Dinsdag 25 mei: Milwaukee (WI) – Evanston (Chicago) (IL)
En wederom worden we wakker voordat de wekker gaat. We zijn blijkbaar nog niet helemaal van de jetlag af, echter merken we er overdag helemaal niets van. We laptoppen wat, kijken educatief DisneyTV en gaan dan ontbijten. Ook hier is het Super 8 ontbijt hetzelfde als de dagen ervoor. Martijn begint een wafel te bakken en ik besluit dat ik er ook wel eentje lust. Ik gooi het bekertje vol met wafelbeslag en als ik deze op het wafelapparaat wil deponeren gaat het mis. Hij klapt dicht en daar verschiet ik zo enorm van, dat ik het hele bekertje op de grond laat vallen. Oh help! De hele vloer ligt vol wafelbeslag. Echt weer een typische Linda-actie. Ik was al bang dat ik mijn ‘talent’ verloren had, maar ik heb hem weer gevonden! Een medewerkster van het hotel komt het met de mop schoonmaken. Ik schaam me dood en ik verontschuldig me. “Geeft helemaal niets”, zegt de medewerkster. Ik sta er een beetje nutteloos bij en ik voel me verplicht om mee te helpen opruimen, maar ik heb geen doekje of iets dergelijks. Voor ik het weet is het al opgeruimd en ik begin met poging 2. Gelukkig lukt het me nu wel goed. Na anderhalve minuut heb ik een prachtige wafel op mijn bord. Hij smaakt heerlijk.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en checken uit. De TomTom wordt ingesteld op Six Flags Great America en zien dat het 49 minuten rijden is. Het park gaat om 10 uur open en het is nog maar kwart voor 9. Wellicht dat we ergens een Walmart of een Walgreens tegenkomen. We hebben namelijk geen zonnebrand meegenomen van thuis, omdat ze hier in Amerika van die geweldige spuitbussen hebben. In Nederland heb je alleen van sproeiflesjes. Ik vind de Amerikaanse spuitbussen net wat fijner. Omdat ze bij Six Flags ook een zwemgedeelte hebben, lijkt het ons niet onverstandig om zonnebrand te kopen.
We komen onderweg geen Walmart of Walgreens tegen, maar zien als we bijna bij Six Flags zijn een shoppingmall: Gurnee Malls. Wellicht hebben ze daar een winkel met zonnebrand. Het is nog niet druk op de parkeerplaats en zien dan ook dat de mall pas om 10 uur open gaat. Wel kun je alvast naar binnen en dat komt goed uit, want zo kunnen we mooi gebruik maken van het toilet. Na ons sanitaire bezoek zien we dat de BassPro Outdoor Shop al wel open is. Ze hebben inderdaad zonnebrand, maar wel alleen spuitflesjes van 13 dollar. Dat vinden we toch wel te veel van het goede. We hervatten onze reis naar Six Flags en als we het parkeerterrein oprijden, zien we dat het wederom niet echt druk is. Wel zien we dat er behoorlijk veel schoolbussen op de parkeerplaats staan. In plaats van kaartjes kopen we ieder een seizoenspas. De normale entree is 55 dollar en een seizoenspas 65 dollar. Aangezien we in Atlanta ook naar een Six Flags park gaan en deze seizoenspas daar ook geldig is, lijkt het ons een verstandige investering.
We lopen het park in en gaan meteen door naar de Pass Processing Center. We vullen onze gegevens in, laten een digitale pasfoto maken en staan in vijf minuten weer buiten met ieder een seizoenspas. We bekijken het plattegrondje van het park en besluiten dat Raging Bull mijn 300e coaster wordt. Dit is een hypercoaster wat staat voor: redelijk hoog. Als we bij Raging Bull aankomen zien we dat we onze tassen in een kluisje moeten opbergen. Dit kost ons 1 dollar. We proberen nog even of we echt niet met onze tas en fototas in de rij mogen gaan staan, maar helaas… de tassen moeten in een kluisje. Dan lopen we de rij in en komen uit bij het bord ‘vanaf hier 30 minuten wachten’. Na het zien van alle schoolbussen, hebben we inderdaad gerekend op lange wachttijden. Maar na 15 minuten mogen we al instappen. Is dat even een meevaller. De rit zelf is aardig. Niet echt bijzonder eigenlijk. Ik vind hem vooral erg trillen. Maar gelukkig is hij niet zo enorm vervelend dat ik mijn 300e heb verkloot.
We laten de tassen opgeborgen in de kluis en lopen naar Viper. Hier staat geen wachtrij en kunnen meteen instappen. Viper is een houten achtbaan en hij gaat vrij lomp door de bochten. Hij gaat jammer genoeg niet zo hard als de twee houten achtbanen welke we gedaan hebben in Mt. Olympus, maar we vinden hem eigenlijk best leuk. Er zit zelfs wat airtime in en dat is leuk!
Na Viper lopen we door naar Demon. Deze is te vergelijken met de python in de Efteling. Qua layout totaal anders, maar wel met twee loopings en een kurkentrekker. Bij de ingang van de rij krijgen we een bordje mee. Het is precies 12.00 uur en ze willen weten hoelang de wachttijd is, dus het bordje moeten we weer inleveren aan de operator bij de attractie. Maar er valt weinig te wachten, want we mogen meteen instappen! Van de rit zelf verwachten we een behoorlijk oude track, maar hij is verrassend soepel.
Dan lopen dan door naar American Eagle. Dit is wederom een houten achtbaan, maar dan met twee naast elkaar zodat je een racing baan krijgt. Maar als we daar aankomen, zien we dat één van de twee het niet doet. Jammer, hiermee is het concept natuurlijk weg, maar uiteraard voor onze coastercounter gaan we hem wel doen. Bij de ingang staat 15 minuten wachten, maar als we naar het stationnetje van de achtbaan lopen, begrijpen we pas waarom er 15 minuten staat. Het is echt een behoorlijk eindje lopen. Bij de baan zelf staat vrijwel geen wachtrij. Na twee beurten wachten mogen we instappen. Het blijft jammer dat de andere baan het niet doet, maar we vinden deze rit wel erg leuk!
We lopen weer iets verder en komen uit bij Iron Wolf. In deze achtbaan zit je niet, maar sta je. Uit ervaring weten we dat dit een aparte maar leuke soort van baan is. Omdat het niet druk is, sluiten we aan in de rij voor het voorste karretje. We wachten twee beurten en dan zijn wij alweer. De rit is niet onaardig, maar we hebben soepelere van dit soort gedaan. Na Iron Wolf lopen we weer terug naar Raging Bull om onze tassen op te halen.
De volgende baan op de planning is Superman; Ultimate Flight en pikken onderweg Whizzer mee. Stelt niet zo heel veel voor – het is tenslotte een kinderbaan – maar hij is wel erg leuk. Hier hoeven de tassen overigens niet opgeborgen te worden. We hervatten de route naar Superman en komen onderweg een cyber café tegen. Onder het genot van een cappuccino checken we de mail even. Na een kwartier lopen we weer verder naar Superman. Hier bergen we – uiteraard – onze tassen weer op en sluiten aan in de rij. Na tien minuten wachten zijn we aan de beurt. Superman; Ultimate Flight is niet alleen een hangende achtbaan, maar hij kantelt ook nog een kwartslag zodat je eigenlijk met je buik in je beugels hangt. Armen vooruit en je vliegt net als Superman. De rit zelf is wel oké, maar heeft één bepaalde looping waardoor je ontzettend veel G’s te verwerken krijgt. Dat drukt vooral op de maag en ik ben blij dat er maar één zo’n bocht in de baan zit.
Na Superman lopen we naar de buurman: Dark Knight. Een indoor achtbaan, maar Martijn merkt op dat hij ergens gelezen heeft dat de pre-show spannender is dan de hele baan. Als ik na de pre-show zie dat het een simpele Crazy Mouse is, zonder spinning zelfs, snap ik wat hij bedoelt. Echt werkelijk te saai voor woorden. Snel verder! We laten de tassen weer opgeborgen liggen tussen de Superman en Dark Knight en lopen verder in de richting van Batman The Ride, maar pakken eerst nog een waterattractie mee. Het is werkelijk weer zo enorm heet, terwijl we dachten dat het vandaag juist wat minder zou worden. Na tien minuten wachten mogen we instappen in de Roaring Rapids. Ook weer te vergelijken met de piraña. In het bootje zelf is plaats voor 12 man. Dat is best veel voor zo’n attractie. Martijn wil eigenlijk niet te nat worden, want hij heeft zijn portemonnee en mobiel nog in zijn zakken zitten.
Tijdens de rit worden we uiteraard wel nat… Ik vind het heerlijk, maar het loopt zo ontzettend vervelend. We rusten even uit op een bankje in de zon om wat te drogen. Achter ons zien we Ragin’ Cajun. Ook een simpele muisbaan, maar dan wel met spinning. Voor onze coastercounter slaan we hem niet over, maar dit soort type baantjes hangen toch echt ergens onderaan mijn love-list.
Dan gaan we naar Batman The Ride. Dit is een hangende achtbaan van het merk B&M. In theorie betekent dit een leuke baan. Je hebt ook hangende achtbanen van het merk Vekoma en die sla ik vrijwel altijd over, want dan weet je eigenlijk bij voorbaat al dat het erg pijn aan de oren gaat doen. De hangende achtbanen van Vekoma schudden nogal waardoor je oren tegen de zijkanten van de beugel knallen. Bij een B&M baan is dit meestal wat soepeler. Ook deze B&M is vrij soepel, alhoewel ik ze er toch op betrap dat ik af en toe met mijn oren tegen de beugel aan knal.
Als we uit de Batman komen, zegt Martijn dat hij wat misselijk is geworden. Niet zozeer van de achtbaan, maar door de hitte. We hebben nog maar twee achtbanen op het programma staan: Vertical Velocity en Spacely’s Sprocket Rockets. Deze laatste is een echte kinderbaan en Vertical Velocity is Twisted Impulse Coaster. Ook wel Gekke Wokkel door ons genoemd. Vrijwel dezelfde als waar we zou misselijk in werden in Vallyfair.
We lopen dus eerst door naar Spacely’s Sprocket. Hier staat dat volwassenen alleen mee mogen rijden onder begeleiding van een kindje. Een excuuskindje dus…Maar we lopen gewoon door, alsof we het niet gelezen hebben. We worden hartelijk verwelkomt en als we zien dat er veel meer oudere, pubers of jeugd in het treintje zitten, weten we dat het helemaal niet zo erg is om geen excuuskindje bij ons te hebben. We gaan wel beide apart in een karretje zitten, want met zijn tweetjes past het echt niet. Als we gaan steekt Martijn zijn beide armen de lucht in en roept heel hard: joepie! De operators moeten er erg om lachen en Martijn is blij dat hij hun ook een leuke dag heeft bezorgd. We genieten eigenlijk best wel van deze kleine baan. Ook de kleinere moeten gewaardeerd worden!
Daarna staat er nog één achtbaan op het programma. We weten alleen niet zo goed wat we ervan moeten verwachten. In Valleyfair werden we er misselijk van, maar zou dat hier ook het geval zijn? Martijn voelt zich niet zo goed, maar besluit toch om erin te gaan. Kotsen kan altijd nog. We moeten een minuut of vijf wachten. We stappen wat zenuwachtig in en dan gaan we.
Dat viel mee! Ik ben er totaal niet misselijk van geworden en vind hem ook niet zo intens als in Valleyfair. Gelukkig! Martijn voelt zich daarentegen nog steeds niet lekker en is blij als hij buiten snel wat water kan scoren. We rusten wat uit op een bankje en beseffen dat we alle achtbanen gedaan hebben. Bingo!
Officieel zouden we ook nog Little Dipper moeten doen voor een bingo, maar omdat deze nog niet geopend is (opent volgende week pas), vinden we dat we deze niet mee hoeven te tellen voor een bingo. Op het moment van ons bezoek is de baan tenslotte nog niet officieel open.
Het is inmiddels kwart voor vijf en aangezien het park om 18.00 uur dicht gaat, hebben we nog even tijd om rond te lopen. We halen onze spullen weer op bij Superman en Dark Knight en gaan dan het park rond voor wat foto’s te maken. We merken dat het park eigenlijk best behoorlijk aangekleed is voor een Six Flags park. Ook de vriendelijkheid van de medewerkers valt ons enorm op. Iedereen is ontzettend aardig en meedenkend. Telkens als we even op de plattegrond kijken komt er een medewerker naar ons toegelopen en vraagt of hij ons misschien ergens mee kan helpen. Ook hebben ze allemaal een knal geel shirt aan met ‘ Have a Heart do your Part. Help keep the park clean’. Een geweldige instelling.
Na een rondje foto’s maken lopen we om tien voor 6 het park uit. Het was een heerlijke dag achtbanen vandaag. In de auto stellen we de TomTom in op het adres van ons hotel in Evanston. Martijn rijdt, dus ik heb tijd om weer verder aan ons reisverslag te werken. Helaas ben ik nog maar op de helft als we bijna bij ons hotel zijn. We rijden de snelweg af en omdat het daar wat drukker is dan op de snelweg, leg ik de laptop weg en kijk met Martijn mee waar we heen moeten. Ineens zien we aan onze rechterkant een Walgreens. We parkeren de auto en lopen naar binnen. We vinden vrijwel direct de zonnebrandspray’s en kopen ook nog wat water voor in de koelbox. We zijn nog maar zes minuten van ons Hilton Hotel verwijderd.
Na zes minuten komen we aan bij ons hotel en parkeren de auto precies voor de ingang. Bij hotel hebben ze namelijk valet parking, dus daar maken we maar gebruik van. Lekker luxe. De bellboy helpt ons met de koffers en wijst ons de weg waar we kunnen inchecken. We krijgen een kamer op de derde verdieping toegewezen en de bellboy loopt met ons mee. De kamer zelf is iets luxer als de drie hotels waar we al geweest zijn, maar echt superluxe is hij niet. We bedanken de bellboy en geven hem een fooi. Nadat we de kamer geïnspecteerd hebben gaan we op zoek naar wat eten. Het is inmiddels half 8 en onze magen binnen wat te knorren.
Na een rondje lopen belanden we uiteindelijk bij Dixie Kitchen. Martijn neemt een Gumbo en ik neem de Seafood Cakes. Het smaakt ons heerlijk en na een half uur staan we alweer buiten. Snel terug naar het hotel, want ik wil mijn verslag van vandaag graag afmaken.
Als we terug op de kamer zijn, neem ik snel een douche en Martijn checkt het internet. Daarna begin ik weer aan het verslag en daar brei ik nu een eind aan voor vandaag, want we gaan nu heerlijk slapen. Morgen een dagje sight-seeing Chicago op de planning en om 2 uur gaan we weer segway-en. Leuk!
Het weertype: Zonnig en warm. Tussen de 25 en 33 graden
Mijlen gereden: 77 (124 km)