Maandag 31 mei: Nashville (TN) – Knoxville (TN)
We hebben een drukke dag voor de boeg, dus de wekker gaat voor het eerst voor 7 uur af. We staan op, kleden ons aan en eten ons ontbijtje van de Walmart: een zacht broodje met pindakaas en suiker. Lekker!
Als de koffers weer zijn ingepakt, gaan we naar beneden. We checken nog even snel het internet op een openbare pc en checken dan uit. Een kwartier later dan gepland rijden we van het parkeerterrein van het Sheraton. De TomTom staat ingesteld op Lynchburg en hij verwacht hier 2 uur over te doen. We snappen dit even niet, aangezien de route op googlemaps maar anderhalf uur is. We hopen dit nog in te kunnen halen, want anders gooit het ons gehele planning in de war. Ik wil graag tussen 9 en half 10 bij Jack Daniels zijn, zodat we daar rond een uur of 11 weer weg zijn. Dan is het nog een goed twee uur rijden naar Ruby Falls/Rock City en volgens mijn planning moeten we dan op zijn laatst om 5 uur daar weg zijn richting Knoxville. Rond 7 uur begint het namelijk donker te worden en we willen dit keer graag op tijd een hotel kunnen vinden. Op de planning staat namelijk ook om vanavond een wasje te draaien en dit willen we natuurlijk niet pas om 22.00 uur gaan doen.
Onderweg valt Martijn in slaap. De oude man heeft zijn slaap nodig en vroeg op staan is blijkbaar niet zijn ding. Na een half uur maak ik hem echter weer wakker. Er staat een bord langs de weg waarop staat welke afslag we nodig hebben voor de Jack Daniels Distillery, maar voor we er erg in hebben zijn we het bord alweer voorbij. Moesten we nu bij afslag 81 eraf? We rijden verder en dan moeten we een keuze maken tussen afslag 81a en 81b. TomTom zegt dat we nog zo’n 30 kilometer rechtdoor, maar ik weet toch echt zeker dat we bij afslag 81 eraf moeten. We besluiten om te draaien en gewoon weer langs het bord te gaan rijden. Na een goed vijf minuten rijden we weer langs het bord. Dit keer zijn we zo slim om er een foto van te maken, zodat we op ons gemak kunnen lezen wat er nu precies staat. Het blijkt afslag 81a te zijn, richting Shelbyville. Daar verlaten we de snelweg en rijden we verder op highway 231. Een prachtige route.
Om kwart over negen zijn we bij Jack Daniels. Behoorlijk wat tijd ingehaald dus en dat vinden we fijn. We lopen naar binnen en krijgen een kaartje voor route 2. Deze gaat rond kwart voor 10 van start en zal ongeveer een uur duren. We kijken wat rond en dan worden we bij elkaar geroepen door onze tourguide. Een vrij markante figuur. We worden eerst met een klein busje naar de andere kant van het terrein gereden. Daar stappen we uit en wordt er een groepsfoto van ons gemaakt. We zijn ongeveer met 30 man.
Tijdens de tour wordt het gehele proces uitgelegd en als we bij de opslag komen zegt onze tourguide dat we vooral langzaam moeten lopen en goed moeten inademen, want dit zal het dichtst bij een proeverij komen. In geheel Lynchburg mag namelijk geen alcohol geschonken worden, dus mag er helaas op de distillery ook geen whiskey geproefd worden. Erg jammer, maar het ruikt in ieder geval heerlijk.
Iets over 11 staan we weer buiten. Ik heb wat hoofdpijn gekregen en neem een aspro bruistablet. Dan rijden we dan naar het plein van Lynchburg. Hier is namelijk de souvenirshop van Jack Daniels te vinden. De tourguide vertelde dat je bij het verkeerslicht links moet en als je vergeet om daar af te slaan, pas na 16 mijl weer een volgende afslag komt om te draaien. Als we bij de verkeerslichten staan, zien we dat we niet naar links mogen. Er staat ook politie. Omdat we toch erg graag naar de shop willen, rijden we naar de sheriff om te vragen waarom het afgesloten is. Maar de sheriff kijkt erg chagrijnig naar ons en gebaard niet naar hem toe te rijden. Martijn opent zijn raam en vraagt waarom we niet links mogen. De sheriff beantwoordt de vraag niet en zegt ons niet links af te slaan. “Je ziet toch dat je niet links af mag, er staan niet voor niets pionnen”, zegt hij. Ja, dat snappen we ja, maar waarom dan? Hij antwoordt chagrijnig dat er een ceremonie aan de gang is en of we nu toch echt weg willen rijden. Dan rijden we rechtdoor en nog geen 500 meter is een afslag naar links. Hier staat geen politie, dus slaan we gewoon linksaf. Het verhaal van de 16 mijl klopt dus niet. Gelukkig kunnen we via de achterkant wel naar het plein. We parkeren de auto en lopen naar het plein. We zien dat er inderdaad een soort van ceremonie aan de gang is, maar kunnen de winkels prima te voet bereiken. We lopen wat rond in de winkel. Er is echt van alles met Jack Daniels te koop. Noem het op en ze hebben het. We kopen twee flesjes steaksaus, twee flesjes BBQ-saus, een kookboek ‘koken met Jack Daniels’ en een zakje Jack Daniels Koffie. Geen idee of dat lekker is, maar het is maar een klein zakje, dus genoeg om het thuis uit te proberen.
Als we weer bij de auto komen, stellen we de TomTom in op Ruby Falls in Chattanooga. Twee uur rijden geeft hij aan. Het is inmiddels 12 uur, dus we lopen een uur achter op ons schema, maar gelukkig halen we iets in tijdens het rijden. Ook hier is de route erg mooi. Zeker als je in de buurt komt van Chattanooga. Je rijdt dan echt door de bergen. Zelfs de oren doen wat pijn. Dan zien we het bordje ‘entering eastern timezone’. Ohnee hè, daar gaat weer een uur. Het is dus niet half 2, maar half 3 als we bij Ruby Falls aankomen. Martijn merkt terecht op dat het dan ook niet om 7 uur, maar om 8 uur donker begint te worden. Dat is dan weer een meevaller!
We kopen een combikaartje voor Ruby Falls en Rock City. Het treintje had ik eigenlijk ook willen doen, maar daar hebben we echt geen tijd meer voor. We mogen meteen met een tour mee. Je gaat 44 meter naar beneden en dan door een smal, maar vooral een laag grottenstelsel naar Ruby Falls. Het is ongeveer een half uurtje lopen en daarna dezelfde weg weer terug. Dit is dus erg afzien voor Martijn. Hij moet vrijwel de gehele weg bukken.
Maar dat is het wel waard. Als we na een half uur oog-in-oog staan met een prachtig ondergrondse waterval krijgen we helaas maar vijf minuten de tijd om foto’s te maken. Dan moeten we alweer terug, zodat de volgende groep foto’s kan maken. We lopen dezelfde benauwde weg weer terug en staan na ruim een uur weer boven. Vanuit daar loop ik naar Lookout Mountain en Martijn bestelt wat te eten voor ons. Hij neemt een broodje gegrilde kip met kaas en ik een tosti kaas met bacon.
Kwart voor 5 rijden we het terrein van Ruby Falls af en rijden door naar Rock City. Daar is ook een waterval te bekijken, maar dan in de buitenlucht en vanuit Lover’s Leap kun je zeven verschillende staten zien, namelijk: Alabama, Georgia, Kentucky, North Carolina, South Carolina, Tennessee en Virginia. Het is een goed tien minuten rijden. We parkeren de auto en lopen naar de ingang. Vanuit daar zien we dat je ook een kortere, makkelijke route (de route voor de rolstoel) naar Lover’s Leap kunt lopen. Martijn heeft wat last van zijn rug en heeft niet zoveel zin in een lange route met veel trappen. De route blijkt uiteindelijk helemaal niet lang. In vijf minuten staan we al bij Lover’s Leap. We zien inderdaad behoorlijk veel land. Je kunt echt heel ver kijken, maar waar nu de grenzen van de zeven staten liggen is natuurlijk vanuit de lucht niet te zien. We maken foto’s en lopen dan via de normale route weer terug naar de uitgang. Via deze normale route kom je namelijk ook langs de observation deck en vanuit daar is het uitzicht op de waterval het mooist.
Om kwart over 6 zijn we weer terug bij de auto. Mijn hoofdpijn is ondertussen weer teruggekeerd. Ik baal hier goed van en neem dan twee zakjes ibuprofen. Misschien helpt dat beter als de aspro. Dan bekijken we het aanbod hotels in de couponboekjes en stellen de TomTom in op een Super 8 in Knoxville. Vanuit daar is het nog maar een goed uur rijden naar de Great Smoky Mountains waar we morgen heen gaan. Tijdens het rijden begin ik alvast aan het verslag van vandaag en na een goed anderhalf uur rijden zijn we bij de Super 8 in Knoxville. We lopen naar binnen en vragen naar de prijs. 55 dollar. Hmz, we hebben een bonnetje in onze zakken voor 42 dollar. We vragen nog wat een kamer kost met Triple A en de jongeman achter de balie zegt dat het dan 50 dollar kost. Dan laten we onze bonnetje zien, maar hij gaat hier niet mee akkoord. Hij accepteert namelijk alleen maar bonnetjes van 47 dollar. Wij zijn verbaast, want het bonnetje is gewoon geldig, nog tot midden juni zelfs. Martijn geeft aan dat wel te willen doen, want zijn rug doet nu toch wel erg pijn. Blijkbaar heeft hij één van de koffers verkeerd getild. Hij wil graag liggen en heeft geen zin meer om verder te kijken. Ik zeg tegen hem dat ik dan wel verder wil rijden, want ik heb eigenlijk geen zin om 5 dollar meer te betalen, terwijl ons bonnetje gewoon geldig is. Ik noem de naam van het andere motel en dan is de jongeman achter de balie wel geïnteresseerd in het bonnetje. We krijgen de kamer gewoon voor 42 dollar.
Als we naar de kamer rijden, zien we dat het hotel vrij leeg is. Een kamer of vijf zijn er gevuld. Wellicht dat we daarom uiteindelijk toch hier voor de prijs van 42 dollar mochten blijven slapen. Ze hebben natuurlijk liever 42 dollar dan helemaal niets. We droppen onze spullen en gaan dan op zoek naar de wasmachine. Deze blijkt op de begane grond, onder onze kamer te zijn. Lekker dichtbij dus. We pakken de tas met onze was en zetten de wasmachine aan. Hij geeft aan een half uurtje nodig te hebben. Maar onze maag begint vooral wat te rommelen, dus gaan we op zoek naar eten. Martijn heeft een goede sushibar gezien in een foldertje, dus daar stellen we de TomTom op in. Na nog geen vijf minuten rijden staan we voor het restaurant, maar deze blijkt net een kwartier geleden dicht te zijn gegaan. Dat is balen. We rijden weer terug richting ons hotel, want vrijwel naast het hotel zit een Cracker Barrel. Bij deze keten zijn we lang geleden ooit geweest en we weten nog van die ervaring dat het lekker en gezond is.
We bestellen beide een vis met groente als sperziebonen, sla en radijs bladeren. Overal zit niet meer dan 4 koolhydraten in. Erg gezond dus! En het smaakt wederom erg lekker. In een half uur lopen we weer naar buiten, maar dit gaat heel erg moeilijk voor Martijn. Zijn rug speelt nu echt parten en om de twee meter valt hij stil. Hij kan gewoon niet meer lopen van de pijn. Dit ziet er niet goed uit. Hopelijk met wat rust gaat het over. Morgen staat Great Smoky Mountains op de planning, waar toch aardig wat afgewandeld gaat worden, hoop ik.
Eenmaal terug in het hotel is de was klaar en gooi ik deze in de droger. Die geeft aan er 3 kwartier over te doen. Ik maak het verslag verder af en Martijn neemt 2 zakjes Ibuprofen. We zijn vandaag echt Jut & Jul met onze pijnstillers. Na drie kwartier loop ik weer naar de droger en de was is helemaal schoon en droog. We kunnen er weer helemaal tegenaan!
Het weertype: bewolkt met af en toe een bui.
Mijlen gereden: vergeten op te schrijven
Aantal Coasters: 0