Dag 13: Nantahala NF & Pisgah NF

Print Friendly, PDF & Email

Donderdag 3 juni: Cherokee (NC) – Statesville (NC)


Als we om half 8 op staan en de gordijnen open schuiven, zien we een prachtig uitzicht. Zonder donkere wolken en onweer in de lucht ziet het er nog mooier uit. We pakken onze koffers in, laden deze in de auto en gaan dan ontbijten.

Om half 9 zitten we weer in de auto op weg naar natuurschoon in Nantahala National Forest. Het thema van vandaag zijn watervallen. We rijden via de Highway 441 naar Franklin en stoppen daar bij het visitor center (de plaatselijke VVV) We hopen goede plattegrondjes te kunnen scoren van het gebied. Zelf heb ik al een klein plattegrondje kunnen vinden op het internet, maar wellicht hebben ze bij het center betere. We vragen aan de mevrouw achter de balie om tips en ze geeft ons een prachtige plattegrond mee. Zo iets bedoelen we inderdaad. Hierop staan de verschillende watervallen in het gebied en het is duidelijker te af te lezen hoe je moet rijden. Ook vinden we nieuwe hotelcoupons van North Carolina. Die hebben we namelijk nog niet in ons bezit en aangezien we vannacht wederom in North Carolina willen slapen, is het wel zo handig om weer wat bonnetjes te hebben.

Als eerste staat op onze planning om de Cullasaja Falls te bekijken. Maar als we er bijna zijn, zien we geen parkeerplaats. En ineens rijden we zo langs de watervallen. Er is ook geen mogelijkheid om te keren, want het zijn smalle wegen met flinke haarspeldbochten. Jammer, maar helaas. De Cullasaja Waterval komt niet op de foto. Dan rijden we door naar de Dry Falls. Gelukkig staat er tijdig aangegeven waar je kunt parkeren. Je kunt met een bruggetje vanaf de bovenkant op de waterval kijken, maar je kunt ook een stukje naar beneden lopen. Wat een prachtige waterval! Het water dendert hard naar beneden. Het heeft flink geregend de afgelopen dagen hier, dus er is genoeg water. Wat nou ‘droge’ waterval? Je kunt ook onder de waterval doorlopen om naar de andere kant te komen. Uiteraard doen we dit, maar je wordt er wel een beetje nat van. Geeft niets, het is lekker warm buiten. Kouder als de afgelopen dagen, maar nog steeds korte broeken weer.

Als we weer terug zijn bij de auto rijden we naar Bridal Veil Falls, een kleine waterval langs de weg waar je onder door kunt rijden. Het ligt dicht bij de Dry Falls. Op nog geen minuut verder rijden. We maken een korte stop en rijden dan via Highlands naar Whiteside Mountain. Maar als we daar aankomen, zien we dat we minstens 2 mijl moeten lopen. Aangezien we een druk programma hebben, besluiten we dit niet te doen. Er staat ook te lezen dat het op sommige stukken behoorlijk zwaar kan zijn, dus lijkt het ons verstandig om sowieso deze niet te gaan wandelen. We eten in de auto een bakje yoghurt om de honger te stillen en dan rijden we via Cashier, over de highway 107 naar Whitewater Falls. We passeren even de staatsgrens. We rijden South Carolina in, maar vrijwel direct daarna rijden we North Carolina weer in. Ook Whitewater Falls staat duidelijk aangegeven. We parkeren de auto en zien dat we een donatie moeten geven voor het parkeren. Twee dollar kost het ons. Het is een vijftal minuten lopen naar de overview van bovenaf en vanuit daar kun je met een 10-tal trappen naar beneden om een nog beter uitzicht te krijgen. Hij is werkelijk prachtig! Martijn wordt aangesproken door een meisje. Ze zag op Martijns shirt ‘Kentucky Rumbler – Beech Bend’ staan en ze merkt op dat ze daar een zomerbaantje heeft. Leuk zeg!

