Dag 04: Mt. Olympus & Mall of America (Nickelodeon Universe)

Print Friendly, PDF & Email

Dinsdag 29 mei: Wisconsin Dells (WI) – Eden Prairie (MN)


Een half uur voordat de wekker gaat worden we wakker. Gelukkig, we hebben goed geslapen. We lezen de reacties op de blog. Het zijn er dit keer enorm veel! Blijkbaar helpt het om wat spanning in de blog te verwerken (maar nee, liever niet meer zulke spanning hoor!) We staan op en lopen dan naar het ontbijt. We zijn de enige. Wat een verschil met gisteren. Het ontbijt is tot 09.00 uur en iets voor 9 vraagt de man van het hotel of we wellicht nog iets willen eten. Nee hoor, we zijn klaar. Erg vriendelijk dat hij het nog vraagt. We hebben ook wel eens een hotel meegemaakt waarbij vijf minuten voor tijd alles al opgeruimd werd en als je dan nog iets wilde hebben, dat je dan een snauw kreeg van d’r. 

Omdat Mt. Olympus pas om 10.00 uur opent en we natuurlijk op nog geen vijf minuten rijden er vanaf zitten, hebben we nog wat tijd over op de kamer. Deze wordt al internettend en TV kijkend doorgebracht. Om kwart voor tien lopen we met onze spullen naar de auto. Als we wegrijden, vraag ik Martijn of hij wel uitgecheckt heeft. Woeps, waren we dat bijna vergeten. Gelukkig staan we nog op het parkeerterrein van het hotel.

IMG_4217

Daarna rijden we naar Mount Olympus. We betalen 20 dollar aan parkeergeld en rijden dan het parkeerterrein op. Het ziet er naar uit dat het niet zo druk is. Wel staat er een behoorlijke rij met schoolbussen. Maar wij vermoeden dat deze vooral voor het waterpark komen. Mount Olympus heeft een heel resort met hotels en een zwemparadijs. Ik weet nog van de vorige keer dat ik spijt had mijn zwemspullen niet uit de koffer gehaald te hebben. Ditmaal liggen ze mooi in een tas achterin. Gisteren al gedaan… Echter, we hebben vandaag een drukke dag (en we moeten nog een behoorlijk eindje rijden). Oorspronkelijk stond dit parkje natuurlijk gisteren op de planning en dan had ik met gemak nog even kunnen zwemmen, maar helaas. Ik verwacht niet dat we daar vandaag nog tijd voor hebben.

DSC_2521

Entree hebben we thuis al gekocht. We krijgen een polsbandje om en lopen dan naar binnen waar we meteen geconfronteerd worden met het vele hout wat dit parkje ons te bieden heeft. Acht jaar geleden stonden hier vier houten banen en twee stalen. Eén van deze stalen banen is helaas verdwenen. Ofja, helaas… dat was maar een simpele muisbaan. Dus zo’n ramp is het niet. Wel waren destijds twee houten banen gesloten. Het ziet er naar uit dat ze nu allemaal open zijn. Top!

DSC_2429

Als eerste doen we Zeus. Een houten baan van het merk CCI. Deze was dus acht jaar geleden gesloten. Nu kunnen we hem wel doen. We mogen vrijwel meteen instappen. Echter willen we hem voorin doen en wachten daardoor nog twee beurten. Als we gaan zitten, zeg ik tegen Martijn dat ik blij ben dat ik toch wat afgevallen ben. Het karretje is namelijk met een tussenschot afgesplitst van elkaar. Twee jaar geleden deden we rondje Noordoost en daar was ik een kilo of 20 zwaarder. Daardoor moest ik telkens in dit soort banen op één bil zitten. Ik kan je vertellen: dat is alles behalve prettig! Helemaal trots op mezelf dat ik nu gewoon zonder enig probleem in een achtbaan kan. En het wachten was het zeker waard. Ja, leuke baan!

