Zondag 27 mei: Gurnee (IL) – Brookfield (WI)
Een uur voordat de wekker gaat worden we wakker. Lang leve de jetlag. Alhoewel, zo slecht hebben we het niet gedaan. Toch nog een goed 6.5 uur geslapen. Netjes toch? Omdat de formule 1 pas over een uur begint, besluiten we om eerst maar te gaan ontbijten. Ze hebben al onze favorieten in de aanbieding: bagel met creamcheese, frootloops en yoghurt.
Als we weer terug op de kamer zijn, zetten we de VPN aan en zo kunnen we via de tablet toch mooi van de Formule 1 genieten. Al is dit ook wel via de Amerikaanse zender te volgen, maar ik prefereer toch het commentaar van Olav Mol. Helaas start Max achteraan, omdat hij gisteren tijdens de derde vrije training met z’n auto crashte en daardoor niet heeft kunnen kwalificeren. Normaal gesproken is Max een topper in het inhalen van andere, maar vandaag is de Grand Prix van Monaco. Een straatrace waarbij het erg lastig is om in te halen. We verwachten vandaag ook niet veel van hem. Zijn teammaat Daniel Ricciardo start juist helemaal vooraan. Beetje ironisch is het wel zo: een Redbull helemaal voor en een Redbull helemaal achter.
De race zelf is wat saai. Daniel wordt door helemaal niemand ingehaald en wordt dus eerste. Maar Max heef zichzelf toch nog naar de negende plek weten te rijden. Top hoor.
We pakken onze spullen in, checken uit en rijden dan naar de Walmart wat op nog geen drie minuten rijden ligt. We hebben een behoorlijke boodschappenlijst, maar dat is voor latere zorg. Voor vandaag staat eigenlijk alleen een groot pak water op de planning. Dat is met deze weeromstandigheden prio nummer 1.
Als we ons pak met 35 flesjes water gescoord hebben, rijden we door naar Six Flags. Hier zijn we in 2010 ook al eens geweest, maar in 8 jaar tijd is er weer wat bijgebouwd natuurlijk. We hebben thuis al de kaartjes inclusief parkeren gekocht, scheelt weer een rij. Met onze vouchers zullen we naar Zone B moeten. Als we daar aankomen, zien we dat we alsnog in een behoorlijke rij moeten staan. Maar het voordeel is wel dat het allemaal doorloopt. Iedereen blijft ook netjes in een rij staan.
Als we binnen zijn, pakken we de plattegrond erbij en zoeken we een plaatsje op in de schaduw. Had ik al gezegd dat het enorm warm is. Wat zeg ik: heet! De temperatuurmeter in de auto gaf 34 graden aan. En dat terwijl het nog maar een goed 11 uur is. Voor ons staat sowieso op de planning om onze ‘pretparkbingo’ weer compleet te krijgen: X-Flight, Goliath, The Joker, Little Dipper en de rode kant van American Eagle (in 2010 hebben we alleen de blauwe gedaan). En wellicht dat we nog Batman, Raging Bull en Vertical Velocity meepikken, want die zijn gewoon leuk.
We lopen als eerste naar X-Flight. Een B&M Wing Coaster. De baan heeft stoeltjes aan beide kanten van de baan en we kiezen voor de linkerkant. Er is totaal geen rij, dus we nemen plaats in het voorste karretje. We gaan de lifthill op en dan draaien we 180 graden… Ieeek, dat is apart zo. De baan is erg leuk. We hebben in het verleden al wel eens meer van dit soort banen gehad, maar die vond ik eigenlijk niet zo bijzonder. Maar deze is toch wel erg leuk. Er zit ook een aparte draai in waarbij je verticaal door een gebouw heen gaat. Zo apart, aangezien je eerst horizontaal op het gebouw af gaat en dan ineens draai je dus verticaal. Ja, leuke baan. We doen hem dus nogmaals, maar dan de rechterkant. Ook weer voorin. Al moeten we nu een beurt of twee wachten.
Iets verderop ligt Goliath, maar hij lijkt het niet te doen. Nee toch? Dat is een RMC baan en dat soort banen vinden wij echt ge-wel-dig. Pas geopend in 2014, dus voor onze coaster-counter moeten we hem wel kunnen doen. En dan ineens zien we een karretje naar boven gaan. Tof! We lopen er heen, maar als we nog maar net in de rij staan, wordt er omgeroepen dat er een storing is. Ohja joh, tuurlijk. Veel mensen besluiten de rij te verlaten, maar wij blijven in de rij. Zoveel hebben we niet op het programma en we staan mooi in de schaduw. Inmiddels is het ook na 12-en, dus besteden we deze tijd ook mooi om een reep van de Cambridge te nuttigen. Zo letten we toch een beetje op de lijn, aangezien de meeste pretparken niet echt gezonde lunchen aanbieden. Maar de reep is behoorlijk aan het smelten. Een goed uurtje in mijn handtas met deze temperaturen is niet erg handig, zo blijkt. Maar goed, hij is nog steeds goed te eten. Als ik mijn laatste hap neem, blijkt de storing weer verholpen. Uiteraard sluiten we aan in de rij voor het eerste karretje en wachten een beurt of 4 voordat we plaats mogen nemen. Dan gaan we naar boven en vervolgens vrijwel verticaal weer naar beneden. Dit is het betere gooi- en smijtwerk. Helemaal goedgekeurd.
