Zondag 30 mei: Owensboro (KY) – Nashville (TN)
Een uur voor tijd worden we gewekt door ons huisdiertje: de vlieg! Hij zoemt vreselijk irritant over je oor. Arrgh… Gelukkig vallen we het laatste uur weer in slaap en als de wekker om 8 uur afgaat blijven we nog even liggen. Een uur later zijn we gereed voor vertrek en checken we uit. Op naar ons zesde pretparkavontuur. Op naar Beech Bend!
Beech Bend heeft voor ons vier achtbanen in petto. Drie totaal onbelangrijke, maar één hele leuke houten achtbaan: Kentucky Rumbler. Eigenlijk is deze houten achtbaan ook de enige reden om naar Beech Bend te gaan. Maar voor de coasterbingo zullen we de andere drie natuurlijk ook doen.
Als eerste rijden we naar Denny’s voor ontbijt. We bestellen beide een Grand Slam. We mogen beide vier items uitkiezen. Beide twee pannenkoekjes, bacon en twee gebakken eieren en Martijn heeft daar nog een bakje Yoghurt bij en ik toast. Het smaakt heerlijk. We stellen de TomTom in voor Beech Bend en deze zegt er één uur en twintig minuten over te doen. Dat geeft mij mooi de gelegenheid om aan het verslag van gisteren te werken. Had ik overigens al gezegd dat het rijden door Kentucky enorm mooi is? Veel heuvels en groen.. prachtig.
Een kwartier voor tijd gaan we van de snelweg af en worden we door TomTom over verschillende B-wegen geleid. Dit is prachtig om te rijden. Ineens, uit het niets, rijden we het parkeerterrein van Beech Bend op. Een klein parkje in The Middle of Nowhere. Ook hier is het gratis parkeren. We zien echter wel dat er behoorlijk wat mensen in het park zijn. Maar ook hier hebben ze een waterpark, dus we hopen dat de meeste mensen daar zijn. Het is tenslotte wederom warm weer. We betalen entree en kijken op het plattegrondje wat waar allemaal staat. We zien hierbij dat er geen Looping Star meer is. Dat worden dus maar drie coasters vandaag. We lopen als eerste naar Dragon Coaster. De naam doet vermoeden op een spannende achtbaan, maar dit is het toch echt niet. Het is een saaie kinderbaan. Zelfs de Bugs&Bees kermisbaan voor kinderen is spannender.
Dan lopen we door naar Wild Mouse. Ook weer een kermisbaan. Het gehele park doet ons overigens denken aan de kermis. De attracties zijn er maar wat neergezet. En zoals we al vermoeden, zijn de meeste mensen te vinden in het waterpark gedeelte. Dat komt mooi uit.
Een Wild Mouse is over het algemeen erg pijnlijk en lomp, maar omdat we hem toch gedaan willen hebben, stappen we toch in. Je moet iets voor je hobby over hebben hè? Maar wat schept onze verbazing. Deze muis is helemaal niet pijnlijk en lomp. De eerste Mouse die we tegenkomen welke we eigenlijk best leuk vinden. Weer een meevallertje.
Dan lopen we verder om onze laatste achtbaan van het park te doen. Save the best for last: The Kentucky Rumbler! Maar wat is dat nou? We voelen wat regendruppels. Als we omkijken zien we een enorme donkere wolk. Snel naar de Rumbler voordat ze de achtbaan dichtgooien! Omdat we voorin willen zitten, moeten we twee beurten wachten. Dan stappen wij in, we maken de riemen vast, de beugel naar beneden en dan zien we ineens dat het ontzettend hard regent! Dat zijn geen druppels meer, maar het giet! Ondanks de regen blijft de achtbaan gewoon open. Dat wordt een natte rit en we gaan er gewoon vol in. Handen omhoog en gaan met die banaan! Helaas kan ik door de regen mijn ogen niet open houden, maar de handen houd ik braaf in de lucht. Wat een beleving! Als we terug het stationnetje inrijden worden we met een applaus binnengehaald. De gehele trein heeft de regen met handen omhoog getrotseerd.
We schuilen bij het souvenirwinkeltje van de Rumbler en kopen daar ieder een T-shirt. Onze kleren zijn helemaal doorweekt, maar om nu al het mooie nieuwe shirt aan te doen vinden we zonde. De regen geeft immers ook wat afkoeling. Als het na een kwartier opgehouden is met regen, lopen we weer naar buiten. Uiteraard doen we de Kentucky Rumbler nog een keer. Dit keer wil ik hem met ogen open kunnen doen. We stappen weer voorin en als we uit het stationnetje rijden, merken we dat het weer regent. Nee toch? Gelukkig zijn het maar een paar druppels en kan ik mijn ogen dit keer wel open houden. Wat is deze baan genieten. Totaal niet pijnlijk door de bochten. De gehele rit kunnen we de handen omhoog houden, wat dus ook betekent dat de baan niet lomp is.
