Zaterdag 9 juni: Traverse City (MI) – Holland (MI)
Nadat we om 8 uur van de wekker wakker geworden zijn, springen we snel onder de douche en lopen dan naar het ontbijt. Het is erg druk. Er zijn maar 8 tafeltjes, maar allemaal bezet. Aan één tafel zit een stel wat alleen nog maar wat koffie zit te drinken. Martijn vraagt of ze klaar zijn met ontbijt en hij krijgt een uiterst vriendelijk antwoord en ze verplaatsen zichzelf naar de lobby. Als we net met ons bordje toast en bagels zitten, staat bijna iedereen op en is er genoeg plek. Ja, zal je altijd zien hè.
We pakken onze spullen in en ik check nog even hoe de prijzen zijn in Muskegon bij Choicehotels. Jeetje, óók alweer zo duur. Wat is dat toch? Weekend, gokken we. Hadden we nu toch maar gewoon wel van tevoren thuis geboekt. Goed leermomentje voor de volgende keer. En dat terwijl we al zo vaak in Amerika zijn geweest en via Choice op het laatste moment geboekt hebben. Waarschijnlijk is dat nooit in het weekend geweest dan, of gewoon geluk gehad? Geen idee, maar voor nu gaan we nog even bedenken wat te doen. Het is bijna 11 uur en moeten dus uitchecken.
Als we zijn uitgecheckt, stellen we de Tom Tom in op het eerste stop. Vandaag gaan we wijnproeven. Ofja, Martijn gaat proeven en ik nip er wat aan. Uit ervaring weten we dat je met nippen ook vrij goed kan proeven of iets wel of niet lekker is.
Om half 12 rijden we een prachtige laan op bij de Black Star Farms vineyards. Je kunt hier ook slapen en er kunnen evenementen gehouden worden. Ja, dit zou zeker een mooie trouw locatie zijn. We lopen het proeflokaal in waar al behoorlijk wat mensen zijn. We bekijken de kasten met wijnen, zodat we een beetje weten wat voor wijnen ze hebben. Als we gevraagd worden of we wijn willen proeven, worden we doorverwezen naar één van de dames achter de toonbank. Ze legt uit dat we voor 5 dollar 5 verschillende wijnen mogen proeven. Ze zet twee glazen voor onze neus, maar wij vertellen haar dat we samendoen, omdat ik nog moet rijden. Een ‘ah, ahja’ klinkt, alsof ze een beetje verbaasd is. Maar is dat dan zo raar?
Als eerste proeven we een Arcturos Muscat uit het jaar 2015. Smaakt lekker zoet, maar heel bijzonder vinden we hem niet. Dan proeven we de Red House Rosé en die proeft wél erg goed. We noteren een uitroepteken. Vervolgens proeven we een Black Star Farms Pear Wine. Deze smaakt behoorlijk naar peren. Erg lekker ook. Dan gaan we over naar twee dessertwijnen. Eerst proeven we de Sirius Maple en daarna een Sirius Red. Maar de Sirius Maple blijft toch wel erg goed hangen bij ons. Ook hier een uitroepteken!
We hebben met onszelf afgesproken dat we niet te veel wijnen mee naar huis nemen en aangezien we er nog een paar op de planning hebben staan, besluiten we om alleen de Sirius Maple te kopen. Deze is toch nét wat ‘anders’ dan we gewend zijn. En het proefglas,… mogen we ook nog eens meenemen als souvenir. Wat leuk!
In onze roadbook heb ik vijf adressen van vineyards geschreven, maar om ze alle vijf te bezoeken wordt wat veel. Zeker omdat je dan als ‘de hoofdproever’ toch ook wel wat alcohol naar binnen krijgt en de bedoeling is dat Martijn na Sleeping Bear Dunes gaat rijden. We besluiten er nog twee te bezoeken en kiezen voor Leelanau Wine Cellars en Good Harbor Vineyards.
Het is prachtig rijden, zo langs het water. Na 25 minuten arriveren we bij Leelanau en ligt echt direct tegen Omena Bay aan. We lopen een trap op en komen dan uit bij het proeflokaal. Ook hier mogen we vijf wijnen uit kiezen om te proeven, maar hier is het gratis. Dat vinden wij natuurlijk een fijne bijkomstigheid. We beginnen met een rosé, de ‘Summer Sunset’. En deze valt al meteen erg goed in de smaak bij ons. Echt een heerlijk zoete rosé. Vervolgens proeven we de Winter White. Aardig, maar niet bijzonder. Daarna proeven we de Tall Ship Moscato. Ook deze is oké. Lekker zoet, dat in ieder geval wel.
Vervolgens gaan we weer over naar de ‘port-style & dessert wine’. We hebben de 2016 Late Harvest Vignoles aangekruist, maar de dame achter de toonbank adviseert ons om ook de 2013 Late Harvest Vidal te proberen. Nou, kom maar op dan. De Vidal proeft inderdaad erg lekker! Daarna is de Vignoles aan de beurt. Deze smaakt meer als grapefruit, iets wat bitter dus. Niet voor mij bestemd. Bah. Ook proeven we nog de witte port, maar de Vidal is de grote winnaar hier. En verder kopen we ook nog de rosé Summer Sunset. Dat is een prima wijntje om tijdens deze vakantie nog op te drinken, samen met de kaasjes & worstjes welke we van de week bij de Walmart meegenomen hebben.
We stellen de navigatie in op de derde vineyard: Good Harbor Vineyards. Tijdens de rit ernaartoe, rijden we door het plaatsje Leland. Wat een drukte. Wat zou er toch te doen zijn hier? Veel auto’s langs de weg geparkeerd, maar nergens zien we iets wat op een event lijkt. Dan zijn we bij Good Harbor. Een simpel huisje met een patio. We lopen naar binnen en het is niet zo heel druk. Hier betalen we ook weer 5 dollar voor 5 wijnen, inclusief souvenir glas. De dame achter de toonbank vraagt ons of wellicht samen willen doen met één glas, of dat we er twee nodig hebben. Zo zo, hier komt iemand gewoon zelf op het idee om het te vragen. Kijk, zo hoort het eigenlijk ook. Toch? We geven aan dat we inderdaad samen willen doen, omdat ik nog moet rijden. Ze vindt het heel verstandig en ze legt uit wat voor wijnen ze hebben.
We beginnen dit keer met een Sleeping Bare Blanc de Blanc. Een droge bubbelwijn. Weer eens wat anders dan al dat zoete. Maar ik merk dat ik toch meer van de zoet ben. Al lust ik een droge witte ook prima hoor. Maar deze zit toch meer tegen Champagne aan en dat is niet zo mijn favoriet. Snel door met de volgende. Al is dat ook weer een droge witte. De ‘Fishtown White’. Deze smaakt in ieder geval zeker wel lekkerder dan de bubbelwijn. Daarna proeven we de Rosé 2016. Een medium droge rosé. Smaakt prima, maar eigenlijk gewoon als een standaard rosé. Vervolgens proeven we de Harbor Red. De dame vertelt dat deze prima te combineren is met spaghetti. En dat proeven we inderdaad. Gewoon een lichte rode wijn. Daarna is het de beurt aan een fruitwijn: Cherry Wine. We worden verzocht om eerst een nipje te nemen en daarna een chocolaatje in de mond te doen om vervolgens weer wat te drinken. Oeh, dat smaakt inderdaad lekker zeg. We kijken elkaar aan en besluiten deze wijn ook mee te nemen naar huis. Deze is alles behalve standaard. Ondertussen zijn er nog wat mensen binnen gekomen en ze vertellen over het wijnfestival wat in Leland nu plaatsvindt. Aha, vandaar dat het daar zo druk was. Goed dat we dat net nog niet wisten
Met vier wijntjes en twee souvenir glazen op zak zijn we even klaar met de wijntjes voor vandaag. Op naar wat natuur. Niet hier ver vandaan ligt Sleeping Bear Dunes National Shores.
We rijden als eerste naar het Maritime Museum. Maar al snel komen we erachter dat dit niet zo ons ding is. Wel lopen we nog even naar het water toe, maar ook dat bevalt niet zo goed. Het is behoorlijk fris en worden belaagd door de vele muggen die er rondvliegen.
Als een soort dorpsgek loop ik al zwaaiend weer terug naar de auto. Snel door naar de Pierce Stocking Scenic Drive. Iets voor de scenic drive zien we een behoorlijk hoge duin waar je op mag klimmen. De Dune Climb. We rijden er heen voor eigenlijk alleen een foto, want het ziet er wel tof uit hoe iedereen zo z’n best doen om omhoog te klimmen. Voor dit stukje van het park betaal je 20 dollar entree, echter met onze jaarpas van de Nationale Parken mogen we hier gratis mee naar binnen. Top.
Als we voor de duin staan, is de verleiding toch wel erg groot om tóch ook even een stukje naar boven te klimmen. Jee, wat is dat zwaar zeg. Het zand is zó zacht, je glijdt steeds weer een stukje naar beneden. Na een goed 100 meter (wat we al behoorlijk ver vinden), stoppen we en gaan we in het zand zitten. Ehm nee, we gaan erbij liggen. Wat is dat lekker zo zeg. Af en toe schijnt het zonnetje door de wolken. Het lijkt alsof het hier minstens 5 graden hoger is dan bij het Maritime Museum, terwijl dat toch zo ongeveer hier om de hoek ligt. Veel mensen gaan wel veel verder de duinen in. Maar wij vinden dit prima zo.
Dan lopen we weer naar beneden. Dat gaat een stuk gemakkelijker, uiteraard. Dan rijden we wel door naar Pierce Stocking Scenic Drive. Ook hier mogen we met onze NP-jaarpas doorrijden. Deze scenic drive is een loop met eenrichtingsverkeer. Als eerste kom je een overdekte brug tegen.
Ik maak een foto en rijden dan weer verder. De tweede stop is bij Glen Lake Overlook. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op het meer.
Vervolgens stoppen we bij Dune Overlook. In de verte zie je de bovenkant van de Dune Climb, wat eigenlijk meer met gras begroeid is dan zand. We zien hier ook dat je met de Cottonwood Trail ook door dit grasgebied loopt. Deze wandeling had ik eigenlijk op de planning, maar ziet er vrij saai uit. Snel maar weer door dus. Martijn loopt sneller door dan ik naar de auto. Als ik nog snel een laatste foto wil maken van de duinen, vertelt een dame naast me dat er een jong hertje in het gras ligt. Ach goss, hij (of zij) is nog maar klein en ligt op nog geen twee meter afstand van ons in het gras. Zou hij achtergelaten zijn door de moeder? Of zou mama geschrokken zijn van de vele mensen die langskomen? Het jonge beest blijft er maar stil bij liggen. Hij ademt wel ontzettend snel. Ach goss… straks komt mama niet meer terug en sterft het beest hier. Maarja, wat kun je eraan doen? Of zou mama gewoon eten zijn gaan halen en is ze niet bang voor de mens, en komt ze dus gewoon weer terug? Laten we het hopen.
We rijden weer verder over de scenic drive en stoppen dan bij Lake Michigan Overlook & Sleeping Bear Dune Overlook. Deze twee liggen bij elkaar. We lopen een stukje over een pad van hout en zien als eerste de Lake Michigan Overlook. Vanaf hier kun je ook door de duinen helemaal naar beneden lopen, maar omdat het énorm steile helling is, kun je op de terugweg heel vermoeiend raken. Maar toch zijn er genoeg die het erop wagen. Iets verderop kun je op een platform de gehele helling naar beneden bekijken. Als men weer naar boven wil, moeten ze eerst op hun voeten én handen klimmen. Wat een uitputtingsslag zeg. Ons niet gezien. Dan lopen we nog wat verder voor de Sleeping Bear Dune Overlook. Ook hier veel gras.
Dan stappen we de auto weer in. Goed, volgend probleem: waar gaan we slapen vannacht? We rijden naar het visitor center van de Bear Dunes, met als hoop dat ze daar internet hebben. We parkeren de auto voor het centrum en ja hoor, ze hebben openbaar wifi. Mooi zo. We bekijken echt alle mogelijkheden. Hotels via Choice in Muskegon en in Grand Rapids. Via hotwire vinden we niets. Via de Wyndham (Super 8, Days Inn, Travelodge) krijgen we ook niets gevonden. Ofja, we vinden behoorlijk wat hotels. Maar allemaal boven de 100 dollar. En daar ligt toch wel onze grens. De enige die we vinden is een Rodeway Inn voor 85 dollar, maar krijgt echt énorm slechte recensies. De laatste is zelfs van drie dagen terug. Dat gaan we dus écht niet doen. Maarja, wat dan?
Ineens zien we een redelijk betaalbaar hotel in Grand Rapids (Quality Inn, hoezo heb ik die net niet gezien dan?) en een Quality Inn in Holland. Beide is op 50 minuten rijden van Michigan’s Adventure Park, waar we morgen heen willen. Dit ligt in Muskegon, vandaar dat de voorkeur lag om daar te slapen. We kiezen voor de Quality in Holland, aangezien dit plaatsje ook op de planning staat. Dan hebben we in ieder geval al iets van dit plaatsje gezien. Wellicht dat we zelfs de planning omdraaien. Morgen wat dingen bekijken in Holland en dan op de maandag naar Michigan’s Adventure Park. Al moeten we maandag ook weer vier uur rijden naar ons hotel in Sandusky. Naja ach, dat zien we dan wel weer.
We boeken het hotel en krijgen meteen de mail ter bevestiging. Mooi. We stellen het adres in op de Tom Tom en hij geeft aan dat het exact 3 uur rijden is. Inmiddels is Martijn de chauffeur, dus ik kan mooi beginnen met het verslag. Als we halverwege zijn, na anderhalf uur rijden, stoppen we iets voor Ludington bij een benzinestation. De auto wordt weer volgetankt en ik ga het laatste anderhalf uur achter het stuur zitten. Ondertussen zoekt Martijn de foto’s uit. Wat zijn we toch weer handig bezig. Als we het plaatsje Holland inrijden, zien we links van ons het parkje ‘Nelis Dutch Village’. Oeh, dat ziet er heerlijk fout uit. Vermoedelijk kunnen we hier ook naar de klompendans kijken. Want tja, dat doen wij Hollanders… toch?
Dan passeren we een Applebees en zien we op de Tom Tom dat we nog een goed 12 minuten van ons hotel verwijderd zijn. Laten we eerst de spullen maar afdroppen en dan kijken we wel of we terugrijden om daar te eten. Ze hebben hier in Holland ook een leuke brouwerij. Geen idee hoe ver dat van ons hotel af zit, maar dat klinkt ook wel interessant. Dan rijden we het terrein van Quality Inn op. Op hetzelfde terrein zit ook een Chinees met sushi. Oeh, dát is ook erg lekker. Dan hoeven we helemaal niet ver weg meer.
We checken in en krijgen kamernummer 131 toegewezen. Als eerste bekijken we de kamer en deze is helemaal prima.
We halen onze koffers op en bekijken dan als eerste online het menu van de chinees naast ons. Maar dat valt eigenlijk tegen. Het is inderdaad Chinees eten, met als bijzaak wat sushi. En we hebben juist zin in alleen de sushi en daarvan hebben ze niet zo heel veel verschillende soorten van. Goed… next. De brouwerij. Het eten lijkt prima, maar voor het bier op tap hoef je het niet te doen. Veel IPA’s en daar zijn we niet zo van. Toch maar gewoon de Applebees dan maar? Ik noteer het adres en lopen naar de auto.
Circa 12 minuten later parkeren we de auto bij Applebees. Het is vrij druk, maar mogen toch direct plaatsnemen. De gezonde opties hier bij Applebees welke ik lust zijn de kip met lemon, rijst en quinoa (á 600 calorieën) en de kip wonton met rijst en groente (á 790 calorieën). Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in. Vervolgens zie ik bij de steak 280 calorieën staan. En als ik daar de aardappelpuree en broccoli bij neem, zit ik op totaal aan de 630 calorieën. Dat lijkt me ook niet verkeerd. Wel? Juist, dat kies ik dus. Martijn gaat voor de Bourbon Street Steak met gebakken aardappeltjes, champignons en uien (á 680 calorieën ). Wat zijn we toch weer heerlijk gezond bezig. Al bestelt Martijn er een Mountain Dew bij en ik zit gewoon aan het ijswater met een citroentje
Iets voor 10 lopen we weer terug naar de auto. Oeh, het regent een beetje. Ja, logisch eigenlijk. Ben je in Holland, dan hoort er ook Hollands weer bij. Hopelijk is dat morgen niet het geval, aangezien we besloten hebben om morgen inderdaad een dagje Holland te doen. En dan op maandag naar Michigan’s Adventure Park. We hebben de collectie achtbanen even bekeken, maar daar zit niet echt iets spannends tussen (maarja, voor onze coaster-counter zullen we die toch bezoeken. Plus, zowel het parkeren als entree voor het park is gratis voor ons, in verband met onze jaarpas van de Cedar Fair parken). Inmiddels hebben we ook al begrepen dat onze Max Verstappen morgen vanaf plek 3 start. Het zal moeilijk worden om morgen ergens een plek te kunnen zoeken waar we de race kunnen bekijken. Ach, we kunnen altijd de samenvatting nog terugkijken.
Eenmaal terug op de kamer tik ik het verslag af en kijkt Martijn wat TV. Helaas krijgen we Nick@Nite niet gevonden, dus geen Friends voor ons vanavond. Ach ja. Morgen dus een dagje Holland en dan maandag eindelijk weer eens een pretpark voor ons
Aantal gereden kilometers: 399
Weertype: bewolkt met af en toe een drupje regen. Tussen de 15 á 18 graden.