Vervolgens bekijken we op de plattegrond waar onze overige banen liggen. Als eerste komen we langs Little Dipper. Een houten achtbaan voor de kleintjes. Maarja ach, voor onze coaster-counter laten we die niet schieten natuurlijk. We gaan wel apart van elkaar in een karretje zitten, want bij elkaar gaat niet passen. Voor een kinderbaan is hij best oké!
Vrijwel daarnaast ligt The Joker. Maar wat is dat nou? Er hangt een karretje stil boven. Het lijkt wel alsof hij in onderhoud staat ofzo. Niet dat we het héél erg vinden dat we deze nu over moeten slaan, want we zijn totaal geen fan van dit soort banen. Een wing-coaster van het merk S&S. Ook wel ‘de verschrikkelijke knikkerbaan’ door ons genoemd. Het is alleen wél jammer dat we nu geen volledige bingo meer kunnen halen, maarja.. dan is dat maar zo.
Tegenover zit Capone’s Kitchen, met een bord waarop te lezen is dat ze bier hebben. Oeh, dáár hebben we zeker wel zin in ja, met dit weer. Maar we komen van een koude kermis thuis als we de prijzen zien. Godallemachtig, voor een simpel (saai) biertje vragen ze maar liefst 12 dollar. Ze hebben wel een iets andere biertjes dan deze saaie, maar ook daar zit niet veel tussen. En die kosten 13 dollar. Nou, laat dan maar. We lopen weer naar buiten en zien dat het karretje van The Joker ondertussen weg is. Er heeft zich een rij gevormd voor de ingang van de attractie. Het lijkt erop dat hij alsnog open gaat. Tja, dan gaan we hem tóch maar doen, ondanks dat we er eigenlijk geen zin in hebben (wat voor achterlijke hobby hebben wij eigenlijk hè 😉 ) Na een minuut of vijf gooien ze de attractie open. Je kunt kiezen voor de groene of paarse kant. Het zijn dezelfde ritervaringen, maar de ene kant van de track is groen en de andere paars. Wij kiezen – uiteraard – de paarse kant. Dat is tenslotte mijn lievelingskleur. We nemen plaats en dan worden we naar boven gehesen en we weten meteen weer waarom we deze baan eigenlijk niet zo leuk vinden. We worden alle kanten opgeslingerd en prettig voelt het niet. Dit zijn van die ritten: eens, maar nooit meer. Alleen voor de coaster-counter en daarna niet meer doen.
We lopen verder en zien een Johnny Rockets. We weten dat ze daar heerlijke milkshakes hebben. Jammer dat ze hier niet de uitgebreide kaart hebben. Hier kun je alleen kiezen uit vanille en chocolade. Na een minuut of zeven wachten, bestellen we een vanilleshake voor Martijn en de chocolade variant voor mij. Maar helaas, de ijsmachine blijkt niet te werken. Naja zeg, dan maar geen shake. Op zich is dat wel beter, aangezien zo’n shake meer dan 1000 Kcal bevat. Dat is gewoon de helft van de dagelijkse calorieën die je nodig hebt.
We lopen weer verder en zijn dan weer op het begin van het park. We zijn nu dus helemaal rond geweest. Maar we hebben de American Eagle helemaal gemist. We kijken op de plattegrond en het lijkt erop dat we iets voor X-Flight de afslag naar rechts moeten hebben. Daarom hebben we deze vanochtend gemist natuurlijk.
Onderweg naar American Eagle lopen we ook nog een winkel met T-shirts binnen. Martijn ziet een leuke en we besluiten deze op de terugweg te kopen. Snel door naar de achtbaan, want als we deze gehad hebben, kunnen we weer naar de auto. En dat betekent airco. Echt serieus, wat is het warm. Als we net voor X-Flight afslaan, zien we geen American Eagle. Wel zien we een stand met ijs: Six Below. Ook hier serveren ze shakes en daar zijn de calorieën maar een goed 400 Kcal… Hm, én hier wordt het ook nog eens van echt ijs gemaakt. Zoals we zagen zou dit bij Johnny Rockets gewoon al kant-en-klare shake zijn. Vijf scoops van ijs gaat erin. Tegenover de ijsstand slurpen we heerlijk aan onze shake. Wat is dat toch lekker met dit weer.
We bekijken de plattegrond nog eens goed. Zou de ingang van American Eagle dan juist ná X-Flight zitten? En jawel hoor, daar vinden we de ingang. We hebben vanochtend daar notabene nog even gekeken op de plattegrond om te kijken wat onze volgende attractie wordt. Gewoon totaal hierover heen gekeken. Achja, we zijn er nu en lopen naar het rode karretje. Niet dat we daar snel zijn. Het is echt een mega eind lopen naar de attractie. Maar druk is het niet. We kunnen vrijwel meteen instappen. We zijn wel zo slim om op de tweede rij, van de drie in een karretje in te stappen. Als je op de eerste of derde rij plaatsneemt, dan zit je net boven de willen en dat maakt de rit niet per sé prettig. We vinden hem erg leuk, dus we besluiten om hem nog een keer te doen, maar dan de blauwe versie. Al heeft Martijn een beginnende hoofdpijn (dit weer helpt gewoon niet) en neemt wat ibuprofen in. En daarna neemt hij gewoon weer plaats in de achtbaan. Kijk, zo hoort dat. Gewoon doorgaan!
Na de tweede rit in American Eagle zijn we toch echt wel klaar in dit park. Op de terugweg kopen we een T-shirt voor Martijn en dan staan we rond kwart voor 4 weer bij de auto. We stellen de Tom Tom in op Return-rent-a-Car van Alamo bij Milwaukee Airport. Een goed twintig minuten geeft hij aan. Ditmaal gaat Martijn chauffeuren, zodat alvast een beginnetje kan maken aan het reisverslag. Ik ben druk aan het tikken totdat Martijn ineens roept: gingen wij nou vandaag weer een statengrens over? Verrek ja, en dat was vrijwel op het begin na het verlaten van Six Flags. Inmiddels zijn we dus in Wisconsin. Helemaal gemist. Zonde zeg, aangezien ik een soort van tik heb om de statenborden te fotograferen. Naja ach, deze van Winconsin heb ik toch al. Die van North Dakota en Michigan vind ik deze reis belangrijker.
We rijden het terrein van return-rent-a-car op en parkeren de auto. Als snel komt er een medewerker naar ons toe ‘u komt hem inleveren?’ Nou,… we vertellen ons verhaal en het is geen probleem. Laat de koffers maar gewoon in de auto en regel eerst maar een andere auto. Dan kun je de koffers overladen. Dat is nog eens meedenken. In plaats van dat we nu alles uit moeten laden, mee moeten sjouwen naar de balie en dan weer terug.
Bij de balie vertellen we weer ons verhaal, dat de auto aangeeft een servicebeurt nodig te hebben. Geen probleem, ik regel een andere auto voor jullie. Het is wel een maatje groter geworden, een Dodge Journey. Oh, maar dat vinden we niet erg meneer… En het is ook nog eens een Amerikaanse bak. Prima joh. We lopen naar de plek waar deze auto zou moeten staan en zien dan een prachtige auto staan. Wat een mooie kleur ook: donker blauw. Helemaal goedgekeurd hoor. Beetje jammer alleen dat deze een ‘normale’ voorkant heeft. De Mazda had een wat agressievere uitstraling.
oud en nieuw naast elkaar
Maar verder… top! Van binnen iets minder uitgebreid dan de Mazda, maar deze heeft wel maar 759 mijl op de teller. Wauw, een echte nieuwe dus! We mogen met de auto naar onze andere rijden en laden dan de koffers over. Als we goed en wel geïnstalleerd zijn, rijden we naar de uitgang. Althans, ik dacht er heen te rijden, maar volgens mij rijd ik verkeerd. Ik wil een stukje achteruit rijden en dan zien we dat deze Dodge geen achteruitrijcamera heeft. Wat is dat nou? Heeft deze grote bak dat niet nee? Jeetje, dat is toch wel weer een minpuntje zeg. Juist in zo’n grote bak zou je dat zéker wel verwachten. Oef, dat is toch wel even wennen hoor. Mijn auto thuis heeft dat ook niet, maarja… dat is maar een Suzuki Swift. Nie zo groot dus. Naja ach, het zal wel een kwestie zijn van wennen. Maar jammer is het wel. Gelukkig heeft deze, net als de Mazda ook Sirius XM. Toch wel fijn, zo’n satelliet radio.
Na een minuut of tien rijden, zijn we bij ons volgende hotel: Quality Inn. Oorspronkelijk stond het eten bij TGI Friday’s gepland vandaag, maar als we zien dat tegenover het hotel een Café Hollander zit, met Belgische biertjes, dan is die switch snel gemaakt natuurlijk.
We checken in en krijgen kamernummer 110. Mooi op de begaande grond dus. Het betreft een moteltype, dus kunnen de auto voor de deur parkeren. Alhoewel, het heeft een soort appartement uitstraling. Ofwel, aan de zijkanten kun je door naar de galerij. We halen de koffers uit de auto, installeren deze op de kamer en lopen dan naar het biercafé tegenover het hotel. We zien dat ze ook een dakterras hebben. Dat is wel lekker nu. De zon schijnt niet zo heel fel meer.
We bestellen beide een High Speed Wit biertje en Martijn gaat voor de Meatloaf en ik voor de Mac & Cheese. Het smaakt echt fantastisch. En het is ook nog eens niet zo’n super grote portie, dus we besluiten om ook maar eens een toetje te nemen. Martijn kiest de Peacan Pie met vanille ijs en ik ga voor de Key Lime Pie. Ook dit smaakt prima, al kan ik hem uiteindelijk toch net niet op.
We lopen weer terug naar ons hotel en ik maak het verslag af.
Aantal gereden km: 109
Aantal achtbanen: 5
Weertype: warm! Zo’n 35 graden.