is vooral beter. Maar evengoed, is deze toch ook wel erg leuk. Voor de meetellers onder ons, we hoeven nog maar één achtbaan te doen om onze Coaster Bingo te halen. En dat is de kiddie coaster waar we gisteren niet in mochten omdat we geen kind bij ons hadden. Nou hebben we daar voor vandaag mooi vrijstellingskaartjes voor. Ha!
Onderweg besluiten we om onze Cambridge repen te eten. En waar kun je dit nou beter doen dan op de tribune bij Top Thrill Dragster? Na een karretje of vijf is het ineens stil. Er staat een kar klaar met mensen, maar ze worden weer naar achteren toe gereden. TTD blijkt een storing te hebben. Al gokken we erop dat dit komt door de harde wind. Het mag dan prima weer zijn, maar blijkbaar waait het daarboven toch te erg. Dan lopen we maar verder. In Camp Snoopy staat de kiddie-coaster Wilderness Run. Gelukkig is het niet druk.
We laten onze vouchers zien en mogen dan instappen. Uiteraard moeten Martijn en ik wel apart van elkaar zitten, want de karretjes zijn veel te klein om samen naast elkaar te zitten. We gaan een rondje en wieeee… Kijk ons eens blij zijn. De operator vraagt of we nog een keer willen. Tuurlijk joh. Al wil het jongetje met zijn moeder in het derde karretje er toch we uit. Ze laten hem eruit en wij mogen gewoon nog een keer. Na deze tweede keer stappen we uit. Alhoewel… dat is nog wel even een uitdaging voor Martijn. Zijn knieën zitten helemaal vast door de beugel. Hij kan zich totaal niet bewegen met z’n benen. Met man en macht proberen ze de benen van hem te duwen zodat de beugel er weer overheen kan. Maar het wil niet lukken. Goed, en nu? Voet misschien daar? Nee, dat gaat ook niet. Ehm… en als je nu… ja! Het lukt! Het zag er wellicht knullig uit, maar hey… wij hebben een Coaster Bingo! Woohoo!
Inmiddels is het al na 2-en en we hebben nog twee gratis bonnen voor een biertje over. Maarja, eigenlijk verwachten we dat we bijna klaar zijn in dit park. Oorspronkelijk stond er op de planning om vannacht te slapen in Columbus. Een twee uur rijden hier vandaan. En dan morgenvroeg niet al te laat weg, omdat het vanaf Columbus anderhalf uur rijden is naar Kings Island. Maarja, nu we redelijk vroeg klaar zijn hier. Kunnen we ook gewoon doorrijden naar Cincinnati, zodat we morgenochtend niet zo lang meer hoeven te rijden. Dus als we nu een biertje gaan doen, dan is die nog niet gezakt voordat wij in de auto stappen. Laten we verstandig zijn en kijken of we de bonnen ook kunnen omwisselen voor gewoon een frisje. Maar dat blijkt nog niet zo makkelijk. Op het bonnetje staat duidelijk dat het bedoeld is voor bier en dus niet voor frisdrank. En dat terwijl je zou denken dat ze meer ‘winst’ maken als ze gewoon frisdrank geven in plaats van bier. Het meiske van de ‘snackbar’ gaat het vragen aan haar supervisor, maar schudt nee maar zegt daarbij: ik kan jullie wel twee bekertjes geven maar met kanttekening dat het eigenlijk bedoeld is voor bier. We snappen even niet wat ze nu bedoeld. Die bekertjes hebben ze tenslotte ook bij de bierstandjes. We staan wat beduusd om ons heen te kijken en ze wijst naar de frisdrank fontein. “Jullie willen toch gewoon drinken…. Nou, pak maar gerust, maar wel met een kanttekening dat het bedoeld is voor bier”. Ow… dát bedoelt ze. Wat aardig van haar. Wat een service. We mogen dus gewoon gratis fris aftappen. Dit zal je in Nederland niet snel meemaken… En het smaakt echt heerlijk verfrissend. Onze bierbonnen hebben we niet in hoeven te leveren. Laten we dan daarmee iemand blijk maken. Weggooien is zonde. Op een bankje zien we een stel zitten met een polsbandje voor het Bier en BBQ Festival en zijn aandachtig het boekje aan het doornemen wat te kiezen. Martijn geeft onze bonnen aan hun en ze reageren erg enthousiast. Fijn, toch weer mensen blij gemaakt vandaag.
Omdat we nu vrij dicht in de buurt zijn van Steel Vengeance, kijken we even hoe lang de wachttijd is. Hm, anderhalf uur. Nee, laten we dat niet doen. Anders zijn we nog niet op tijd weg. Wel maken we wederom wat foto’s en lopen dan om de hoek een winkel binnen.
