Maandag 4 juni: Dickinson (ND) – Fargo (ND)
Nadat we gewekt zijn door de wekker, lopen we naar het ontbijt. Ons standaard ritueeltje wordt weer uitgevoerd. Daarna weer terug naar de kamer, rapen we onze spullen bij een en boeken nog even een hotel voor vanavond. In de couponboekjes vinden we helaas niets naar onze zin. Dus kijken gewoon weer op de site van Choice Hotels. Inmiddels hebben we behoorlijk wat punten verzameld. Doordat we ‘gold-member’ zijn, krijgen we ook steeds wat bonuspunten erbij. We proberen genoeg bij elkaar te verzamelen, zodat we in ieder geval deze vakantie minstens twee gratis overnachtingen kunnen boeken. Het wordt een Quality Inn & Suites. We kijken ook nog even naar de foto’s van onze kinders. Op zondag worden alle katten die in het pension logeren op de foto gezet zodat de baasjes kunnen zien dat het goed met ze gaat 
In een goed drie kwartier rijden we naar het Nationale Park. Onderweg komen we langs de snelweg Prairie Dogs tegen. Sommige zitten wel heel dicht tegen de snelweg aan. Kijk uit hoor. Ik schakel dan ook de cruise control uit en ga wat zachter rijden. Ik wil deze schattige beestjes tenslotte niet plat rijden en als ik naar de weg kijk met hier-en-daar wat dode beestjes, gebeurt dat nog wel eens.
Dan rijden we het plaatsje Medora in. Onze benzinetank is bijna leeg, dus willen we deze weer vullen. We stoppen bij een klein tankstation, maar omdat dit de enige is in het dorp is het druk. Er is ook maar één pomp met twee slangen eraan om te tanken. Martijn loopt naar binnen om alvast door te geven en te betalen dat we voor 30 dollar willen tanken. Maar het schiet allemaal niet op. Degene voor ons is behoorlijk lang in de winkel. Voordat hij gaat tanken heeft hij blijkbaar ook nog wat snoepgoed en dergelijke gekocht. Ja, doe dat eens in je eigen tijd joh. Wat een getreuzel toch weer. Schiet toch eens op joh. Dan zijn wij eindelijk aan de beurt. Ik geef meteen de voorruit een goede wasbeurt. Dat was ook wel nodig met de verzameling vliegjes die we ondertussen verzameld hebben.
Om de hoek van het tankstation ligt de ingang van het Nationale Park. We laten onze NP-pas zien en we mogen doorrijden. Nog geen 100 meter verder parkeren we de auto bij het Visitor Center. We bekijken hoe de plattegrond van het park is. Het is een rondrit van ongeveer een uur. Mooi. Wellicht een paar stops er tussendoor, maar dan kunnen we in ieder geval op tijd richting Fargo. Ook lezen (en bekijken) we wat geschiedenis van het park. Buiten staat een replica van Roosevelts Cabin.
Na een plaspauze stappen we de auto weer in en rijden dan het park verder in. Vervolgens worden we tegen gehouden door wat werklui. Ohja, in het Visitor Center was te lezen dat er in het park wat roadwork bezig is. De man komt naar ons toe en vertelt ons dat er wat grote trucks met zand langs komt en dat we daarna met de volgwagen geleid worden door de wegwerkzaamheden. Maar het wachten duurt lang. Inmiddels is er een stoet aan auto’s achter ons verzameld. Een drietal trucks razen ons voorbij en zien dan in de verte de volgauto met een bulk aan auto’s daar weer achter aankomen. Hè hè, eindelijk na een kwartier worden wij opgehaald. We volgende auto om vervolgens na een goede kilometer weer te stoppen. In de verte zien we werklui druk aan het werk. Dan rijden we weer verder en rijden de nieuwe stoet met auto’s voorbij. Zij staan op een betere plek om stil te staan. Namelijk bij een Prairie Dog Town. Jaja, dit nationale park heeft heel veel ‘dorpen’ met prairie honden.
We rijden de loop op en als eerste willen we stoppen bij Scoria Point Overlook, maar deze blijkt gesloten voor onderhoud. We rijden door en bij Badlands Overlook kunnen we ook al niet stoppen. Oók door werkzaamheden. Ja hallo, als het gehele park zo in onderhoud is, schiet het niet op natuurlijk. Dan zien we een auto stil op de weg staan. Dat betekent meestal dat er dieren te zien zijn. En ja hoor, hij is niet dichtbij, maar daar zien we ons eerste wildlife van dit park (de praire dogs niet meegeteld 😉 ) een bison! Even verderop zien we een verdwaald wild paard, heerlijk van het gras te graaien.
We rijden een zijweg in, zodat we bij Buck Hill uitkomen. Eindelijk een stop welke niet in onderhoud is. Als we de auto geparkeerd hebben, lopen we een stukje omhoog. Vanaf hier heb je een prachtig 360 graden uitzicht over het park.
