Woensdag 2 juni: Pigeon Forge (TN) – Cherokee (NC)
De wekker loopt om 8 uur af, maar we blijven nog even liggen. Dollywood opent haar deuren om 10 uur en aangezien het park ongeveer een kwartier van ons hotel af ligt, hoeven we ons niet te haasten. Pas na vier keer snoozen kleden we ons aan, checken we het internet en pakken onze koffers in. Voordat we gaan, nemen we nog een ontbijtje van het hotel. Niet dat het veel voorstelt, maar we gaan liever niet met een lege maag op pad.
Uiteindelijk is het toch iets over 10 als we het parkeerterrein van Howard Johnson afrijden. Als we bij Dollywood aankomen, zien we dat de parkeerplaatsen al vrij vol staan. We verwachten dus enorme drukte. Zal het dan toch zo zijn dat we deze vakantie voor het eerst echt lang moeten gaan wachten bij een achtbaan? We hopen van niet. We parkeren onze auto bij D/E, helemaal achteraan en stappen dan in het trammetje. Dat is wel fijn, aangezien het een behoorlijk eind lopen is naar de ingang.
Als we uitstappen zien we enorme rijen staan voor de kassa. Zucht, dat worden lange wachtrijen. Martijn vraagt aan een jongen achter hem of dit park altijd zo druk is en hij antwoord met nee. Maar het is blijkbaar deze week een speciale week, waardoor bepaalde mensen voor 5 dollar naar binnen mogen. Jee, hebben wij weer. We hebben dus eigenlijk een verkeerde week uitgekozen. Voor 5 dollar wil ik ook wel naar binnen. Het park kost namelijk 55,90 dollar per persoon. Behoorlijk prijzig in vergelijking met andere parken in Amerika.
In het verslag van Jasmino hebben we gelezen dat men hier gebruikt maakt van Q2Q. Dat zijn kleine apparaten waarmee je een attractie kunt reserveren. Zo hoef je niet in de rij te gaan staan. We vragen er naar bij de kassa en zij verwijzen ons naar het Q2Q-kantoortje in het park. Als we een plattegrond te pakken hebben, kijken we hoe we daar het beste naar toe kunnen lopen. Het blijkt vrij dichtbij te zijn en bij het kantoortje is het nog helemaal niet druk. We zijn vrij benieuwd naar de prijs, want gratis zal het natuurlijk niet zijn. Dit blijkt erg mee te vallen. Het is 15 dollar voor één persoon en voor elke extra persoon is het 5 dollar. Voor ons komt dit dus uit op 20 dollar. Een zeer schappelijke prijs.
Een ontzettend vriendelijke dame legt ons uit hoe het precies werkt. Dit blijkt heel gemakkelijk en het is ook nog eens een goed systeem, vinden we. Je reserveert een attractie en dan komt meteen de tijd in beeld te staan wanneer je daarin mag. Dit zal nooit langer zijn dan 10 minuten, ongeacht hoelang de normale rij dus is. Als je apparaat door de operator van die bepaalde attractie gescand wordt, kun je een volgende attractie reserveren. Erg makkelijk, want voor dat je bij die attractie bent, mag je er alweer in. Je hoeft je ook niet te haasten, want als het tijd is om in de attractie te gaan, blijft je reservering geldig totdat je er daadwerkelijk in bent geweest. Je mag dus een attractie reserveren en gerust een uur later pas erin gaan. Let wel, je kunt dan ondertussen geen andere attractie reserveren. En ook niet alle attracties zijn te reserveren. Zo kunnen we bijvoorbeeld maar drie van de vijf achtbanen reserveren. Maar de twee welke we niet kunnen reserveren, zijn geen grote achtbanen dus verwachten we ook geen echte drukte bij.
