Vrijdag 4 juni: Statesville (NC) – Columbia (SC)
Om half 8 openen onze ogen. We kleden ons snel aan en gaan dan ontbijten. Tot onze verbazing is het ontbijt iets uitgebreider dan dat we gewend zijn van de motels. Ze hebben verschillende soorten bagels en we eten wat roerei. Na het ontbijt bel ik mijn ouders even via de Skype. Altijd leuk om hun stemmen ook weer eens te horen.
Een kwartier later dan gepland zitten we in de auto op weg naar ons één-na-laatste pretpark avontuur. Exact om tien uur staan we op het parkeerterrein van Carowinds. We lopen naar de ingang en zien een enorme drukte. Zou er op vrijdag dan toch al weekenddrukte zijn? We zien ook behoorlijk wat groepen met dezelfde shirts. Dat betekent vaak: schoolkinderen. Op ons bingolijstje staan 13 achtbanen. Gelukkig hebben we ons hotel voor vanavond al geboekt en is het park tot 20.00 uur open. Dat moet te doen zijn, toch? Eenmaal binnen zien we iedereen naar links rennen. Daar staat namelijk Carowinds nieuwste aanwinst: Intimidator. Een behoorlijke hoge achtbaan, maar gaat niet over de kop of iets dergelijks. Alleen maar heuveltje op en heuveltje af. En dat betekent meestal airtime. En dát is leuk ? Omdat we iedereen naar links zien rennen, besluiten wij om het park tegen de klok in te gaan lopen.
Net voordat we rechtsaf willen slaan, zien we een paal staan met ‘North Carolina en South Carolina’. Wat leuk, het park is precies op de staatsgrens van North en South Carolina gebouwd. De linkerhelft van het park bevindt zich in de South Carolina en de rechterhelft in North Carolina. Grappig zeg.
De rechterkant van het park is uitgestorven. We openen met Vortex. Hierbij zit je niet in een karretje, maar je staat. Altijd een leuk effect. De baan is vrij soepel. Dan lopen we naar Ricochet. Een wilde muis. De ervaren lezer weet dat dit vaak pijn bij ons betekent, maar we slaan hem nooit over. Zeker nu het nog rustig is, willen we hem doen. Met een beetje goed vasthouden, is hij niet zo pijnlijk zoals we hem kennen. Dus dat is een meevaller. Maar goed, we kunnen hem wel afstrepen op het lijstje ?
Dan lopen we door naar Carolina Cyclone. Een exact dezelfde baan als de Python in de Efteling. Twee loopings, de kurkentrekker en spiraal, maar daarom niet minder gewaardeerd door ons. Daarna door naar Hurler, maar er staat een medewerkster voor de entree. Wat is dat nou? Zou hij storing hebben? Dat zal toch niet, dan kunnen we geen bingo meer halen! Maar de dame vertelt ons dat Hurler pas om 12 uur open gaat. Dat is mooi, komen we straks wel even terug. Het is tenslotte nog maar 11 uur.
Dan komen we Carolina Goldrusher tegen. Een type mine-train, echter gaat het treintje nergens door een mijn en ook de karretjes zelf zijn niet echt van het thema mijn. We vinden hem ook niet echt spannend, maar hij is wel aardig om te doen. Dan gaan we naar de buurman. Carolina Cobra is zijn naam. Een achtbaan van het type ‘boomerang’. Het karretje wordt achteruit omhoog getild en dan ga je ineens naar beneden, door het stationnetje, dan met een bocht ondersteboven naar de andere kan, looping en vervolgens de hele riedel in omgekeerde volgorde achteruit. Voor het eerst van de belanden we in een rij. Na een kwartier zitten we in een karretje. Het is lang geleden dat we een boomerang-baan hebben gedaan. Deze zijn we ook een behoorlijke tijd niet tegen gekomen. Zelf vind ik de rit wel oké. Vooral het gedeelte als je achteruit door de looping gaat geeft een lekker gevoel. Je krijgt dan behoorlijk wat G-krachten te voordeuren en als je die dan ook nog eens achteruit ervaart, krijg je daar behoorlijk wat kriebels van in de buik. Martijn heeft de rit minder prettig ervaren. Hij heeft vrij veel last van de beugels. Die drukken vooral op zijn schouders en dat doet pijn.
Het is kwart voor twaalf en lopen rustig terug naar Hurler. Maar moeten daar uiteindelijk ook nog wachten. Er wordt een kleine rij gevormd bij de ingang en exact twaalf uur gaat de wachtrij open. We kunnen meteen plaats nemen en gaan dus met het eerste treintje van de dag mee. De rit zelf is aardig. Ook hier heeft Martijn meer last tijdens de rit dan ik. Hij schudt vooral erg veel en in de bochten maakt dit er niet prettiger op. Ook gaat hij niet echt snel, alleen het eerste gedeelte is nog acceptabel. We zijn gewoon te verwend, denk ik. Het is ook geen grote houten achtbaan, dus kunnen we er ook niet echt veel van verwachten.
Op weg naar de volgende baan komen we Boo Blasters On Boo Hill tegen. Hiermee ga je in een karretje door verschillende kamers en moet je met een laserpistooltje zoveel mogelijk punten zien te halen. Dit blijkt erg moeilijk te zijn. Je ziet namelijk niet waarop je schiet. Normaal zie je wel een laserlampje of iets dergelijks en dat maakt het richten een stuk gemakkelijk. Uiteraard win ik toch wel van Martijn, maar wel met moeite.
Dan is het weer tijd voor een achtbaan. Thunder Road is aan de beurt. Wederom een houten achtbaan. Ditmaal betreft het een racer. Dat zijn twee treintjes naast elkaar die hetzelfde parcours afrijden, maar dan tegengesteld. En welk treintje dan weer het eerst terug in het stationnetje is, heeft gewonnen. Op dit moment zijn ze dus ook zo’n type houten achtbaan aan het bouwen in de Efteling. We zijn zeer benieuwd hoe die baan uiteindelijk wordt, want degene die er eerst stond (pegasus) vonden we echt afschuwelijk. Blij dat deze weg is uit de Efteling! Als we mogen kiezen welke van de twee treintjes, zien we dat er maar één trein in het stationnetje staat, maar toch staan er bij de andere kant ook mensen te wachten. Blijkt dat de treintjes apart van elkaar zijn vertrokken. Apart rijden, betekent geen race. Dat is toch niet leuk? We lopen naar het linkse treintje en zien dan dat die kant twee treintjes op de baan heeft en de rechtse kant maar één treintje. Als we instappen vraagt de operator of we zin hebben in een race. Natuurlijk hebben we dat en iedereen begint te gillen. Onze trein vertrekt tegelijkertijd met de trein naast ons. Leuk! Tijdens de race proberen we nog mee te duwen, maar dit heeft natuurlijk geen enkel nut. En ook winnen we niet eens. Jammer, maar de rit zelf was wel erg leuk! We gaan hem nog eens doen, maar dan de andere kant. Helaas zit er dit keer geen race in. Ons treintje vertrekt al veel eerder dan het treintje naast ons. Maar goed, de baan heeft leuke hobbels, waarbij je lekkere airtime krijgt, dus vervelend is de rit niet.
We kijken op ons plattegrondje wat onze volgende baan wordt. Op de route ligt Afterburner. Dit is een hangende achtbaan van het merk B&M. Dat zijn de betere hangende banen. Je hebt er ook van dezelfde soort van het merk Vekoma en die zijn echt waardeloos. Daarmee stoot je telkens je hoofd en oren tegen de beugels, maar een hangende achtbaan van B&M betekent een heerlijk rustige rit. Voordat we instappen staat er een groep van vijf voor ons. Als ze alle vijf door het poortje gaan om een plek te zoeken in het treintje, blijft er één over. Het treintje heeft namelijk plek voor vier personen per rij. Terwijl dit allang door ze is uitgeteld, want één van de dames vroeg aan de ander of ze toevallig in de rij ernaast wilde gaan staan, omdat het anders niet uitkwam, lopen ze dus toch alle vijf door het poortje om een plek te zoeken. Maar het laatste meisje snapt er niets van. “Hoe kan dat nou? Er is geen plaats meer voor mij”, zal ze gedacht hebben. Ze wil weer terug in de rij, maar de poorten zijn ondertussen gesloten. Iedereen roept dat er drie rijen naar voren nog plek is, maar ze snapt er niets van. Uiteindelijk gaat ze toch in één van de overgebleven stoelen zitten, maar aan haar blik te zien gaat het niet van harte. Martijn en ik kijken elkaar aan. Zo moeilijk is het toch niet… Daarna mogen wij instappen. We hopen op een relaxte rit en ons vermoeden klopt. Een heerlijk soepele baan. Puur genieten.
Daarnaast ligt Flying Ace Aerial Chase. Ook een hangende achtbaan en nu dus wél van het merk Vekoma. Maar wat wil het geval. Deze hangende Vekoma baan is een Juniorbaan. En die zijn van het merk Vekoma juist helemaal niet waardeloos. We wachten een tiental minuten en dan staan we te wachten voor een poortje. Ineens staat er een dame voor ons, die weer terug in de rij wil. Wat wil ze? Ze wil haar tas pakken. Deze had ze daar neergelegd omdat de tas niet mee tijdens de rit mocht. Dat is logisch natuurlijk, maar ze heeft haar tas aan de kant van het instappen gelegd en niet, zoals gebruikelijk, aan de kant waar je weer uitstapt. Het zal wel aan het weer liggen, maar erg snugger vinden we de jeugd hier niet. Dan mogen wij instappen. Als wij onze tassen wel aan de juiste kant hebben neergelegd en plaats hebben genomen in de stoel, vraagt een meisje in de rij aan de operator of hij de tas van haar zus wil pakken. Die zijn ze vergeten mee te nemen. De operator pakt onze tassen en wil deze aan haar geven. “nee”, roepen we “die zijn van ons!” Hij legt de tassen weer terug, maar hij snapt niet wat het meisje wil. Verder liggen er geen tassen meer. Als we na de rit weer terugkomen in het stationnetje is het meisje verdwenen en onze tassen liggen er gelukkig gewoon nog. De juniorbaan zelf is vrij simpel, maar toch heel leuk.
Onze magen moeten weer gevuld worden en dus gaan we op zoek naar eten. Het wordt een salade bij Joe Cool Café en als toetje neem ik Cheesecake en Martijn één of ander chocoladeslagroom toetje. De gehele vakantie ben ik nog niet in de gelegenheid geweest om een cheesecake te kunnen eten. En Linda zonder Cheesecake tijdens een Amerikavakantie, dat kan niet. Aangezien we na het hoofdgerecht bij het diner nooit meer plaats hebben voor een toetje, zie ik nu mijn kans schoon. Ik geniet er enorm van.
Dan lopen we naar de houten achtbaan daar tegenover. We zijn ondertussen in het gebied van Planet Snoopy belandt. Dat is het kindergebied. De houten achtbaan, Woodstock Express, is dus ook een vrij kleine coaster. We kunnen ons alleen niet herinneren ooit een kiddie houten achtbaan gedaan te hebben. En deze is zelfs nog mooi paars ook. Als we daar weer uitkomen, kunnen we concluderen dat hij eigenlijk best leuk is!
Nog maar drie achtbanen op de planning. Twee vrij grote populaire banen en één kiddie. Voor deze laatste heb je officieel een kind nodig om er ook in te mogen. Maar als we zien dat er geen rij is en er ook normale jeugd alleen in de trein zitten, gaan we ook gewoon in de achtbaan. Hij is vrij leuk! Niet spannend uiteraard en hij gaat niet hard, maar vooral het laatste gedeelte is vrij verrassend. Hij hobbelt dan een paar keer en dat is een leuk effect.
Dan gaan we naar Nighthawk. Een achtbaan van het type: flying coaster. In dit soort achtbanen zit of sta je niet in een karretje, maar je ligt. Nu heb je daar ook weer verschillende types van. Je kunt al hangend in je beugels het stationnetje verlaten (zoals de achtbaan Air in het park Alton Towers te Engeland) of liggend (zoals X-Flight in het park Geauga Lake in Amerika, zie ons verslag van 2006). Zoals te lezen in het verslag van 2006 is onze ervaring met liggend het stationnetje uitrijden waardeloos. Ondanks dat Nighthawk ook liggend het stationnetje uitrijdt, viel deze rit ontzettend mee. Hij trekt lekkere G-krachten in de bochten en loopings en hij is ook nog geeneens pijnlijk. Althans, als ik voor mezelf spreek. Martijn vindt hem wel waardeloos. Hij past nét niet in de stoel in deze houding en in combinatie met de beugels is het al helemaal geen pretje. Hij zit er helemaal ingedrukt en dat is vrij pijnlijk.
Het is nog maar vier uur en nog maar één achtbaan op het programma. Dat wordt een bingo! We hoeven alleen de Intimidator nog. Save the best for last! Als we bij de ingang komen, zien we een vrij lange rij. Ook zien we een ingang voor singleriders. Omdat we eigenlijk geen zin hebben om te wachten, besluiten we om de singleriders rij te pakken. Maar als we eenmaal in de rij staan, zien we dat die rij juist totaal niet hard gaat. Er staan zo’n 30 mensen voor ons en in vijf minuten zijn we nog geen meter verder gekomen, terwijl de rij naast ons alleen maar in beweging is. We draaien om en gaan in de normale rij staan. In nog geen tien minuten mogen we plaatsnemen in het treintje. Dat ging lekker snel dus. Ook zien we de meneer welke voor ons stond in de singleriders rij nog steeds halverwege staan. Goed dat we toch maar in de normale rij zijn gaan staan. De rit zelf is echt geweldig. Je zit alleen vast met heupbeugels, dus de armen zijn helemaal vrij. Dat maakt de rit des te intenser. Het is een geweldige baan. We doen hem nog een keer! Wederom binnen tien minuten zitten we erin. We zien dat de man van de singleriders er nu ook in geweest is. Gelukkig voor hem. We doen de rit nu iets verder naar achteren en daar voelen we het nog beter. Heerlijk.
Dan is het alweer tijd om het park te verlaten. Het is nog maar half 5, maar we willen het liefst wat vroeger in het hotel zijn. Zo hebben we ook een keer een avondje voor onszelf, in plaats van alleen maar achter de pc te zitten om ons verslag en foto’s te kunnen uploaden. Al doen we dat ook graag en met plezier hoor ? De reacties lezen is erg leuk, maar dat niet alleen. Ik vind het vooral ook voor mezelf fijn om bij te houden wat we allemaal meegemaakt hebben. Zeker voor later is dit prettig, weet ik uit eigen ervaring.
We stellen het adres van ons hotel in Columbia in en hij zegt er anderhalf uur over te doen. Genoeg tijd voor mij om aan het verslag van vandaag te beginnen. Martijn houdt ondertussen bij of we een lekker restaurant op de route tegenkomen, maar pas bij één afslag voor ons hotel zien we iets naar onze zin. Applebees! Als voorgerecht bestellen we de Appetizer Sampler (Mozzarella Sticks, Spinach & Artichoke Dip, Cheese Quesadilla Grande en Boneless Buffalo Wings). Erg lekker, maar ook erg ongezond volgens ons. Als hoofdgerecht kiezen we beide iets wat gezondere dingen uit. Ik kies voor de Grilled Dijon Chicken & Portobellos. Een gerecht onder de 550 calorieën. En Martijn gaat voor de Garlic Herb Chicken. Een gerecht dat volgens Weight Watchers op 7 punten zit. Geen idee of dat veel of weinig is, maar het staat er niet voor niets bij, lijkt ons. Het valt ons sowieso op dat je bij veel restaurants gewoon gezond kan eten. Amerika staat bekend om het vet eten, maar dat hoeft dus helemaal niet. Of de calorieën staan erbij, of je kan het in Light-vorm bestellen. Prima oplossing, lijkt me. Wel bestel ik een wijntje bij het eten. Dat dan weer wel 🙂
We worden bedient door een zeer enthousiaste jongen. Hij vraagt ons waar we vandaan komen, want hij hoorde aan ons accent dat we niet van hier zijn. Hij vraagt of ik nog een wijntje lust, maar deze sla ik even af. Ik heb tenslotte nog maar één slok op! Als het hoofdgerecht er is, vraagt hij het nóg een keer. Nou vooruit dan! En dat heb ik geweten. De twee glazen alcohol stijgt meteen naar mijn hoofd. Naar mijn gevoel kijk ik heel scheel naar de mensen, maar niemand zegt er iets van. Het eten smaakt zoals we gewend zijn van een Applebees: verrukkelijk. Dan komt er een andere medewerker naar ons tafeltje. Hij maakt een opmerking over Martijns Shirt. Die is namelijk van Beech Bend en valt blijkbaar goed op. Ook komt Joran (Vendersloet) aan bod. Door het geluk dat we steeds internet hebben gehad, hebben we via nu.nl goed kunnen bijhouden wat er op dat gebied allemaal aan de hand is. Wat een eikel is het ook.
Als we na een uur weer in de auto zitten, rijden we naar het adres waar TomTom ons heen stuurt. We komen uit bij Courtyard by Marriott. Maar vannacht zitten we toch in het Hilton Garden Inn? We rijden Courtyard voorbij en als we na vijf minuten nog niets tegenkomen wat op een Hilton lijkt, stoppen we de auto en kijkt Martijn na op zijn iPod waar we vannacht slapen. Het blijkt inderdaad de Courtyard by Marriott te zijn. Hilton is voor een nacht later. Dat stomme alcohol ook. We checken in en krijgen een kamer op de begane grond. Erg makkelijk, want zo kan de auto precies voor de schuifdeuren staan. Ineens herinneren we ons dat dit dus ook het hotel is waarbij er veel inbraken worden gepleegd op de parkeerplaats. We halen dus alles uit de auto. Verder staat de auto prachtig onder een lantaarnpaal geparkeerd, dus dat verlaagt de inbraakkans ook.
We kijken wat TV en uploaden het verslag en gaan dan lekker slapen.
Het weertype: Vies benauwd weer. Licht bewolkt tot donkere wolken
Mijlen gereden: 138 (222 km)
Aantal Coasters: 13