Zaterdag 22 mei: Schiphol – Parijs – Chicago (IL) – Tomah (WI)
Om 05.00 uur gaat de wekker. We hebben echt heerlijk geslapen. Zonde eigenlijk dat we alweer weg moeten. We kleden ons aan, pakken onze koffers en zijn om half 6 weer op Schiphol. Het is precies 5 minuten lopen van CitizenM naar de aankomsthal van Schiphol. We zoeken op welke balie we nodig hebben voor onze koffers in te leveren. Balie 11 tot en met 13 in vertrekhal 2. Er staat vrijwel geen rij en om kwart voor 6 zijn we onze koffers kwijt.
We lopen wat rond, maar besluiten om gelijk naar de paspoortcontrole te gaan. Wellicht kunnen we na de marechaussee een lekker ontbijtje scoren. Voor de marechaussee is eigenlijk alleen nog maar de Burger King open en daar heb ik als ontbijtje eigenlijk nog geen zin in. De paspoortcheck gaat snel, maar omdat we naar het Schengen-gebied moeten, heb je vrijwel daarna meteen de bagagecheck. Hier moeten onze laptop uit de tas gehaald worden. Ook onze zakken gaan leeg en de schoenen moeten uit. Alles is goed en we mogen doorlopen.
We kopen een ontbijtje bij de Mediterranean Sandwich Bar. We moeten 22,50 euro afrekenen. Toch vrij duur voor een ontbijtje, maar ach.. het is vakantie en we laten het ons smaken. Als Martijn het foldertje van de taxfree shop bekijkt, ziet hij een leuke aanbieding van de iPod Touch 8GB staan. Officieel staat hij eigenlijk niet op onze aanschaflijstje, maar als Martijn me uitlegt wat we met zo’n iPod als voordeel kunnen hebben op vakantie (midden in de stad even snel wat opzoeken op het internet) ben ik ook om. We lopen naar de elektronicazaak en kopen de iPod voor 149 euro. Het starterspakket van 30 euro (oplader, hoesje etc) laten we liggen. Die kopen we wel in Amerika bij de Walmart ofzo. Tenslotte kunnen we via de laptop de iPod opladen, dus echt nodig hebben we het starterspakket niet. Als we op onze horloge kijken is het 7 uur. Om 7.10 uur moeten we bij Gate C5 zijn.
Als we bij de Gate komen, zien we dat het niet echt druk is en gaan zitten. Pas rond 7.30 uur beginnen we met boarden en om precies 8.00 uur zitten we allemaal gereed voor vertrek, maar doordat het vliegverkeer erg druk is, moeten we lang wachten. Pas om 8.35 uur begint er beweging in het vliegtuig te komen en we taxiën meer dan 10 minuten voordat we de lucht in gaan. Maar gelukkig hebben we wind mee, volgens de piloot. Dus in plaats van 1.30 uur vliegen we er maar 50 minuten op.
Oorspronkelijk zouden we om 9.25 uur landen op Charles de Guille in Parijs, maar dit wordt 9.35 uur. Uiteraard wordt hier ook getaxied en om 9.45 uur stappen we uit het vliegtuig. Ons vliegtuig naar Chicago vertrekt om 10.30 uur, dus we hebben drie kwartier om naar dat vliegtuig te lopen. We kijken op de borden welke gate we nodig hebben: E72. Het is behoorlijk wat lopen en komen een paspoortcheck tegen. De rij lijkt lang, maar gelukkig mogen we aansluiten in de kortste rij van de twee. Als we daar na 5 minuten door zijn, lopen we snel door naar gate E72. Maar wederom krijgen we met een obstakel te maken: de bagagecheck! Hier staat een behoorlijke rij en pas na een kwartier zijn we aan de beurt. We lopen door het poortje, maar Martijn wordt teruggeroepen. Er blijkt nog wat elektronica in de tassen te zitten. Hier in Parijs moet niet alleen de laptop eruit, maar ook de twee fotocamera’s, de net aangeschafte iPod en zelfs de stekkers en opladers moeten uit de tassen! Dit geeft wel een enorme vertraging. Pas om 10.25 uur zijn we weg bij de bagagecheck. Nog maar 5 mins voor vertrek van ons vliegtuig! We lopen stevig door en zien op een gegeven moment onze namen met nog een 15-tal andere namen op een tv-scherm staan ‘haast u spoedig naar de dichtstbijzijnde Air France medewerker’. Ohjee, hebben we ons vliegtuig nou niet gehaald? Als we bij de gate aankomen, checkt de stewardess onze paspoorten, instapkaart en geeft ons twee groene invulkaarten en de douanekaart welke we in Amerika in moeten leveren. We stappen het vliegtuig in en nemen plaats op onze stoelen. Iedereen zit al goed geïnstalleerd en dan komt spuit 11 (wij) nog even snel binnenvallen. Maar blijkbaar wacht het vliegtuig niet alleen op ons, want pas om 11.15 uur gaan we de lucht in.
De vlucht zelf komen we door met slapen, eten en TV. Op ons persoonlijke schermpje staan films, muziek, TV-series en spelletjes. Bij de films staat eigenlijk niet echt iets voor ons bij, maar we proberen het met From Paris With Love, maar na 10 minuten stoot ik Martijn aan. Ik merk dat mijn ogen pijn beginnen te doen van vermoeidheid en de film is eigenlijk niet zoveel aan. Martijn is nog niet echt moe, maar ook hij vindt de film niets. Hij besluit Incredibles te gaan kijken en ik sluit mijn ogen. Na een uur word ik weer even wakker. Martijn heeft zijn ogen ook dicht en wederom val ik in slaap. Anderhalf uur verder word ik weer wakker. Ook Martijn is weer wakker. We proberen wederom een film. Dit keer wordt het ‘Sherlock Holmes’, maar ook die gaat na 10 minuten uit. Geen idee hoe het komt, maar ik kan me niet echt concentreren op het Engels zonder Nederlandse Ondertiteling. Martijn gaat verder met de Incredibles en ik zap wat op mijn eigen schermpje en blijf plakken bij de musicvideos. Als bij Martijn de Incredibles afgelopen zijn, kijken we beide een aflevering van Friends en daarna kijkt hij nog wat series (CSI, NCIS en Cold Case) en ik twee afleveringen van Desperate Housewives en een docuserie over Golfen in Florida.