DSC_2443

Daarna lopen we meteen door naar de volgende baan: Hades 360. Acht jaar geleden hebben we deze baan wél gedaan, echter hebben ze er nu een zijwaartse looping erin verwerkt. Vandaar de toevoeging ‘360’ bij de naam. Het duurt alleen behoorlijk lang voordat we in het stationnetje zijn. Het duurt ook steeds een behoorlijke tijd voordat we weer een trein zien rijden. Als we na een half uur wachten eindelijk boven in het stationnetje zijn, lopen we naar het eerste karretje. Nog twee stelletjes voor ons. En dan zien we ook waarom het allemaal zo lang duurt. Het personeel is echt het meest trage wat we ooit gezien hebben. Er hoeft maar één probleem met de beugels te zijn en ze moeten weer helemaal opnieuw beginnen met controleren van álle beugels. En als er nog een plekje vrij is naast iemand, wordt er gevraagd in de rij of er wellicht een ‘single rider’ is, want zolang het plaatsje niet opgevuld is, mogen ze niet rijden. Wat een onzin zeg. Tuurlijk mag dat wel. Maar nee, ze willen écht één persoon hebben om het ‘gat’ op te vullen. Gelukkig is er iemand die zich daarvoor opoffert. Maar als dat telkens zo gaat, snap ik wel waarom het zo lang duurt. Maak dan een aparte rij ook voor de ‘single riders’. Maarja, wie zijn wij he?

Als we bijna aan de beurt zijn, lijkt het er zelfs op dat er een storing is. De trein wil gewoon niet weg. Hij geeft een storing dat één van de beugels niet goed dicht zit, maar na keer-op-keer iedereen controleren blijft hij in storing staan. Er wordt zelfs een techneut opgeroepen. Uiteindelijk vinden ze de oplossing. De jongen in karretje nummer 6 blijkt nét wat te breed te zijn. Woops. Zelfs dát heb ik twee jaar geleden niet eens meegemaakt. Gelukkig.

Echter, nu de jongen uit de achtbaan moet stappen, is er nog een plekje vrijgekomen. Ohja, tuurlijk. Dat moet weer gevuld worden. En er wordt weer geleurd naar een single rider. Maar de techneut zegt dat er ook wel gereden kan worden zonder deze opvullen. Ja, d’oh!

IMG_4228

Uiteindelijk, na 55 minuten wachten, mogen wij instappen. Maar ook als wij er in zitten duurt het weer een tijd voordat we weg zijn. Er blijkt wederom één plek vrij te zijn en er wordt uiteraard weer gezocht naar een single rider. Dikke zucht. Dat hoeft niet! Echt niet! Maar nee,.. we wachten even en er is weer een vrijwilliger die zich opoffert. Mooi, kunnen we eindelijk weg.

DSC_2456

Vanuit het stationnetje ga je meteen omlaag en na een paar rondes uiteindelijk de lifthill op. We gaan erg hoog en vervolgens gaan we weer verticaal naar beneden en meteen onder de grond. Deze baan loopt namelijk gedeeltelijk onder het parkeerterrein. In de tunnel geeft het een enorme herrie en we gaan hard. Echt heel erg hard. Wauw! Erg subtiel is het allemaal niet, maar in dit geval vergeven we Hades het. Als we de tunnel uitkomen, gaan we direct de zijwaartse looping in en daarna nog een keer in een hele steile bocht om vervolgens weer onder het parkeerterrein te komen. Wauw, wat een gaaf effect zo onder de grond. Deze baan staat op nummer 5 van de hoogste (houten) achtbanen ter wereld volgens de RCDB.com (rollercoasterdatabase).

De volgende houten achtbaan is Pegasus. Deze was in 2010 ook gesloten, maar vandaag is hij open. We mogen meteen instappen, maar leuk vinden we hem eigenlijk niet. Hij gaat in een rondje, maar de bochten zijn zo abrupt, zo onsubtiel. Je zou bijna je rug erdoor breken.

DSC_2488

Goed, snel weer verder. Naast deze baan staat Little Titans. Een stalen baan van het merk E&F Miller. Maar we zijn er te groot voor. Hij ziet er ook echt uit voor de kleintjes ja. Jammer, want hierdoor hebben we geen coasterbingo voor dit park.