Inmiddels is het één uur en we lopen naar de uitgang. Ook Nashville staat vandaag nog op het programma. Bij de uitgang staat een dame en vraagt ons waarom we zo kort in het park zijn. We antwoorden dat we nog naar Nashville gaan en dat we er eigenlijk alleen maar waren voor de achtbanen. “Aha, coasterfans”, zegt ze. Juist, in één keer goed. Wat een prachtig accent heeft Kentucky toch. Echt op zijn ‘countries’ wordt hier gepraat.
We stellen de TomTom in op de Country Music Hall of Fame and Museum. Ruim een uur rijden vanaf Beech Bend. Onderweg stoppen we even bij de Walmart. We hebben weer wat water nodig, ontbijt voor morgen aangezien we verwachten geen gratis ontbijt te hebben bij de Sheraton en een borstel. Vanochtend kon ik namelijk mijn borstel nergens vinden. Wellicht heeft de Walmart een hele mooie nieuwe voor me. We slagen in onze boodschappen en ben een mooie paarse borstel rijker.
Na een kwartier rijden doemen de grote gebouwen van Nashville op. Vooral één bepaald gebouw steekt er qua ontwerp ontzettend bovenuit. Het blijkt het gebouw van AT&T te zijn.
We rijden naar de parkeerplaats achter het Country Music Hall. 2 dollar per half uur en 7 dollar maximaal voor de hele dag. Omdat we van plan zijn om ook hier in de buurt te eten, willen we 7 dollar betalen. Een vriendelijke mevrouw bij de betaalautomaat helpt ons op weg. Je moet namelijk de eerste drie getallen van het kenteken intoetsen. Ineens staat er dat we 20 dollar moeten betalen. We vinden dit te veel en willen weglopen. Dan vraagt de vriendelijke mevrouw om drie dollar, voor het helpen… Ze blijkt een zwerver te zijn en dit is haar manier om aan geld te komen. We geven haar een dollar om er vanaf te zijn, maar ze vindt het niet genoeg. We draaien ons om en lopen verder. Het is één dollar of niets. Dan parkeren we de auto op een parkeerterrein daar tegenover. Een man wil ons helpen, maar Martijn is wat afhoudend. Dan blijkt hij een officiële medewerker te zijn van die parkeerplaats en hij legt ons uit dat overal in Nashville de parkeerkosten op dat moment 15 tot 20 dollar zijn. Dit komt omdat er vanavond een evenement is gepland. In de Bridgestone Arena begint vanaf 19.00 uur een benefietconcert voor de slachtoffers van de overstroming welke een paar weken geleden is geweest in Nashville. Ze verwachten 20.000 man. Jee, hebben wij weer. We kiezen ook een dag uit om Nashville te bezoeken.
Naast de parkeerplaats van net vragen ze 15 dollar, dus wij parkeren daar onze auto maar. Echter de 15 dollar kan alleen cash betaald worden en zoveel geld hebben wij niet meer in onze portemonnee. Bij de automaat kost het weer 20 dollar. Nou ja, dan moet dat maar. Er komt een man aangelopen en hij vraagt om 2 dollar, want hij heeft zijn autosleutels en portemonnee in de auto laten liggen en zijn vrouw is aan het bevallen. Hij wil graag geld voor de bus. Daar trappen wij dus niet in en Martijn zegt hem: Love the story, but no.
We lopen naar de Country Music Hall en als we naar binnenlopen worden we aangesproken door een dame. Het museum is tot 17.00 uur open en aangezien het al half 5 is heeft het niet veel zin meer om naar binnen te gaan. Uiteraard mogen we wel naar de souvenirshop. Nadat we de vele foute kleding welke country te bieden heeft gezien hebben, houden we een sanitaire stop. Als we weer naar buiten willen lopen zien we dat het regent. En niet zo’n klein beetje ook! Gelukkig is het maar een buitje en kunnen we een kwartier later onze tocht door Nashville voortzetten.
We lopen via Broadway naar de Cumberland River. Aan de rivier is een parkje gevestigd, namelijk Riverfront Park. Maar als we eenmaal bij het parkje zijn, is er niet veel meer te zien als wat gras. Naast de Riverfront Park zit Hardrock Café gevestigd. We hebben honger, dus besluiten daar te gaan eten. Oorspronkelijk stond een diner bij Wildhorse Saloon gepland, maar deze gaat pas in juni weer open. Ook zij zijn getroffen door de overstroming.