De vriendelijke dame reserveert voor ons alvast de show Dreamland Drive-In om 15.00 uur en de achtbaan Thunderhead. Voor Thunderhead hebben we op dat moment geen wachttijd. Dus lopen we al fotograferend daarheen. Wat een geweldig gethematiseerd park! Van plantenpotten zijn poppetjes gemaakt en overal afbeeldingen van vlinders. De vlinder is ook het symbool van Dollywood, vandaar.
Als we bijna bij Thunderhead zijn, stoppen we bij een straatartiest. Hij beweert een regenmaker te zijn en met drie jonge vrijwilligers uit het publiek moet het lukken. Het gaat helemaal nergens over, want het is gewoon nep wat hij doet, maar hij brengt het erg leuk. Dan lopen we naar Thunderhead. Een houten achtbaan. We zien dat de normale rij een wachttijd heeft van 30 minuten, maar wij mogen via een speciale Q2Q-ingang naar binnen. We zien alleen niemand die ons Q2Q-apparaat uitleest. Wellicht kunnen we hierna dan nog een keer? In twee minuten zitten we in een karretje bijna voorin. De baan zelf is vrij compact en erg leuk! Gelukkig mogen we hem nog een keer doen. Het karretje gaat tijdens de rit, net als bij Troy in Toverland, door het stationnetje heen. Dit geeft een leuk effect.
De tweede keer gaan we in het achterste karretje zitten en vragen we aan een van de medewerkers wie het apparaat uitleest, want zonder dat hij gescand wordt door een medewerker, kunnen wij geen andere attractie reserveren. Het meisje antwoordt dat de operator vooraan dit moet doen, dus Martijn loopt even op en neer en ons apparaat wordt uitgelezen. Officieel kun je dus ook zonder Q2Q-apparaat deze attractie doen. Niemand die controleert of je daadwerkelijk een Q2Q-apparaat hebt. De tweede keer achterin vinden we de baan nog steeds leuk, maar voorin vinden we hem leuker. Achteraan lijkt het alsof je er maar wat achteraan hobbelt.
Als we via de exit de achtbaan verlaten, reserveren we de volgende achtbaan: Mystery Mine. Deze is vrij dichtbij en als we zien aan de buitenkant wat voor baan het is, lijkt hij ons erg leuk en soepel. Ook hier mogen we meteen plaatsnemen. Dan verdwijnt het karretje in het donker. Oh, daar hadden we niet op gerekend: een achtbaan in het donker. Geheel donker is hij niet, want hij is behoorlijk goed gethematiseerd. Zelfs vuur komt er aan te pas. En dan gaan we ineens 90 graden omhoog. Oh, wat gaan we nou toch doen? Dan weer naar beneden, niet 90 graden overigens, weer door het donker. Bochtje links, bochtje rechts. En dan weer 90 graden naar boven, maar ditmaal wel 90 graden naar beneden en komen dan buiten uit. Het is alleen jammer dat hij niet zo soepel is als hij doet lijken. Vooral de nek heeft het te verduren en voor Martijns rug is het ook niet al te relaxt. Hij heeft op zich niet zoveel last meer van zijn rug. Hij kan in ieder geval gewoon weer lopen, maar met lang staan voelt hij zijn rug nog wel een beetje. De rit is dus leuk voor een coasterbingo te kunnen halen en de theming is erg leuk, maar we gaan er niet nog eens in.
We lopen weer verder en reserveren Tennessee Tornado alvast. We passeren de River Battle en zien dan Dollywoods nieuwste attractie ‘Adventure Mountain’. Verschillende torens zijn verbonden door middel van kabels waaraan je jezelf kunt vastmaken en door een bepaald parcours en opdrachten als over balken lopen en een hangbrug te trotseren kom je bij het einde. Het ziet er waanzinnig mooi uit, al slaan we hem wel over. Eerst maar eens de achtbanen zien te doen.
Dan komen we uit bij Tennessee Tornado. Een vrij simpele baan wat het meest weg heeft van de Python in de Efteling, echter met een geheel ander parcours. Meer verschillende loopings en vooral ook langer. Door de handige Q2Q zitten we binnen 5 minuten in een karretje. De baan is leuk! Maar vooral ook erg intens en trekt behoorlijk wat G-krachten. Ik word er zelfs een beetje duizeling van.