Martijn heeft hier namelijk een leuk shirtje gezien. Maar helaas, zijn maat hebben ze hier niet meer. Maar gelukkig vindt hij ook een ander leuk shirtje. We vragen nog wel even na of ze misschien in een andere winkel in het park hetzelfde shirtje hebben. En de jongen vermoedt dat ze deze wellicht wel bij de winkel bij Steel Vengeance ligt, dus lopen we weer terug. Maar helaas. Daar hebben ze alleen shirtjes van Steel Vengeance. Toch maar weer terug naar die andere winkel, waar Martijn het shirtje van z’n tweede keuze koopt.
Dan lopen we terug naar de ingang. Onderweg komen we nog langs Gemini. Gisteren hebben we de rode versie gedaan, maar nu rijdt ook de blauwe versie. Doen we die toch ook maar vandaag. Weten we zeker dat we ze allebei hebben gedaan. We wachten een tien minuten en stappen dan in. Vandaag rijden ze beide tegelijk en dat geeft wel een leuk effect. Het lijkt alsof wij voorlopen op de rode. Wij gaan een stuk sneller na de heuvel naar beneden. Maar vervolgens hebben zij de binnenbocht en halen ze ons weer in. De volgende bocht is voor ons en zo gaat het de hele rit door. Dan lopen wij voor en dan zij weer. Maar, uiteindelijk winnen wij. Jeuh!
Dan lopen we weer langs Top Thrill Dragster. Nog steeds in storing! Jeetje zeg, wat zijn wij blij dat we deze gisteren al een paar keer gedaan hebben. Vervolgens lopen we langs weer een winkel met shirtjes en daar ziet Martijn het shirtje van zijn eerste keuze met wél zijn maat. Nou zeg. We vragen aan de kassa of we het shirtje mogen omruilen, maar dit blijkt nog niet zo makkelijk. Ze kan het andere shirtje niet scannen, omdat ze die niet in deze winkel verkopen. We zullen hiervoor terug moeten naar de winkel waar we hem gehaald hebben. What the… dat is helemaal aan de andere kant van het park! Oh my… Wel kopen we nu het andere shirtje en zijn dan weer op weg naar het andere winkeltje. Daar gaat onze planning voor op tijd weg te gaan. Ja, zo halen we onze stappen wel. Maar het zou fijner zijn geweest als het niet zo warm was erbij. De voeten beginnen langzaamaan ook moe te worden. Ze zwellen ook nog eens behoorlijk op met dit weer.
Als we bij het andere winkeltje aankomen, vragen we aan het meisje achter de toonbank of we het shirtje terug kunnen geven. Ze kijkt er erg moeilijk bij. Zeg schat, we hebben dit shirtje nog geen half uur geleden bij jou gekocht. Ze belt naar haar supervisor om te vragen of ze hierheen kan komen. Het blijkt dat ze wel spullen mag verkopen, maar geld teruggeven, dat mag alleen haar meerdere. Ook prima. Binnen vijf minuten is haar supervisor er en krijgen we ons geld teruggestort op de creditcard.
We besluiten om de weg terug via de andere kant van het park te lopen. De weg via Top Thrill Dragster kennen we nu wel. Het is ietsjes om, maar het is wel het mooiere gedeelte van het park. Veel groen ook. Het heeft wel iets weg van Dollywood zo. Zeker met al die houten kraampjes. Dan zien we een kraampje waar ze ijs en milkshakes verkopen. Oef, daar hebben we eigenlijk wel behoefte aan. In eerste instantie willen we voor een milkshake gaan, maar als we dan zien hoeveel calorieën deze heeft…. 1160! Dat is toch wel een beetje veel van het goede. Een ijsje heeft er maar 220 stuks. Nou, laten we daar dan maar voor gaan.
Het eet alleen een stuk moeilijker dan gedacht. Het smelt waar je bij staat. Niet bij te houden met likken… Snel wat servetten halen. Maar het drupt er aan alle kanten af. Wat een bende wordt het. Maar lekker is het wel! Als we bijna bij de uitgang zijn, lopen we nog een laatste winkel binnen met shirtjes. Vanochtend heb ik hier namelijk een leuk shirtje gezien. Gelukkig hebben ze mijn maat nog. We zien ook nog wat andere toepasselijke shirtjes, maar die laat ik hangen.
Dan lopen we om half 5 het park uit. Toch wel een heel stuk later dan gepland. Hadden we alsnog gewoon een biertje kunnen nemen om 14.00 uur. Naja ach, een dagje zonder alcohol is ook niet verkeerd. Alhoewel…
Goed, waar gaan we heen is het volgende punt. In de auto bekijken we het hotelcouponnenboekje en daar staat een Comfort Inn in voor 55 dollar bij Mason. Als we het adres in de navigatie tikken, blijkt dat dit bijna 4 uur rijden is. Terwijl we eigenlijk 3.5 uur hadden ingecalculeerd. Maarja ach… vier uur rijden is een makkie voor ons. We rijden Sandusky uit en dan bedenken we dat het wellicht handiger is om de navigatie op het adres te zetten waar we willen eten. In mijn ‘roadbook’ heb ik namelijk thuis al opgezocht naar restaurantvoorkeuren. En Brio Tuscan Grille komen we alleen tegen in Columbus of in Cincinnati tijdens onze route. Ik stel daarom de navigatie in op een Brio in Columbus, dat is mooi in het midden van de autorit. De eerste twee uur rijdt Martijn, zodat ik ons verslag kan tikken op de laptop. Vanaf Columbus neem ik het stuur over.