Bij het Hardrock Café is het druk. We krijgen een apparaat met ons mee welke gaat knipperen en trillen als we aan de beurt zijn. De wachttijd bedraagt 40 minuten. Als we weer naar buiten willen lopen om de omgeving te bekijken, regent het alweer. We zijn dus genoodzaakt om 40 minuten te wachten in het café. Gelukkig gaat ons apparaat na 30 minuten al af. We hebben echt ontzettende honger. We krijgen een tafel naast de bar en bestellen ons eten. Martijn gaat voor de Hickory-Smoked Bar-B-Que Combo met varkensvlees en Ribs en ik voor de Grilled Wild Alaskan Sockeye Salmon. Vervolgens duurt het een kwartier voordat het eten komt. Dat wil zeggen, ik krijg mijn zalm, maar Martijn heeft nog niets voor zijn neus. Omdat ik het eten niet koud wil laten worden begin ik alvast. Maar na vijf minuten heeft Martijn nog steeds geen eten. Er komt iemand van het personeel zijn excuses aanbieden en zegt dat het binnen een minuut komt. Ik wacht dus netjes met verder eten, anders heb ik mijn eten al op als Martijn zijn bord voor zijn neus heeft. Maar na wederom vijf minuten heeft hij nog steeds niets. Mijn zalm is ondertussen vrij koud geworden. We vragen of mijn zalm terug mag om weer warm te worden. Uiteraard kan dit. En eindelijk na nog eens vijf minuten komt Martijns eten en ook mijn zalm weer terug. Het wordt zelfs door de kok hemzelf gebracht. Uiteraard met veel excuses. Er zat dus officieel een kwartier tussen mijn gerecht en dat van Martijn. Iets wat echt niet kan, vinden we.
Het eten zelf smaakt juist erg lekker. Vooral mijn White Cheddar smashed potatoes smaakt echt verrukkelijk. Binnen een kwartier hebben we onze borden leeg. We krijgen het bonnetje voor onze neus en de medewerkster verontschuldigd haar wederom. Ze probeert korting voor ons te regelen, dus ze loopt weer weg om een nieuw bonnetje te maken. Als ze weer terugkomt zegt ze dat ze 15% militaire korting heeft gerekend. We geven wel gewoon een fooi van 15%, aangezien ze wel goed hun best deden om het goed te maken. Normaal gesproken gebeuren dit soort dingen ook niet, zegt ze, maar nu met het concert die avond is het ongewoon druk.
Om kwart over zes lopen we het Hardrock Café weer uit. Gelukkig is het weer droog en lopen dan via 2nd Ave en Commerce Street naar de 5th Ave. Maar eigenlijk is er weinig te beleven. Alleen het begin van de 2nd Ave heeft wat entertainment. Aan deze straat ligt ook Wildhorse Saloon en zien inderdaad als we naar binnenkijken dat ze nog midden in de rotzooi zitten. De overstromingsresten zijn weggewerkt, maar het moet gewoon helemaal weer opnieuw ingericht worden. Iets over 7 lopen we langs de Bridgestone Arena. Behoorlijk veel mensen staan in de rij om naar binnen te gaan. Ik ben erg benieuwd wie er vanavond daar allemaal optreden.
Eenmaal in de auto stellen we de TomTom in op Bicentennail Mall State Park. Dit ligt aan de James Robertson Parkway. Ook in Nashville, maar net iets te ver om te lopen. Als we daar na vijf minuten rijden aankomen, zien we vooral een saai park. Wellicht dat het er mooier uitziet als de zon schijnt, maar met donkere bewolking ziet het er vooral erg treurig uit. Als we omkijken, zien we op een heuvel de Tennessee State Capitol Building. Een mooi gebouw, vinden we.
Dan wordt de TomTom ingesteld op ons Sheraton Hotel. Een keer vroeg slapen is wellicht niet geheel onverstandig. Na een kwartier rijden we de parkeerplaats van het hotel op. Op het eerste gezicht een prachtig hotel en het is gratis parkeren, dus dat is een meevaller. Dan lopen we naar binnen om in te checken. Ook de foyer ziet er prachtig uit. Erg luxe allemaal. We krijgen kamernummer 2072 toegewezen. Als we navragen hoe het met het internet zit, blijkt dat je hiervoor moet betalen in de kamers, maar in de foyer kun je gratis gebruik maken van een paar computers en ook is er gelegenheid om je laptop daar aan te sluiten. Onze planning is dus om de avond in de foyer door te brengen.
We lopen weer terug naar de auto om onze koffers op te halen en dan gaan we op zoek naar onze kamer. Het is een groot hotel merken we, want we moeten een behoorlijk eind lopen naar onze kamer. Het lijkt wel een hotel in Las Vegas! Daar zijn de hotels ook zo behoorlijk kolossaal.
De kamer is zeer prima. Balkonnetje erbij en uitzicht op de binnentuin met buitenzwembad. Helaas is het ondertussen al donker geworden, dus kunnen we er niet meer van genieten. Nadat we de koffers gestald hebben, werk ik ons reisverslag bij. Martijn zoekt ondertussen de foto´s uit en zo meteen gaan we naar beneden wat internetten en kunnen we de weblog weer bijwerken.
Het weertype: benauwd, bewolkt en regen. Heel af en toe een zonnetje.
Mijlen gereden: 162
Aantal Coasters: 3