Tegenover Tennessee Tornado ligt Blazing Fury. Een achtbaan welke we niet kunnen reserveren met de Q2Q. We gaan dus in de rij staan. Ik wil gaan checken hoelang de wachttijd werkelijk is en kijk op mijn horloge. Het is tien over één. Check. We weten totaal niet wat we van deze attractie kunnen verwachten. Op het bordje staat dat het een achtbaan en waterattractie in één is. We zijn benieuwd. De rij gaat vrij snel. Om half 2 zitten we al in een karretje. Meevaller dus. Op het begin gaat het treintje vrij langzaam en rijdt het langs allerlei verschillende passages. Het thema is brandweer en in de passages staan er huizen in brand. Dan gaan we ineens hard naar beneden, maar eenmaal beneden gaan we weer langzaam. Daarna gaan we ineens weer naar beneden en rijden we hard door het water heen: Fire in the hole, wordt er omgeroepen. Leuk!
We lopen weer verder door het park en reserveren de attractie Smoky Mountain River Rampage. Zoals we op de plattegrond kunnen zien is dit een waterattractie met ronde bootjes. Volgens de Q2Q kunnen we er meteen in, maar het ligt aan de andere kant van het park, dus lopen we er rustig heen. Onze magen beginnen wat te knorren en we kijken wat het aanbod aan eten is. Het ene tentje heeft friet en hamburgers en het andere heeft een bakplaat met worstjes en aardappelen. Dat lijkt ons wel wat. We kijken op het bordje wat ze nog meer hebben en we kiezen een sandwich met baloney en een sandwich met bacon uit. Als we deze voor onze neus krijgen, zijn we bang dat ze denken dat we verhongeren. Jee, wat een grote boterham is dat zeg! We krijgen deze dan ook niet op. Zonde, want lekker was het wel. Er komen drie eenden aangelopen en ik geef ze wat brood. Twee van de drie kijken niet op of om, maar de derde lust het brood wel. Er komt een meisje op me af en vraagt of ze ook wat brood mag geven. Uiteraard mag dat en geeft mijn stukjes brood aan haar. Ze heeft er veel lol in.
Dan lopen we weer verder en zien de waterattractie Daredevil Falls, deze is niet met ronde bootjes, maar met boomstammetjes. We gaan in de rij staan en als we aan de beurt zijn om in te stappen, sluiten ze de attractie. Er is onweer opkomst. Ze weten niet hoelang ze de attractie dicht moeten gooien. Het kan een kwartier duren, maar ook een half uur tot een uur. We wachten even, maar besluiten dan om toch maar verder te lopen. Maar als we het stationnetje lopen, begint het ineens hard te regenen. Toch maar weer terug in de rij. Beter al wachtend schuilen dan ergens anders. Volgens de operator zijn alle andere buitenattracties ook gesloten, dus het heeft ook niet zoveel nut om verder te kijken. Wel begint onze Q2Q apparaat te piepen dat de show van Dreamland Drive-In gaat beginnen. Maar om daar nu heen te gaan, lijkt ons geen goed plan. We zouden er helemaal doorweekt aankomen. Na een kwartier is de regen afgelopen, maar ze gooien Daredevil Falls nog niet open. We wachten nog eens tien minuten en als ze dan nog steeds geen aanstalten maken om de attractie te openen, gaan we alsnog uit de rij. De show van Dreamland Drive-In hebben we misgelopen, dus besluiten we maar om wat door het park te lopen en te genieten van de prachtige aankleding van het park. Daar kan ik echt vrolijk van worden. Echt alles is netjes afgewerkt tot in de detail. Super!