We wandelen weer naar boven en dan kijken we nog één keer achterom. Erg mooi… Dan rijden we door naar Brevard. We willen daar de Visitor Center bezoeken, maar voordat we daar aankomen, merken we dat onze ogen zwaarder worden. Het is tijd voor koffie! We stellen de TomTom in op een Starbucks in Brevard, maar als we aankomen op het adres wat TomTom voor ogen heeft, zit er geen Starbucks. Dan rijden we naar de MacDonalds. Hier is gratis internet en aangezien TomTom geen Visitor Center kent in Brevard, willen we het adres even opzoeken, zodat we dat in de TomTom kunnen invoeren. Ondertussen hebben onze magen weer honger gekregen. We bestellen kipnuggets en kipwraps. Dit smaakt ons goed en zoeken ondertussen het adres van het Visitor Center op. Dit blijkt niet ver weg te zijn. Binnen vijf minuten staan we voor het kantoortje en lopen we naar binnen. We worden door een vriendelijke mevrouw geholpen en op een erg mooi kaartje laat ze zien waar we allemaal heen kunnen. Ze noemt erg veel op en hebben daar niet de tijd voor. Als ze dit door krijgt, adviseert ze ons om het alleen bij de weg tussen Brevard en Asheville te houden. Dat was eigenlijk ons plan, dus dat komt goed uit. Alhoewel ik op het kaartje ook de Connestee Falls zie staan. Dit is niet zo ver van Brevard. Het ligt niet op de route, maar omdat het vrij dichtbij is, rijden we er toch heen. Maar dit blijkt moeilijker dan we dachten. TomTom geeft een adres aan waar huizen verhuurd worden en iets verderop lijkt de Connestee Falls te liggen, maar als we het park binnenrijden, staat er nergens een bordje meer waar het precies is. We rijden ongeveer tien minuten, maar besluiten dan om te keren. Dit kan het toch echt niet zijn. Het lijkt meer een resort om te golfen. De weg zelf is wel ontzettend spannend. Zulke haakse scherpe bochten hebben we nog niet gehad deze vakantie. Het lijkt wel een achtbaan. Ze zijn enorm scherp en gaan van hoog naar laag, weer omhoog en dan weer omlaag. Ik voel zelfs G-krachten in mijn maag. We rijden het park weer uit en rijden terug via Brevard om naar Looking Glass Falls te rijden. Als we op de onze oorspronkelijke route zitten, begint het ineens ontzettend hard te regenen. De ruitenwissers moeten op zijn hardst gezet worden. Het komt met bakken uit de lucht en we moeten voorzichtig rijden. Als we bij de waterval zijn en de auto parkeren, regent het nog steeds ontzettend hard. We blijven even zitten in de auto en als het iets minder hard regent, ga ik erop uit met de camera. Martijn blijft in de auto en ik trek mijn jas voor het eerst aan deze vakantie en loop naar beneden waar een prachtige overview is van de waterval. Dan stopt het met regenen en zie ik Martijn aankomen lopen. Ook Looking Glass Falls is een prachtige waterval. We zijn blij hem toch even gezien te hebben, ondanks dat we dachten hem niet te kunnen zien in verband met de regen.

Als we weer terug naar boven lopen, horen we behoorlijk harde klappen. Het onweert behoorlijk en dat is goed te horen zo in de bergen. Terug in de auto besluiten we dat het waterval avontuur voor vandaag genoeg is geweest. We kijken in ons couponnenboekje naar een geschikt hotel. Op mijn oorspronkelijke planning staat een overnachting in Hickory gepland, maar in het boekje staat maar één hotel in Hickory: een Sleep Inn voor 54,99 dollar. Een dorpje verder in Statesville staan zes hotels. Dat vergroot de keuze en we knippen het bonnetje van Microtel uit. We hopen daar te kunnen slapen voor 49,95 dollar. Lager kunnen we niet vinden in het boekje voor deze omgeving. We zien dat TomTom ons een stukje over de Blue Ridge Parkway begeleid. Eigenlijk zoals ook in mijn oorspronkelijke planning staat. Echter had ik wat tussenstops gepland aan de Blue Ridge Parkway, maar daar hebben we geen tijd meer voor. Wel leuk dat we hem alsnog een stukje kunnen rijden. Na een drie kwartier rijden we deze Parkway op. Maar wat is dat nou? De Parkway is gesloten! In verband met gevallen rotsblokken. Dat is jammer!

We moeten nu een stukje omrijden, via Waynesville en gaan daar de I-40 op. Bij de eerste exit stoppen we even voor een sanitaire stop en wisselen Martijn en ik van plaats. Zo kan ik weer beginnen met het verslag van vandaag en hebben we eindelijk weer snelweg om te rijden. Natuur is best mooi om te zien, maar je wordt er wel erg moe van. Veel rijden en goed opletten. Wat dat betreft is het bezoeken van een pretpark lang niet zo vermoeiend.