DSC_2492

We lopen verder en zien dan dat de houten achtbaan Cyclops het niet doet. Er staat ‘delayed’ op het bord, dus wellicht dat deze later de dag nog open gaat. Maar mocht dit niet het geval zijn, is het niet zo’n ramp voor ons. Want deze hebben we acht jaar geleden al eens gedaan. Jammer, maar niet erg dus.

Inmiddels hebben we wel enorme dorst gekregen en gaan op zoek naar wat bier. Alhoewel, we moeten nog een behoorlijk stuk rijden. Misschien is zonder alcohol dan beter. Maar helaas, ze hebben nergens bier zonder alcohol. We besluiten dat een glaasje fris dan ook wel de dorst zal lessen. We bestellen een flesje Sierra Mist en vragen twee bekertjes met ijs en een rietje erbij. Wat een heerlijke verfrissing.

We lopen weer terug en blijven even kijken bij het zwembad. Ik sta er net zo beteuterd bij als de vorige keer. Oh, wat had ik graag even een duik genomen. Maarja, we moeten nog 3.5 uur rijden naar Minneapolis en daar hebben we ook nog een heel programma voor vandaag staan. Ik beloof mezelf dat als we de volgende keer hier naar toe gaan, dat we dan twee nachten hier in het resort verblijven. Wisconsin Dells zelf ziet er ook best gezellig uit.

DSC_2504

Cyclops ziet er nog steeds erg dicht uit. Naja ach, dan gaan we maar naar de uitgang. Wel via Hades 360. Er staat nu totaal geen rij meer! Zeker nu we hem niet voorin willen doen, kunnen we meteen instappen. Wel met de nodige vertraging natuurlijk, want doorwerken doen ze nog steeds niet. Ook deze tweede keer is hij top. Al heeft Martijn wel wat rugpijn ervan gekregen.

Als we het park verlaten, maken we nog wat foto’s van de drop van Hades 360 en rijden dan naar de andere kant van het parkeerterrein. Vanaf daar heb je een mooi fotopunt van de zijwaartse looping.

DSC_2537

DSC_2548

DSC_2553

Iets voor twee rijden we het parkeerterrein af en zijn we onderweg naar Minneapolis. Volgens de navigatie een rit van 3.5 uur. Geeft mij mooi de tijd om weer aan het verslag te werken. Als we ruim een uur onderweg zijn, stoppen we even voor een plasje en kopen we wat Cheez It uit de automaat. Voor een lekkere bite tijdens de autorit.

Martijn oppert het idee dat ik wellicht GTST kan kijken via de tablet. Het is immers doordeweeks, dus Martijn heeft twee afleveringen kunnen downloaden van de Videoland-app. Goed idee, Tijn! Ik plug mijn oordopjes in en een goed 24 minuten ben ik even weg.

Na één aflevering heeft Martijn twee uur gereden en moeten we er dus nog anderhalf. We slaan af bij een exit en parkeren de auto bij de Mac Donalds. We checken snel of de wifi vanaf de parkeerplaats het doet, maar helaas. Naar binnen gaan hebben we niet zo’n zin in, dus ik neem het stuur over van Martijn. Als we weer op de snelweg zitten, zoekt hij alvast wat foto’s uit. Bespaart weer wat tijd straks. In de verte zien we grote donkere wolken opdoemen en we zien af en toe een bliksemschicht. Uiteindelijk rijden we de regenbui in. Wat gaat het te keer zeg. Op de planning staat als eerste de Sculpture Garden, maar als het zo regent is daar natuurlijk ook niet veel aan. Dan rijden we Minnesota binnen. Nu zien we wel het welkomstbord, echter een foto ervan maken is niet te doen. Het regent gewoon te hard, waardoor je het bord niet goed scherp kunt stellen.

Als we St. Paul inrijden, begint het verkeer langzaamaan wat drukker te worden. Uiteindelijk belanden we dan ook in een file. Iets na half 6 zijn we bij de tuin. Het museum is al gesloten, al waren we toch al niet van plan om daar heen te gaan. We parkeren de auto langs de weg en pakken de plu’s. We komen eigenlijk maar voor één beeld hier en dat is de grote lepel met de kers. Het is enorm lastig foto’s maken, met in de ene hand de plu en in de andere hand de camera. Normaal gesproken gebruik ik twee handen voor foto’s te maken, immers… met de tweede hand gebruik ik de zoom. Het is een beetje behelpen, maar het lukt aardig.

DSC_2563

DSC_2580

DSC_2582

Snel maar weer terug naar de auto. Volgende bestemming: Mall of America. Eén van de grootste overdekte winkelcentra van Amerika. Midden in dit centrum bevindt zich Nickelodeon Universe. Een pretparkje met vijf achtbanen (waarvan vier voor ons, aangezien één daarvan voor de kleintjes is). We rijden er heen in ca 25 minuten. Onderweg is het nog steeds druk en dat het zo regent, helpt natuurlijk ook niet. Gelukkig is het bij het winkelcentrum overdekt parkeren.

We lopen het winkelcentrum in en gaan dan als eerste op zoek naar het toilet, want dat is nodig! Daarna bekijken we de plattegrond van het centrum. We besluiten om als eerste naar de foodcourt te gaan. Inmiddels hebben we wel honger gekregen en we zien dat er in de foodcourt ook een Panda Express zit… Oeh ja, hun Orange Chicken is echt zó lekker. Omdat we behoorlijk honger hebben, bestellen we zelfs drie entrees met een side erbij. Vanuit de foodcourt kijk je zo Nickelodeon in.

IMG_4234

Ergens deze vakantie rijden we onze 700e baan, dus wellicht is het handig om onze coaster-counter eens bij te werken, zodat we weten in welk park we deze 700e baan zullen rijden. Maar als we ons lijstje eens goed bekijken, zien we dat we nog een paar banen zijn vergeten van vorig jaar. Ohjee, ik kom nu zelfs iets boven de 700 uit… Naja zeg! We hebben thuis prachtige blaadjes gemaakt met #700 erop, zodat we die in onze hand kunnen houden als we in de baan zitten (ja, we weten het: nerd!) Hm… morgen gaan we naar Valleyfair en daar hoeven we eigenlijk alleen een kinderbaantje te doen.

We besluiten dat we dit keer gewoon het iets onofficiëler doen. Na Valleyfair bezoeken we pas op 10 juni weer een pretpark: Michigan’s Adventure Park. Daar zijn we nog nooit geweest, dus dan zoeken we gewoon een mooie baan uit waarbij we ons blaadje met #700 + in de hand houden. Deze vakantie loopt toch al zo apart voor ons, dan mag dit ook wel op deze manier. Toch?

Na het eten lopen we naar beneden en kopen we een 48-punten pas. De attracties betaal je hier met bonnetjes. Voor de vier attracties waar wij in willen, betaal je per attractie 6 bonnen. Vier attracties maal 6 bonnen zijn er 24. En dat maal twee personen. Jaja, in deze blog leer je zelfs rekenen. Als eerste lopen we naar SpongeBob Rock Bottom Plunge. Een Euro-Fighter van het merk Gerstlauer. We mogen meteen instappen en gaan dan in rechte lijn verticaal omhoog om vervolgens weer in rechte lijn verticaal omlaag te gaan, looping in en dan nog een paar bochten. We vinden hem aardig…

DSC_2594

Schuin tegenover zit Pepsi Orange Streak. Een simpel baantje wat meer van een rondrit door de hal weg heeft dan een achtbaan. En dat vinden we eigenlijk verrassend leuk! Het is een behoorlijk lange rit met af en toe een versnelling erin.

IMG_4239

Na de rit lopen we naar Avatar Airbender. Een Intamin Surfrider. Oeh, daar hebben we eigenlijk wel een beetje schrik van. Ja, dat lees je goed: Martijn & Linda hebben schrik. Niet zo zeer omdat we hem eng vinden, maar meer om er misselijk in te worden. Hij gaat namelijk vrij hard op-en-neer en daarbij draaien de stoelen ook nog eens. En we hebben natuurlijk een net ook een vol bord met Chinees eten naar binnen gepropt. Gaat dat wel goedkomen?

IMG_4240

Maar gelukkig valt het allemaal wel mee. We worden er niet misselijk in. Maar het blijft nog steeds niet ons favoriete attractie. Daarna is het even zoeken naar de vierde en laatste achtbaan. De ingang zit goed verstopt. Onze laatste baan wordt Fairly Odd Coaster. Een spinning van Gerstlauer. De rij is op zich niet zo lang, maar het duurt alsnog best lang voordat we erin mogen. Er zijn maar twee karretjes en de dame is maar alleen om de knopjes te bedienen en de beugels te controleren. Er zijn vier plaatsen in een karretje, maar als je met z’n tweetjes bent, mag je er ook gewoon met z’n tweetjes in. Terwijl het veel sneller zou gaan als je gewoon 2 x 2 mensen laat instappen. Naja ach, het zal wel.

Tijdens de rit tollen we behoorlijk wat rond. Je zou eerder hier misselijk in worden als in die van net. Maar gelukkig blijft alles binnen.

Inmiddels is het half 9 en we hebben nog één attractie op de planning staan, namelijk: Fly Over America. Wat eigenlijk hetzelfde is als bv Soarin in Disney World. Ze hebben momenteel twee verschillende films draaien. Eén wat vliegt over Amerika en de ander over Canada. We kiezen voor de Amerikaanse versie en met een kortingsbon betalen we zo’n 16 dollar per persoon. Eigenlijk te gek voor woorden dat we zoveel uitgeven voor ‘even over Amerika vliegen’. Met ons zijn nog drie andere personen. Ofwel, we hebben de attractie bijna voor onszelf.

De film is echt prachtig! Je lijkt echt over Amerika te zweven. Als eerste vliegen we over New England en daarna ook nog New York, Chicago, San Francisco. Maar ook de natuur wordt niet vergeten: Arches in Moab, Niagara Falls, Kauai Hawaï, Crater Lake, Alaska… Echt prachtig. De film duurt ook nog eens tien minuten! Je krijgt dus wel waar voor je geld.

IMG_20180529_210156231

We hebben nog een half uurtje om door de mall zelf te lopen. We wippen de Disney Store even binnen en daarna nog naar Brookstone. En dan is het alweer half 10 en sluiten de winkels. We lopen weer terug naar de auto en stellen de navigatie in op ons Comfort Inn Hotel in Eden Prairie. Dat ligt ten zuiden van Minneapolis. Het regent nog steeds helaas. En nu het donker is, rijdt het nog vervelender.

Morgen schijnt het ook de hele dag te regenen. Jeuh. Aangezien we vrijwel alle achtbanen in Valleyfair hebben gehad, was de planning om dan wellicht te gaan zwemmen daar. We hebben namelijk een jaarpas van de Cedar Fair parken, waaronder Valleyfair ook onder valt. Gratis parkeren en gratis toegang (ofja, de pas hebben we natuurlijk betaald). Maarja, als het de hele dag regent… is zwemmen ook niet echt een optie. Naja, we zien wel. Wellicht een bliksem bezoekje aan het park? Misschien maar weer terug naar de Mall voor de winkels? Of we bezoeken gewoon de Ikea. Die zagen we hier ook ergens zitten. We zien het wel

Als we de parkeerplaats van Comfort Inn oprijden, zien we dat er gelukkig een mogelijkheid is om overdekt de koffers uit te pakken. Das fijn.

Achter de balie worden we geholpen door een ongeïnteresseerde man. Er kan nog maar net een hallo vanaf, maar verder geeft hij geen informatie over tijd van uitchecken, tijd van ontbijt, of wat de wifi-wachtwoord is (en dat is belangrijk!) De kamer ziet er prima uit. Lekker groot.

IMG_4245

Ik tik het verslag verder af en dan is het alweer tijd om te gaan slapen. Maar omdat we morgen niet echt een strakke planning hebben, kunnen we lekker uitslapen. Althans, als we niet weer wakker worden voordat de wekker gaat

Aantal gereden kilometers: 388
Aantal achtbanen: 7
Weertype: het begon heel warm, met 32 graden. Daarna regen met 18 graden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *