Maandag 11 juni: Grand Haven (MI) – Sandusky (OH)
Omdat het park pas om 11.00 uur gaat en we wederom geen gebruik willen maken van het hotel ontbijt, kunnen we heerlijk uitslapen. Maar nog voordat de wekker gaat worden we wakker. Ja, dat kan natuurlijk ook. Vandaag ontbijten we overigens niet buiten de deur hoor, maar pakken we een shake van de Cambridge. Dat is welkom na het uitgebreide ontbijt van gisteren.
Ondertussen pakken we de koffers weer in. Vannacht hebben we prima geslapen, al had ik juist vermoed dat dit niet zou lukken. Dit motel is wel één van de meest simpele welke we de afgelopen vakanties gehad hebben. Al is de kamer prima schoon, op een paar vlekken van dode insecten na dan. Tevens is het wel erg gehorig allemaal. Wij slapen op de begane grond, maar we horen continue het lopen van onze bovenburen. Gelukkig slapen zij ook gewoon ’s nachts.
Nadat we alle spullen ingepakt hebben, checken we uit en rijden we richting Michigan’s Adventure Park. Als we daar iets na 11-en arriveren, zien we dat het park vandaag toch al om 10.00 uur open is gegaan.
Naja zeg, hadden we al een uur in het park kunnen zijn. We rijden het terrein op, mogen met onze jaarpas van Cedar Fair doorrijden (bespaart weer 13 dollar aan parkeerkosten) en zien dan dat het parkeerterrein vrijwel leeg is.
Wow. Er staan natuurlijk wel wat auto’s, maar het kan veel en veel drukker zijn. Ik schat een goed 200 auto’s? Het weer ziet er inmiddels ook een stuk beter uit dan gisteren. De lucht is weer strak blauw en de temperatuur is gestegen naar 24 graden.
We lopen door de poortjes van de security en daarna gaan we met onze jaarpas het park in. Eenmaal binnen is het zoeken naar een plattegrond. We worden aangesproken door één van de medewerkers en ze loopt met ons mee om aan te wijzen waar een parkmap ligt. Verder vraagt ze of we nog iets meer nodig hebben. Nee hoor vrouwke, tis goed zo. Oh, wat hou ik toch van Cedar Fair parken. Altijd zo heerlijk vriendelijk.
Als eerste lopen we naar Shivering Timbers, een houten achtbaan van het merk CCI. Een Out and Back, wat dus betekent dat hij eerst helemaal naar achteren gaat over heuvels en daarna bochtje om en weer over heuvels terugkomt. We wachten een kwartier en dan sluiten we aan in de rij voor het voorste karretje. We merken dat ze in dit Cedar Fair park niet echt doorwerken. Dat zijn we eigenlijk niet gewend. Het duurt allemaal erg lang voordat ze iedereen gecontroleerd hebben of men vast zit. Na een beurt of 4 zijn wij aan de beurt. Martijn gaat zitten met zijn #700 blaadje. Jaja, voor hem is dit achtbaan nummer 700!
Als ik een foto van hem gemaakt heb, neem ik ook plaats naast hem. De rit is echt supertof. Erg smooth en vooral over de heuvels een bak airtime. Leuk.
Daarna lopen we naar Wolverine Wildcat. Ook een houten achtbaan, maar een stuk kleiner (en geen out & back). Ik besluit hier maar mijn 700e blaadje te pakken. Officieel ben ik daar natuurlijk al overheen, maarja. Dan maar on-officieel. Het feit blijft dat ik er (meer dan) 700 gehad heb. Ja toch? Als we in de rij staan, raken we aan de praat met een man achter ons. Hij gaat samen met zijn dochtertje en vriendin van dochtertje in de achtbaan. Hij vraagt waar we vandaan komen, waar we allemaal heen zijn geweest enzo. Leuk gesprek en het doodt de tijd een beetje, aangezien we hier een half uur wachten voordat we voorin plaats mogen nemen.
Als we in mogen stappen, pak ik mijn blaadje met 700 erbij en lach erg enthousiast naar de camera welke Martijn in zijn hand heeft.
We worden aangesproken door de operator. Ze is helemaal enthousiast en verbaast dat wij al 700 achtbanen op onze naam hebben staan. Hihi… ja, je kan maar een hobby hebben he? De rit zelf is best oké, maar haar grotere broer van daarnet is een stuk leuker.
Inmiddels hebben we trek gekregen en zien we een Coasters diner. Martijn heeft wel zin in een shake, maar als we in de rij staan, zien we dat ze eigenlijk geen bijzondere shakes hebben. Omdat we toch wel iets lusten, bestellen we een half portie frietjes en een half portie uienringen (‘Fring’). Ze hebben vijf verschillende sausen, dus Martijn vraagt aan me of ik van elke saus een beetje wil aftappen. Tuurlijk joh, tis gratis dus dan willen we daar wel gebruik van kunnen maken he. We zitten met onze gedachten vast nog in ‘Holland’. Het eten smaakt in ieder geval prima.
Als onze maag weer gevuld is, lopen we naar onze derde achtbaan. Dit is wederom een houten baan: Zach’s Zoomer. We mogen direct instappen. Het is een CCI Family. Een kleintje dus. De kleinste van de drie houten banen hier in het park. De rit is zoals we eigenlijk al verwachten wat saai en vooral in de bochten iets te abrupt. Snel maar weer verder.
Dan lopen we naar Corkscrew. Deze is van het merk Arrow. Hij heeft wel wat weg van de Python in de Efteling, alleen mist deze de looping en de helix. Er zit alleen een corkscrew in. Goh, wat een toepasselijke naam dan voor deze baan Ook hier mogen we direct instappen en zelfs helemaal voorin. We verwachten eigenlijk dat het een ‘auw auw auw’ baan is, maar hij is vrij subtiel.
Vervolgens moeten we helemaal naar de andere kant van het park om de meest gevreesde baan van dit park: Thunderhawk. Dit is namelijk een hangende baan van het merk Vekoma. Een Nederlands product dus, maar niet het meest subtiele product uit Nederland. We vinden hem dus niet eng (welke achtbaan vinden wij nog eng dan?) maar we weten gewoon dat deze auw gaat doen. Althans, je hebt uitzonderingen…
Ook hier geen rij en mogen meteen instappen. De rit zelf is verrassend prettig. Dit is dus één van de uitzonderingen waar ik het net over had. Zo fijn. Scheelt weer oorpijn.
Nog maar twee achtbanen op de planning. We hadden eigenlijk gehoopt dat we rond een uur of 13.00 richting Sandusky konden rijden, maar helaas… Het is inmiddels al 14.00 uur, dus dat hebben we niet gehaald. Snel maar door dan. Onderweg kopen we ook nog ieder een shirtje en arriveren dan bij onze zesde baan: Mad Mouse. Doordat de capaciteit hier niet optimaal is, duurt het even voordat wij in mogen stappen. Dan gaan we omhoog en het meisje achter ons schreeuwt het uit. Ze heeft blijkbaar enorm last van hoogtevrees en als we de eerste bocht om gaan, lijkt ze wel te gaan huilen. Haar moeder wat naast haar zit begint door de spanning juist erg te lachen. Ach goss. Als we weer terug zijn op het begin lijkt het meisje weer te kunnen lachen. Ze heeft het maar mooi geflikt.
Snel door naar de laatste achtbaan voor ons: Big Dipper. Maar zo ‘big’ is hij niet Het is de allerkleinste in dit park. Echt voor de ukkies. En wij mogen er gewoon ook in. Mooi zo 🙂
Dan lopen we het park uit. Inmiddels is het kwart over 3. Omdat het op het parkeerterrein toch niet zo druk is, rijden we een stukje naar achteren. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op Shivering Timbers. Onze eerste baan van vandaag, voor Martijn de 700e.
Dan zetten we de navigatie aan en stellen hem in op ons adres in Sandusky: 4.5 uur voor de boeg. Mooi, dat geeft mij genoeg tijd om alvast aan het verslag te beginnen. Net voordat we de US-31 oprijden, tanken we de auto nog even vol. Daarna rijden we de I-96 op, maar als we daar net een kwartier op zitten, zien we dat het stukje bij Grand Rapids afgesloten is en worden we geacht om een stukje via de US-131 te rijden. Prima hoor. Qua tijd maakt dit geen verschil.
Daarna rijden we de I-96 weer op en als we twee uur onderweg zijn, nemen we bij Fowlerville de afrit, zodat we van chauffeur kunnen wisselen en meteen een plaspauze kunnen inlassen. We rijden weer verder en bij Ann Harbor gaan we de snelweg af en rijden we de US-23 op. Nu is het opletten geblazen. Via deze weg zullen we namelijk de staat Ohio inrijden. Maar we zitten nog maar op 50 mile, dus dat duurt nog wel een half uur. Ondertussen zoekt Martijn de foto’s uit en kijkt hij daarna een aflevering van CSI. Maar midden in de aflevering stoor ik hem, want we zijn inmiddels bij milemarker 5 aangekomen. Even wat zachter rijden en ja hoor, daar is hij: het welkomstbord van Ohio.
Dan is het zoeken naar een welkomstcentrum, maar helaas… die komt maar niet. Ach ja, we hebben pas over een paar dagen weer een hotel nodig, dus kijken we dan wel of we een couponnenboekje kunnen scoren. Vervolgens rijden we na Toledo de Turnpike op. Dat betekent dus een tolweg. Ik pak een ticket van het tolpoortje en dan is het een behoorlijk eind rechtdoor. Na een minuut of tien rijden, zien we een Service Plaza. Wellicht hebben ze daar een couponnenboekje. We hebben namelijk wel twee verschillende boekjes, maar in de ene staat geen Ohio, Kentucky en Indianapolis. En dat zijn nou net de staten waar we nog naar hotels op zoek zijn.
Het welkomstcenter in de Service Plaza is al gesloten, maar de foldertjes en boekjes liggen gewoon los om te pakken. Meteen checken we op internet wat er voor restaurants in de buurt zitten bij ons hotel. Genoeg in ieder geval. Echt tégen het hotel aan zit een Applebees, maar daar zijn we nog niet zo lang geleden al geweest. Al twee keer deze vakantie zelfs. Eigenlijk hebben we zin in een goede steak en waar kun je die nou beter eten als bij Texas Roadhouse? Deze zit op een goed vijf minuten rijden van ons hotel.
We stellen de Tom Tom in op Texas Roadhouse en rijden dan de Turnpike weer op. Als we nét de tweede Service Plaza voorbij rijden, gaat ineens het lichtje branden van de benzine op het dashboard. Oh, woops. De tank is alweer bijna leeg. We kunnen nog maar 18 mile ermee rijden. Hm… Op de navigatie zien we dat de dichtstbijzijnde benzinepomp op 14 kilometer zit. Oh, dat moet wel te doen zijn, toch? En dan belanden we ineens in een file. Er zijn wegwerkzaamheden en van drie-baans gaat het over in één-baans, maar echt ritsen wil het niet hier in Amerika… Gelukkig heeft een vrachtwagen achter ons het briljante plan om in het midden van de weg te rijden, zodat er niemand meer langs kan. Ondertussen zien we de teller naar beneden gaan. Nog maar 16 mile rijden. Gaan we het halen?
Dan moeten we bij afslag 110 eraf om richting Sandusky te gaan en vrijwel direct na de afslag kunnen we tanken. Mooi zo. Vervolgens rijden we Sandusky in en al snel zijn we bij Texas Roadhouse. We bestellen beide de combi ‘steak & ribs’. Alleen nu beide een steak van 6 oz. Vorige keer had Martijn de combi met 8 oz en kwam tot de conclusie dat 6 oz meer dan genoeg is. Uiteraard bestellen we hem medium-rare. Als bijgerecht hebben we beide de caesar salade en deze komt zoals gewoonlijk als eerste. Daar heb ik in het begin dat wij in Amerika kwamen wel aan moeten wennen hoor. Het is een bijgerecht, maar je dient hem al op te eten voordat het hoofdgerecht komt. Dan is het mijns inziens geen bijgerecht meer he. Maar als volleerde Amerikanen eten we nu, met alleen de vork – want je ‘hoort’ het te spaaien – de salade op voordat ons hoofdgerecht komt.
Dan krijgen we onze combo voor onze neus. Goh, dat ziet er nog steeds bést veel uit. Zoals altijd hier bij Texas Roadhouse vraagt de serveerster of we de steak willen checken of hij goed gebakken is. Nou, en dat ziet er weer voortreffelijk uit. Niet eens medium, maar écht medium-rare! Als een steak goed gebakken is, smaakt het echt zó lekker. Maar zoals verwacht, het is nog steeds behoorlijk veel. Martijn krijgt het nét op, maar laat zijn frietjes staan. Ik laat mijn aardappelpuree en een paar stukjes van de ribs staan. Oké, note: volgende keer bestel ik de steak van 6 oz en Martijn de combo. Dan delen we de ribbetjes gewoon.
Dan rijden we naar ons hotel: Sleep Inn. We krijgen kamernummer 231, pakken onze koffers en lopen dan naar de kamer. Dat ziet er weer prima uit.
Morgen staat Cedar Point op de planning. Een pretpark welke we voor het eerst (en laatst) in 2006 gedaan hebben, dus wordt het wel weer eens tijd. Ze hebben daar zó veel achtbanen. In 2006 hebben we niet eens alle achtbanen kunnen doen, dus hopelijk lukt het deze vakantie wel. We gaan zelfs twee dagen naar dit park. Met onze jaarpas hebben we ook nog eens ‘early entrance’, dus gaan we morgenvroeg op pad.
Aantal gereden kilometers: 505
Weertype: zonnig, gemiddeld 25 graden