Om kwart voor 8 parkeren we de auto voor Microtel. De dame achter de balie vertelt ons dat de normale prijs 69 dollar is. Helaas heeft ze geen King-bedden, maar alleen nog Queen-bedden. Tot nu toe hebben we alleen Kings gehad, maar een Queen slaapt ook prima. Als we vragen naar de AAA heeft ze een kamer voor 62 dollar. We laten het bonnetje van 49,95 dollar zien en ze accepteert hem. Mooi. We krijgen kamernummer 211 toegewezen en als we de deur open maken valt onze mond van verbazing open. Wat een gave kamer. Keukenblok in het midden en een relaxte bank. Toch jammer dat we nu een Queen hebben. Een King zou het natuurlijk wel helemaal afgemaakt hebben, maar we zijn super tevreden!

Op het bureau ligt een blaadje met verschillende restaurants in de buurt: Applebees, Outback en Red Lobster zijn de favorieten van ons op het blaadje. We kiezen uiteindelijk voor Outback. Een goede steak gaat er altijd wel in. We noteren het adres en lopen weer naar de auto. De TomTom geeft aan dat het zo’n zes minuten rijden is.

Als we aankomen bij Outback lijkt het erop dat het vrij druk is, maar als we naar binnenlopen zien we dat het wel mee valt. We krijgen meteen een tafel. Martijn bestelt de Filet with Wild Mushroom Sauce en ik de Outback Special wat betekent een Sirloin van 12oz. We zien dat we deze twee ook als light-versie kunnen bestellen. Dat lijkt ons wel een goede keuze. Later blijkt dat je dan bepaalde saus er niet bij krijgt. Martijns champignonsaus ontbreekt dus. Maar eigenlijk vinden we dat veel lekkerder, vlees zonder saus. Dan proef je puur het vlees en niet alle rompslomp erom heen. We mogen er beide ook twee bijgerechten bij kiezen. We kiezen allebei voor de Garlic Mashed Potatoes en Martijn kiest er nog Fresh Seasonal Veggies bij en ik ga voor de Classic Blue Cheese Wedge Salad. Salades krijg je hier in Amerika altijd meteen voor je neus en ik kan dus al meteen beginnen met eten. Hij smaakt ontzettend lekker, maar ik eet hem niet helemaal op. Outback kennende krijg ik nog een groot stuk vlees voorgeschoteld. Na een kwartier kan ik mijn vermoeden bevestigen. Hij is nog heerlijk rood en ook Martijns bordje ziet er prima uit.

Een half uurtje later zitten we beide met goed gevulde buikjes weer in de auto. We komen op het idee om onze laatste twee niet-geboekte nachten ook alvast te gaan boeken. We weten tenslotte in welke plaats we willen slapen. Morgen in Columbia en overmorgen in Savannah. Eenmaal terug op de kamer klappen we de laptop open en beginnen we onze speurtocht op hotwire en priceline. Als eerste is Savannah aan de beurt. We winnen een Hilton Garden Inn Savannah Airport voor 47 dollar. We hebben speciaal voor het airport gebied gekozen, omdat dit het meest op de route ligt. We hebben nog wel even gekeken voor het historische centrum, maar dan betaal je vrijwel zeker boven de 100 dollar voor een 4 ster en minstens 80 voor een 3.5 ster. Voor een drie ster hotel kunnen we niets vinden wat er gewonnen wordt, dus dat gaan we ook maar niet uitproberen. Als we kijken op de site van Hilton Garden Inn, zien we dat hun voor een kamer 89 dollar vragen. Niet zo’n groot verschil dus met wat wij er voor betalen, maar altijd nog veel goedkoper. Prima deal dus.

Dan is Columbia aan de beurt. Daar winnen we een Courtyard by Marriott, een drie ster hotel, voor 39 dollar. Dat is een werelddeal! Denken we… Op de site van Courtyard zouden we voor een kamer 99 dollar moeten neertellen. Leuke deal, denken we nog steeds… Maar als we dan op Tripadvisor kijken, zien we dat het hotel zelf prima scoort, maar dat er heel veel auto inbraken voor komen. Ohjee… Dat is minder. Parkeren is namelijk gratis daar, maar ook vrij afgelegen. Benieuwd hoe dat afloopt. We zijn in ieder geval gewaarschuwd en zullen morgen dus alles, maar dan ook echt alles, uit de auto halen. Mocht er ingebroken worden in onze auto, dan hebben we daar alleen pech mee, maar hebben we in ieder geval onze eigendommen nog. Een gewaarschuwd man, telt voor twee tenslotte!

Verder internetten we nog wat, kijken TV en uploaden we de verslagen weer. Morgen een uurtje rijden naar Carowinds. Aangezien het park om 10 uur open gaat, is het een klein beetje uitslapen voor ons. Lekker!

Het weertype: Zeer bewolkt, af en toe flinke buien met onweer, maar toch warm en af en toe een zonnetje
Mijlen gereden: 292 (470 km)
Aantal Coasters: 0

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *