Vrijdag 28 mei: Evanston (IL) – Indianapolis (IN)
Om 7 uur gaat de wekker en even later begint mijn telefoon te piepen. De batterij is bijna leeg. Martijn staat meteen op om deze aan de accu te leggen. Dan kan hij nog mooi even een uurtje opladen. Ik heb slecht geslapen. Ik ben een paar keer in de nacht wakker geweest en heb heel veel gedroomd. Iets met een gesloten winkel waarbij de deur toch open was en iets met politie. Het liep in ieder geval niet zo goed af met ons…
Als we aangekleed zijn, pakken we onze koffers in en Martijn haalt een trolley voor onze koffers. Ik vul ondertussen de koelbox bij met ijs en iets na achten zijn we klaar voor vertrek. Op naar pretpark nummer 4! Nadat Martijn uitgecheckt heeft, rijden we met de trolley naar buiten. Een mannetje komt op ons afgelopen en vraagt naar het bonnetje welke Martijn heeft gekregen toen hij de auto af gaf voor Valet Parking. We wachten vijf minuten en onze auto wordt netjes voorgereden. We stallen de koffers weer in de auto en stellen de TomTom in op Indiana Beach. Ruim twee uur rijden. Dat komt mooi uit, want zo kan ik beginnen aan het reisverslag van gisteren.
De TomTom stuurt ons via de Lake Shore Drive. Deze highway gaat langs de rand van de stad en Lake Michigan. In de verte zien we de grote gebouwen van Chicago opdoemen. De Hancock Toren is meteen te herkennen. Ook de Sears Toren zien we. Wat een prachtig uitzicht! We rijden ook langs Navy Pier en aan onze rechterkant komen we de Buckingham Fontein weer tegen. Dan zijn we alle hoge gebouwen voorbij. We kijken nog snel een keer achterom. Tot ziens Chicago. Wat een prachtige stad. Chicago vinden we beide prachtig. We komen hier zeker nog een keer terug.
Als we op de snelweg zitten, houden we de borden in de gaten voor een ontbijt. Toch handig zulke borden langs de snelweg. Bij elke afslag staan namelijk drie borden: een met welke hotels daar te vinden zijn, een met benzinestation en eentje met welke restaurant die afslag heeft. Bij afslag 283 slaan we af. We zijn dan in het plaatsje Merrillville. Er zijn genoeg tentjes om te eten: Denny’s, IHOP, Hooters, Cracker Barrel, maar we belanden uiteindelijk bij Bob Evans. We nemen beide de Rise & Shine. Alleen Martijn neemt zijn ontbijt met worstjes en ik met bacon. We voelen ons nu echt in Amerika. Dit soort tentjes vinden we altijd gezellig aandoen. Voor 1,49 dollar krijg je koffie welke gratis zo vaak als je maar wil bijgevuld wordt. Altijd leuk voor ‘de Hollander’. Het ontbijt smaakt ons heerlijk. Twee gebakken eitjes, toast met jam, gebakken aardappelblokjes en Martijn dus met worstjes en ik met Bacon.
Het is 11 uur als we weer op de snelweg richting Indiana Beach zitten. Een half uur voordat TomTom vindt dat we er zijn, gaan we de snelweg af. We rijden door leuke kleine plaatsjes. Om 12:30 zijn we bij Indiana Beach. Relatief gezien een klein park met maar liefst zes achtbanen voor ons in petto. Bij de kassa kopen we een onbeperkte rittenkaart en de man achter de balie vraagt waar we vandaan komen. Als we zeggen The Netherlands zegt hij: Aha, Hollanda…Hoe gaat het met u? Vraagt hij. Wat grappig. Hij blijkt ook gewoon Hollands te zijn en is sinds 1962 in Amerika gekomen. Ted van Rijk, heet hij. We kletsen wat over onze reis, gewoon in het Nederlands en hij wenst ons veel plezier.
Via een hangbrug komen we bij Indiana Beach. Dit pretparkje is gevestigd op een schiereiland en ziet er op het eerste gezicht erg gezellig uit. Het lijkt een soort kermis op een pier, maar dan met wel leuke attracties. Als eerste gaan we in de Lost Coaster of S. Mountain. Hij ziet er op het eerste gezicht erg apart uit. Twee karretjes waarbij je achteruit en vooruit kunt zitten. Er staan een paar mensen voor ons, maar ze gebaren ons dat we voor mogen. Er zijn nog twee plaatsen – welke vooruit gaan – over in een karretje. Waarschijnlijk willen die andere mensen allemaal bij elkaar zitten. Wij offeren ons maar op en gaan in het karretje zitten. De rit zelf is wel leuk, maar wel met abrupte bochten. Hij ziet er niet alleen apart uit, hij is ook nog eens apart. We besluiten hem niet nog eens te proberen om achteruit te gaan. Daarvoor lijkt hij ons te pijnlijk. Nu zagen we tenminste de bochten nog aankomen.
Als we verder lopen komen we uit bij Tig’rr Coaster. Een type kermisbaan met een karretje waarbij je achter elkaar moet zitten. We verwachten bij zo’n baan dat hij pijn doet, maar dit valt positief uit. Leuke rit! Overigens is het totaal niet druk in het park. Er stonden voor maar zes schoolbussen en verder maar een paar auto’s. Wel heeft Indiana Beach een paar appartementen welke je kunt huren, dus wellicht komen daar ook nog mensen vandaan.
Tegenover Tig’rr Coaster zit Cornball Express. Een houten achtbaan. Deze is vrij compact en gaat eigenlijk om Tig’rr Coaster heen. We wachten één beurt zodat we voorin kunnen zitten. De rit zelf is enorm leuk! Behoorlijk veel airtime. Ik sta zo wat in het karretje. De herhalingsfactor is er, maar we besluiten hem pas weer te doen als we de rest gedaan hebben.
Daarnaast vinden we Galaxi. Ook weer een type kermisbaan en ook deze is bevalt prima. Het weer is wederom heet en als we langs een ijskraam lopen, kunnen we onszelf niet meer inhouden: IJS! We nemen beide een milkshake, Martijn met vanillesmaak en ik met chocolade. Ik kan me niet herinneren wanneer ik zulke lekkere milkshake heb gehad. Hij smaakt naar Domovla. Dit brengt goede herinneren bij me terug. Erg lekker dus. Dan komen we uit bij Hoosier Hurricane. Wederom een houten achtbaan, maar deze valt iets minder bij ons in de smaak. Hij is vooral erg lomp.
Dan is het alweer tijd voor onze laatste coaster: Steel Hawg. Wat ziet deze er ontzettend weird uit. Hij is van het merk S&S en zij maken wel meer van dit soort rare fratsen. Van deze soort achtbanen zijn er maar twee van gemaakt waarvan de andere in de UK staat. Vind je het gek, wie wil er nou zo’n ding? Hij gaat vrij snel omhoog en dan 111 graden naar beneden. Dan hang gaat hij even schuin over de rand aan de ene kant, dan ook even aan de andere kant. Dan hang je weer even op zijn kop. Bochtje om, ook hier weer over de kop en dan ben je weer terug in het stationnetje. Bij dit soort achtbanen is het bij ons geen kwestie meer: durven we hem wel? Want eng vinden we hem niet. Bij ons is het juist de vraag: zou hij pijn doen? Gelukkig valt de pijn mee, maar echt lekker zitten de beugels niet. Hij klemt vooral op de schouderbladen en dat is bij het op de kop hangen niet zo heel prettig. Niet voor herhaling vatbaar dus.
Voor de oplettende lezer was dit alweer de zesde achtbaan van de zes. Dat betekent: Bingo!
We lopen nog wat door het park en pakken ook even de Rocky Rapids Log Flume mee. Het is tenslotte erg warm, dus we mogen wel wat nat worden. Helaas valt het mee met het nat worden, maar die paar spetters geven wel genoeg afkoeling. Dan is de planning om met de Sky Ride mee te gaan naar de andere kant en dan ietsjes terug te lopen voor nog een ritje Cornball Express. Maar bij het instappen mogen we de tassen niet meenemen. Dit wil dus zeggen dat we ook weer terug moeten met de Sky Ride. Jammer dat het fototoestel niet mee kan tijdens de rit. Het uitzicht is namelijk best leuk van bovenaf. Eenmaal aan de andere kant stappen we gelijk weer terug op de Sky Ride.
Na de Sky Ride lopen we naar Cornball Express en gaan dit keer ergens in het midden zitten. Dit hadden we beter niet kunnen doen, want er is vrijwel geen airtime te bekennen en Martijn vindt hem juist wat pijnlijker op die plek. We doen hem niet nog een keer, want het is ondertussen alweer half 4 en we snakken naar airco.
In de auto bekijken we het aanbod aan hotels in de omgeving van Indianapolis. De keuze is uit een Comfort Inn & Suites voor 59,99 dollar en een Baymont Inns & Suites voor 45,99 dollar. Beide hebben gratis ontbijt en gratis internet. Ook hebben ze beide een Indoor Pool. Niet dat we verwachten daar gebruik van te maken, maar toch. Ook liggen ze beide aan de I65 aan de zuidkant van Indianapolis en dat is een makkelijk uitgangspunt voor morgen. We stellen de TomTom in op Baymont Inns. We hebben nog nooit geslapen in een keten van Baymont Inn en zijn wel benieuwd hoe deze eruit ziet. TomTom zegt dat het ongeveer twee uur rijden is. Martijn rijdt dus weer zodat ik kan beginnen aan het verslag van vandaag.
Na anderhalf uur rijden gebaard Martijn dat ik het fototoestel moet pakken. De mijlenteller staat op 9995 en hij wil graag van 9999 mijlen een foto hebben. Typisch iets mannelijks?
We rijden de parkeerplaats op bij Baymont Inn. Van de buitenkant ziet het er mooi uit. We lopen naar binnen en vragen naar de kosten. 109 dollar per kamer per nacht. Jee, wij hebben een coupon van 45,99 dollar in onze zakken. We vragen nog even naar de kosten met Triple A, maar dit is ook 109 dollar. Dan leggen we onze coupon op de toonbank, maar de baliemedewerker gebaard dat ze die dit weekend niet aannemen. Dit weekend is het niet alleen Memorial Day Weekend, maar hier in Indianapolis is het dit weekend ook nog eens de Indy 500. Daar hebben we niet bij stilgestaan. Het is dus druk in Indianapolis en de hotels vragen topprijzen. We gebaren de baliemedewerker dat we nog even verder kijken. We lopen terug naar de auto en beseffen dat het wel eens heel moeilijk kan worden om een hotel te krijgen. Naar Comfort Inn rijden zal ook niet veel nut hebben. We zetten de laptop aan en we blijken hier ook gewoon internet te hebben. We besluiten maar om iets nieuws te proberen: Hotwire! Dit is een soort priceline, maar hier hoef je niet te bieden. Hiermee kun je een gebied aanwijzen en dan krijg je verschillende prijzen te zien. We kiezen voor Indianapolis South en zien op het plaatje dat dit het gebied is waar we nu zijn. We klikken een 2.5 ster aan voor 59 dollar. Inclusief tax wordt dit 74 dollar. We kijken elkaar aan en Martijn vraagt: doen? Ik knik en we vullen de gevraagde gegevens in. Dan drukken we op accept en krijgen: Jameson Inn toegewezen. Wat een grappige naam voor een hotel. Het doet ons denken aan de Schotse Whiskey uit Dublin. We kijken hoeveel het hotel op dit moment vraagt voor een kamer. 119 dollar exclusief tax. Wat een goede deal! Als we op de TomTom kijken waar dit hotel ligt, zien we dat het maar 9 minuten van Belmont afligt. Sterker nog, het is maar één afslag terug. Dat is handig.
We rijden de parkeerplaats bij Jameson op en ook dit hotel ziet er van de buitenkant prima uit. We lopen naar binnen en Martijn zegt dat we gereserveerd hebben. De baliemedewerkster ziet niets in het systeem en Martijn zegt tegen haar dat we nog maar tien minuten geleden geboekt hebben via Hotwire. De Baliemedewerkster lach en zegt dat ze even in haar email gaat kijken. Wellicht is de boeking al wel daar binnengekomen. Na een paar minuten bevestigd ze dit en we krijgen kamer 233 toegewezen. De kamer is prima en schoon.
Dan gaan we kijken waar we kunnen gaan eten. Bij de afslag zagen we dat hier ook een Denny’s, Crackel Barrel en een Texas Roadhouse te vinden zijn. Bij deze laatste zijn we nog nooit geweest en dat lijkt ons wel wat. Ik herinner me ineens dat hier in Indianapolis ook een Melting Pot zit. Een restaurant waar we al heel lang een keer heen willen. Aangezien het nog maar 7 uur is, lijkt het ons leuk om een keer uitgebreid te gaan eten. We zoeken op waar het zit en dit blijkt op een half uurtje rijden te zijn. Lijkt ons prima. We lezen echter ook dat het op vrijdag- en zaterdagavond erg druk kan zijn en het aangeraden is om te reserveren. Gelukkig kan dit ook online. Als Martijn in wil vullen hoe laat we daar kunnen zijn, geeft hij aan dat dit niet gaat. De site geeft aan dat het al half 8 is geweest. Hoe kan dit nou? Pas om half 10 is er weer plaats. Dat vinden we wel erg laat. Dan beseffen we ineens dat de tijd wel eens veranderd kan zijn. Na een kleine onderzoek blijkt het inderdaad niet 7 uur, maar 8 uur te zijn. We zijn gewoon een uur kwijt! Wellicht was het vanmiddag dan ook geen half 1, maar al half 2 toen we aankwamen bij Indiana Beach. Jee, zonder te realiseren zijn we gewoon echt een uur kwijt.
We besluiten om dan maar iets dichterbij te gaan eten. Onze tweede keuze is Texas Roadhouse. We stellen de TomTom in en zien dan dat het precies tegenover ons hotel ligt. Maar het is Amerika, dus te voet gaat niet! We doen er nog geen twee minuten over en lopen dan het hotel binnen. Wat een gezellige drukte. Er is gelukkig nog plaats voor twee. Op de grond liggen allemaal pindadoppen. Dit doet ons terugdenken aan een Alles Amerika Forum Meeting. In 2006 is deze meeting gehouden in de schuur van twee leden en daar mochten wij ook de pindadoppen op de grond gooien.
Verder is het letterlijk een vreetschuur: het is in een schuur en vreten kun je er! Op de achtergrond draait countrymuziek en ze hebben behoorlijk veel steaks in de aanbieding. Ik neem de Combo Sirloin & Ribs en Martijn de Rib-Eye & Ribs. In een kwartier staan twee borden met lekker vlees voor onze neus. Het ziet er niet alleen lekker uit, maar het smaakt ook nog eens heerlijk. De Ribs vallen gewoon van het bot af, zo mals. En ook de Sirloin en Ribeye zijn prima Medium Rare. Martijn krijgt zijn bordje met moeite leeg en als ik vraag of hij de rest van mijn ribs wil, weigert hij. We zitten beide echt propje vol.
We rijden weer binnen twee minuten naar het hotel en daar maak ik dit verslag af en Martijn zoekt de foto’s uit. We gaan niet al te laat slapen, want morgen is het drie uur rijden naar Holiday World en aangezien we een uur kwijt zijn, willen we niet het risico lopen dat we morgenochtend het gevoel hebben een uur te kort te komen.
Het weertype: licht bewolkt. Tussen de 25 en 30 graden.
Mijlen gereden: 242 (389 km)
Coasters: 6