Na ruim 8 uur vliegen komen we aan op Chicago Airport. We stappen uit en sluiten aan in de rij voor de immigrations. De rij zelf is niet lang en mogen al vrij snel aansluiten bij poortnummer 55. Maar de mensen voor ons zijn enorm traag en pas na 10 minuten zijn wij aan de beurt. De gebruikelijke vingerafdrukken worden gemaakt en ook een webcamfoto wordt van ons genomen. Dan mogen we nog wat vragen beantwoorden. Wat we komen doen en wat er in godsnaam te doen is in Tomah. Dat adres hebben we tenslotte ingevuld als eerste overnachtingsplaats. Als we uitleggen dat we daar heen rijden voor een pretpark, kijkt hij ons een beetje verward aan. Wat is thema van het pretpark? “Achtbanen”, roept Martijn. Nu kijkt de beambte nog verbaasder. Het zal wel, moet hij vast gedacht hebben. Dan vraagt hij of we etenswaren bij ons hebben. Op de douaneformulier hebben we nee beantwoord, maar we beseffen ons ineens dat we twee appels bij ons hebben. Als we hiervan iets zeggen, maakt hij een aantekening op de douaneformulier en dit moeten we dan afgeven bij de bagagecheck van de douane.
We halen onze koffers op en lopen naar de bagagecheck. Normaal zouden we hier gewoon door mogen lopen, maar door onze suffe actie om appels mee te nemen worden we apart genomen. De appels worden uit de tas gehaald en we krijgen een formulier mee als bewijs dat onze appels zijn ingenomen. We hadden beter dus niets kunnen zeggen en de appels gewoon direct weg kunnen gooien, maar ach.. zien we ook eens hoe dit in zijn werk gaat.
We lopen naar buiten en gaan op zoek naar de shuttlebus van Alamo/National. Deze is er nog niet en we moeten zo’n 10 minuten wachten. De shuttlebus zet ons af bij de balie van Alamo/National. Een vrij vriendelijke dame van National helpt ons, echter deze wordt al snel chagrijnig als ze merkt dat wij geen upgrade of de Road Service Plus willen hebben. Ze klaagt er zelfs over tegen haar collega’s. Als het bonnetje uitgedraaid wordt en Martijn zijn handtekening moet zetten, zien we tot onze verbazing dat ze tóch de Road Service Plus erop heeft gezet. We maken hier een opmerking van en de dame is vrij verbaasd dat ze dit er toch opgezet heeft. Uh-huh, wij weten wel beter. We krijgen een nieuw bonnetje voor onze neus en die klopt wel. Alleen de 300 dollar drop off kosten excl tax moet nog worden betaald.
We hadden bij USAReisen.de de Equinox gehuurd maar we mogen uitkiezen bij de Midsize SUV’s bij zowel National als Alamo. National heeft een paar Jeeps staan en we lopen naar Alamo. Ook daar een paar Jeeps, maar ook een Ford Escape, Hyundai Sante Fe en een Dodge. Uiteindelijk wordt het toch een Jeep Grand Cherokee Laredo 4×4 (3.7L V6). Deze heeft als enige een aparte afschermdoek voor over de bagage in de achterbak. Als we onze koffers hebben opgeborgen en ons geïnstalleerd hebben voor vertrek, is het alleen nog wachten op genoeg satellieten van de TomTom. Echter dit duurt lang, heel erg lang… Pas na een uur rijden we het terrein van Alamo/National af! We stellen de TomTom in op ons hotel in Tomah. Net geen vier uur rijden.
Onderweg stoppen we even om wat te eten. We komen uit bij een Foodcourt. We laten de McDonalds, Starbucks en Subway links liggen en kiezen voor wat gyros! Daarna stoppen we onderweg nog een paar keer om te rusten, want na een lange reis begint de vermoeidheid toch wel wat toe te slaan. We zijn gelukkig niet super moe, want rijden lukt nog prima, maar voelen wel dat we al vanaf 5 uur wakker zijn en gevoelstechnisch is het voor ons lichaam op dat moment 12 uur ’s nachts.
Om 20.00 uur komen we aan bij ons hotel Super 8 in Tomah. We krijgen een kamer met een Kingbed toegewezen en nadat we onze koffers geïnstalleerd hebben, rijden we naar de dichtstbijzijnde Walmart voor onze eerste spullen. We kopen een koelbox van piepschuim, diepvrieszakken (voor de ijsklontjes), een jerrycan water en een paar flesjes Mountain Dew. Hier hebben ze tijdelijk drie smaken welke we in Nederland nog niet hebben. Het is de bedoeling dat je online je favoriet kiest (DEWmocracy). Ze hebben nu Typhoon (Punch of Tropical DEW – rood), Distortion (Lime blasted DEW- groen) en White Out (Smooth citrus DEW – wit). Die moeten we alle drie wel even uitproberen.
We rijden weer terug naar het hotel, internetten nog wat. Martijn laad ondertussen zijn nieuwe iPod op en om iets over 10 gaat het licht uit.
Het weertype: zonnig, rond de 26 graden.
Mijlen gereden: 235 (378 km)