We lopen door naar het gebied Country Fair. Hier is namelijk VeggieTales Sideshow Spin te vinden. De laatste achtbaan op onze planning. Dit is een achtbaan voor de kleintjes, maar willen hem uiteraard ook meepikken voor onze teller. Maar ook die baan is nog dicht. Martijn vraagt na wanneer hij weer open gaat en de operator vertelt hem dat ze nog even wachten tot de laatste donkere wolken voorbij zijn. We gaan zitten bij het Blue Ribbon Pavilion. Daar zijn allerlei spelletjes te doen. Martijn probeert het spelletje ‘gooi een quarter op een glazen plaat’, maar dit lukt hem niet. Het is ook vrij moeilijk. Iedereen die het probeert lukt het niet. De quarter gaat steeds te snel en schuift van de plaat. Het ziet er makkelijk uit, maar volgens mij is het niet te doen… Na een half uur zijn de attracties nog steeds niet open, terwijl de zon toch echt aan het doorbreken is. We besluiten om naar onze gereserveerde waterattractie te gaan, wellicht is deze al wel open. Maar helaas… ook deze attractie is nog gesloten. Het water is er zelfs uitgehaald! Zou hij überhaupt wel open zijn geweest? We lopen naar de ingang en daar staat een operator. Er komt net een ander mannetje aangelopen en hij vertelt de operator dat ze over een half uur weer kunnen draaien. De attracties in het gehele park zijn weer vrijgegeven, maar doordat er geen water meer in deze attractie zat, duurt het een half uur om er weer water in te pompen. We lopen dus snel weer terug naar onze laatste achtbaan. Hier staat inmiddels weer een rij en na ongeveer tien minuten wachten zijn we aan de beurt. Het zijn vrij kleine karretjes, dus we stappen allebei apart in. De baan is zoals verwacht saai, het is tenslotte een kinderbaan, maar toch vinden we hem leuk. Een beetje pijnlijk voor Martijn is hij wel. Tja, dan moet hij maar niet zo lang zijn.
Het is vijf uur als we uit onze laatste achtbaan komen en besluiten dan om te gaan. We moeten namelijk nog een hotel zoeken en aangezien we dit willen doen in Cherokee of Dillsboro, aan de zuidkant van de Great Smoky Mountains, hebben we nog zo’n uur tot anderhalf uur te rijden. We willen dit keer niet al te laat op zoek gaan naar een hotel, want we willen niet weer 139 dollar betalen voor een simpele Days Inn. We lopen weer langs Smoky Mountain River Rampage en zien dat de attractie inmiddels weer gevuld is met water. Wel varen er nog lege bootjes. We blijven even kijken, maar er blijven alleen maar lege bootjes komen. Tijd om te gaan.
We rijden het parkeerterrein van Dollywood af en zeggen dan tegen elkaar: Dollywood is leuk! Als we weer in het centrum van Pigeon Forge zijn, tanken we de auto vol. Hij was nog niet helemaal leeg, maar omdat we weer door de bergen rijden, misschien niet onverstandig. We schrikken wel eventjes van de prijs. Niet dat hij zo duur is, nee… hij is juist super goedkoop. 2,39 per gallon. Zo laag hebben wij het nog niet gezien deze vakantie. Meestal schommelt het tussen de 49 en de 60 per gallon, maar 39 vinden we wel heel erg laag. Meevallertje dus.