Als we net voor Columbus de afslag moeten nemen voor Brio, is het even zoeken waar het precies zit. Dit blijkt bij de Polaris Mall te zijn. Voordat we naar het restaurant lopen, pak ik nog even mijn borstel uit de koffer. Ik heb coasterhaar en daarmee kan ik natuurlijk niet het restaurant in lopen. Het is niet erg druk bij Brio en bestellen beide de carpaccio. Voor dit gerecht staat Brio tenslotte op ons lijstje. Het staat onder ‘small plates’, maar dat is het ábsoluut niet. De ober vraagt wat we als hoofdgerecht willen, maar we geven aan dit na de carpaccio te bekijken. Dat vindt hij een uitstekend plan.
Dan komen de bekende grote borden voor onze neus. Wauw, wat ziet er dat toch altijd weer indrukwekkend uit. En het smaakt ook nog eens voortreffelijk.
De vorige keer dat we bij Brio waren, hadden we na de carpaccio ieder een salade genomen. Maar nu hebben we eigenlijk wel zin in pasta. Maarja, een groot bord pasta is weer juist te veel van het goede. We vragen of we de Pasta Pesto ook mogen delen. Uiteraard mag dit. Na een minuut of tien worden twee kleine bordjes pasta gebracht. Oh, dat is nog eens handig. In plaats dat we van één groot bord samen moeten doen, krijgen we gewoon ieder een bord. Alleen is de portie wat kleiner. Ook dit smaakt erg lekker. Goede keuze om het hoofdgerecht samen te delen.
Voordat we teruglopen naar de auto, lopen we de mall nog even in en bezoeken we de Disney winkel. Daar zien we iets waar we al een tijdje naar op zoek zijn: een siliconen pannenkoek/eier vorm. Thuis hebben we er al eentje, maar als je twee eieren wil bakken, is een extra siliconen ding makkelijker. Alleen zitten er hier ook nog twee andere figuurtjes bij. Ach joh, des te meer verschillende eieren om te bakken.
Ondertussen kijken we op internet wat het normale tarief is van ons hotel waarvoor we een bonnetje van 55 dollar hebben. Dit blijkt 74 dollar voor een Queenbed te zijn en 83 voor een Kingbed.
Eenmaal terug in de auto, stellen we de navigatie in op het adres van de Comfort Inn waar we heen willen. Nog anderhalf uur rijden. Prima. Als we net een half uur onderweg zijn, begint het wat te schemeren en wordt het snel donker. Dat rijdt niet heel prettig. Zeker niet als we ook nog eens een dood hertje langs de weg zien liggen. Als we een goed vijf minuten van ons hotel verwijderd zijn, zien we links van ons Kings Island liggen. Zo zeg, dát is dichtbij. Hoeven we morgen niet zo heel vroeg op. Erg fijn. Gelukkig komen we gewoon heelhuids aan bij het hotel. Met het bonnetje op zak lopen we naar binnen. We vragen eerst of hij kamers beschikbaar heeft en wat de prijs van een kamer met een Kingbed is. Dat is 99 dollar. Oké, en wat kost het met Triple A rate (ANWB-korting dus), dan kost het 94 dollar. Oké, en wat kost het met dit bonnetje? Dat zijn de kosten voor een kamer met een Queenbed, voor een Kingbed rekenen we daar 20 dollar bij. Ofwel: 75 dollar. Dat klinkt uitstekend in onze oren. Dat is toch zeker wel 8 dollar goedkoper dan dat we het via internet geboekt zouden hebben. Top.
We krijgen kamernummer 237 en gaan op zoek naar een trolley voor de koffers te vervoeren. Dit blijkt nog niet zo makkelijker. Ergens halverwege het hotel zit de lift en gelukkig staat daar ook een trolley. We laden onze spullen op de trolley en brengen deze naar onze kamer, welke er weer prima uitziet.
Morgen dus ons een-na-laatste pretpark van de vakantie. Jeetje, wat gaat dat hard ineens zeg. Zaterdag vliegen we alweer naar huis. Kings Island zijn we in 2006 ook nog geweest, maar hebben toen niet alle achtbanen gedaan. En er zijn ondertussen ook nog vier nieuwe banen bijgebouwd. Dus het wordt weer een leuk dagje voor ons
Aantal gereden kilometers: 347
Aantal achtbanen: 6 (waarvan 4 nieuw)
Weertype: vochtig warm