Na een kwartier lopen we weer terug naar de auto en vervolgen onze weg. Na een tijdje zien we heel in de verte weer wat bisons, een kudde van tien tot vijftien stuks.
Dan stoppen we nog even bij Biocourt Overlook, maar daar is niet zoveel te zien. Snel maar weer verder en maken dan weer een stop bij Wind Canyon Trail. Hier lopen we in een rondje van circa 15 minuten. Vanaf de rand heb je een prachtig uitzicht over de Little Missouri River.
Onze laatste stop is bij één van de vele Prairie Dog Towns. Ze zijn hier een stuk schuwer als in Custer SP. Wat een lawaai maken ze als je dicht in de buurt komt. En kom je té dichtbij, dan kruipen ze snel het holletje weer in. Wel blijven ze erg dicht langs de weg staan, als je er langs rijdt. Ofwel: niet te hard rijden.
Vervolgens zijn we weer op het punt waar we moeten stoppen om te wachten op de volgwagen. En zoals ik op de heenweg al zag, is het hier een stuk leuker om te wachten. Helaas zitten ze niet dichtbij, maar ik kan er wel goed van genieten zo. Volgens mij is het een gezinnetje: pa, ma en de kids. Op een gegeven moment lijkt het alsof pa op ma duikt. Jaja…
Na een goed vijf minuten wachten, komt de volgwagen al aangereden. Bij het visitor center maken we nog een stop. Volgens de navigatie zullen we nog een goed 5 uur richting Fargo moeten rijden, dus wel zo handig als de blaas zo goed als leeg is.
Dan verlaten we het park en rijden we de I-90 weer op. Bij afslag 32 gaan we er toch weer even af. Vanaf hier kun je ook nog een stop maken bij Painted Canyon. Je kunt hier ook een trail lopen, maar meer dan een snelle fotostop wordt het niet. We hebben een nét iets te lange autorit voor de boeg om nog uitgebreid te gaan wandelen. Volgens de navigatie zullen we rond 19.00 uur + 1 er zijn. Ohja, we rijden vandaag natuurlijk ook weer Central Time Zone in. Ofwel, we gaan een uurtje verliezen. Dat betekent dus dat we rond 20.00 uur bij het hotel aankomen.
Ik heb een beetje huiswerk gedaan en ontdekte dat de tijdzone ongeveer tussen afslag 84 en 90 zou moeten liggen, maar dit blijkt uiteindelijk bij milemarker 95 te zijn.
Bam, ineens is de tijd een uurtje verder. Iets verderop wisselen Martijn en ik weer van plek en begin ik weer aan het verslag van vandaag. Er valt verder eigenlijk niet zoveel erover te vertellen. Een goed twee-en-een-half uur rijdt Martijn en daarna nemen we bij Tappen de exit om de auto weer vol ‘te tappen’, om daar weer van plek te wisselen. Exact nog 2 uur op de teller. Onderweg komen we tot de conclusie dat deze snelweg een stuk leuker rijdt dan de saaie highway van gisteren. Die was echt álleen maar recht vooruit met zowel links als rechts van je niets te zien. Nu komen er af en toen nog wat bochten voorbij en vooral ook veel beter uitzicht. Af en toe zien we een plasje water met wat vogels. Op een gegeven moment zien we zelfs een hele groep pelikanen.
In mijn ‘roadbook’ met voorbereidingen heb ik twee adressen van restaurants opgeschreven waar we eventueel zouden kunnen gaan eten in Fargo: Space Alien Grill & Bar en Granite City Food & Brewery. Deze laatste valt enorm in onze smaak, maar ligt niet bij het hotel. Dus dat is niet handig qua ‘bier en nog naar hotel rijden’. Ook twijfelen we nog of we gewoon naar een Ruby Tuesday gaan. Daar hebben we eigenlijk ook wel weer eens zin in. Maarja, Space Alien klinkt wel echt enorm fout. Ja, dat gaan we doen. De navigatie wordt ingesteld op Space Alien en we tuffen gewoon weer even verder.
Om half 8 arriveren we bij het restaurant. Het ziet er aan de buitenkant inderdaad echt fout uit, maar ook binnen is de inrichting erg in thema.
We wachten even voordat we geholpen worden. We mogen of in het gedeelte bij de bar zitten (waar je alleen naar toe mag als je 21 jaar of ouder bent), of het restaurant zelf. Nou, laat ons maar gewoon in het restaurant zitten, daar is het thema het best te zien.
Martijn gaat voor de ‘Build your own Bar-B-Que Sampler’. Hij kiest voor de ribs, beef brisket en martian munchies. Samen met Mac & Cheese en een huissalade met honingmosterd-dressing als bijgerecht. Ik bestel de Whiskey Bourbon steak, medium-rare uiteraard, met groente in knoflook & kaas en de caesar salade.
Als eerste komen de salades. Dat ziet er goed uit, alleen mijn caesar heeft bijna geen dressing. Naja ach, beter voor de lijn, zullen we maar denken.
Daarna komt ons hoofdgerecht. Martijns bord ligt helemaal vol.
Wow. Daarbij ziet mijn steak er een beetje zielig bij. Ach joh, wat ik al zei: ik moet op de lijn letten. Maar als ik de steak dan open snij, zie ik dat deze behoorlijk doorbakken is.
Als je medium-rare bestelt, wil je toch minstens nog wat rood terug zien. Als het uiteindelijk wat roze is, dus medium, is het ook niet erg. Maar dit is gewoon echt doorbakken. Bah, wat zonde! Hier gaan we uiteraard wat van zeggen. De serveerster biedt haar excuses aan (terwijl zij toch niet degene is die het vlees verkloot heeft) en vraagt of ik een nieuwe wil. Ja ach, doe maar.
En dan is het wachten, en wachten, en wachten. Hoezo zou een steak welke je medium-rare moet bakken zo lang op zich moeten laten wachten? Het restaurant heeft een open keuken en zien dat de twee koks het totaal niet druk hebben. Nee, met ons zijn er nog een handje vol aan gasten. Hallo, ga eens wat bakken! Echt, pas na 10 minuten komt er weer een steak voor mijn neus en… die is nét zo doorbakken als de andere. Naja zeg! Dit kan toch niet? De serveerster vraagt of we de manager willen spreken. Ja, doe maar dan. De manager is erg vriendelijk en herkent het vlees ook totaal niet als medium-rare. Hij verontschuldigt zich en zegt dat de kok nog nieuw is en aan het leren is. Nou vermoed ik dat dit een smoes is, maar goed. Hij vraagt of ik wellicht iets anders lust, of dat er nog wat ribs en beef brisket bij gebakken moet worden, zodat we een grotere portie van dat andere hebben. Ja, doe maar. Nóg een keer een steak bakken lijkt ons geen nut te hebben. Dat verkloot alleen het vlees nog meer. Dat vind ik nog het ergste. De twee steaks die ik nu teruggestuurd heb, worden natuurlijk weggegooid. Hoezo verspilling van eten? Ook stelt hij voor om mijn gerecht geheel van de rekening te halen. Dat vind ik dan weer erg netjes en we gaan inderdaad ermee akkoord dat er nog wat ribs en brisket bij gebakken wordt.
Ook dit laat zich weer tien minuten wachten. Hadden we nu toch maar gewoon voor de Ruby Tuesday gekozen. Dan waren we nu al in het hotel geweest. Verder smaakt het eten van de BBQ wel erg lekker. Dus mocht je in Fargo zijn,… Space Alien is qua thema én BBQ best een aanrader. Maar bestel er geen steak, want dat kunnen ze niet bakken.
Na het eten lopen we nog even de ruimte met spelletjes binnen en daarna gaat de navigatie op ons hotel.
Maar als we net de hoek om zijn, zien we een Bottle Shop: Happy Harry’s Bottle Shop en claimt ‘One of America’s 10 Best’ te zijn. Oeh, Kloenies en drank, dát moeten we even van dichtbij bekijken.
Dan lopen we de winkel binnen en een enorme ruimte met alleen maar drank voor onze ogen. Wow. Echt, wow! Ontzettend veel verschillende soorten dranken bij elkaar. Het is dat we in de koelbox nog wat ander drank hebben. De lime-a-rita’s zijn, op één na, op. Maar we hebben nog wel wat bier en wijn erin liggen. We zijn sterk en kopen niets.
Dan rijden we naar ons hotel. Checken in en krijgen kamernummer 102 toegewezen. Deze ligt aan de andere kant van het hotel, maar gelukkig is daar ook een ingang. Voordat we de koffers uitladen, bekijken we de kamer. Dat ziet er top uit! Een behoorlijk grote kamer, met zelfs een bank en een zitgedeelte. De koffers worden uitgeladen en ik tik, onder het genot van een Sam Adams Summer Ale (das bier), het verslag af.
Inmiddels is het bijna 23.00 uur. De planning was om niet al te laat te gaan slapen, want morgen is er wederom een rijdag gepland. Eerst gaan we hier naar het visitor center. Daar kun je de bekende ‘woodchipper’ uit de film Fargo zien. Niet dat we die film ooit gezien hebben, maar op youtube heb ik het bekendste stukje bekeken. Bah bah. En daarna is het wéér zo’n vijf uur rijden naar Duluth. Daar staan ook nog wat dingen op de planning, dus willen we niet al te laat vertrekken uit Fargo.
Aantal gereden kilometers: 628
Weertype: warm, blauwe lucht, 30 graden.