We rijden weer via de Newfound Gap Road naar het zuiden. Het blijft een leuke weg om te rijden. Prachtig uitzicht en leuke kronkelige wegen. Ik begin ondertussen aan het verslag. Onderweg stoppen we twee maal bij een Visitor Center om te kijken of ze couponboekjes hebben van hotels, maar helaas. Niets te vinden. We gaan namelijk naar een staat waarvan we nog geen couponboekjes hebben, namelijk North Carolina. Als we in Cherokee aankomen, gaan we als eerste naar een Comfort Inn Suites. We parkeren de auto en checken of ze internet hebben. Dat gaat gemakkelijk, we zijn meteen online. We checken de prijs van deze Comfort Inn. Dit blijkt 80 dollar te zijn. Ook checken we hotwire en priceline, maar beide geven ons niet wat we willen. Hotwire geeft een 2.5-ster voor 72 dollar en een 3-ster voor 79 dollar. Niet interessant dus. Bij priceline kunnen we alleen bieden op een 2-ster. Ook niet interessant. Dan kijken we wat hotwire en priceline te bieden heeft voor Dillsboro. Maar dit is nog veel minder. Priceline vindt zelfs niets in Dillsboro. Het heeft dus ook geen nut om verder te kijken in die plaats. Dan kijken we via choicehotels wat er te vinden is. Hij vindt de Comfort Inn Suites waar we nu staan voor 79 dollar, een andere comfort Inn voor ook 79 dollar, een Quality Inn voor 69 dollar en een Econo Lodge voor 69 dollar. We overleggen wat te doen en we besluiten om naar Quality Inn te rijden. Zoeken naar couponboekjes hebben we geen zin meer in en voor 69 dollar in een Quality Inn is ook prima. In eerste instantie willen we via internet boeken, maar wellicht krijgen we met onze ANWB pas goedkopere prijzen. Via de site is het niet te boeken met AAA korting, dus zullen we het aan de balie moeten vragen.
Na vijf minuten rijden zijn we bij de Quality Inn. Het ziet er prima uit en op het bord staat geschreven dat ze mooi uitzicht hebben op de rivier. We lopen naar binnen en inderdaad is de prijs 69 dollar. Dan vraagt Martijn naar hun AAA-rate. Deze blijkt 62 dollar te zijn. Nou, lijkt me een makkelijk keuze. De mevrouw achter de balie vraagt Martijn om zijn ID en boekt ons dan in het systeem. Wel vraagt ze nog even of we wel AAA hebben. Ze wil zelfs een pasje zien! Dat hebben we nog nooit meegemaakt tijdens onze reizen in Amerika. Dus het is toch wel nuttig om lid te zijn van de ANWB. Het komt dus toch wel eens ooit voor dat ze het pasje daadwerkelijk willen zien. Het pasje is goedgekeurd en we krijgen kamer 144 toegewezen. Dit is een kamer op de begane grond in het andere gebouw. We rijden onze auto er naar toe en als we de kamer binnenkomen zien we het uitzicht. Werkelijk prachtig! Je ziet net geen bergen van de Smoky Mountains, maar wel een prachtige rivier. Er komen twee eenden aangewaggeld en kijken me aan alsof ze denken dat ik brood voor ze heb. Maar helaas, dat heb ik niet. Ze blijven een tijdje voor ons balkonnetje zitten en dan komen er nog een paar eenden aan. Het is moedereend met een paar kleintjes. Ze zijn niet heel klein meer, maar gehoorzamen nog altijd moeders en waggelen er maar wat achteraan. Dan begint het te onweren, dus echt buiten zitten zit er helaas niet in. Ook het internet lijkt niet goed te werken, maar één dagje zonder internet moet wel te overleven zijn.
Als we alle koffers hebben geïnstalleerd gaan we op zoek naar iets te eten. We komen uit bij een Waffle House. Hier hebben we nog nooit gegeten. Het is iets meer dan een fast-food restaurant, maar echt dineren kun je er ook niet. Martijn bestelt een T-bone steak en ik de sirloin steak. Het zijn erg platte steaks, maar zijn wel lekker mals. In een goed twintig minuten staan we weer buiten. We rijden nog even langs de Food Lion Supermarkt er naast en kopen een nieuwe fles Mountain Dew Light, water en verschillende bakjes yoghurt. Altijd lekker als tussendoortje in de auto.
Eenmaal terug op de kamer kijken we nog wat TV, maak dit verslag af en gaan niet al te laat slapen.
Het weertype: bewolking met af en toe zon. Wel erg warm.
Mijlen gereden: 55 (89 km)
Aantal Coasters: 5